Wel of geen tweede kindje?

Goede avond,

Mijn situatie is uiteraard anders, maar wij hebben ook zeker een tijdje getwijfeld.
Ik heb een dochtertje (7) uit een eerdere relatie. De break-up is niet vlekkeloos verlopen en ik riep vervolgens het allerhardst dat ik geen kinderen meer wil. Ik ontmoette mijn huidige partner twee jaar geleden en we waren het er beide over eens: het is goed zo. Na een jaar begon het toch te kriebelen en nog een half jaar later werden de kriebels een wens voor onze eerste kindje samen. Na heel wat gesprekken heb ik 4 maanden geleden mijn spiraal laten verwijderen en zijn we nu in blijde verwachting van ons eerste kindje. Naast alle praktische zaken: financieel haalbaar, de ruimte en een mooi vangnet van familie en vrienden.. Was het vooral ons gevoel waar we uiteindelijk aan toe gaven. Beste beslissing ooit!

Probeer vooral na te gaan waarom jullie twijfelen. Bij mij was het vooral angst. Angst op herhaling van het verleden.

Heel veel wijsheid en gelukt toegewenst!

 

Hoi @No2, moeilijk he? Wij hebben een dochter van net 5 en hebben altijd gezegd het is goed zo. Alle spullen zijn weg en we waren echt tevreden. Sinds dit jaar is er twijfel, en sinds twee maanden heb ik een heel sterk verlangen naar nog een keer zwanger.. nog een keer borstvoeding... nog een keer zo een ukkie... En en echt broertje of zusje voor mijn dochter! (Ze heeft een stiefbroer en stiefzus die niet naar haar omkijken). Mijn man daarentegen staat minder hard te springen, wat ik vanwege zijn ASS ook wel weer begrijp. 5 jaar lang heeft ratio gewonnen bij ons, maar nu ineens luister ik overwegend naar mijn emoties.

Gelukkig is jouw kleintje nog heel jong dus je hebt opzich nog wel even om verder te twijfelen

 

Ja, dat hadden wij ook. Mijn man heeft al twee oudere kids en samen hebben we een dochter van nu 4. Ik denk dat we er ruim een jaar veel en vaak over hebben gesproken. Voor mij was het belangrijk niet te veel tijd tussen onze dochter en een eventuele tweede te hebben. De oudere kinderen van mijn man schelen 5 jaar en ons kindje scheelt weer 5 jaar met de jongste. Maar het ziet er toch zo uit dat het bij 5 jaar blijft al ben ik nog niet zwanger. Het zij zo... omdat mijn man ook al 50+ is wilde ik heel zeker weten dat hij het niet voor mij doet maar het zelf ook echt wil. 20 jaar kleine kinderen lijkt me ook best een uitdaging ha ha ha. Dus daarom hebben wij alle tijd genomen om heel duidelijk te krijgen wat we dan graag willen. Of het ons dan ook gegund is zullen we zien maar er samen zo duidelijk achter staan was voor mij wel een vereiste.

 

Hier ook een twijfelaar. Onze dochter wordt in februari 2 jaar. De ene keer vind ik het idee van een broertje of zusje helemaal geweldig en de andere dag heb ik zoiets van laat maar!! Mijn vriend die weet nog niet wat hij wil. Het lijkt ons wel druk.
Vind het ook erg lastig! Heb wel gezegd dat ik na mn 35e niet meer zwanger wil raken. Dus mocht het niet zo zijn dan is het niet anders.

 

Dat is heel persoonlijk natuurlijk.
Ik werd steeds overtuigder van mijn wens voor een tweede toen ik plotseling weer zoveel zwangere vrouwen over straat zag lopen (die vallen me alleen op als ik zwanger wil worden of ben). Dat ik opeens weer kleine rompertjes zag hangen die ik wilde hebben.
Of dat ik toch de kriebels* kreeg als iemand om me heen aankondigde zwanger te zijn.

*dat er naast grote blijdschap er ook een heel klein vervelend jaloers gevoel opkwam

Veel succes in elk geval!

 

Hier ook lang over getwijfeld.
Waarom wel, waarom niet...

