Elke dag strijd om alles

Ze zeggen wel eens: het is een fase. En dat denken helpt soms wel. Ze is bezig haar eigen ik en wil ed te ontdekken en hoe lastig dat ook is, het is wel evengoed iets. Als ze 18 is, hoop je dat ze zichzelf goed kent en ook voor zichzelf opkomt.

Helpt haar keuzes bieden? Dus bv. welke broek wil je vandaag aan; deze of deze? En met eten zou ik zeggen: dan eet je niet. Wel zou ik haar dan tussendoor zo gezond mogelijk te eten geven en bv. vanaf 15.00u niets meer, zodat ze ‘s avonds niet al vol zit van koekjes ofzo.

 

O herkenbaar. betreft het eten ging in als lunch warm eten en in de avond brood.
qua gedrag zijn we er nog steeds niet door hahah. Heel autonome kids hier zucht. keuze geven uit twee dingen helpt. Laat ze maar voelen dat het koud is buiten zonder jas bijvoorbeeld. Ervaringen helpen verder hebben we ook een hele strikte dag indeling. Alles in vaste volgorde op een planbord. Dat geeft houvast.
En voor jezelf; is er iets waar je van ontspant? Kunnen ze even naar een oppas af en toe?

 

Probeer het niet persoonlijk op te vatten. Dat kan best lastig zijn, maar dit is echt een fase, het hoort erbij.
Maak er zoveel mogelijk een grapje van en negeer het voor de rest. Behalve de dingen die echt niet kunnen, als ze dingen gaat slopen of zo.
En bedenk: er zijn er twee nodig om ruzie te maken; als je er niet op in gaat is er niks aan.
En zeker met avondeten, eet ze niet dan niet. En als je vrolijk een bord met heeeeel vies eten aanbiedt moet ze er misschien zelfs om lachen.

 

Over het avondeten heb ik tot een bepaalde leeftijd nooit drama gemaakt.
Ze is nu op een leeftijd dat ze beseft een eigen “ik” te zijn. Wil ze niet eten, prima dan toch niet? Maar dan wel aan tafel blijven tot jullie klaar zijn.

Pick your battles

 

Sommige fases duren jaren. Hier hebben ze vanaf 2 tot een jaar of 6 slecht gegeten. En de jongste was ook dun (nog steeds niet dik, beiden niet trouwens). Zolang ze koekjes ed nog lusten, ga ik er vanuit dat het wel goed zit. Bij die van mij tenminste wel.

Als ze beide keuzes niet wil, dan toch niet? Ik zou dwingen bewaren voor de echt noodzakelijke dingen, dat geeft een hoop rust. Juist het machtsspel en het willen ‘winnen’ maakt het voor kinderen interessant. Als er niets te winnen (of verliezen) valt, wordt het vanzelf minder interessant. Niet meteen, maar wel naar verloop van tijd.

 

Choose your battles.

Als ze avonds niks wil eten prima. Zou daar geen drama van maken. Mijn dochter heeft 1,5 jaar bijna niks gegeten aan avondeten, meestal wel het toetje, en heeft er niks aan over gehouden.

Qua gewicht kan je haar niet vergelijken met haar broertje. Mijn dochter is ook 1,5 kilo zwaarder dan mijn zoontje. Ze hebben er totaal andere bouw.

3 jaar is een pittige leeftijd, je dochter is de wereld aan t ontdekken en haar plek in deze wereld

 

Misschien helpt een monkey platter ergens overdag om de druk van (avond)eten er wat af te halen?

Mijn jongste was nooit zo'n goede eter, maar monkey platters vond ze fantastisch. Zo heeft ze ook paprika en ei leren eten. In het begin kon ik het weggooien, maar na een tijd is ze het toch voorzichtig gaan proberen, zonder bemoeienis van mij.

https://kiind.nl/monkey-platter/

 

Ik herken het wel deels van mijn oudste, dat rond die leeftijd álles een strijd was: aankleden, tandenpoetsen, jas aan, in het fiets-/autostoeltje zitten... Verschrikkelijk.
Ik heb geen pasklaar antwoord voor je, hier was het consequent zijn bij de dingen die moeten, keuzes tussen 2 en geen strijd aangaan als het niet al te belangrijk was. Kwam uiteindelijk wel goed, maar man wat een gezever.

Je zegt dat stout zijn het leukste is nu voor haar, wat bedoel je met stout? Wat doet ze dan?

 

Mijn dochter is 4 en heeft het ook, zo vermoeiend. Niks is goed en zij maakt de dienst uit (denkt ze). Wij noemen haar ook Hetty (de heks) want alles is moeilijk en gedoe en dat thuiszitten door Corona maakt het nog erger. Ik hoop maar dat deze fase snel voorbij is al is het ook stuk karakter en die is pittig.

 

Herkenbaar hoor, als ik mijn kinderen de keuze gaf tussen hagelslag of kaas dan was het: ik wil geen boterham. Ok dan wordt het een beschuit of Brinta. ‘Yoghurt’ And so on...
Niet eten maak ik nooit een probleem van, heb al genoeg frustratie met de oudste gehad (selectieve eter).
Geen schoenen en jas aanwillen mogen ze van mij ook gerust ervaren.

