Ik heb een zoontje van vier die (waarschijnlijk) een vorm van autisme heeft en voornamelijk last heeft bij prikkelverwerking. Op school is het daarom niet makkelijk voor hem, en ook thuis lopen we tegen de nodige dingen aan. Ik zou het fijn vinden om eens met iemand te praten die hier ervaring mee heeft. We hebben contact met een orthopedagoog, maar ik merk dat ik ergens nog niet helemaal wil of kan accepteren wat er precies aan de hand is. Omdat het soms ook juist heel goed lijkt te gaan. Ik denk dat ik op zoek ben naar herkenbaarheid. En misschien tips en adviezen over hoe met bepaalde dingen om te gaan. Ons zoontje is ontzettend lief en invoelend, erg begaan met anderen maar leeft nogal in zijn eigen wereld en is vooral dus heel erg gevoelig. Prikkels worden hem gauw teveel en momenteel uit zich dat in vuurrode, warme oortjes waarvan hij in paniek raakt. We zijn steeds maar op zoek naar manieren om hem te helpen, en leren hem ondertussen een soort van opnieuw kennen. We zijn constant aan het nadenken wat voor hem het beste is qua school etc. Zijn hier mama’s die hun ervaringen zouden willen delen en misschien eens willen meedenken in hoe bepaalde dingen aan te pakken?
Is het autisme of hoog gevoeligheid? Daar vind ik het meer op lijken. Zit hij daarnaast op regulier of SBO?
Kijk eens naar het boek 'geef me de vijf'. Daarin wordt een methode besproken die de wereld een stuk behapbaarder maakt voor mensen met autisme. En mocht je kind nou toch geen autisme hebben, dan vaart een kleuter er nog steeds wel bij.
Ik heb een zoon met autisme en een zoon met een prikkelverwerkstoornis. Als je wilt mag je mij wel een pb sturen hoor
Hij is in juni pas 4 geworden, hij zit op regulier onderwijs. Al na twee weken werd alles uit de kast getrokken op school omdat het niet ging, het enige dat nu speelt is de prikkelverwerking. Ik dacht ook echt aan hoog gevoeligheid maar het is wel heel extreem en ‘ze’ praten allemaal over autisme. Ik ben nogal beïnvloedbaar dus ik twijfel de hele tijd. Maar testen zou nu geen nut hebben nog in deze fase werd mij verteld. En heel belastend zijn voor hem.
Testen is helemaal niet belastend. Mijn zoons zijn ook getest en hebben autisme. En ook bij hen zat iedereen te speculeren of ze nou autisme hadden of niet. Nu verwachtte ik zelf van wel, maar ik vond het vervelend dat ieder gesprek en ieder verslag meer ging over de speculaties dan over het dan betreffende onderwerp. Bij mij bestond het onderzoek uit 3 bezoeken. Bij 2 daarvan hoefden de jongens niet eens mee. Bij het derde onderzoek werd er met de jongens gespeeld, met mij erbij of met mij kijkend achter het glas. Mijn inschatting is dat een gemiddeld bezoek aan een consultatiebureau even belastend is. Mocht je toch een onderzoek willen, houd dan rekening met lange wachttijden.
Goed dat je hier om ervaringen vraagt... en voel je idd niet bezwaard om te testen, dat valt reuze mee. Mijn oudste (5) kreeg met 3 jaar de diagnose ASS. Hij leeft juist op prikkels, maar kan er tegelijkertijd niet tegen.. Bij jouw zoon klinkt ook de hooggevoeligheid door idd, maar het kan allemaal binnen ASS vallen. Het gaat erom (denk ik) dat alle prikkels in zijn hoofd niet naar het juiste ‘vakje’ in zijn hersenen gaan, het zich ophoopt op de verkeerde plek. Juist vroegdiagnose helpt om hem beter te begrijpen en alle hulp te kunnen bieden. Beter vroeg dan pas aan de late kant als het lastiger wordt bepaalde routines aan te leren. Sterkte!
