Ze heeft nu een schrijfopdracht. Bedoel ook meer de "knutsel een x" niet waar eigendomsrechten op staan. Hier is het bijv. een hit om een muntje onder een papiertje te leggen en met een potlood relief te maken "centjes maken!" en vervolgens uit te knippen. Blanco correctbook blaadje (zo'n uitwisbaar notitieboekje) en een whiteboard marker gaan ook een heel eind. Papiertje erbij om uit te gummen en je bent weer een kwartier verder
Die opdracht kreeg zoon laatst voor tekenen, maar hij mocht geen muntje gebruiken. Hij moest dus op zoek naar andere dingen die je daarvoor kon gebruiken. Zoals een blaadje van buiten, boomstam, muur, misschien leuk om eens mee te experimenteren als je naar buiten gaat.
Klopt, beste stuurlui staan aan wal en ook ik benijd Rutte niet om de dilemma's waar hij dagelijks voor staat. Maar het gemak waarmee de belangen van kinderen terzijde wordt geschoven, vind ik bizar. Ik vond het dan ook geheel terecht dat op de inmiddels verguisde en in vergetelheid geraakte routekaart, scholensluiting zelfs in het zwartste scenario niet voorkwam. Ergens is het opeens een geaccepteerd iets geworden om kinderen op te offeren aan het bedwingen van dit virus. En hoe erg ik de overbelaste zorg ook vind en hoezeer ik ook vind dat we er met zijn allen de schouders onder moeten zetten; ik ben van mening dat in het geval van de scholen het doel de middelen absoluut niet heiligt.
Pfffff ik wordt nu toch wel een beetje gek hoor. De verbouwing bij onze buren is begonnen, stond al lang op de planning en we wisten er van hoor en we vinden het voor hun ook leuk dat het allemaal door gaat. Alleen wist ik toen nog niet dat ik nu twee kinderen thuis zou hebben met hun huiswerk. We wonen in gehorige huizen en dus is er behoorlijk wat lawaai. Ze zijn nu op zolder bezit (kun je in de woonkamer erg duidelijk horen), dan moet de schuur nog, krijgen ze een aanbouw en moet de keuken nog verbouwt worden. De planning is net zo lang als de (nieuwe) lockdown. Maar mijn zoon (met autisme) komt nu nergens meer aan toe en geeft aan letterlijk gek te worden. Huiswerk maken zit er nu niet in, woede/paniek aanvallen liggen op de loer en er is geen ontkomen aan het geluid. Heb zijn leraar al gemaild dat het huiswerk van vandaag het sowieso niet wordt en dat ik vrees dat er wel meerdere dagen zullen komen waarop hij overprikkeld is door het geluid dat er niets uit hem komt. Kop telefoon van papa al geprobeerd maar in combi met zijn brillenpoten veroorzaakt dit ook overprikkeling. Ik weet het even niet meer en de gedachten dat dit nog 3 tot 4 weken gaan duren vliegt me even naar mijn keel.
(Noise cancelling) oordopjes? Ik herken je dilemma. Onze buren zijn aan het verbouwen en dat zijn ook teveel prikkels voor zoon, maar hij draagt de noise cancelling hoofdtelefoon van mijn man. Die valt over zijn brillenpootjes heen. Die dingen vind ik een uitkomst, als ze niet zo duur zouden zijn had ik er voor iedereen 1 gekocht.
Voor jou is dus ook een andere groep onzichtbaar. Hoogbegaafde kinderen bijvoorbeeld, maar ook kinderen die gepest worden en op school dus niet beter af zijn. Ik noem maar 2 dwarsstraten. Ondanks bemoeienis van allerlei instanties zijn er kinderen die niet in het schoolsysteem floreren. Ik heb nergens gezegd dat het om mijn kinderen gaat trouwens. Overigens zet ik me (professioneel gezien) juist in voor de onzichtbare groep die jij benoemt, dus ik begrijp niet helemaal waarom je me zo belerend aanspreekt en ook niet waarom jij denkt te moeten spreken voor die groep kinderen en niet voor een andere groep die er ook toe doet.
Kun je misschien ergens anders heen met kinderen? Het huis van een familielid die werkt, opa en oma, zoiets?
Tsja hoe klote ik het logistiek gezien ook vind voor mezelf (want let's face it: werk gaat nu eenmaal een stuk minder makkelijk waardoor ik nu vaak tot midden in de nacht bezig ben om alles fatsoenlijk af te krijgen). Mijn kinderen hebben gelukkig weinig last van de lockdown. En dan heb ik toch een kind met ADHD in huis. Gelukkig kan hij na school gewoon lekker met zijn vriendjes buitenspelen, waardoor er nog genoeg sociaal contact is en hij krijgt redelijk intensief les via Teams (van 9 tot 3). Eigenlijk heeft hij gewoon zijn normale schoolritme, maar thuis. Wat dus ook weer zijn voordelen heeft, want hier is hij gewoon minder snel overprikkeld en afgeleid. Dochter zit daarentegen sinds april in groep 1. Tuurlijk mist ze haar vriendinnetjes, maar ook hier hebben we wekelijkse werkboekjes en zijn we verder heerlijk aan het knutselen en lezen. De juf woont hier in de straat, dus die ziet ze ook nog weleen voorbij komen. Iets waar ze zelf heel gelukkig van wordt. Ik ben dan ook echt in de minderheid als ik zeg dat ik liever heb dat ze de scholen nog even dichtlaten tot duidelijk is wat de nieuwe varianten van het virus doen qua verspreiding onder kinderen. We zitten nu al met een zwaar overspannen zorgsysteem. Persoonlijk vind ik het heropenen van de scholen het risico (nog) niet waard. Zoals @Relax al liet vallen: voor de kinderen die echt heel veel last hebben van de gevolgen van de lockdown is er de noodopvang. Daar is de noodopvang ook voor. Het is nu eenmaal een vreemd jaar. Voor iedereen! Maar ik ben er wel van overtuigd dat kinderen een stuk flexibeler zijn dan we denken.
