Ja hij werkt. Doet wel af en toe iets leuks met ze, maar het moet allemaal precies gaan hoe hij wilt. Dat begint al bij het klaarmaken, voorbeeld, kind kleedt zich aan , dan bevalt hem de schoenen niet en moeten dan weer gewisseld worden omdat hij dat wilt.
Je reactie is hard maar kan ik goed begrijpen. Hier is een heel proces aan vooraf gegaan, het is niet van de een op de andere dag ontstaan het is erin geslopen, iedere keer erger. In het begin deelde ik het met niemand en stond het toe omdat het niet zo erg was. Nu is het erger en wil ik er iets aan doen.Paar jaar geleden ben ik er over gaan praten met een vriendin, een beetje pijlen bij zijn zus. Maar net zoals in dit topic word er heel verschillend op gereageerd.
Ik kom direct voor ze op waar ze bij zijn Dus ze zien en horen dat het niet goed is en niet normaal is. Dat dit waarschijnlijk niet genoeg is Ben ik met je eens.
Lief dat je reageert. Hij heeft een correcte relatie met zijn ouders. Zijn opvoeding is niet liefdevol en wel autoritair geweest ja.
Dat is precies wat ik denk wat echt zou helpen; iemand die met hem de oorzaak wilt zoeken en aanpakken. Maar hij vind dat hij geen hulp nodig heeft dat de oorzaak de kinderen zijn.
Dat is echt niet normaal hoor! Grijp jij dan wel in, of trekt het kind dan echt andere schoenen aan? Ik ben het wel eens met een reactie hierboven dat jij meewerkt aan kindermishandeling als je hier niet snel verandering in gaat aanbrengen. Dat wil zeggen: grondige permanente gedragsverandering bij de man of de kindjes uit deze situatie halen.
Ik zou idd ook direct ingrijpen! Wat een nare situatie! Gewoon 3x per dag horen dat je niet goed genoeg bent of achterlijk (want dat is hoe een kind zich voelt) Direct aangeven dat hij of veranderd of weg kan gaan! Mijn beste vriendin had zo'n vader, echt vreselijk. Ze is echt eraan onderdoor gegaan en jij laat het gewoon toe!
De schuld buiten zichzelf leggen is een heel groot probleem. Hij lijkt geen zelfinzicht te hebben en zelfs niet op jou te reageren. Een ouder die een kind continu vernederd en bedreigd (ik wilde dat jij nooit geboren was! Ik haat jullie! Het is jou schuld dat...) is schadelijk voor de ontwikkeling van kinderen. Dat kan jij niet wegnemen. Ik begrijp dat het een patroon is dat steeds erger aan het worden is. Als hij niet kan of wil veranderen (het probleem niet zien) is dat zijn keuze. Jij zult je eigen keuze moeten maken los van hem. Kinderen zijn afhankelijk van jou en jij bent verantwoordelijk om hen te beschermen. Ik zou het gesprek met hem aangaan dat je wilt dat dit nu stopt. Dat hij daarbij hulp zoekt en dat je anders vertrekt om de kinderen uit de situatie te halen. Kom meer voor jezelf en de kinderen op!
Hier mee eens. Praat vanavond met hem, geef aan dat er of hulp moet komen zsm of dat je anders (al dan niet tijdelijk) met de kindjes weg gaat om ze een veilig huis te geven. Je realiseert je nu dat hij aan verbaal geweld doet, psychische mishandeling, en het is schadelijk voor je kindjes. Elke dag langer is er 1 teveel. En zeg dit ook letterlijk tegen hem. Of hij zich realiseert dat hij z'n kids mishandeld.
Jeetje TS ik schrik hier wel van. Het feit dat je er een topic over opent laat blijken dat het je niet lekker zit. Vanaf de eerste zinnen gingen bij mij alle alarm bellen af. Een keertje uit je slof schieten omdat je moe en prikkelbaar bent kan iedereen overkomen. Langdurig onder grote stress staan waardoor je niet meer normaal kan reageren kan ook iedereen overkomen. Maar wat jou man doet is inderdaad emotionele mishandeling. Alles naar zijn hand willen zetten, dreigen, manipuleren en ongelooflijk grensoverschrijdend gedrag vertonen kun je imo niet meer plaatsen onder overprikkeling of overspannenheid. Los gezien van het feit dat hij ook niet staat lijkt of wil zijn om zijn eigen aandeel daar in te zien. De beste stuurlui staan altijd aan wal maar ik wil je ook op het hart drukken om hier een zsm een einde aan te maken. Zij het met zijn gedrag en anders jullie huwelijk. Voor mij is niemand opgekomen toen ik jong was, ik draag daar nu nog steeds de gevolgen van. Het feit dat je nu onder ogen moet komen dat je man geen liefdevolle vader meer is of kan zijn moet énorm pijnlijk voor je zijn maar omwille van je kinderen zul jij met de vuist op tafel moeten slaan. Heel veel Sterkte in deze lastige situatie!
