Nee zo heftig heb ik nog nooit meegemaakt. Weleens bijna met een beetje schuren ofzo, maar goed dan word er ook gestimuleerd. Hoe minimaal ook
Goed, ehm, tja, ik kan komen door te fantaseren, dus ja, dit overkomt mij wel eens. Ik kom ook makkelijk tijdens seks, maar ook niet elke keer of zo. Als vrouw is dat toch minder erg volgens mij, gelukkig voor mij.
Gemiddeld een keer in de 4-6 weken denk ik? Dus dat is gewoon echt weinig. Hij mastubeert verder niet zover hij zegt/ik weet. Misschien inderdaad goed om zijn testosteronwaarde eens na te laten kijken. Ik denk wel dat het voor mannen lastiger is om over te praten dan vrouwen. Het is meestal namelijk andersom. Ik zou denk ik het liefste 1a2x in de week seks willen hebben, dus het verschil is echt heel groot.
Ik herken het. Het libido van mijn man is ook stukken lager dan het mijne en ik word meer afgewezen dan dat we daadwerkelijk intiem zijn. Dit heeft mij ondertussen zo onzeker gemaakt dat ik het niet meer durf aan te brengen en andere vormen van intimiteit ook begin af te zweren. Van andere vormen van intimiteit hoop ik namelijk dat er meer komt en de teleurstelling begint mij op te breken. Ik voel mij soms als een puppy die springt als hij dan wel wilt, want als ik nee zeg, kan het zo weer weken duren eer hij nog eens zin heeft. Maar fijn voelt dit niet en het is slopend voor mijn zelfvertrouwen. Schaam mij er ook enorm voor... Ik begrijp je dus...
Ik kan dat niet met een man niet leuk. Nu ben ik al 3 jaar chronisch ziek maar ik had een libido waar je U tegen zegt. Ik mis dat echt heel erg vooral voor mijn nieuwe vriend want hij wil mij niet pushen om het te doen maar ik weet wel dat hij het erg vind,ook voor zichzelf. Ik voel me ook mega schuldig,echt niet normaal
Herkenbaar hoor. Frustreerd mij ook wel eens vooral dat hij bijna nooit initiatief neemt. Maar aan de andere kant zou ik zelf ook niet veel zin hebben met altijd pijn dus ik snap hem wel. Maar leuk is anders.
Herkenbaar van een hele goeie collega van mij. Zij durft ook geen initiatief meer te nemen; bang voor de afwijzing. En inderdaad: ook qua zoenen (bij thuiskomst of weggaan) en aanraken neemt ze nu afstand. Ze vertelde laatst ook dat ze zich ook een beetje vies voelde daardoor. Niet in de letterlijke zin van het woord of dat ze bang was dat haar man haar vindt stinken, maar meer vies zoals of ze een oneerbaar voorstel doet of iets vraagt waarvoor mensen hun neus optrekken. Ik vind dat echt zielig voor haar want kom op: het is ‘maar’ seks dat ze wil. Ze wil niet dat hij in de poep gaat rollen of zo.
Ik zou wel voorzichtig zijn met die stap en eerst eens andere dingen uitsluiten. Is hij moe, overspannen of een burn-out. Eet hij wel gezond, beweegt hij voldoende en komt hij buiten. Oogt hij over het algemeen gelukkig?
Wat vindt jouw man hiervan? Als jullie wens is om samen oud te worden is het denk ik wel van belang om met elkaar te bespreken wat jullie beiden van elkaar nodig hebben. Zonder gesprek kan je het vast nog een tijdje vol houden, maar gelukkig ga je er niet van worden. Reële kans dat het óf uit loopt op een scheiding óf op een steeds ongelukkiger leven. Je steeds onzekerder voelen zal je relatie en je eigen geluk geen goed doen. Voor een fijne relatie moeten beide partners zich inzetten en moeten beiden werken. Hij zal niet in een seksbeest veranderen, maar kan misschien wel op manieren die beter hij hem passen jou laten merken dat hij jou leuk vindt en jou wilt en zorgen dat jij je niet onzeker voelt.
Ik heb geen idee. Het is ook nooit dat hij niet wil zegt ze maar zijn libido is stukken lager dan het hare. Hij zou zo ook weken zonder kunnen en die weken dat het niet ‘mag’ na de zwangerschap, leken hem ook wel goed uit te komen. Hij houdt echt heel veel van haar dus dat is het niet.
Ik like jouw bericht maar niet omdat ik het leuk vind uiteraard. Meer dat je er herkenning in vindt en misschien geeft het je een idee dat het niet alleen bij jou zo is?