Met onze eerste konden we ook geen goed moment vinden. Toen maar gewoon gedaan!

Bij mij was het echt overduidelijk dat ik toch graag een 2e wil. Eerst wou ik opeens een kitten.... (ehhh ik neem nooit meer een kat! ) en daarna vond ik Disney baby kleertjes heel schattig en zou ik het zo allemaal kopen. Terwijl dat echt niet mijn smaak is!

Beetje gekkige voorbeelden. Maar voor mij overduidelijk!

Wel ben ik een control freak, en nu gaan we in het nieuwe jaar voor een 2e.

Ik wil eerst nog een paar kilo afvallen, voordat ik straks een tientonner word. (Bij mijn zoontje 24 kg aangekomen, terwijl ik heel gezond heb gegeten) super bang om een verkeerde craving te krijgen, en ik straks nog meer ga wegen dan tijdens mijn eerste zwangerschap.

 

Oei een tweede ja. Hier was dat ook écht geen optie meer. Mijn man heeft al 3 kinderen uit eerdere huwelijken en eigenlijk was hij er wel klaar mee. Dat we samen nog een kindje hebben ben ik al heel gelukkig mee en ook al kriebelde het bij mij nog wel een hele tijd, ik heb me er toch bij neergelegd en vrede mee. Praktisch gezien is het ook gewoon helemaal niet handig. Hebben geen ruimte, mijn man is bijna 50, wéér dat kleine spul (onze dochter is al kleuterleeftijd en de oudsten zijn volwassen). Maar ja, toch voel ik as we speak een kleine man rondhupsen in mijn aanzienlijke buik Ineens kregen we beiden toch weer de kriebels... en na een aantal weken wikken en wegen besloten we toch eens gek te doen en ervoor te gaan! Was echt puur een gevoel dingetje. Hij moest er gewoon komen. En ik ben echt weleens midden in de nacht wakker geworden met de gedachte, o jee, waar zijn we aan begonnen Maar o wat is dit mannetje welkom

 

Ik was altijd van het “one and done”. Dus 1 kind en dan klaar. En wat heb ik genoten van mijn kleine grote man. En toen kleine D 1 jaar werd vroeg mijn man heel voorzichtig of ik niet toch een tweede wilde. Pil de deur uit en meteen zwanger. Dus veel tijd om erover na te denken heb ik niet gehad. Maar het is toch zo mooi. Ik ben blij dat ik ingestemd heb met een tweede.

Manlief is enig kind en hij zegt dat hij broertjes en zusjes gemist heeft. Hij vindt het dan ook maar wat gezellig als we allemaal bij elkaar komen bij mijn ouders. Mijn man zou het liefste 4 kinderen willen. Soms kriebelt het bij mij voor een derde, maar op dit moment ff niet.

 

Tenzij er duidelijke redenen zijn (medisch, vruchtbaarheid, sociale redenen) zou ik niet snel kiezen een kind alleen te laten opgroeien.

Een sibling kan zo'n enorme meerwaarde zijn. Vrienden komen en gaan veel makkelijker. Maar een bloedband blijft levenslang. Natuurlijk is het geen garantie. Maar als ik zie hoeveel ze van elkaar leren (delen, rekening houden, op de beurt wachten maar juist ook ruzie maken). Dat is echt wel anders dan een vriendje, klasgenoot of buurtkinderen die een keer langskomen.

En ook voor de toekomst hebben ze hopelijk altijd iemand om op terug te vallen. Of zorg voor en om ouders te delen.

Ik ken zelf diverse mensen die enigst kind zijn en geen van allen kiest daar zelf voor. Een vriend gaf aan: alle verwachtingen, zorgen en aandacht was altijd alleen op mij gericht. Ze hadden immers maar 1 kind. Ondanks dat mijn ouders het niet wilden voelde ik dat als een enorme druk.

