Hey Meiden.. Zo nu wil ik ook me hart wel even luchten , Wij zijn nu 1 jaar samen, mijn vriend en ik hebben een leeftijd verschil van 12 jaar, en mijn schoonouders zijn in de leeftijd van +/- 65jr. In het begin ging het redelijk goed, en dan heb ik het over de eerste 6 maanden. Maar het leeftijd verschil met mij en me schoonouders is te groot...generatiekloof! In oktober vorig jaar, begon me schoonmoeder tegen mij een preek te geven, dat ik te weinig bij hun langs kwam, en dat dit vanaf augustus al zo is. Ze wilde weten waarom, en ik moest eerlijk zijn! Want ze heeft al een keer een slechte band gehad met de ex van me vriend, en dat wilde ze zeker niet nog een keer. Ik gaf het antwoord dat ik het druk had, en als ik vrij was, liever langs me eige moeder ging, die ik nu ook minder zag omdat ik met me vriend meteen was gaan samen wonen 50km. van me moeders nest vandaan! Dus ik miste haar soms. Mijn schoonmoeder is van het type, dominante, controlefreak, eigewijze en dwars. Mijn schoonvader, is wel een goede man, alleen word hij ondergesneeuwt door mijn schoonmoeder! Dus na mij toe niet erg gezellig. Maar goed, na 2 maanden verder kwamen we in november aan, mijn vriend was jarig, en hun kwamen langs...en met langs komen op een verjaardag betekend voor hun, vroeg in de middag komen, er van uit gaan dat er eten is, en dan blijven tot de laatste weg is! ( luistervinken de hele dag) Op zijn verjaardag hebben ze geen letter tegen mij gesproken...vond dat zo vernederend en kinderachtig, voelde me echt gekwetst! Heb toen besloten er niet meer heen te gaan. Maar omdat mijn schoonouders de opa & oma zijn van de meiden van mijn vriend, wilde ik het voor de meiden nog proberen te lijmen...ben met kerstavond daar geweest (wel met een hele heisa aan vooraf, want wij hadden de plannen met kerst omgegooit die hun al jaren zo gewend waren en dat kan niet zonder slag of stoot, rituelen moet voort blijven bestaan voor hun) Nou dat avondmaal, ging redelijk, voelde me zeker niet op me gemak, maar goed er zat weer wat schot in. En wilde echt voor mijn vriend en zijn meiden dat het contact redelijk kon gaan. Nu in februari was me schoonmoeder jarig. Ze had zonder overleg gereserveerd in een restaurant, en ze vond dat we mee moesten. Dit was voor mij de druppel, ben het zo zat dat hun bepalen wat wij wel en niet doen, overleg is op zijn minst wel zo fijn! Wij hadden onze plannen nog voor die avond, en die zouden in het niets vallen als we haar zin zouden geven. Het gemene is, dat ze de kinderen al hadden in gelicht, ( kat op het spek binden) zodat wij geen nee meer konden zeggen. Uit eindelijk hebben we besloten om de kinderen mee te laten gaan, en me vriend en ik zijn toen naar huis gegaan, zijn dus niet mee gegaan. Ik heb pas een brief geschreven naar hun, met uitleg en tekst. Dat hun zich ook eens in mij moesten verdiepen. Dat ik niet langer wens gespiegeld te worden aan de ex van me vriend. En dat ik uit een heel ander gezin kom dan hun, en anders ben opgevoed. Of ze rekening met me konden houden zoals ik dat al die tijd al met hen heb moeten doen. Wel een nette brief hoor! Bewust geen veroordelingen gemaakt, maar vooral open en beleefd gebleven, maar wel eerlijk! Nou toen wilde ze met mij praten, op een avond dat de kinderen bij ons waren, dit kwam niet uit en heb ze gevraagt of dat het een andere keer kon. Nou dat kon niet dan was het klaar, over en uit. Ik heb geen reactie meer gegeven, ik beb besloten er niet meer heen te gaan! Het is voor mij dan nu ook echt klaar! Me vriend begrijpt dit, en gaat er alleen nog naar toe met de kinderen, ff een paar uurtjes op zondag ochtend zodat ze die dan nog wel zien. Nou jullie begrijp wel, dat als wij zwanger raken....dat een hoop teweeg zal brengen! Ik heb met me vriend ook afgesproken dat tegen die tijd dat de kleine er is, hij/zij alleen mee naar opa & oma zullen gaan als zijn meiden er zijn. Verder wil ik ook zeker