Ik ben inmiddels al 10 jaar ervaringsdeskundige van mijn zoon en mijn jongste heeft sinds kort ook autisme diagnose. Beide hebben (flinke) prikkelverwerkingsproblemen. Heb ook aardig wat ervaring inmiddels met gesprekken/aanpassingen op school. Wat autisme betreft, dit is in veel gevallen ook prima op jonge leeftijd vast te stellen, hoe eerder je het weet, hoe eerder je gerichte en passende hulp kunt krijgen (ook op school!). Ik heb onderzoeken en testen nooit als belastend ervaren, kinderen vonden het leuk (mijn middelste is ook onderzocht op autisme, maar zij heeft het niet, zij is alleen hooggevoelig). Het geeft vaak veel inzicht. Voel je vrij om pb te sturen.
Vier jaar is nog een spannende leeftijd. Mijn zoon had toen ook veel moeite met prikkels. Inmiddels is hij bijna zes en zit hij in groep drie. Sinds hij daar begonnen is komt hij heel anders terug uit school. Veel rustiger. Hij kan inmiddels zelfs overblijven. Ik bouw nog wel rust momenten voor hem in en we zullen voorlopig de activiteiten per dag beperkt houden. Maar het kan soms dus ook groeien. Het helpt hier om momenten in te bouwen om ongestoord die eigen wereld in te duiken. Bij mijn zoon betekend dat even alleen met een koptelefoon en mobieltje trein filmpjes kijken of trein banen bouwen op zijn kamer. Je zegt dat hij vier is. Hebben jullie de mogelijkheid om lang de tijd te nemen om de schooldagen nog op te bouwen? Bijvoorbeeld eerst halve dagen tot dat een tijdje goed gaat.
Mijn oudste is 3 jaar en heeft ASS. Hij heeft geen prikkelverwerkingsstoornis gelukkig (dat lijkt me ontzettend zwaar!) maar wel een vroege (voorlopige) diagnose om hem de juiste hulp te bieden. Hoe eerder je weet waar de problemen vandaan komen hoe eerder en hoe beter je je kind kan helpen. Mijn zoon heeft op dit moment intensieve begeleiding en therapie via school en dat doet hem juist heel goed.
Ik zal proberen overal zo goed mogelijk op te antwoorden. Bedankt dat jullie de tijd nemen om te reageren, ik vind het momenteel lastig allemaal. Hij is moeilijk stuurbaar en zolang hij niks hoeft lijkt het of is er niet zoveel aan de hand. Maar er moet natuurlijk altijd wel iets en nu was dat een nieuwe jas passen. De wereld is te klein dan. Simpele dingen zijn zo’n strijd. Als ik jullie allemaal zo hoor is testen in deze fase juist een hele slimme keuze. Voor mijn gevoel, en doordat anderen in onze omgeving juist het tegenovergestelde zeggen, is dat iets wat ik ook voor mezelf zou doen dan. Ik vind het heel moeilijk om niet te weten wat het is, hoe er dus het beste mee om te gaan. Ik vraag me steeds af hoe streng ik moet zijn, want is hij nu gewoon dwars en brutaal of kan hij er niks aan doen dat hij op een bepaalde manier reageert? Hoeveel moet ik laten gaan en hoeveel moet ik wel aanpakken en hoe dan? Het brengt veel negativiteit soms, En het kost heel veel energie, hoewel er ook dagen zijn dat het allemaal wel lekker loopt. Na school en ook op veel andere momenten heeft hij echt behoefte om alleen te zijn, zijn eigen ding te doen. Hij kruipt graag even in bed met een filmpje of speelt met zijn duplo treinspoor (altijd hetzelfde en op dezelfde manier) en knapt daar dan echt van op. Hij gaat momenteel drie halve dagen naar school (terug geschroefd van vijf ochtenden, omdat hij veel nachtmerries had en ‘S nachts met z’n koppie nog op school zat en dan gilde dat hij naar huis wilde, in bed plaste etc.). Daarmee lijkt de druk er een beetje af te zijn en gaat het iets beter maar nog moet ik hem regelmatig eerder ophalen. Gelukkig kan dat. Wat de school en onszelf betreft heeft hij het hele schooljaar de tijd om rustig te wennen. Maar hij heeft het niet leuk zeg maar. Net het rapport gelezen van de orthopedagoog van de school en dan heb ik toch weer tranen in mijn ogen, het is wel een hele klus voor hem.
