Ik zou nu van hem verwachten dat hij vandaag nog zelf de huisarts belt voor hulp. Hij is veel en veel te ver gedaan en moet nú vandaag nog verantwoordelijkheid nemen.
Dit! Hij is nu die grens over van slaan.. ik denk dat dit heel snel flink kan escaleren. Hoe is het nu met je dochter? Kunnen jullie anders een tijdje ergens logeren? Zodat je man even tot rust komt en een hulpverleningstraject kan starten? Of is het te regelen dat hij op zijn minst niet meer alleen met de kinderen is? (dus als jij weg moet, de kinderen even bij buren/vrienden/familie?) Je kan evt. ook met veilig thuis bellen hierover. Misschien kunnen zij je nog ondersteunen? Wat had de praktijk ondersteuner nog aangegeven?
Daarna met man gesproken, bleef bij zijn mening dat ze het verdient had. Gezegd dat ik hem niet in huis wil hebben zo, vond hij heel overdreven, hij had haar niet eens pijn gedaan.. Ik heb toen zijn ouders gebeld,verteld wat er gebeurd was. Die hebben hem teruggebeld en gezegd dat hij maar beter kon vertrekken, hij is daar gaan slapen.
Sterkte hoor. Ook voor jou een heftige situatie. Hopelijk kunnen zn ouders hem doen laten inzien dat hij echt niet goed bezig is..
Phoe heftig hoor. Goed dat je de eerste stap gezet hebt. En nou niet weg laten ebben en weer opnieuw proberen. Dat is echt heel erg voor kinderen, en je geeft je man het idee dat hij gelijk had. En dan gaat het de volgende keer nog een stapje verder. Dat is eigenlijk nu ook al gebeurd, alhoewel een klap geven niet perse erger is dan verbale agressie.
Poeh wat een heftige situatie zeg! Wat goed dat je inmiddels actie hebt ondernomen en dat je vanmiddag contact hebt met de praktijkondersteuner van de huisarts. Heb je je man nog gesproken nadat hij bij zijn ouders is gaan slapen? Hoe reageerde de kinderen erop? Sterkte met de situatie!
@Kakkerlak wat heftig voor jullie en voor je dochter! Wat goed dat je voor je kinderen bent opgekomen! Heel knap! Hopelijk krijgt je man door dat dit gedrag absoluut niet kan, maar zijn eerste reactie belooft niet veel goeds...het deed geen pijn...
Arm kind! Nou dit zou voor mij heel simpel zijn, ik zou direct de scheiding aanvragen. Dit duurt al veel te lang! Vier jaar... Je bent het je kinderen verplicht om ze te gaan beschermen nu. Stel dat je man enorme spijt zou hebben en zich direct bij de huisarts gemeld had voor hulp, dan was het wellicht anders. Maar nu heeft hij elke kans verspeeld hoor.
Wauw geen excuses en ook niet inzien dat hij fout zat zeg! Arm kind Ik zou mijn kinderen dus ook echt niet meer alleen met hem laten.
En ik denk dat er vaak, vooral bij mannen een heel stuk schaamte bij komt. Psychiaters zijn ja voor gekken(zei m’n vader altijd). Door actie te ondernemen behoed je je man ook voor nog meer fouten. Hopelijk krijgt hij ook ooit nog spijt. En hoe lukt het jou om hem dan nog als fijne partner te zien. Je zegt dat hij niet zo tegen jou doet. Maar als ik naar mijzelf kijk, kom je aan mij dan kom je aan de kinderen. Ik ben hier eigenlijk wel nieuwsgierig naar. Hoe is jullie relatie, die zal hier toch wel onder lijden?