niet dat hun gaan oppassen ooit! Want hoe meer credit ze krijgen, hoe meer ze denken dat ze te vertellen hebben! Daar is het hele verhaal ook mis gegaan, mijn vriend is in augustus voor zich zelf begonnen, en ik heb zijn administratie voor me genomen! Dit hadden hun liever gedaan..en voelen ze sindsdien gepasseerd! Daar is het hele gezeur begonnen! In plaats dat ze blij en trots kunnen zijn dat hun zoon een leuke vriendin die 12 jaar jonger is, en zomaar de zorg voor 2 meiden erbij neemt, de administratie voor de zaak met liefde en plezier doet...en ook nog een rechtzaak samen met hem begint tegen zijn ex ( voor uitgebreiden omgangsregeling van zijn meiden) ! Zonder slag of stoot...verdient toch respect! Nee hun voelen zich aan de kant gezet, en zijn alles behalve blij en weten alles altijd beter! Nou Meiden...Ook al zijn mijn schoonouders zo...wij trekken er ons niets van aan...laat ze maar praten! Je moet het toch ECHT met z'n 2en! Hoop dat jullie dit ook zo kunnen voelen! Sta er gewoon boven, en verlies vooral je zelfrespect niet!
Heey Marieke, zo dan een heel verhaal en zekers ook heel pijnlijk moet het voor jou zijn om zo behandeld te worden. ik kan me het heel goed voorstellen dat het zo niet gaat. (schoon)ouders moeten wel hun kinderen los laten als ze gaan samenwonen of trouwen.Hun eigen keuzes laten maken of die nou goed of slecht zijn. Ik ben benieuwd hoe zo'n schoonmoeder ik word hahahaha heb ook 3 zonen dus hoor ook aan de verkeerde kant hahahahaa. Nee ik denk dat ik me er niet te veel mee zal bemoeien, alleen als er naar gevraagd word. Mijn oudste zoon is 9 jaar en heeft al vanaf de kleuterklas een vriendinnetje. Ze hebben net hun 4 jarig jubileum gevierd hier thuis. Ouders van het meisje waren er ook bij super gezellig. De kids kwamen er zelf mee of ze het mochten vieren
Hey Sarodo, Tja ze zeggen wel dat moeders van de man, het ergst zijn...haha Ja leuk is het niet, ik zie het ook liever anders! En moet zeggen mijn moeder, is er zo boos over wat mijn schoonouders tegenover mij doen. Dat zij ruzie gemaakt heeft met me vriend afgelopen weekend. Dat komt wel weer goed hoor! Ze moest gewoon haar frustraties ook kwijt..al ben ik het er niet mee eens op welke manier ze dat gedaan heeft. Gezelige boel dus allemaal! Daarom zeg ik ook we moeten het toch met z'n 2en doen! Daar zijn wij nu ons heel bewust van! En het neemt onze kinderwens zeker niet weg! Heb ook gezegt, zodra het zover is, de gene die blij zijn of in ieder geval normaal reageren zijn welkom op het kraambed tegen die tijd. De mensen die moeilijk doen tijdens de zwangerschap, zijn dan ook niet welkom! Die moeten maar wegblijven! Misschien harde uitspraak, maar meen dit wel! Dit om mezelf te beschermen! X
Pfoeh, jeetje wat een verhalen allemaal. Mijn schoonouders zijn 60+ , maar een generatiekloof is er niet. Ze hebben namelijk nog 2 zoons thuis wonen. De ene word 27 en de ander 23. Gelukkig zijn ze daardoor nog wel van deze tijd. Eigelijk is het bij mij andersom. Ze kunnen niet wachten tot ik zwanger ben. Maar ze weten niet dat we daar nu mee bezig zijn. En dat laten we zo, haha. Ik wens jullie heel veel sterkte met jullie schoonouders. En mocht je er geen contact meer mee hebben, dan hoop ik dat jullie eigen relatie daar niet onder zal lijden. Ik wens jullie alle geluk! ( met een klein wonder in de toekomst. )
hoi hoi Wat een verhaal zeg delen ervan had ik kunnen schrijven.Zoals je aan het begin van dit topic kan lezen. maar wat je zei over een poosje niet komen:Als wij 10 dagen niet kwamen werd er gebeld of we nog leefden!nou ik ben daar dus een keer zo boos over geworden ik heb ook mijn eigen leven! al mijn familie woont 200km verder op daar moet ik 2 dagen voor uit trekken wil ik daar naar toe. Mijn vriend is trouwens 10 jaar ouder hoor en hij staat achter mij hij gaat ook niet meer naar hun toe.Wij moeten het met zijn 2en doen en niet met de rest van de familie!