@wwrr , als ik dit zo lees dan zou ik zeker een afspraak maken bij de huisarts en je door laten sturen voor hulp. Ik denk dat jullie daar veel aan gaan hebben Dit was ook voor mij een grote reden om al zo vroeg de molen in te gaan. Mijn gevoel en 'de rest van de wereld' stonden soms lijnrecht tegenover elkaar. Ik ben achteraf heel blij dat ik altijd mijn gevoel heb gevolgd en me niets heb aangetrokken van anderen. Onze psychiater kon ons heel veel uitleggen over het gedrag van onze zoon. Ik hoop dat je het vertrouwen kan terugvinden in jezelf, al dan niet met behulp van antwoorden van een psychiater/professional
Hier soortgelijke situatie. Zoon net 4 en gaat sinds deze zomer naar school. Gister in oudergesprek kwm naar voren dat het helemaal niet zo lekker gaat. Hij is brutaal, overheersend en accepteert geen gezag. Heel anders dan het gevoelige jongetje (met natuurlijk wel een sterkw eigen wil) dat we kennen. We denken ook aan overprikkeling en gaan een ergotherapeut mee laten kijken.
Dan hebben wij toch een uitgebreidere test gehad. Wat jij beschrijft was de1e fase. Daarna is er een intelligentietest afgenomen, nog twee bezoeken waarbij ze opdrachtjes met hem deden (weet de naam ervan niet meer) Plus de vragenlijsten, maar daar heeft het kind natuurlijk geen last van. Al met al dus best een traject. Nu vond zoon het allemaal wel leuk en interessant, dus in die zin niet heel belastend.
Wat bij ons enorm goed heeft geholpen in het niet goed stuurbaar zijn is een wekkertje. Eerst vertel je wat hij moet gaan doen (Heel gedetailleerd En duidelijk) en vervolgens zeg je. En dat ga je doen zodra het wekkertje gaat. Dat is over 5 minuten. Dan heeft hij 5 minuten de tijd om te wennen aan het idee dat hij iets moet doen. En als dan het wekkertje gaat, dan is het een feit geworden. En niet eens meer iets wat van jou af komt. Het wekkertje gaat, dus ik moet nu ... En dan boek wat @Berte al aangaf. Ik ben er nu in bezig. Heel herkenbaar!. Overigens heb ik hier ook ervaring met hooggevoelig. Oudste en ik zijn het. Er is veel overlap. Met name in het niet kunnen filteren van prikkels. Het grote verschil is de manier van verwerken. Een autistisch kind slaat de informatie op in verschillende mapjes. En daar blijft het. Een hooggevoelig kind kan verbanden leggen en daaruit weer nieuwe conclusies trekken. Ook heeft een autistisch kind een heel beperkte theory of mond (vermogen in te leven in een ander). Bij een hooggevoelig kind is dat juist sterk ontwikkeld. Voor beide geld dat ze veel baat hebben bij een vast ritme en duidelijkheid. Waarbij voor een hooggevoelig kind de waarom vraag belangrijk is en bij een autistisch kind juist de wat. Als een autischyisch kind je vraagt waarom moet ik xxx. Dan is "omdat ik dat zeg" een prima antwoord. Voor hem heel duidelijk. Voor een hooggevoelig kind absoluut niet acceptabel.
En dan bedoel je dus wel testen? De orthopedagoog waar ik een paar gesprekken mee heb gehad heeft het steeds over handvaten en zo. Die heb ik best maar een en ander is voor mijn gevoel enorm afhankelijk van wat het nu precies is.