Serieus? Dus iemand die kinderloos is heeft geen recht van spreken als het een kindje mist maar iemand die zn kindje verloren is wel? Kom op zeg, waar gaat dit heen? Wat een egoïsme hier.
nee er is niks zielig te vinden. dat jongetje heeft 4 liefhebbende ouderfiguren, hun geslacht maakt dan niks uit
Iets zielig vinden is een oordeel vellen. Ik verwijs je verder even naar Dikke Van Dale voor een specifiekere definitie van de term "oordelen".
Volgens mij is iets vinden een mening, en er wordt tegenwoordig toch zo vreselijk gehamerd op de vrijheid van meningsuiting? Dat wil uiteraard niet zeggen dat deze mening door de meeste mensen wordt gedeeld. Daar gaat dit topic nou juist over: meningen die niet erg populair zijn. Natuurlijk mag iemand iets zielig vinden, er zijn ook genoeg mensen die mij vreselijk zielig vinden. Of ik dat ook daadwerkelijk ben is totaal iets anders. Ik vind bepaalde klasgenootjes van m'n kinderen die in extreme armoede leven ook zielig, omdat ik het bekijk vanuit mijn referentiekader. Maar wellicht zijn ze wel helemaal niet zielig.
Precies. Ik heb een vader maar dat is niet echt een vaderfiguur. Niet iemand waar je goede ouder en kind gesprekken mee voert. Met m'n moeder trouwens ook niet. Ik heb geen supergrote band met ze. Ik heb ouders. Maar verder.... Ik ben alleenstaand en mijn beide kinderen zijn van een donor. Wel een donor die voor mij bekend is en met wie ze over een aantal jaren contact kunnen zoeken wanneer ze daar behoefte aan hebben. Ze zijn van baby af aan al gewend dat ze geen vader hebben. Ze zijn van kleins af aan al gewend dat er verschillende families zijn. Kinderen met een mama en papa, met 1 papa of mama omdat er 1 overleden of weg gelopen is of omdat ze bam-mama/papa zijn. Gescheiden ouders, 2 vaders, 2 moeders enz. Ze weten niet beter en gaan er ook niet vanuit dat het standaard mama/papa moet wezen. Iets wat ik ze van kleins af aan al uitgelegd heb en wat ze ook in hun omgeving en op school zien. Meerdere alleenstaand bam-mama's, gescheiden ouders enz. Die van mij heeft 1x gezegd dat ze ook wel een vader zou hebben en een vader mistte. Waarom? Dan zou ze een extra opa en oma hebben voor de cadeautjes Ik heb het ze vaak gevraagd maar beide blijven ze erbij dat ze geen vader missen en geen papa willen. Ik ben hun mappa zeggen ze Ze zien ook om hun heen dat het met een papa/mama relatie niet altijd rozengeur en maneschijn is. Horen ze van klasgenootjes dat ouders weer eens ruzie hadden, vechtscheidingen enz. Oudste zei van de week nog dat ze 1 mama super vond. Alleen aandacht voor hun en niet delen met een papa, ik beslis alles, geen ruzie in huis of moeten pendelen tussen het huis van gescheiden mama en papa enz (Ja en dit zijn uiteraard de uitzonderlijke gevallen en tuurlijk weten ze dat het met papa/mama relatie vaak wel goed gaat en niet altijd ellende is)
Wij zijn ongewenst kinderloos en ik vind dit een heel scheve vergelijking.. Wat heeft dit ermee te maken? En je hoort toch niemand zeggen dat het ene niet erg is en het andere wel.. Wat een kromme vergelijking met het voorbeeld van 2 of 4 moeders hebben ipv een vader en moeder. Dat heeft toch niets te maken met iemand/een kind verliezen.. Het kind heeft liefdevolle ouders. Er zijn zoveel gezinssituaties te bedenken, en het gras lijkt vast altijd groener aan de overkant. Dat iemand een moeder en vader heeft zegt nog niets hoe gelukkig een gezin is of dat hier niet iets in kan veranderen (Bv door scheiding of sterfte van een ouder). Ik denk dat er in elke gezinsvorm wel eens situaties zijn waarin een kind (en vast ook ouder) denkt: had ik maar dit of dat. Lijkt me heel normaal en helaas kunnen we niet altijd hebben wat we willen, en realiseren we ons ook niet dat iets anders niet altijd beter is. Jammer dat jij het zielig vindt, maar de realiteit is eenmaal dat er zoveel soorten gezinnen zijn en dat een warm en stabiel huishouden het belangrijkste is.
@citroenrasp; Gelet op het feit dat bloempjelief van hoed noch rand lijkt te weten door de uitspraak dat ze slechts één van de moeders kent en de overige drie niet, lijkt het me bijzaak of het om een mening of oordeel gaat; er lijkt onvoldoende grond te liggen om zo'n jongetje zielig te vinden op basis van de kennis die er ligt. Daarnaast staat bloempje op geen enkele manier open voor input, een gemis in iets dat een oordeel-loze, volgens bloempje althans, verdediging zou moeten zijn. De aard, toon en onredelijkheid staan me tegen. Je hebt gelijk hoor; impopulaire meningen mogen gespuit worden, maar ik mis een stukje wederhoor en ik heb moeite met de grote mate waarin drogredenen worden aangevoerd door Bloempje en dit kwetsend is voor bijvoorbeeld kinderlozen of mensen die een ouder missen.
Je mag het zielig vinden, maar je gaf aan dat er niet in zijn belang wordt gehandeld. En dat is waar we vooral op reageren, het is nu misschien zielig, hij mist nu iets, maar dat is iets heel anders dan dat er niet in zijn belang wordt gehandeld.
Ieder kind mist vast wel eens iets. Maar omdat twee moeders niet de standaard is, is het zielig. Een kind met oudere ouders kan jonge en fittere ouders missen, en een kind met arme ouders mist mogelijk ouders met meer financiële mogelijkheden. Het is wat het is.
Tja, het wordt ook weleens zielig gevonden dat dochter enig kind is. Ja, ze mist inderdaad weleens een broertje of liever nog zusje, maar ik vind haar niet zielig.
Goh, en ik was nou echt oprecht benieuwd naar jouw mening, zat echt te wachten tot je zou reageren, haha! Ook jammer. Ik vind het bewonderenswaardig dat deze mensen altijd zelf de keuze maken op basis van wat zij zelf vinden, en niet de makkelijke weg kiezen en meelopen met wat andere zien en vinden. Ik kan me zo voorstellen dat ze heel veel sociale druk uit hun omgeving hadden over hun homoseksuele zoon. Maar ze kozen ervoor om hem niet te verstoten, en gingen tegen vrienden en familie in daarmee. Ook op andere gebieden doen ze dat. Ze laten zich niet leiden door meningen van anderen. Dat is toch bewonderenswaardig? Natuurlijk zou iedereen zo moeten zijn, maar dat is niet zo en juist daarom is het niet normaal, zoals jij schrijft. Ik denk dat iedereen wel graag zou willen dat het normaal zou zijn, maar voorlopig is dat nog lang niet zo.