Hallo meiden. Ik breek even in bij jullie,maar vroeg me af of jullie dit misschien herkennen. Al vanaf mijn 15de krijg ik op de raarste momenten " flauwtes" heb dan ook echt het idee dat ik flauw ga vallen (gebeurd soms ook) Merk wel dat ik er meer last van heb als ik zenuwen of stress heb. Dit zorgt er voor dat ik: - Geen lange afstanden meer in de auto durf te rijden zonder iemand met rijbewijs naast me - Niet meer zomaar ga winkelen in de stad ( alleen het idee al dat ik een klein pashokje in moet ) - Ik winkel eigenlijk alleen nog maar doelgericht - Als ik een keer ergens heen moet ( bv. een optreden ofzo in het theater ) ik me al dagen van te voren druk maak omdat ik bang ben daar een flauwte te krijgen Sorry is geloof ik een lang verhaal geworden maar vraag me af of meer mensen hier last van hebben. Ben er al meerdere keren voor bij de dokter geweest,en die kon nooit iets vinden in mijn bloed ofzo. Groetjes !
Klinkt als angst/paniekaanvallen Kaatje! Je bent bang om ergens flauwtes te krijgen, dus angst dat dat ergens gebeurt. Misschien kan de rescuespray je helpen in zulke situaties? Speeters, je kunt rescuespray krijgen bij een drogisterij of bij De Tuinen. Het ontspant en stelt gerust. Vanmiddag cardioloog, brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Klinkt inderdaad heel bekend Kaatje! Ik herken me heel erg in jouw verhaal! @ Judith: hebben ze die ook bij het kruidvat? Veel succes bij de cardioloog straks! Ik zal voor je duimen! Laat je weten hoe het gegaan is?
Bedankt voor de tip van de rescuespray. aangezien het natuurlijk is neem ik aan dat je het zonder problemen tijdens je zwangerschap kan gebruiken?
Ik heb sinds mijn 19e last van straatvrees en nog een hele hoop diagnoses. Bij mij was het zelfs zo erg dat ik echt niet alleen thuis durfde te blijven. Ik heb heel veel therapie gehad, medicijnen geslikt, boeken gelezen en eigenlijk alles gedaan. Maar niets hielp, want niemand wilde echt naar me luisteren. Zo moest ik van een psyg binnen 2 maanden van niet alleen thuis durven te zijn naar 10 km fietsen in een drukke stad ... Yeah right! Bij mij is het begonnen met een paniekaanval. Toen het er steeds meer werden (en ik écht dacht dat ik gek was) ben ik naar de dokter gegaan voor een doorverwijzing naar een psyg. Deze kreeg ik niet, want dat zou toch niet helpen. Ik werd volgeladen met medicijnen en die werkte dus vreselijk averechts. Binnen no-time had ik enorme straatvrees en ben er nu 6 jaar later nog niet van af. Moet zeggen dat het sinds dit jaar heeeeeeeeel veel beter gaat Ik durf sinds een paar maanden weer helemaal alleen te zijn! Klinkt heel kinderachtig en belachelijk voor bijna iedereen, maar voor mij is het echt een wereldprestatie! Ik las op pagina 1 dat schaamte wel eens het sleutelwoord kon zijn. Ik denk dat dat aardig in de richting komt. Ik schaam me echt rot voor wat ik heb en enkel de directe mensen in mn omgeving weten ervan. Ik ben zo bang dat mensen mij belachelijk maken of achter mn rug om dingen over mij zeggen... Vind het ook heel moeilijk om deze post straks te verzenden Maar wil toch leren opener te zijn over mn problemen. Als ik er makkelijk over doe, dan doen anderen dat misschien ook wel. Maak ik er een issue van, dan doen anderen dat ook. Overigens heb ik dit jaar nog geen paniekaanval gehad volgens mij! *even afkloppen* En ook vorig jaar maar een paar! Ook ben ik al 2 jaar denk therapie vrij (uhm .. opgegeven door de psygs ) En moet zeggen dat het sindsdien alleen maar beter en beter gaat Ik heb de moed nooit opgegeven en ben altijd blijven geloven dat het weer goed zou komen. Ben nu echt kei en keihard bezig met de grootste doelen van mezelf en het gaat gewoon super Ik kom er wel en dat weet ik zeker! Zo heel verhaal
hoi, tijdje niet gekeken bij deze toppic(goed teken!) maar merk dat ik als ik me druk maak toch weer last krijg. ben trouwens bang dat ik zwanger ben! niet dat het iets negatiefs is maar om nu te zeggen gepland...nee! mijn zoon is nu net een jaar oud.en heb medicatie(zoloft/sertraline 2x 50mg) o en moet nog een killotje of 15/20 afvallen natuurlijk!
@ Dreamer83: bedankt voor je moedige verhaal! Knap dat je al een jaar geen paniekaanvallen gehad hebt en dat het beter met je gaat! Moed houden en blijven geloven dat het beter zal gaan is inderdaad wel erg belangrijk, en bij jou heeft het duidelijk geholpen! @ Eef: Het zal wel even wennen als je zwanger blijkt te zijn, maar hopelijk kan je er in dat geval toch van genieten!