Vroeger nooit echt een beeld erbij. Wist wel dat ik kinderen wilde, maar geen aantal in m'n hoofd. Heb na de eerste drie heel lang gedacht dat we klaar waren, maar na een aantal jaar kwamen er toch weer kriebels. Of er straks nu de vierde er is, weer kriebels komen, weet ik niet. Maar verstand is er ook nog naast gevoel. Vier is een heel koppel en de zwangerschap was echt zwaar, vond ik. Ook de financiën, het huis en de auto enz, gaat een steeds grotere rol spelen bij elk kind. Ach we zien het wel. We zijn 26 en 28 jaar dus in die zin is er nog alle tijd.
Ik wilde wel 3 of 4 of 5 kinderen, supergezellig leek me dat toen liet de eerste jaren, vergezeld van miskramen en ivf, op zich wachten. Een huilbaby. De tweede is mijn cadeautje, spontaan ondanks dat het niet mogelijk was. Nog een huilbaby. De jaren hebben zo veel sporen achtergelaten, we hebben het samen zwaar gehad. Ik weet niet of ik nog zwanger kan worden en nog een huilbaby overleeft onze relatie simpelweg niet. En dus zijn we gelukkig met twee prachtige meiden het zijn heerlijke kinderen en we zijn samen ook nog gelukkig
Geeeeen idee eerlijk gezegd! Haha Ik denk dat we er altijd wel 2 wilde.... En toen 2 of 4.. we verwachten nu de vierde als alles goed gaat in mei. Ik heb nog wel veel meer liefde over voor meer maar mn lichaam laat het afweten waardoor ik niet weer zou durven... Wie weet pleegzorg in de toekomst!
Voordat de kinderen er waren riep ik altijd ik wil 2 kinderen en toen mijn zoon geboren was wist ik heel zeker dat hij alleen zou blijven en dat riep ik ook altijd maar toen hij 7 jaar was kreeg ik ineens twijfels en dacht ik het is nu of nooit en toen hij net 8 was is mijn dochter geboren. Dus uiteindelijk toch 2 kinderen en erg blij mee maar zeg eerlijk als mijn zoon alleen was gebleven was het ook prima geweest.
Ik wou er vroeger graag 2. Toen ik trouwde (21) ben ik ook vrij snel gestopt met de pil. Maar zwanger raakte ik maar niet. Na heel veel onderzoeken bleek mijn nu ex man onvruchtbaar. We hebben toen het geluk mogen hebben dmv donorzaad, eindelijk na 4,5 jaar mmm zwanger te zijn. Mijn zoon werd geboren en dat was een pittige tijd. Hij kreeg hersenvliesontsteking, was veel en vaak ziek. Het huiselijk geweld werd steeds meer en ben uiteindelijk gevlucht. Na mijn scheiding etc ben ik terug naar het zh gegaan. En ben ik na de eerste lui zwanger geraakt van een volbloed zusje van zoon als bewust alleenstaande mama. Nu ben ik trotse mama van 2 kinderen. De oudste is nog steeds vaak ziek, epilepsie, adhd en ass. Dus het is pittig genoeg. Maandag word mijn baarmoeder verwijderd dus is dat hoofdstuk helemaal afgesloten
Mijn man wilde eerst helemaal geen kinderen, nu zijn we gezegend met 2 mooie kindjes Zou er mss best nog eens eentje bij willen, als baby wat ouder is maar gaat niet meer gebeuren denk ik haha.
Ikzelf droomde van 4 kindjes, mijn man had geen visie op aantal. Na onze zoon besloten we ,met ons hoofd, het bij twee kindjes te laten. Het zwanger proberen te worden en de miskramen braken mijn eigenwaarde af. We hadden 2 gezonde kindjes en ik voelde mij sterker dan ooit. Dat wouden we zo houden. En toen kwam zwaar jaar 2019. Onze dochter uiteindelijk 10 dagen opgenomen in zieke huis waar ik 24/7 bij haar was. Daardoor niet stipt was met anticonceptie. Die maand bewust van de mini kans op een zwangerschap. Maar we lachte deze weg. Zoveel geluk zouden wij nooit hebben. Met zo'n kleine kans spontaan én blijvend zwanger. Maar toch leverde dit onze jongste dochter op. Nu 3 kindjes en compleet gevoel voor ons beide.
Mijn diepe wens was 3. Toen we er 2 hadden was het voor mijn man klaar. Alles weggedaan, ik heb er lang over gedaan om het af te sluiten. 3 weken nadat ik echt echt echt het allerlaatste vaarwel had gezegd, en nog 1 traan van mezelf mocht laten... zei mijn man; we doen een 3e oké? Ik was stomverbaasd, hij had zelf een nu of nooit meer gevoel, en dacht spijt krijg ik er toch nooit van. Nou zijn wij gezegend met een goede vruchtbaarheid. Maar moest oprecht wel even slikken toen het direct raak was. Moest echt schakelen, ondanks mijn jarenlange grote wens en alle goede gesprekken die we erover hadden gevoerd. Nu is de 3e er. En ik zou er nog wel 1 willen, maar je kan niet eeuwig baren. Merk dat mijn lijf dit keer veel minder snel is hersteld. En mijn man is nu echt klaar... zegt hij ghehe.
Offtopic maar: Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon! (Stiekem heel benieuwd naar de naam omdat ik die van je dochters altijd zo mooi vind matchen )
Had er 2 of 3 gewild maar de eerste laat al bijna 8 jaar op zich wachten dus dat gaat het niet worden. Dus nu opnieuw op naar nummer 1
Nee wij hebben de middelen niet om in het buitenland geholpen te worden. Financieel niet maar mijn vriend heeft ook geen rijbewijs en geen familie in de buurt die kan rijden. Daarnaast zou ik het qua tijd en mentaal niet trekken. Wij hebben 2 jaar een stop gehad en gaan nu aan onze 3de ICSI onze gezondheid is verbeterd en vooral ook mentaal na alle tegenslagen en vermoed dat dit helpt voor een beter resultaat. Ben wel wel verzekerd voor poging 4 en 5 dus even dit afwachten
Vroeger wilde ik er altijd 2. Toen de 1e was geboren (onverwachts zwanger door pil heen) leek 3 me ook wel heel erg leuk, zeker omdat ik nog vrij jong was (21). Mijn vriend heeft echter altijd 2 gezegd & blijft daarbij. Ook nadat de 2e er 2 jaar geleden is gekomen. Ik vind het vooral een gek idee dat ik nu op mijn 27e nooit meer zwanger zal zijn en zal bevallen (zeg nooit nooit I know maar toch). Zeker omdat ik vroeger als ideaal beeld had dat ik rond mijn 28e zou beginnen aan kids, mochten alle omstandigheden er naar zijn. Nu ben ik al ruim klaar met kids voor mijn 28e. Daarbij vraag ik me ook af of het ook niet een gevoel is wat je altijd blijft hebben, dat gevoel van nooit meer zwanger etc. Dat moet je toch ergens een keer afsluiten. Dus we hebben er 2 en daar blijft het bij tenzij vriendlief ineens om gaat maar dat verwacht ik niet!
Derde op komst en ook altijd de wens voor 3 kinderen gehad. Heel dankbaar daarvoor en hopelijk komt deze laatste straks ook gezond en wel ter wereld.