Zijn er meiden die dit hebben of hebben gehad? Ik zoek eigenlijk lotgenoten. Ik heb het en het wordt steeds erger. Zo erg, dat ik momenteel een gigantische paniekaanval heb omdat ik zo vreselijk bang ben dat de dokter mij gaat bellen om te vertellen dat ik huidkanker heb (gisteren 2 plekjes laten verwijderen die er al heeeeel lang zitten). Ik heb mijn telefoon uitgezet uit angst. Ik kan niet slapen, al sinds ik weet dat ik heen ging. Nu lukt het helemaal niet meer. En de uitslag duurt ruim een week zei ze. Maar ik weet dat als er stront aan de knikker is dat ze eerder bellen. Warrig verhaal, sorry ik weet gewoon heel even niet wat ik moet.
Ach lieve ts, dat is heel naar voor je dat je je zo voelt. Weet je huisarts ook dat je zo bang bent dat het mis is? Ik zou je telefoon toch aanzetten. Het verandert niets aan de feiten en de kans dat het onschuldig is, is toch groter dan dat het mis is?
Sorry, geen herkenning, maar wat lijkt me dat rot zeg! Ik kan alleen bedenken dat het me slim lijkt om hier hulp bij te zoeken. Dit is niet meer een kwestie van jezelf kalmeren en rustig nadenken, denk dat iets van cognitieve gedragstherapie zou kunnen helpen. Voor nu kan ik alleen maar zeggen wat ik zelf probeer te bedenken als ik in de stress zit over een uitslag (voornamelijk in de mmm): namelijk dat ik nu geen invloed meer heb op de uitkomst, dus dat druk maken geen zin heeft. Het is goed of slecht nieuws, maar dat blijft zo, ongeacht hoeveel scenario's ik ook in mijn hoofd bedenk. Pas als ik het weet kan ik er iets mee, nu nog niet dus ik probeer er geen energie aan te verspillen. Natuurlijk makkelijk gezegd hoor, en werkt bij mij ook niet altijd, maar helpt wel relativeren. Maar goed, ik heb geen hypochondrie, dus wellicht kan je hier helemaal niks mee. Heel veel sterkte in ieder geval!
Ik herken het wel ja. Als ik na ga waar ik in de afgelopen tijd in mijn hoofd al aan dood ben gegaan, pfff. Heb meerdere angsten helaas. Meestal lukt het wel om het van mij af te zetten, maar soms blijf je er gewoon in hangen.
Geen ervaring hiermee (wel veel andere angsten), maar wilde toch even reageren, al weet ik ook niet precies wat ik het beste kan zeggen. Wat rot zeg lieve TS . Heb je wel hulp (gehad) of weet de huisarts überhaupt niet van deze angsten af? Zo nee, dan lijkt het me wel een idee om hem/haar iig daarover te informeren zodat ze er rekening mee kunnen houden.
Ik begrijp wel je gevoel. Dat soort gedachtes heb ik juist als ik in bed lig en dus al helemaal niet meer kan slapen. Als ik de gedachtes niet kan stoppen ga ik naar de wc en ga ik nog even lezen. Ik probeer te denken aan de cirkel van invloed. Gelukkig niet vaak last van maar vervelend is het wel. Kan me voorstellen dat jij je dan heel rot voelt. Hoe vaak heb je last van deze angsten? Als je er zo vaak last van hebt toch hulp zoeken bij de huisarts
Ik herken het helemaal. Mijn grootste angst, kanker krijgen of 1 van mijn kinderen. Bij zowat alles wat ik zie of voel kan ik een hele goede onderbouwing geven waarom het wsl wel kanker zal zijn. Het kan me dan ook helemaal overnemen. Ik ben hiervoor recent bij de psychool geweest. Bij mij speelt wel het overlijden van mijn vader een rol (kanker) en het feit dat nu ook mijn moeder het heeft Ondanks dat ik bij de psycholoog ben geweest blijf ik het wel heel moeilijk vinden. Wat mij vaak een beetje helpt: De kans dat het goed is is vele malen groter als dat het foute boel is. Verder heb ik niet veel tips vrees ik, vooral herkenning.. Liefs!