Hey Blusvrouw,... Precies zoals je het zegt..je moet het met zn 2en doen! Iedereen krijgt van mij de standaard 3 kansen...en na de 3e x als je het dan verpest, dan ist klaar! Stop ik er geen energie meer in! Kan me energie dan beter voor andere dingen bewaren, die het wel waard zijn! @ Stoetel...Onze relatie zal er niet onder leiden, tuurlijk hebben we er wel eens woorden over gehad, maar dat is voorbij! Mijn vriend ziet ook in dat dit de beste oplossing is, geen contact! Verder praten we alles goed uit, en is ons relativerings vermogen goed! Dus ik zie dit niet als een bedreiging voor onze relatie, anders zouden we ook niet voor een kindje van ons 2en gaan! XXX
Eerlijk gezegd denk ik dat geen contact in de meeste gevallen overtrokken is. Er bestaat ook nog iets als communiceren. Het is wel je familie en hoe moeilijk het ook is, om gewoon tegen je ouders te zeggen dat je helemaal geen contact meer wilt, doe je niet zomaar. Daar moet wel een verdomd vreselijke goede reden voor zijn voordat je zoiets doet. Mijn vader en ik kunnen ook niet altijd goed met elkaar door 1 deur, maar ik heb de punten waarover wij steeds heikel hadden, gewoon van de hand gedaan. Ik heb gezegd dat hij daar gewoon niets over te zeggen heeft en heb onze relatie op andere dingen gericht. Het blijft toch je vader. En meestal zitten er 2 kanten aan het verhaal. Hoe zou jij het vinden als je later je kinderen en kleinkinderen niet meer kunt zien doordat je een fout hebt gemaakt? Naja, sommige mensen zullen er vast wel een goede reden voor hebben, maar ik heb ze bijna nog nooit gezien. Meestal gaat het werkelijk helemaal nergens over.
Wij hebben het mijn schoonfamlie ook nog niet verteld. Daarintegen is mijn famllie wel op de hoogte van de laatste onderzoeken en uitslagen. Ik wil het wel vertellen aan m'n schoonzussen/vader maar m'n vriend vindt het niet nodig. Volgens mij is hij ook bang voor de reactie (ik ben 23 hij 36 en niet getrouwd o.i.d) Jammer dat het zo moet maar ik lees dat het niet bij iedereen vlekkeloos gaat! Succes allen!