Heftig.. en wat zwaar ook voor jou. Ik zou indd zo snel mogelijk hulp gaan zoeken. Ik herken heel veel dingen in die jij zegt van m'n schoonvader. Hij deed het alleen ook naar zijn vrouw. De kids kunnen nooit wat goed doen, en nu met de kleinkinderen merken we het weer. Ik ga liever niet naar hem toe, hij is zo denigrerend. Hij is een narcist, misschien kan je daar is naar kijken. Zou er wel echt snel wat aan doen, emotioneel lijkt me dit niet goed voor de kinderen en jij gaat daar ook een keer aan onderdoor. Heel veel sterkte!!
Hoe is hij naar jou toe? Ik zou ze dag eens helemaal anders laten lopen dan hij gewend is even kijken hoe hij dan reageert
Volgens mij heb ik je verhaal al eerder gelezen. Ik herken ook wel veel van je verhaal, maar dan vanuit het kind. En niet alle kinderen die psychisch worden mishandeld uiten zich anders naar de buitenwereld. Ik herken dat in ieder geval niet. Ik deed zo normaal mogelijk. Schade is er wel. En mijn band met mijn moeder is zo’n beetje naar het vriespunt gezakt, omdat ze zich niet alles herinnert, is het dus niet gebeurd, en ze al die jaren niets voor ons gedaan heeft om het op te lossen. Ik denk dat jij sterk in je schoenen moet gaan staan, hem de keus geven, of hij zoekt hulp, of je gaat weg met de kinderen. Eigenlijk net als bij een verslaafde. Een van de dingen waar ik veel last van ondervind is dat ik extreme discipline heb. Dus ook al zie je nu nog niets bij je kinderen. Ben bang dat dat nog wel komt als dit doorgaat.
Voor kinderen lijkt het me heel frustrerend wanneer niemand ingrijpt. Je komt wel voor ze op, maar nog steeds moeten ze op hun tenen lopen. Dat is niet jou schuld, maar het gaat gewoon door wat je ook doet of zegt. Dan kan je niet jaren door blijven gaan in de hoop dat het verbetert.
Als je er zelf aan twijfelt denk ik dat de toon/uitspraken van je man voor jou niet oké zijn. Als moeder ben je verantwoordelijk voor de veiligheid van je kinderen. Wellicht zou je met de oudste van 12 eens kunnen bespreken wat dergelijke uitspraken met hem/haar doen. Denk dat kinderen dit prima kunnen aangeven. Let ook op non verbaal bij je kinderen. Lijken ze bang, timide oid dan zou ik er zeker iets mee doen. Ik kom in mijn werk regelmatig tegen dat n ouder die slecht tegen prikkels kan (denk aan add/adhd/autisme) zich in geval van overprikkeling negatief uit tegen gezinsleden. Mocht dit het geval zijn kan hier iets aan gedaan worden. Veel wijsheid en luister naar je onderbuikgevoel.
Is misschien wel eens een goede reflectie. Er wordt trouwens geroepen: behandelen en anders je spullen pakken. Dat laatste zou ik zomaar niet doen. Want dan kun je je kinderen minstens 1x in de 2 weken bij hem af leveren en kan er op dat moment niemand voor hun opkomen en zijn ze aan zijn grillen overgeleverd. Ik kan begrijpen als je op dit punt komt, maar zorg er dan voor dat voor het zo ver komt er hulp ingeschakeld wordt en het probleem ook buiten jullie gezin bekend is. Eenmaal uit elkaar en je komt dan met beschuldigingen, dan ben je de zeurende / jaloerse ex ... En daar schieten jullie kinderen ook niets mee op.
Gisteren geëscaleerd met middelste dochter. Ik was er op dat moment niet bij. Ze had de bijkeuken deur naar de tuin open laten staan. Hij kwam brullend zeggen dat ze die deur dicht moest gaan doen, ze stond meteen op om de deur dicht te gaan doen. Hij ging er zeurend en tierend achteraan dat het altijd hetzelfde was met haar.. etc. Toen antwoordde zij ik maak hem toch al dicht zeurpiet, en toen kwam er de pets in haar gezicht achteraan. Toen ik een kwartier later thuiskwam had hij haar niet eens getroost of excuses gemaakt. Toen hij zag dat ik echt boos was dacht hij er met een sorry vanaf te kunnen komen. Dus hij zei, sorry maar nooit meer doen he tegen mijn dochter. Hier zag ik pas echt in hoe idioot dit is.