Ik herken het niet van mijzelf maar van bij mijn vader. Hij heeft dit al altijd maar het valt wel op dat als iemand in zijn omgeving iets ernstig heeft, dat hij denkt dat hij dit ook heeft en hij gaat dan googlen en dan is het zeker mis. Ik hoor bijvoorbeeld volgende week of ik terug schoon ben en heb hem al gezegd dat hij niet moet googlen. Mijn vader googled namelijk negatief. Hij zou dus googlen op uitzaaiingen gemist of kanker toch niet weg,.... Dan krijg je uiteraard negatieve berichten. Ik zou niet weten hoe je hier mee kan leren omgaan. Het lijkt mij vooral veel energie vragen.
Ja, ik ken het, al is dat al bijna twintig jaar geleden. Maar ik weet nog hoe ongelooflijk panisch je je kunt voelen en hoe je er compleet van overtuigd kunt zijn dat het mis is. Echt niet fijn, dus heel veel sterkte... Wat bij jou werkt, kan weer anders zijn, maar bij mij kon het juist schelen als er een onderzoek liep: het idee dat men ermee bezig was, dat "hulp" nabij was. Misschien helpt het een beetje, dat (wat voor uitslag je ook krijgt) je nu onder controle bent? Als het ernstig is, ben je er snel bij. Ik weet dat rationeel zijn vaak niet lukt bij hypochondrie, maar soms helpt het ook als je wel iemand hebt die je zegt wat nuchter het geval is voor nu (vriend of moeder in de buurt tegen wie je je angsten kunt uiten? Als het er maar uit kan en niet te groot wordt in je hoofd, want dat is 90% van de hypochondrie). En ik had veel aan een uitspraak van mijn oma ooit: als het echt zo is, heb je dan nog tijd genoeg om je er druk om te maken... Maar het is niet niks. Hopelijk kun je iets van rust vinden deze week en laat het anders ook je huisarts weten als je zo angstig blijft.
precies dit eigenlijk.. Het lijkt me zo fijn om een dag niet ‘iets’ in mijn lichaam te voelen waarvan ik meteen het ergste denk.. Ik moet wel zeggen dat het bij mij in deze periode meer is. Zodra de zon gaat schijnen voel ik me iets beter.
Count me in Altijd al wel een beetje hypochonder geweest maar dat bleef wel binnen grenzen. Totdat ik een hartinfarct kreeg een jaar geleden. Angst en hypochondrie liepen hierdoor de spuigaten uit. Bij ALLES wat ik voelde, kon dat een aankomend hartinfarct betekenen. Zelfs als mn teen pijn deed, maakte ik in mn hoofd de link met mn hart. Was (en ben nog steeds wel eens) uren te vinden op google. Ieder pijntje uitpluizen en proberen te verklaren. Het stomme is, dat ieder pijntje volgens google het ergste kan betekenen. Doordat ik continu pieker over wat ik voel, heb ik ook last van paniekaanvallen. Vaak een automatische reactie op een pijntje op de borst of een hartoverslag. Langzaam gaat het beter en probeer ik het een beetje los te laten... maar het is zooo moeilijk. Zo moeilijk om te kunnen relativeren en jezelf gerust te stellen. Zelfs de mening van mn cardioloog trek ik in twijfel. Misschien is het.voor jou een idee om dit aan te kaarten bij je huisarts? Wellicht kan ze je helpen te relativeren.... En probeer een beetje afleiding te zoeken. Sterkte, succes, enz! Komt goed!
Ik heb het ook....En dat verhaal zoals jij het beschrijft. Ik ga soms gewoon mezelf "controleren" en er is altijd wel een kliertje of iets te voelen. Als ik iets denkt te voelen heb ik in mijn hoofd meteen kanker.... Ik heb bij wijze van spreken al huidkanker gehad, borstkanker, lymfeklier kanker, heb ik een opgeblazen buik heb ik eierstok kanker. Het is heel erg vermoeiend en vreet enorm veel energie van me. Relativeren probeer ik maak lukt niet altijd ik kan er echt helemaal van overtuigd zijn dat het mis is en blijf er dan ook aan voelen..... Het is heel naar.... Het is erger geworden toen mijn schoonbroer de dag na onze bruiloft plotseling overleed.
