Wel of niet thuis kunnen werken is niet het uitgangspunt van wel of geen recht op noodopvang. De noodopvang is er niet voor de ouders. De noodopvang is er om ervoor te zorgen dat een aantal beroepen die er voor zorgen dat de samenleving door blijft draaien te faciliteren. Mijn man zorgt ervoor dat wij allemaal kunnen blijven betalen. En dat doet hij vanuit huis bij ons op zolder.. en heeft het nu dus juist extra druk. En daar kan hij echt geen kinderen bij hebben. Stel je voor dat ons kind ineens ergens aan zit of dat hij een fout (melding) over het hoofd ziet. Dan hebben we met z'n allen een groot probleem en daarom hebben wij recht op noodopvang. Niet omdat het lastiger is voor ons. En ik weet ook wel dat niet vitale beroepen ook belangrijk zijn. Maar nu is er voor gekozen om beroepen die ervoor zorgen dat de samenleving blijft functioneren te ontlasten.
En dat mag dus niet. School moet noodopvang regelen als ouders 1 vitaal beroep hebben en het niet anders kunnen regelen. En daarnaast ook nog kwetsbare kinderen noodopvang aanbieden.
Fijn voor jou dat je zo’n braaf kind hebt. Mijn 8 jarige mag me wel roepen als er even iets niet lukt. Komt het dan niet uit kan ik altijd aansturen om even te wachten maar ze kan altijd bij me terecht en ik heb toch echt een heel voorbeeldige en nette dochter.
Ik heb respect voor de mensen die thuis moeten werken. Ik heb vandaag online les, daarbij 2 kleuters die zichzelf dus moeilijk kunnen vermaken en een puber die hulp nodig heeft bij haar online lessen. Schoolwerk van de kleuters lukt nu dus niet omdat ik mijn aandacht moet hebben voor mijn les. Gevolg is nu dus 1 zit op de switch en de ander is boos omdat ik niet met hem kan spelen. De nodige ruzies hebben ze al gehad en niks is goed. Gooien met spullen, slaan, duwen, gillen e.d. En vraag mij nu dus af hoe anderen dat doen
Klopt, is door de overheid bepaalt. Ik heb een vitaal beroep maar mijn man niet maar die kan niet vanuit huis werken dus dan houdt het op. Komende weken lossen we het zelf op maar daarna ook naar de noodopvang.
Mijn man en ik zitten vaak uren aan een stuk te videobellen. Als onze kinderen ons dan niet zouden mogen storen omdat ze bijvoorbeeld niet kunnen inloggen , dan zitten ze uren te wachten en is hun schoolwerk niet op tijd af. Als er echt een megabelangrijke officiele vergadering is dan geef ik wel door dat ze niet mogen storen, maar bij alle andere gesprekken mogen ze gewoon binnenvallen.
Dit dus. De eerste lockdown hebben we zo lang mogelijk geprobeerd om haar thuis te houden maar het houdt een keer op. Ik heb haar toen ook met pijn in mijn hart gebracht omdat het gewoon niet anders kon.
Bij vrienden van ons heeft de vrouw een vitaal beroep en de man werkt thuis... in april kregen ze wel noodopvang. Nu heeft school hen verteld dat het te druk is op de noodopvang en de school keuzes moet maken en dat wanneer 1 ouder thuis kan werken je geen noodopvang kunt krijgen. Ik vind dat heel terecht dat ze zo’n schifting maken.
Mijn bericht was niet als sneer bedoeld naar iedereen die gebruik maakt van de noodopvang, maar juist als een positief bericht dat juist doordat nu zoveel mensen thuiswerken het allemaal wat relaxter is (niet in werkdruk of mentale druk hoor, dat ervaar is juist als veel hoger), maar minder 'volgens de regeltjes' en 'minder strak geordend' etc. en dat ik juist merk dat daar zoveel begrip voor is over en weer wanneer je met anderen in een call zit. Maar helaas is het toch ook wel zo dat er (in mijn ogen) soms toch wel gemakkelijk gebruik wordt gemaakt van de noodopvang. Voel je ajb niet persoonlijk aangevallen als dat niet op jou van toepassing is. Maar ik vind dat dat geluid ook wel eens gehoord mag worden. De extra werkdruk en mentale druk, gevaar voor burn-out, schuldgevoel naar werkgever en gezinsleden, eigen tijd voor bijvoorbeeld sport en ontspanning die er bij inschiet, etc etc daar struggelen we allemaal mee, dat is iets universeels. Maar mensen die in de vitale sector werken hebben er wel een 'voordeel' mee dat er voor hen de mogelijkheid is om in zo'n geval de noodopvang in te zetten.
Ik ben er nu al helemaal klaar mee!! Oudste zoon mag naar school, examenkandidaat. Ik ben blij voor hem, maar elke moeite die hij voor school moet doen is hem teveel Maar goed, ik heb geen omkijken naar hem hoor. Dan zitten er twee netjes hun online lessen te volgen. VO. Komen elk op andere tijden beneden voor een pauze ed. Gaat gelukkig verder goed. Dan 1 in groep 6. Hij kan zijn werk meestal zelfstandig maken, maar komt regelmatig met een vraag bij me. Gaat gelukkig echt veel beter dan in het voorjaar. Maar dan mijn kleuter. Hij is een jonge leerling. In nov 5 geworden, maar zit wel al in groep 2. Is een slim mannetje. Maar man man wat ik allemaal niet moet doen om hem bezig te houden... Ik heb wel een boekje van school gehad met allerlei ideetjes, maar die moet je echt zelf verder uitwerken. Ik zit de hele ochtend aan tafel om hem zoet te houden. Ben er echt helemaal klaar mee! Ik neem mijn petje af voor alle ouders die daarnaast ook nog hun werk moeten doen!!