nou ik denk dat ik een vrij goede rede heb. het is niet alleen dat die mensen zo stom doen enz. maar sinds 6weken terug is het contact echt helemaal over en zijn ze ook echt niet welkom meer op mijn erf. ik zal even uitleg over geven: voor 6 weken terug was ik ziek en was ik niet gaan werken.mijn vriend was niet thuis en ik vond het dus vreemd dat mijn hond aan sloeg.eerst heb ik er niet meer aan gedacht maar later hoorde mijn achterdeur dicht gaan. (daar kun je alleen in door over een grote muur te klimmen afgesloten tuin) en heb ik me snel maar aan gekleed hoorde ik al stemmen en hoorde ik dat ze zeiden video opnamens te maken hier in huis. (omdat ik al 2 maanden aanhet verbouwen ben is het een zooi dat vonden ze een gegronde reden om dat te doen maar wat wil je als je overal tegels enz aant breken bent) toen hoorde ik dus dat het mijn zwager met mijn schoonvader was! nou sorry maar bij iemand inbreken is toch wel heel laag.deze mensen hebben GEEN sleutel en de nacht sloten zaten op de voordeur en de achterdeur heeft mijn vriend opengelaten omdat ik thuis was wat die mensen dat niet wisten heb ik ze kunnen betrappen.daar naast hebben ze dus alles ontkent tot de dag van vandaag.ik heb een camera achter het huis daar staan ze op wat willen ze nou. daarom vind ik dat ik toch een aardig gegronde reden heb toch?
Pf wat ziek allemaal dat ze dat doen Vraag me dan ook af wat er in die mensen om gaat. Vandaag op verjaardag geweest en schoonmoeders begon alweer over het bekende knipje. Zelfs op een verjaardag begind ze er over niet normaal. En dan ook nog zo stiekem... We zijn toen ook niet lang meer gebleven. Vond ze ook raar, maar toen zei mijn man dat ze daar maar eens over na moest denken waarom we weg gingen... Heb me er verder niet mee bemoeid en we zijn weg gegaan. Woensdag komen ze onze jongste zoon ophalen en ik hoop werkelijk dat ze zich stil houd
Hoi Merle (en derest natuurlijk ook ), Niet altijd hoeft het overtrokken te zijn. Zelf zou ik het het liefst anders zien, zeker als ik zie hoe goed het gaat tussen mijn zus en haar schoonmoeder. Wat een leuke en goede relatie zij hebben. Daar ben ik gewoon jaloers op. Bij ons helaas ook geen contact meer en ik denk dat het in de toekomst er ook niet beter op gaat worden. Daar zijn te veel dingen voor gebeurd. (Hierover ga ik op het forum niet in detail) Dit betekent ook dat wij haar niet op de hoogte gaan stellen wanneer we zwanger zijn en uiteindelijk de baby wordt geboren. Soms lopen dingen niet altijd zoals je had gewild. Ik blijf erbij dat je (schoon)ouders niet voor het kiezen hebt. Normaalgesproken blijft een kind heel erg loyaal aan zijn/haar ouders. Er moet vaak heel erg veel (en dan bedoel ik dan ook heel erg veel) gebeuren voordat zo'n relatie verbroken wordt. Helaas is dat bij ons het geval. Overigens is dat niet van de ene op de andere dag gekomen, hoor. Er is veel (te veel) gebeurd in de ruim tien jaar dat we contact hadden. Waar twee vechten, zijn twee schuld, daar ben ik me van bewust. Helaas is het niet anders. Een aantal jaar geleden hebben we alles op een rijtje gezet en goed doorgesproken wat we beiden (mijn man en ik) wilden. Onze relatie en alles er omheen vonden wij het belangrijkst. En zoals er dus eerder is getypt, moet je het uiteindelijk wel met z'n tweetjes doen.
Hey Monique, Jeetje, zeg. Soms denk ik wel eens: 'Hoe haalt men het in het hoofd'. Wij hebben ook een hele goede reden. Voel soms bijna of ik me moet verantwoorden/verdedigen waarom de relatie verbroken is, maar niet op een forum. Als ik terugdenk aan het laatste wat er is voorgevallen, dan staan de tranen van woede en verdriet weer in m'n ogen. Ik denk dan: 'Hoe kun je dat je (klein)kind aandoen!' Maargoed. Ik ben blij dat het achter de rug is. Uiteindelijk kies je voor je eigen kind en bescherm je het tegen alles waar tegen je het kan beschermen.