Is het ook wie van de twee het ook is, als het verschil in verlangen/behoefte sterk uiteen ligt , is dat "sneu". Voor wie dan ook. Hier ook herkenbaar. En degene die geen zin heeft, heeft gewoon oprecht geen zin
Ik vind het heel moeilijk om te lezen dat het bij jullie allemaal zo gaat. Het lijkt mij heel verschrikkelijk en weet eigenlijk niet wat ik kan zeggen wat kan helpen o.i.d. Heel veel sterkte dames en hopelijk gaat er gauw een knopje om
Volgens mij kun je ook niks zeggen erover. Ik weet in ieder geval ook nooit wat ik moet zeggen tegen m’n collega. Maar zij vindt het genoeg dat ze af en toe tegen me mag klagen. Ik heb het geprobeerd met oplossingen maar soms heb je daar gewoon niks aan.
Hij voelt zich schuldig. Deze situatie speelt nu een 3tal jaar, daarvoor hadden we eigenlijk een fijn seksleven. De redenen waarom hij zo'n laag libido heeft, zijn complex. Sommige kan ik begrijpen, andere vind ik zwakke excuses. Hij zegt dat het niet aan mij ligt, maar het is moeilijk om zaken rond seks niet op jezelf te betrekken. We hebben er wel veel gesprekken over en willen allebei wel dat we beiden tevreden kunnen zijn, maar dit los je niet in 1,2,3 op.
Ik denk dat het voor mannen waarvan de vrouw amper tot niet wil vrijen ook heel zwaar moet zijn. Ik begrijp de frustratie van die mannen dus wel, maar ik weet ook dat de redenen tot weinig/geen seks, in vele gevallen complex zijn en de situatie dus niet makkelijk te veranderen is.
Hoi dames. Ik heb dit onderwerp gisteren ontdekt en meteen non-stop alles doorgelezen. Jullie zijn allemaal zo open geweest dat sommige verhalen mij echt persoonlijk hebben geraakt. Vooral deze laatste opmerking vond ik op mezelf van toepassing. Ik heb een spierziekte waardoor mijn libido 0,0 is geworden, niet alleen door de medicatie maar ook door de ziekte zelf. Vroeger was ik echt wel "wild" op seksgebied: ik heb het bed met best wel veel jongens gedeeld (ik kan ze nog wel op 2 handen tellen, maar goed, wel veel dus volgens mij). Ik heb dus veel gezien/gedaan als het over seks gaat. Maar nu? Seks zegt me echt niks meer. Mijn laatste orgasme kan ik me niet eens meer herinneren. Dat is voor mijn man allemaal niet zo makkelijk te plaatsen. Hij is met mij getrouwd in een periode dat ik nog veel goede dagen had. Niet dat de seks er toen vanaf droop maar 1 keertje per week was standaard. Langzaamaan is daar altijd meer tijd tussen gekomen. Soms 1 keertje per 2 weken, een jaartje later om de 3 weken en dan waren er plots ook periodes dat ik vaststelde dat het weer een maand of langer geleden was. Zijn libido bleef natuurlijk wel hetzelfde, en dat heeft vaak tot conflicten geleid, waarbij hij bijvoorbeeld 's avonds tegen mij kwam schuren en mijn borsten aanraken en van die dingen, terwijl ik zoiets had van "laat me met rust, ik heb echt geen zin". Seks werd meer en meer iets wat gewoon nooit meer in me opkwam. Wat ik nu ga schrijven is heel delicaat omdat ik weet dat velen onder jullie het er niet mee eens zullen zijn. We proberen nu zwanger te worden, maar daarvoor is natuurlijk wel seks nodig.Niet makkelijk zonder libido. Dus gaat het bij ons heel technisch: cru gezegd, met de benen open wachten tot ie klaar is (wat niet lang duurt uiteraard). Vreselijk om dit zo neer te schrijven maar zonder seks raak je uiteraard niet zwanger. Ik heb nog even overwogen om aan zelfinseminatie te doen, maar dan had ik het gevoel hem de allerlaatste kans op "echte" seks met mij te ontnemen (voor zover je het natuurlijk "echte" seks kunt noemen, misschien schrijf ik beter "penetratie"). Ik heb dit al aan een aantal mannen gevraagd en iedereen schijnt klaarkomen door penetratie 100x lekkerder te vinden dan door masturbatie. Als je seks hebben zonder libido gelijk stelt met verkrachting, zoals sommigen doen, dan laat ik me dus een keertje per maand verkrachten door mijn man. Voor mij voelt dit gelukkig niet zo aan, maar ik heb er zelf natuurlijk niets aan. Zoals ik al zei, heel delicaat. Mag je dat als vrouw doen? En is het niet hipocriet dit te doen als je zwanger wil worden, maar niet daarbuiten? Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Natuurlijk weet hij dat het gebrek aan seks door mijn ziekte komt, maar ik denk dat het idee dat het vroeger wel lukte en dat ik in andere relaties niet vaak genoeg seks kon hebben, hem toch wel wat jaloers maakt. Het is verder een geweldige man, hij zorgt ongelofelijk goed voor mij, maar ik vrees dat hij dit altijd als een gemis zal aanvoelen. Ik heb voor mezelf intussen wel het idee dat ik best zonder seks zou kunnen leven.