De situatie ging al van kwaad tot erger. En zoals eerder gezegd hij heeft geen zelfinzicht. Legt de schuld buiten zichzelf en ksn of wil zijn eigen aandeel daarin niet zien. Heel goed dat jij hulp hebt ingeroepen. Zorg nu dat je belangrijke mensen in je omgeving informeert. Dat is niet de vuile was buiten hangen maar jezelf indekken tegen zijn ontkenning. Hij heeft professionele hulp nodig. Ik betwijfel of hij die nu wil aanvaarden. Dus bereid je voor op een scheiding. Zorg dat je een eigen bankrekening hebt waar je geld veilig kan stellen. Je zult niet de eerst boze ex zijn die berooid achter blijft. Via de huisarts of het sociale wijkteam kan je jeugdhulp krijgen voor jezelf en de kinderen. En maatschappelijk werk om zaken te regelen. Neem geen genoegen met excuses. Iets dat zich in jaren heeft ontwikkeld is niet in een dagje opgelost.
Hoe je het omschrijft hoor ik zo nu en dan toch wel eens vaker. Ouders die het gedrag van hun kinderen niet begrijpen en vinden dat ze vooral maar gewoon 'normaal' moeten doen. Dit gaat dan soms gepaard met schreeuwen, het kind continu op de huid zitten, over de grenzen van kinderen gaan maar als ze dan vervelend doen is het de schuld van het kind, enzovoorts. Sommige mensen weten gewoon echt niet zo goed hoe het werkt in het brein van kinderen, dat dit echt niet gaat zoals bij volwassenen. Dat bepaald gedrag volgt op hoe wij volwassenen ons gedragen, etc. En vaak gaat dit in een neerwaartse spiraal omlaag en wordt het erger en erger. Hij zal waarschijnlijk echt niet zien dat hij hier een heel groot aandeel in heeft en het op deze manier schadelijk is voor de kinderen. En bovenal voor zijn band met de kinderen. Als hij het niet van jou wil aannemen dan zal hij zich op een andere manier moeten inlezen of aanleren. Ik denk dat t wel belangrijk is dat hij in ieder geval in gaat zien dat hij zelf verkeerd bezig is. Pas dan kan hij er iets aan gaan doen.
Wat erg, ik wordt er ook verdrietig van. Het is deels herkenbaar (gelukkig niet fysiek bij ons) Mijn man is gediagnosticeerd met autisme. Ook al valt het niet goed te praten, een deel is wel te verklaren. Er komt een heel stuk onvermogen bij kijken. Maar het is niet makkelijk.. Heel erg veel sterkte!
Ik reageer even algemeen op iedereen, Ik was gister overdag en ook nog vannacht gevloerd door migraine. Praktijk ondersteuner heb ik mee gebeld een soort van korte introductie. Intake gesprek in de praktijk volgt volgende week. Nog geen echt gesprek met man gehad hoe nu verder,omdat ik gister dus echt plat lag. In het weekend zal dat wel lukken. Hij in ieder geval nog bij zijn ouders, gister avond kwam hij even langs, maar begon meteen met commanderen, meteen gezegd dat ik dat niet accepteer.
Goed van je dat je stappen onderneemt. Ik ken je man niet dus kan er niets over zeggen natuurlijk maar of deze man heeft dringend hulp nodig, of er zal iets meer drastisch moeten komen. Roepen dat je van hem af moet is een logische eerste gedachte (tenzij hij natuurlijk iets "mankeert") maar zou ik ook niet zo snel doen aangezien ze dan op ten duur alleen met hem zijn. Lastige situatie en ik hoop dat er voor hem snel een oplossing komt.
Ai ik denk dat je hier nog wel een lastige kluif aan kunt gaan krijgen als ik dit zo lees.. Waarom denkt hij dat hij momenteel bij zijn ouders verblijft? Omdat de kinderen zo vervelend zijn? Ik denk dat het nog wel even kan gaan duren voordat hij gaat begrijpen dat zijn gedrag verkeerd is en dat hij degene is die moet veranderen.. Goed dat je inmiddels contact hebt gehad met de praktijkondersteuner, hopelijk ga je hier wat aan hebben! Wat is het plan verder met je man nu, dat hij voorlopig bij zijn ouders blijft? Wat zeggen zij van de situatie en het gedrag van je man?