Ja hier ook zo. De meeste afspraken in onze agenda's kunnen we afstemmen op elkaar en we zijn daarnaast allebei buiten onze normale uren gaan werken. Dus bijvoorbeeld 's morgens al vanaf 6.30 ipv 8.30 en tot 's avonds 22.00. Maar voor veel afspraken ben je toch afhankelijk van de mogelijkheden van de andere deelnemers en lukt dat niet altijd. Maar als ze dan even kort binnenlopen voor een vraag of wat hulp, dan is dat maar zo. Ik zie het 'gelukkig' ook bij de collega's en artsen waarmee ik meetings heb.
Ik begrijp dat er mensen zijn die misbruik maken van de regelingen die er zijn; dat zul je altijd houden. Maar dat is in mijn optiek geen reden om de mensen die er goedwillend gebruik van maken te pas en te onpas (check de topics maar in dit forum, overal duikt het op) een complex aan te praten. Ik hoef mij niet schuldig te voelen over het feit dat ik er gebruik van kan/mag maken omdat een ander dat niet kan. Ben een beetje voorzichtig in oordelen over een ander; niemand weet wat er in andermans gezin speelt, hoe het er ook van buitenaf uit mag zien...
Aan de andere kant is de noodopvang niet "leuk" of "makkelijk" het is niet leuk voor de kinderen. Alles is anders. Ze worden er onrustig en tegendraads van. Je voelt je schuldig als je dan toch ook nog gebruik moet maken van je ouders omdat je de boel anders niet rond krijgt. Want het is ook niet zonder risico. Je krijgt hierdoor toch meer contacten. De werkgever verwacht het wel dat je er gebruik van maakt. Want ja je hebt er recht op en anders krijgen ze daar de boel niet rond.
Ik begrijp niet waarom de leerkrachten niet aanwezig kunnen zijn op school, en dan de kinderen uit hun eigen klas opvangen die noodopvang nodig hebben. Je zit dan met een x aantal kinderen in een groot lokaal. De leerkracht kan dan de hele schooltijd les geven aan zowel de aanwezige kinderen en de kinderen die thuis zitten. Als ik zie hoe aandachtig mijn kinderen luisteren naar de juf en dan zelfstandig aan het werk gaan! Echt top. Zodra ik me ermee bemoei of geen toezicht is is het drama, niet willen en alleen maar chatten via teams. In blokken van 30 min op en 30 min af zou het voor iedereen prima te doen moeten zijn lijkt me? Daarnaast geef je ouders de kans om zelf ook even aan 1 aangesloten stuk te werken. Minder stress voor iedereen..
Zou hier niet zo rendabel zijn, met maar 4 kinderen op de opvang. En je wil toch zo min mogelijk mensen op school hebben? Advies is niet voor niks thuiswerken.
Fijn dat jouw kinderen zo voorbeeldig zijn. Maar weet je. Er zijn genoeg gezinnen waar dit niet kan. En waarbij kinderen niet aanwezig kunnen zijn bij de online bijeenkomsten. Ouders moeten ook werken. Broers/zussen ook. Hoe sneu is het dan voor die kids dat zij buiten hun schuld om dus alle instructie missen? Sorry maar ik kies liever voor een meer effectieve oplossing: ik stuur instructiefilmpjes die iedereen op zijn/haar eigen moment kan bekijken. En raad eens? Bijna alle kinderen hebben het werk af! Op welk moment maakt niet uit. Als ze het maar afhebben. Ik ben zelf tussen 9 en 2 online voor vragen en elke dag om 10 uur doen we een vrijblijvende meet waarin ik aan groepsvorming probeer te doen. En als een kind dat overdag niet kan werken, in de avond vastloopt, ben ik ook echt bereid om te helpen. In de ideale wereld zou jouw idee echt top zijn. Maar helaas leven we niet in zo’n wereld. Ik werk in een probleemwijk waar je dus met de gezinnen mee moet denken. Maar ook in de ‘betere’ wijken zal je mee moeten denken met ouders. Wat is haalbaar, zodat ouders niet nog extra veel stress hebben?
Ja ik ook. En het is zo frustrerend, ik kan het gewoon geen minuut van de dag loslaten. En dan te bedenken dat de noodopvang op veel scholen megavol zit. Hoe beperkt dat de reisbewegingen dan?? Gaat gewoon nergens over.
Ik voel me niet aangevallen want ik heb een zorgvuldige afweging gemaakt, samen met man en hoeveel we ook rekenen en proberen te organiseren: voor 3 dagen in de week lukt het ons niet om opvang te regelen voor onze kinderen. En om heel eerlijk te zijn zie ik dat bij alle mensen die gebruik maken van de noodopvang hier. Ik ken geen voorbeelden van ouders die relaxed thuis zitten terwijl hun kids 'lekker' onder de pannen zijn. Ik zie wel karrevrachten mensen die opa's, oma's, tantes, ooms en buren inzetten. Daar hoor ik niemand over... Dat geluid van mensen die strugglen, schuldgevoelens hebben naar kids en werkgever, oververmoeid zijn, noem het allemaal maar op: ik hoor dat geluid meer dan voldoende, zowel online als om me heen. En ik kan je zeggen: die gevoelens heb ik ook. Want niemand, maar dan ook niemand, heeft het nu makkelijk. Ook niet iemand die een beroep kan doen op de noodopvang...
Ik begrijp nier waar jullie allemaal de tijd vandaan halen voor deze discussies Grapje!! #levenenlatenleven