ja precies,dit wat ik nu ook verteld heb is van de afgelopen 6 weken.maar dat is nog lang niet alles hoor echt niet ik word ook nog steeds kwaad hoor.het verdedigen doe ik nog altijd daar heb ik een taak aan zo af en toe.en inderdaad hun kun je je eigen kind zo iets een doen.en ook bij mij horen ze niet als we zwanger zijn en ook niet als het kindje geboren is. groetjes
Hey Meiden,.. Ik heb dan wel veel verteld, maar ook bij mij is het meer dan alleen wat ik beschreven heb. Liever zien we het allemaal anders, maar dat anders...is niet altijd haalbaar na wat er gebeurt is. En dan moeten we keuze's maken, die echt niet makkelijk zijn...die je wel eens roept uit boosheid, en je daarna niet meer aan houd, omdat je het oooohhh zoooo graag anders wil zien! Maar als dat na 3x proberen geen resultaat geeft, dan moet je wel voor de definitieve keuze gaan! Het is voor jezelf en voor je gezin niet goed om in die negatieve spiraal te zitten! Dat moet je zeker wel doorbreken, ookal gaat het over schoonouders/ouders of te wel familie! Familie heb je niet voor het kiezen gehad, vrienden gelukkig wel! Als een vriend iets vergelijkbaars zou doen als je schoonouders, zeggen we allemaal, dat het dan geen vriend van je is! Want als vriend doe je zo iets niet! toch? Nou dat geld voor mij ook als het over familie gaat! En het draait uiteindelijk allemaal om" respecteren/ accepteren en waarderen"! En dat blijkt niet iedereen te kunnen, met mijn schoonouders in het bijzonder. Maar goed, wij hebben hier een mooi balans in kunnen vinden waar ik me rustig ondervoel..en hoop echt dat jullie dat ook kunnen! Contact houden is niet altijd het beste...zeker niet als het ten koste van jezelf gaat!
Ik ben het helemaal met je eens hoor Er zijn echter ook een hoop mensen die ruzie kunnen maken om niets en dat punt wilde ik even maken. Ik ken mensen die hun kinderen niet meer mogen zien terwijl ze zelf niet begrijpen waarom dat zo is. En zij hebben daar ontzettend veel verdriet om. Mensen kunnen een gegronde reden hebben, maar anderen nemen een familieband juist belachelijk licht op.
Wat ik wel gewoon lastig vind en waar ik veel overna denk, is het volgende: Als ik zwanger ben, het goed gaat en bevallen ben, wat vertel je uiteindelijk je kindje? Dat het maar 1 oma heeft (mijn moeder). Onze dochter heeft teveel meegemaakt en wil zelf ook geen contact. Ze is zelfs heel bang van haar. Ze refereert vaak aan 'die enge mevrouw'. Ze wil niks van haar weten. Ze zal het er op een gegeven moment natuurlijk ook met haar broertje of zusje over hebben. Graag zou ik willen dat zij (schoonmoeder) inziet wat ze allemaal teweeg heeft gebracht. Misschien dat het ooit goed komt. Ik moet eerlijk zeg dat ik het gewoon jammer vind. Er waren heus leuke momenten, al waren die heel schaars. De toekomst zal het leren. @ Merle: Ik zie het niet als een aanval, hoor. Het is ook eigenlijk wel een gegeven dat veel meiden/vrouwen niet met hun schoonmoeder door een deur kunnen. En vaak gaat het ook echt nergens over. Het is ook zo cliché. Als we ooit een zoon krijgen, hoop ik toch niet die 'slechte, negatieve, enge' schoonmoeder te worden. Ik zal er proberen voor te waken . Groetjes, Maine
inderdaad als je zelf niet weet waarover het gaat is het natuurlijk zaak dat je gaat praten. bij mij is het zo dat ik er bijna 1.5jaar voor gevochten heb.Dat wij nu hebben besloten (na het voor val 6 weken terug0 dat we het contact hebben verbroken.