Brutaal zijn is een mooi leermoment.
Wat ik weleens doe/deed is spiegelen. Eigenlijk nadoen dus of terug brutaal zijn. Vaak hebben ze zoiets van huh, wat doet mama gek? En dan krijgen ze een stukje inzicht in wat zij doen misschien ook wel een beetje gek is. Of we krijgen samen een lachbui.

Oh en bedenk: ze gedragen zich het meest onmogelijk bij de persoon/personen bij wie ze zich het veiligst voelen. Dus je bent vooral een hele goede mama, onthoudt dat

 

En wat doet ze als je het tegenovergestelde vraagt van wat je eigen wil? Of als je haar zonder schoenen/jas aan naar buiten laat gaan? Of als je niet reageert op de grote mond/jennen/nep huilen (of weg loopt)? Of desnoods een keer gaat eten zonder haar (eventueel na het zeuren bv. haar bord weg halen, zo van 'dan eet je niet')? Enz. Dus als je eens anders reageert dan je mogelijk altijd doet? Het is een machtsspelletje, het uitproberen van wie ze zelf is en laten zien dat zij een eigen persoon is en een andere mening kan hebben dan jij. Hoe meer weerstand er komt en hoe meer een mening 'opgedrongen' wordt, hoe meer weerstand zij waarschijnlijk biedt, ze wil immers laten zien dat ze eigen behoeften heeft ed. Wat als ze meer ruimte krijgt om zelf keuzes te maken (hoe 'gek' die voor ons volwassenen ook mogen zijn)? Natuurlijk, zodra haar veiligheid in het geding komt moet je ingrijpen. Maar dat ze een keer in zomerkleren in de winter naar buiten gaat, daar krijgt ze niets van. En mocht ze het koud krijgen, dan denkt ze de volgende keer vast een extra keer na.

 

Een goede tip maar wel het moeilijkste niks doen. Als je reageert krijgt ze nog haar zin. Ik weet het het is super moeilijk. Hier oom een knul met een zeer eigen wil, weet precies wat hij wel en niet wil, hb, zeer grote behoefte aan autonomie.

Betreft eten duurde onze fase niet lang. Hij vond alles vies en smerig, ga ik niet eten etc. Het enige wat we zeiden was oké. Vervelen met het bord dan ging het aan de kant. Als hij het vroeg mocht hij het terug.

Niet overal op in gaan. Zucht op de achtergrond een knul die ondertussen van alles aan het uitproberen is. Inmiddels 6 en onze grenzen blijft hij testen.

Niet op in gaan niet op in gaan is de nieuwe motto, succes

 

onze jongste eet ook slechts savonds (voor de rest geen herkenning in gedrag, maar dit dus wel vandaar dat ik even hier op inga).
Ik ben toch niet helemaal eens met dan maar laten wat betreft avondeten. Onze jongste heeft, itt tot de andere twee, gewoon echt minder interesse in eten iha. Maar als hij te weinig eet savonds wordt hij snachts echt wakkeer van de honger.
bij ons helpen allerlei 'trucjes'. Allereerst belonen van goed gedrag door bepaalde dingen te verlangen.
Bv eerst 1 hapje groente en daarna krijg je vlees bv (nou houdt hij ook vaak niet van vlees, maar gaat erom dat je dan iets geeft wat hij wel lust). Ik zou er in enige mate wel rekening mee houden, dus bv toch wat extra's maken waarvan je weet dat ze het lust om haar mee te belonen. En dan volhouden.
verder werken bij ons bepaalde spelletjes, probeer wat te verzinnen en kijk wat werkt. Bij ons werkt dat ik een stukje aardappel of vlees aan de andere 2 voer (die spelen dus het spelletje mee, dat kan bij jou niet maar wel met je man). En dan zeg ik, ' niet in mijn vingers bijten he", niet doen he. op een grappige manier. dan doen ze het dus zogenaamd wel en zeg ik heel grappig au.
Dan wil de jongste ook ineens mee doen. soms begint hij dan ineens en eet hij zo acht happen oid.


verder zou iha wel streng zijn. Ik weet niet of ik geluk heb gehad met mijn kinderen of dat streng zijn heeft geholpen, maar bij mij hebben ze nooit heel dramatische of eigenwijze of brutale fases gehad. Als ze zonder jas even willen, dan vind ik het vaak goed. Als ik iets echt niet wil, en er wordt zwaar overdreven gereageerd (bv iemand wil perse bepaalde koekjes in winkel), dan leg ik uit dat het niet kan en bij tantrums volgen er sancties. Ik heb gewoon geen zin in (langdurig) vervelend gedrag en dat is ook niet te doen bij drie kids en 1 onderweg. Kun je je niet (normaal en prettig) gedragen, dan ga je maar naar je kamer en daar tegen jezelf vervelend doen (of op de gang).
Ik denk overigens dat bij mij ook goed helpt is:
- op tijd en voldoende slaap (vermoeide kinderen is meteen vervelend gedrag)
- veel rust en ook juist beweging (anders heel druk en lastig)
- veel duidelijkheid en structuur in de dag
- veel positieve aandacht en energie in de kinderen steken.

succes!!