Inderdaad ik lees het veel hem af willen en direct scheiden is makkelijk roepen als je zelf niet in de situatie zit. Zou ik zelf ook zeggen tegen een vriendin. Maar scheiden en dan? Kinderen gaan dan toch gewoon naar de vader toe.
Er is nog geen plan. Ik denk dat zijn ouders het ook wel vinden meevallen, tenminste dat schat ik in. Echt gesprek doen we dit weekend als de kinderen ergens kunnen onderbrengen. Kids weten waarom papa niet thuis is. Arme kids zeggen er niks van, geven geen mening of boos woord over hun vader. Ik zie wel dat ze genieten en het heerlijk rustig is thuis.
Scheiden is geen snelle oplossing nee. Dat is inderdaad wat men snel roept. Nu ga ik misschien iets heel heftigs zeggen. Maar weet je, ik heb bij de laatste escalatie thuis de politie gebeld. Die zijn gekomen, en hebben mijn vader heel hard aangepakt. Dit is echt de eerste stap geweest voor hem om te beseffen dat wat hij deed fout was en je zo niets oplost. Ik ga niet in details maar uiteindelijk had de politie overhand op hem. De rollen waren omgedraaid, hij was de zwakkere. Dit heeft heel wat los gemaakt, en hij is zowaar naar een psychiater gegaan. Maar het is/was heel erg lastig. Elke beslissing in zo’n geval heeft heel veel gevolgen. Ook wat jij nu meemaakt. Maar het is onoverkomelijk. En ik wens je alle sterkte. Mijn ouders zijn overigens niet gescheiden. En ik denk nu helemaal achteraf dat dat ook beter is.
Mijn man heeft een paar jaar geleden de diagnose ADHD gekregen. Hij was altijd wel chaotisch en had alle symptomen, maar kon er heel goed mee omgaan. Toen we twee kinderen hadden, werd het ineens moeilijker - hij was te snel overprikkeld. Hij kreeg een enorm kort lontje en ik kan me goed voorstellen dat hij als hij daar jaren mee rond had gelopen een grens over zou zijn gegaan. Ik ben fulltime thuis, dus als het hem te veel werd qua prikkels, kon hij zich altijd rustig terug trekken. Maar hij is toen dus wel hulp gaan zoeken om beter met die prikkels om te kunnen gaan. En dat heeft echt goed geholpen! De kinderen begrijpen ook dat hij soms even bv muziek gaat luisteren op zolder, niet omdat hij anders kwaad wordt ofzo, maar gewoon omdat hij die rust nodig heeft. Onze jongste houdt er ook van om af en toe even alleen op haar kamer te zijn, dus zij snapt het goed. En hij heeft heel goed geleerd om op een rustige, geduldige manier met de kinderen om te gaan - vanuit een overprikkelde context lukt dat niet, maar nu hij het kon vanuit een ontspannen situatie, kan hij ook geduldig blijven zodra hij wat overprikkeld raakt. Ik wilde dit even benoemd hebben, want ik hoor het vaker bij vaders met ADHD en bv ook autisme. (En ook bij moeders overigens!) Misschien speelt dit bij hem ook? Het feit dat hij het nu zelf niet lijkt te erkennen vind ik wel opvallend, ik hoop dat dat voortkomt uit een soort trots en dat hij het stíekem zelf echt wel snapt, maar bang is dit toe te geven omdat hij dan bv hulp moet zoeken. Dat is echter wel noodzakelijk. En ik denk echt niet dat dit onoplosbaar is, er is echt goede hulp te vinden waardoor hij dit gedrag kan stoppen.
Maar wat ik me nou afvraag...dit kan toch niet alleen recent zijn ontstaan en richting de kinderen zijn? Voor mijn gevoel moet er toch meer zijn, of puzzelstukjes bijvoorbeeld uit het verleden, die op hun plek vallen nu wellicht?
Bedankt voor je bericht, ook heftig! Als je het kwijt wilt hoe oud was heb toen, en hoe erg moet iets escaleren om de politie te bellen?