 

Na de geboorte van onze zoon hebben wij altijd geroepen dat er echt geen tweede komt. Zoon had extreem last van reflux en huilde dagenlang. Vooral mijn man was erg duidelijk hierin. Na 5 jaar begon het toch te kriebelen bij ons. Op mijn 30ste hadden wij eindelijk de knoop doorgehakt voor een 2de, maar kreeg ik een slechte uitslag van het baarmoederhalsonderzoek. Het heeft 3 jaar geduurt voordat wij het weer aandurfde. Onze zoon vroeg ook vaak waarom hij geen broertje of zusje heeft. En om heel eerlijk te zijn, ik kom uit een gezin van 4, ik gun mijn zoon dat ook. Iemand om op terug te vallen, samen zorgen, etc. Alleen is maar alleen. Dat zet je wel aan het denken.
Met 2 kinderen is ons gezin straks compleet. Eerder had ik altijd het gevoel dat wij niet compleet zijn.
Nu op mijn 36ste zijn wij eindelijk zwanger na een lang fert. traject van dik 3 jaar. Onze zoon is door het dolle, verzint al baby namen. Wilt zijn kamer en zijn speelgoed delen. Zo mooi om te zien en ze schelen straks ook nog eens dik 11.5 jaar

 

Ik heb daar toch een hele andere kijk op.
Ik heb een broertje en een hele fijne band.
Maar mijn vriend en zijn broer zijn al vanaf jongs af aan water en vuur. Dat is nooit "leuk" geweest en nu nog steeds niet.

Daarbij heb ik een aantal enigskind vriendinnen en er is er maar 1 die het jammer vind geen broer of zus te hebben.

Een 2e nemen voor de 1e voelt voor mij juist als een enorme druk voor de 2e. Alsof die er alleen is voor de 1e...

Als jij en je partner vinden dat er een 2e 3e 4e 5e ..... de wens is dan zou ik daar pas gehoor aan geven. Niet omdat het "hoort".

 

Dat is best een lastige beslissing. Van mij eigenlijk andersom. Ik wilde altijd merrdere kinderen, maar in mn hoofd met een partner.
Due heb ik helaas niet. Toen de beslissing genomen zelf voor een kind te gaan. Al moeilijk...maar ik vibd de beslissing boor een 2e nog moeilijker.
Wat ik allemaal afgewogen heb...doe ik mn 1e niet te kort als hij straks mijn aandacht moet delen? Zullen ze het me niet kwalijk nemen zonder vader op te groeien (als ik geen partner vind, maar sowiso niet hun biologische vader). Is het nog meer vrijheid inleveren het waard (1e net 2 en een baby vraagt toch weer wat inleveren). Met 2 zal opvang nog lastiger worden om wat eigen tijd te creëeren.

Buiten natuurlijk financiële plaatje etc.
Uiteindelijk kon ik mn wens niet opzij zetten. Maar ik mis soms wel dat ik even kan gaan hardlopen bv. Of in de avond niet even snel een vergeten boodschap kan doen. Of zomaar spontaan iets kan doen.

Maar ik ben wel heel blij met mn 2e. Alleen voor een 3e zal ik denk nog heel lang twijfelen. In mn hart wil ik het. Mn verstand zegt alleen..niet zolang er geen partner is....helaas die leeftijd speelt zo op...zucht

 

Ik zie dat echt anders. Je krijgt geen 2e omdat het hoort. Maar als verrijking van je gezinsleven en als een waardevolle aanvulling op het kind dat er al is. Het samen kunnen opgroeien (met de daarbij behorende mindere kanten) zie ik daarbij als een aanvulling op het alleen zijn.

De 2e is er niet voor de 1e. Ze zijn er voor en met elkaar. En als de wegen zich in de toekomst toch scheiden dan is dat zo. Maar ik zie juist dat er vanwege de familiebanden meer moeite wordt gedaan.

Dit is natuurlijk alleen in situaties waarbij er een keuze is! Soms heb je helaas niets te kiezen.

 

Hier hetzelfde maar dan inmiddels met een bijna 4 jarige. Ik ben nu 35 en de 36 is t schluss. We zijn niet actief aan t mikken zeg maar, helaas liep nr 2 dramatisch verkeerd en nr 3 was ook onverwacht (niet ongewenst) en dat eindigde onverwacht mk.

