Wat als het leven geen zin meer heeft

Ik denk niet dat dit de geschikte plaats is voor een discussie over het wel of niet volgen van een experimentele behandeling en jouw situatie.

 

Vecht, echt, voor je kinderen en voor jezelf. En neem anderen in vertrouwen, doe dit niet alleen.
Ik ben mijn broer verloren en had zo gewild dat hij mij in vertrouwen had genomen. Ook al had ik misschien niet veel kunnen doen, en doet mij nog steeds veel verdriet dat hij het alleen door moest maken. Echt, neem iemand in vertrouwen en praat.

 

Ik denk dat iedereen dit voor zichzelf moet kunnen bepalen. Van chemo en sommige andere therapieën kan je vreselijk beroerd worden. En ik snap heel goed dat jouw moeder daar niet voor heeft gekozen maar op een mooie manier afscheid wilde nemen.

Dat betekend niet dat experimentele behandelingen per definitie slecht zijn. En dat je daar op voorhand voor moet waarschuwen.

Er zijn altijd voors en tegens. En elk mens heeft het recht hier zijn eigen pad in te kiezen.

verder laat ik het hier even bij in dit topic. Want is niet echt de plek voor een discussie. TO heeft wel wat anders aan haar hoofd.

 

Goed dat je hulp hebt gezocht! Als je op een wachtlijst staat voor hulp kan je huisarts je voor de tussentijd doorverwijzen naar een maatschappelijk werkster zodat je iig al iemand hebt om mee te praten of met je huisarts zelf. Dat heeft mijn huisarts destijds ook gedaan. Sterkte ❤

 

Helemaal mee eens hoor. Het was ook helemaal niet mijn insteek om wel of geen behandeling aan de kaak te stellen.
Mijn eerste reactie op ts was ook meer om te achterhalen waarom ze het zo moeilijk heeft.
Verder liet ik daarin ook mijn persoonlijke ervaringen buiten beschouwing.

 

Wat goed dat je hulp hebt gezocht! Heb je ook mensen om je heen aan wie je hulp kan vragen? Om af en toe eens met ze te praten, misschien kunnen ze met praktische zaken je ook wat lucht geven. Wees niet bang dit te delen met anderen, mensen willen vaak graag helpen...

 

Wat heftig om te lezen! Digitale knuffel ♥️ Sorry, weet verder niet echt wat te zeggen, behalve dat je zsm hulp moet zoeken. Mijn vader was ook jarenlang depressief (van voordat ik geboren was al) en heeft ook veel te laat hulp gezocht,. Volgens hem had dat toch maar weinig zin. Maar ik denk dat het wel veel had gescheeld, misschien zag hij ook wel echt niet in hoe ziek hij eigenlijk was.

Heb je verder wel een sociaal vangnet? Al is het af en toe hulp met het huishouden of oppas voor de kinderen. Dat geeft soms net wat meer ademruimte.

 

Zijn er dingen die je graag doet? Bijv een hobby of sport? Zo kun je misschien je gedachte verzetten, ben je even afgeleid en wie weet leer je nog leuke mensen kennen.

 

Ik las je vraag en wou niet wegklikken zonder een reactie.
Je doet wat je kan op dit moment. Goed dat je al hulp hebt gevraagd. Bekijk het per dag en zoek lichtpuntjes op in de dag. Die lichtpuntjes hoeven niet groot te zijn. Iets wat lekker ruikt en fijn aanvoelt kan al een lichtpuntje zijn.

Heel veel sterkte

 

Hoe oud zijn je kinderen? Zitten ze al op school? Dat scheelt natuurlijk ook.

Ik moet ook oppassen zeker in de herfst en met deze onzekere tijd, mij helpt het om bij de dag te leven en niet verder te kijken en ook niet alle nieuws volgen. Ik volg het nieuws zo min mogelijk.

Ik wil je heel veel sterkte wensen! En goed dat je hier je hart durft te luchten.

 

Wat goed van je dat je hulp hebt gezocht! Probeer voor nu niet te streng voor jezelf te zijn en te accepteren dat je het nu allemaal even niet ziet zitten. Vertrouw erop dat er betere tijden zullen komen!

Jammer dat je niemand in je omgeving hebt waarmee je kunt praten, dat kan soms zo opluchten. Wellicht helpt het om hier op het forum wat van je af te schrijven.

Sterkte!

 

zoals je kunt lezen ben je niet de enige moeder die met deze gevoelens worstelt.
Misschien helpt hier vanaf schrijven zoals geopperd wordt een beetje
En je mag me altijd pb en ,

 

Ik herken het gevoel gelukkig niet, maar het lijkt me heel heftig en vooral eenzaam.
Hopelijk vind je de juiste hulp en kan je weer wat stapjes de positieve richting in zetten.

Werkt het misschien om een soort dagboek/blog bij te houden en daar precies op te schrijven wat je voelt, en waarom je dat zo voelt? Misschien lucht het op om dat bijvoorbeeld te delen met iemand van hier. DIe kent je niet en zal ook niet oordelen. Ik help je graag.

 

Geen idee of je iets met het geloof hebt, maar bij je verhaal moest ik aan dit lied denken.
Hopelijk kan het je enige steun bieden.

 

Jij bent ook belangrijk genoeg om naar geluisterd te worden.

Wat goed dat je hulp hebt gezocht. Het lijkt mij ook echt heel moeilijk om hier alleen in te staan.

Werk je ook?

 

Wat ontzettend rot dat jij je zo voelt. Ben je bekend met de hulplijnen die er zijn als je snel iemand nodig hebt om mee te praten? Dat kan zowel via chatten als bellen.