Misschien heeft het te maken met dat de kinderen in de pubertijd zijn gekomen en dat dit 'te veel' is voor hem. Mijn zoontje 9 jaar ziet zijn vader echt als een sterke man die het voor hem opneemt. Mijn dochter is nu 13 en die heeft sinds een jaar meer moeite omdat ze zich niet echt als puber kan gedragen. Dat kan hier ook een rol in spelen
Ga je het gesprek voor jezelf voorbereiden? Meer in de zin van; als hij geen hulp accepteert, wat ga je dan zeggen? Wanneer mag hij van jou terug naar huis komen? Ik vind het heel sterk van je dat je hem weg hebt gestuurd en ik hoop dat je man in gaat zien dat het zo niet langer kan. Voor mij zou gelden; geen hulp, niet terug naar huis. Maar ik weet als geen ander dan het makkelijk praten is vanaf de zijlijn Heel veel sterkte!
Ik denk dat ik steeds mijn grens heb verlegd wat ik nog acceptabel vond of niet ja, is niet iets van een keer, is erin geslopen. Ik ben nu wakker geschud. Hij heeft trouwens vorig jaar de telefoon van de oudste kapot gegooid en gestamp. Omdat ze naar zijn zin teveel op haar telefoon zat. Schaam me diep dat ik niet eerder heb ingegrepen.
Dat kan best zijn, hij krijgt van de middelste en oudste nu meer tegen gas en weerwoord. Maar met de jongste(kleuter) kan hij ook niet overweg.
Ja, dat is zeker een goed idee. Ik ga alles op papier zetten, denk ook alle voorvallen als hij begint dat het wel meevalt. Ik denk dat het enige juiste is geen hulp dan niet terug naar huis.
daar hoef je je niet voor te schamen. Het is erin geslopen, ik kan me er alles bij voorstellen. Het is nu wel goed om terug te kijken en eventuele puzzelstukjes te zien. Vooral omdat hij misschien iets kan aangeven: de laatste weken zat ik niet lekker in mijn vel. Maar dan weet jij dat dit niet voldoende is, er is meer aan de hand wellicht.
Had hier nog niet op gereageerd. Zou dat helemaal prima vinden als hij dat zo zou kunnen oplossen door zich terug te trekken. Knap van je man! Mijn man wilt juist alles in de hand hebben en overal boven op zitten.
@ts; jeetje wat heftig dat het zo geëscaleerd is. Goed dat je voor jezelf en je kinderen opgekomen bent! Dit is uiteraard niet acceptabel. Wat de oorzaak ook zou zijn. heel veel sterkte! dit lijkt wel precies mijn verhaal, maar dan over mezelf... overigens moet ik die hulp nog wel gaan zoeken
Maar dan is hij nog steeds hun vader he? Dus waarschijnlijk zijn ze dan regelmatig alleen bij hem, zie niet echt in wat dat oplost. TS: Heel erg in de verte herken ik dingen van je man wel een beetje. Ik betrap mezelf er soms ook op dat ik te kritisch ben richting de kinderen of te weinig geduld met ze heb. Maar dat gaat gelukkig een stuk minder ver en ik zie het zelf direct in, dat ik verkeerd reageer door moeheid/overprikkeling. Ik probeer mezelf daarom te corrigeren en het altijd zsm goed te maken met de kinderen als ik onterecht snel boos op ze werd bijvoorbeeld. En dan ook wat aan de overprikkeling te doen bijvoorbeeld. Wat ik wel apart vind TS, is dat je man geen enkel inzicht heeft in hoe verkeerd hij bezig is. Heb je zelf geen ideeën wie of wat tot hem door zou kunnen dringen? Of dat hij zich ‘stoer’ wil houden..?
Oh wat verdrietig voor haar! Ik lees nu dat je jongste een kleuter is. Al ls dit al zeker vier jaar speelt dan heeft je kleuter dus nooit een veilige omgeving gehad. Ik gaf al eerder aan dat het gedrag van je man onder emotionele mishandeling valt. Besef je je dat jij medeschuldig bent als je niet ingrijpt? Ik vind het persoonlijk geen excuus om samen te blijven omdat je kinderen na een scheiding ook alleen zouden zijn met je man. Als er sprake is van mishandeling kun je dan ook iets regelen dat je man de kinderen niet zonder toezicht bij hem zijn. Ik hoop dat jij en je kinderen een fijn Sinterklaasweekend hebben zonder angst.