Dat heb ik weleens gekscherend gezegd "ik wil een ander hoofd bestellen eentje zonder zorgen" wat zou dat fijn zijn
Ik moet wel zeggen dat ik niet eerder een lotgenoot heb gevonden. Ik vind dit wel een "fijn" groepje begrijp me niet verkeerd fijn is het zeer zeker niet maar ik vind het prettig dat er mensen zijn die begrijpen wat je voelt zeg maar
Ik heb het een jaar of 10 geleden ook gehad, het was bij mijn echt een angststoornis en beheerste mijn leven. Ik had vooral last van dat ik dacht dat ik spierziektes had, google kon mij niet gerust stellen, de huisarts kon mij niet geruststellen, de neuroloog kon mij niet geruststellen, zelfs een mri scan gehad maar dan geloofde ik gewoon dat ze niet goed hadden gekeken, heel bizar hoe je hoofd je voor de gek kan houden. De huisarts stuurde me door naar een psycholoog, dat vond ik verschrikkelijk. Dan moest ik "aarden" door te voelen hoe wortels uit mijn voeten schoten, heel zweverig en niks voor mij. Toen heb ik (speelde toen al een paar jaar) mezelf bij elkaar geraapt, mocht van mezelf niet meer googlen en geprobeerd de pijntjes en gevoelens te negeren en weer een beetje vertrouwen te krijgen in mijn lijf. Dat is gelukkig gelukt! Langzaam ging het weer beter en nu heb ik er al jaren helemaal geen last meer van. Ok, als er echt wat is met mij, man of kids kan ik nog wel doorslaan in lichte paniek en mezelf suf googlen en veel zorgen maken. Maar ik kan mezelf snel weer tot de orde roepen en ermee stoppen voordat het weer zo erg wordt. Het kan dus echt overgaan dames! Zijn jullie onder behandeling bij een psycholoog? Het was niks voor mij maar misschien wel voor jullie? En STOP met googlen en krijg weer vertrouwen in je lijf, dat is wat bij mij hielp, het is niet makkelijk maar wel noodzakelijk!!
Bedankt voor jullie reacties, het doet mij echt goed. Momenteel ben ik een wrak door de stress. Ik reageer later nog eens. Ik ga sowieso in therapie. Ik heb vroeger een angst/paniekstoornis gehad. Die steekt weer flink de kop op merk ik. Terwijl ik dacht er vanaf te zijn. Ik reageer later nog wat uitgebreider. Maar super bedankt voor de reacties, dat steunt echt enorm.
Heel herkenbaar, mijn huisarts viel het op. Zat er om de haverklap voor de kleinste dingen want ja ik ging toch dood aan al het erge wat je kon bedenken. Bij mij is dit ook zeker 20 jaar geleden, rond mijn 18de. Daarnaast heel veel hyperventilatie en paniek aanvallen. PDS was bij mij Crohn dacht ik, mijn Endo zou vast Baarmoederhalskanker zijn, dat plekje op mijn been was huidkanker, wist het zeker, en dat bobbeltje vast borstkanker. Als een maniak controleerde ik mijn lijf op alles wat maar naar mijn idee afwijkend was. Temperaturen om alles maar in de gaten te houden. Bij een steek of een kramp, ja hoor daar gaan we ik ben super ziek en moet opgenomen worden. Daar zat ik weer bij de huisarts. Ik moest daarvoor in het ziekenhuis behandeld worden met ademhalingstherapie en logopedie . Was echt een wrak. Achteraf blijk ik ADHD met gegeneraliseerde angststoornis te hebben. Na psycholoog en bovenstaande is het langzaam weg geebt eigenlijk en weet ik dat wanneer het wel zo is, het zo is, hoe gek dat ook klinkt. Acupunctuur helpt en hielp mij ook. Net wat een schrijfster hierboven zegt: ik heb mezelf op een gegeven moment bijeen geraapt. En inderdaad door dat alles ken ik mijn lichaam echt super goed. Als er echt stont aan de knikker is dan merk ik dat direct en alle "normale voorkomende kwaaltjes" herken ik.
Dikke knuffel voor jou ik herken echt helemaal hoe je, je voelt ook al heb je daar nu verder geen bal aan. houd moed!!!