Wat komt komt, wat niet komt komt niet. Probeer er maar zo relaxed mogelijk in te staan. We kunnen t financieel hebben, qua drukte wen je daar ook nog wel aan. Tenzij je op nr 3 mikt en een tweeling treft, dan komt er een logistieke kwestie bij (auto bijv).

Onze dochter is een 4 handen vol type, al vanaf de eerste ademteug die ze nam. Er zijn dagen bij dat je dr wel op kan vreten zo schattig en lief ze kan wezen, en op andere momenten tel je de uren af tot bedtijd terwijl je je glasvezelbehang en de pot met behanglijm extra sterk zoekt.

We zijn 2.5 jaar actief bezig geweest voor dochter, daarna gaf ik t op, jaar later bleek ik in verwachting. Ik heb mn cadeautje al gehad, had er niet meer op gerekend. Zoontje en nr 3 waren we niet actief mee bezig, maar eenmaal een positieve test is t wel weer leuk en maak je je toch en voorstelling van "grote zus" en "kleine smurf".

Ik gun haar best een broertje of zusje, maar weet ook dat dat niet perse een toevoeging hoeft te wezen op volwassen leeftijd. Dit jaar de bevestiging daarop wel weer gezien.

Dus twijfel, ja ergens wel en ergens zie ik t wel gewoon zelfs al dringt de klok. Ik zit nu overigens streepje te staren, ben er nog niet echt van overtuigd overigens maar weet dat dingen raar kunnen lopenen heb geen idee van OV (hou ik niet bij namelijk), je hoopt t dan wel weer en aan de andere kant kijk ik ook zo enorm uit naar dochter op basisschool, paar uurtjes even je handen vrij voor je eigen dingen, ongestoord en onbeperkt (en ik heb nog een waslijst liggen aan klusjes en projectjes). Om vervolgens weer te bedenken "zijn die projecten en klusjes nu echt zo belangrijk dat dat nu voor gaat? (ookal ligt het er 4.5 jaar)"

 

Ik vind dit mooi omschreven. Mijn partner maakte net vanavond weer een rare opmerking omdat ik 4 handen op 1 buik ging kijken. Hij zei: doe maar niet dan krijg je weer kriebels.. waarop ik zei: die heb ik al heel lang maar ik wacht op jou... toen zei hij niks meer haha.
Maar deze omschrijving van jou zal ik volgend jaar eens gebruiken want ik ben er wel uit dat ik nog graag een kindje zou willen.
Maar ja. Ik w8 op mijn partner tot dat die er klaar voor is

 

Wat lastig om te moeten wachten.

 

Natuurlijk zal (zeker als ze heel klein zijn) een kind veel tijd en energie kosten. Maar die periode is te overzien.

Jullie hebben nu toch ook een kind. Dus je leven is daar al op aangepast. Zal een 2e dan nog zo'n grote verandering zijn. Nu moet je toch ook rekening houden met het kind. En 1 ouder zou ook prima 2 kinderen aankunnen zodat de ander zich met tal van andere zaken bezig kan houden. Natuurlijk is het dan wel belangrijk dat jullie beiden evenveel tijd krijgen om al die andere zaken te doen. Dus niet dat jij iedere keer met de kinderen zit terwijl je partner onbeperkt kan sporten, werken of sociale activiteiten heeft.

Daarvoor moeten beiden het ook echt willen. Zodat niet altijd dezelfde thuis hangt terwijl het leven van de ander gewoon doorgaat. Heb je daarnaast ook voldoende oppassen, kinderopvang etc.

Als jullie leven buiten het gezinsleven inderdaad belangrijker is zou ik er ook niet aan beginnen. Je zult toch aanpassingen moeten doen.

 

Wij. Toch gedaan, kon het niet uit mn hoofd zetten. Partner wilde er niet Te veel leeftijdsverschil tussen, dus uiteindelijk was het een 'nu of niet'. Er zit 3 jaar tussen zoon en dochter.
Spijt krijg je sowieso niet van een kindje. Al is het wel pittig weer die eerste jaren, maar te overzien. Ze hebben erg veel plezier samen.