Dat heb ik niet gezegd. Ik heb gezegd dat ook voor kwetsbare kinderen geldt dat er niet meteen ja gezegd wordt maar eerst gekeken wordt naar de noodzaak. Het is immers NOODopvang. Als jouw kind het beter doet thuis dan op de noodopvang, dan is er geen noodzaak tot noodopvang. Misschien wel noodzaak tot ondersteuning thuis, daar zijn dan weer andere wegen voor.
Denk je er dan niet aan om een andere school te kiezen? Als ik dit lees lijkt het mij erg vermoeiend.
Ik denk er net zo over hoor. En ja, ik wil heel graag dat de scholen weer opengaan, dat het in elk geval voor de kinderen weer zo "normaal" als mogelijk wordt, maar niet ten koste van alles. Ik baal ervan, absoluut en had het echt niet zien aankomen met die routekaart die er was etc, maar ja, nu ik er even over na heb gedacht, de besmettingen hier, de situatie in Londen, tja, dan denk ik, misschien was het toch niet zo heel onverstandig.
Want een kind hoort pas echt bij de noodopvang als veilig thuis eraan te pas moet komen?? De situatie die @MamavanLieverd noemt vind ik juist noodopvang. Of vind jij dat de die kinderen maar thuis moeten zitten met ouders die tegen een burnout aan zitten? Werkgevers willen vaak wel flexibel en begrijpend zijn hoor is mijn ervaring, maar ze hebben simpelweg de ruimte niet. Het werk moet toch gedaan worden. Wat veel mensen niet beseffen is dat de nog "stille" ramp van thuiszittende kinderen en ouders die straks 1 voor 1 instorten als Corona ver weg is groter wordt dan Corona zelf. Want de mensen in de leeftijd die nu schoolgaande kinderen hebben zijn juisr degene die de maatschappij draaiend moeten houden, en ik ben bang dat dat straks helemaal stil valt.
O, dat zeker weten. Ik denk dat niet alleen de kinderen, maar ook wij als volwassenen echt snakken naar een beetje normaliteit. Maar als het nodig is, is het echt nodig. Ik ga er ook echt vanuit dat de beslissing om de scholen dicht te gooien niet uit de lucht is komen vallen en dus echt noodzakelijk is. We roeien met de riemen die we hebben.
Alle wegen die er zijn, heb ik al bewandeld hoor. Weet je, voor sommige kinderen is gewoon niets een optie, als het je werk is, zou je dat toch moeten weten? Maar, mijn ervaring is helaas dat ook de professionals niet weten wat er is of niet is voor kinderen die wel erg afwijken van de norm. En daar heb ik dan al 12 jaar ervaring mee. En echt hoor, jij kunt absoluut niet zeggen zonder ons te kennen dat er geen noodzaak is tot noodopvang. Gemeente vindt van wel, school vindt van wel, maar toch is het niet geschikt voor onze dochter. Maar he, jij weet het vast beter, want het is je werk toch? Maar goed, ik trek me terug uit dit onderwerp, het zit me iets te hoog, ik ben zwaar overspannen, er is geen oplossing voor, ik heb de afgelopen nacht maar 2 uurtjes geslapen (kinderen met beperking hebben helaas ook vaak slaapproblemen) en belerende mensen die het beter denken te weten zijn niet echt helpend voor mijn emotionele toestand.
Mijn man heeft zo'n koptelefoon en laat die morgen thuis. Alleen heeft zoonlief nu de kont giga tegen de krib en wil dat niet uit gaan proberen omdat hij er al vanuit gaat dat hij daar last van gaat krijgen.
Komt wel goed, alleen voor nu is het met rust laten, er niet meer over beginnen, hem zijn eigen gang laten gaan ( al is dat een andere gang dan dat wij in gedachten hadden) en hem het laten verwerken ( heeft een langzamere verwerkingssnelheid) en hopen dat hij zich herpakt. Voor vandaag is alles wat hij wel heeft gemaakt mooi meegenomen.
Telt dit dan ook voor ouders/ gezinnen die na 1 week thuisonderwijs al volledig van slag zijn? Het wil toch niet zeggen omdat het 1ne beter lootp, dat het andere slecht is. Ik lees wat ze schrijft ook totaal anders als jij. Hopelijk vind je toch nog ergens een oplossing want je ziet in uw tekst dat je ten einde raad bent.