@merle: ik ben het helemaal met maine eens. Als het contact echt helemaal verbroken wordt, kun je er vanuit gaan dat er ECHT heel goed over na gedacht is en dat het niet zomaar gedaan wordt. op een forum worden de diepere echte redenen vaak niet opgeschreven, maar alleen de luchtige lullige dingen die bovenop de hoop komen. Mijn schoonouders zullen ook overal verkondigen dat ze niet weten waarom mijn man het contact verbroken heeft, terwijl we dat al 3 jaar aan het uitleggen zijn. Het houdt een keer op, wij kunnen de energie niet opbrengen het allemaal nog 100 x te vertellen. Als ze het na de 1e 25 x niet in willen zien, willen ze dat over 100x ook nog niet. We hebben ze naar een maatschappelijk werker gestuurd en zijn toen met haar erbij ook het gesprek weer aangegaan, maar ze willen niet inzien. De maatschappelijk werker zei ook dat je vaak 2x slachtoffer wordt. 1x als alle ellende gebeurd, en de 2e keer als je het gesprek met ze aangaat en alsnog voor jezelf kiest en het contact verbreekt. De familie/kennissen vinden het allemaal zo zielig dat mijn man dit zijn ouders aandoet, maar er is idd geen loyalere band als tussen een kind en zijn/haar ouders. Ik denk dat er heeeeeeeeeel weinig relaties zomaar verbroken wordt en dat er vaak veel meer achterzit dan dat je weet! Dus als mensen zeggen dat ze zo'n verdriet hebben omdat ze niet weten waarom, ga dan eens een keer het gesprek met degene die het contact heeft verbroken aan. Weet zeker dat er een hele goede reden naar boven komt! Sorry lang verhaal, maar we lopen zelf tegen zoveel ongeloof aan en hebben wel geleerd dat er altijd meer aan de hand is (kan ook zijn dat pubers de verkeerde vrienden krijgen of aan de drugs gaan, is niet altijd de schuld van de ouders natuurlijk). Ook zetten mensen op verjaardagskaartjes aan ons dat ze de situatie zo moeilijk vinden en het zo rot vinden voor mn schoonmoeder, maar ons face 2 face vragen wat er aan de hand is doen ze niet. Iedereen heeft zn oordeel klaar een bijna altijd trekken ze hun conclusies meteen nadat ze horen dat mijn man het contact heeft verbroken. Maar even vragen waarom, dat wordt niet gedaan.
Daar ben ik het niet mee eens. Hoe weet jij dat ik geen gegronde reden heb om dit te vinden? Die heb ik namelijk wel. En het gaat niet over een verre kennis van wie ik het verhaal gehoord heb, maar van iemand die heel dicht bij me staat. Je hebt ouders die ontzettend weird kunnen zijn, maar aan de andere kant zijn er ook kinderen die echt niet weten wat ze doen. Het gaat beide kant op. Ik beschuldig daar niemand van, ik wilde alleen dat punt maken. Omdat echt niet iedereen altijd een gegronde reden heeft. En omdat mensen ervoor moeten waken dat het niet bij je eigen kinderen gebeurt; een familieband hoort juist sterk te zijn. Jij voelt je nu niet begrepen, maar ik evenmin ook niet.
@merle: Zoals ik in het andere stukje ook al zeg kan het natuurlijk ook altijd dat de kids een kink in de kabel hebben. Foute vrienden (of partner) drugs, psychische klachten. Maar wat wij van de maatschappelijk werker te horen hebben gekregen dat er altijd wel iets is en dat zomaar even het contact verbreken eigenlijk niet gebeurd. Soms hebben kinderen in de pubertijd even lucht nodig (om de stomste dingen) maar dat komt dan later altijd wel goed. Maar blijkbaar heb jij van beide kanten het verhaal goed gehoord (en begrepen) en is dat in jouw geval idd om een kleinigheidje zo. Dat is volgens mij (en onze maatschappelijk werker) eerder uitzondering dan regel. Denk ook dat mijn zwager zou zeggen dat mijn man om een kleinigheidje de relatie heeft verbroken. Daarom probeer ik zelf er altijd maar vanuit te gaan dat er wel wat gebeurd is, iedereen vat 'kleinigheidjes' weer anders op. Iedereen heeft weer andere normen en waarden en zo kan het ook wel eens botsen. Dat sowieso de relaties verbroken worden is al vervelend genoeg.