Als ik ga zoeken, lees ik overal dat medicatie niet helpt bij een burn-out, maar klopt dit ook? Er wordt namelijk ook ervan uitgegaan dat je kunt herstellen van een burn-out. Maar wanneer dit niet zo is, wanneer de burn-out niet kan verbeteren op korte termijn, omdat je niet uit de situatie kunt, die de burn-out heeft veroorzaakt, bestaat er dan medicatie om het allemaal dragelijker te maken?
Mijn beste vriend heeft 2 jaar geleden 9 maanden lang een burn out gehad en kreeg hier wel medicatie voor. Welke precies weet ik niet maar waren 2 soorten.
Echte medicatie is er volgens mij niet. Wel kalmeringsmiddelen. Ik heb die destijds voorgeschreven gekregen tijdens de diepste dalen. Maar werd er zo beroerd vsn en vaag dat ik ze niet echt meer heb gebruikt. Sterkte, Burn out is een lang en zwaar proces. Voor alle betrokkenen.
Het lijkt me wenselijker om de oorzaak van de burn-out aan te pakken. Het zal vast een lang traject zijn en waarschijnlijk heel pittig maar je kunt wel herstellen van een burn-out. Is er bloedgeprikt bijvoorbeeld?
Ik denk dat het echt afhankelijk is van je situatie. Op het moment dat ik me er aan overgaf, werd de onrust in mijn hoofd minder, ging ik beter slapen (ergo, veel meer slapen), kon ik loslaten. Maar ik weet ook van lotgenoten die dar de eerste periode gewoon niet voor elkaar kregen. Dus gespannen bleven, blijven malen, slaapproblemen hadden. Wellicht kan medicatie dan wel een rol spelen. Het is, nogmaals, heel persoonlijk.
Ik wil hier even op inpikken omdat ik denk dat dit zeer belangrijk is voor jouw beeldvorming. Een burnout ontstaat niet door een situatie, want dan zou iedereen die in die situatie zit een burnout krijgen. Een burnout krijg je door jouw gevoelens en jouw reactie op die situatie. Dus ook als de situatie blijft bestaan, kan je wel anders leren reageren op/omgaan met die situatie. Dus in de eerste plaats zal je daar aan moeten werken. Waarmee ik niet zeg dat een burnout jouw eigen schuld is. Vaak zijn gevoelens en reacties in eerste instantie intuïtief. Maar soms is het nodig om je daar bewust van te worden. De situatie heb je misschien niet in handen, maar je kan wel leren werken aan gevoelens en reacties. Ik denk dus inderdaad niet dat er medicatie is die burnout kan genezen. Maar misschien zijn er wel middelen (plantaardig, vitaminen, mineralen, ....) die jou wat rust kunnen geven, voldoende nachtrust geven,.... zodat je in jezelf weer de energie vindt om de situatie aan te kunnen. Veel sterkte!
Bedankt voor de reacties, ik ga even nadenken of ik meer kwijt wil over de situatie of dat ik misschien wat te snel dit topic heb geopend.
Mee eens hoor, maari k denk dat een burn out zeker ook wel kan ontstaan door een situatie. Want ieder mens heeft een grens, van waar je mee om kan gaan. Bij mij was het de combinatie van mijn scheiding, verlies moeder en ex-schoonvader, de zorg in m'n up voor 3 kinderen waarvan 1 met rugzak, de zorg voor mijn rouwende vader, nog bijna 2 jaar het huis half delen met de ex én een van mijn beste vriendinnen die bijna aan borstkanker bezweek.. Dit alles in 2 jaar. Natuurlijk triggerde dit bepaalde zaken in mij. Maar zonder bovenstaande gebeurtenissen was ik zeker weten niet in de burn out terecht gekomen. Ik ben goed in organisatie, heb alles op orde. Maar het werd gewoon te veel. Dit was mijn grens. Maar ik ging door, want had geen keuze. Juist toen een aantal zaken achter me lagen, was er ruimte, heb ik nog even m'n uiterste best gedaan om op dat hoge adrenaline niveau te functioneren en toen.. Toen was het klaar en kon ik niet meer. En was daar de burn-out. Kortom. Elke situatie is anders. Mensen reageren verschillend. Het is vaak een combinatie van dingen. De kunst is uitzoeken wat er (als je in een burnout zit) anders kan. In je denkpatroon, je reacties, maar ook in je omgeving.
Ik heb als GZ-psycholoog veel mensen behandeld met burn-out. De enige effectieve behandeling voor een burn-out is een psychologische behandeling. En in tegenstelling tot wat men vaak denkt is ook (langdurig) thuis zitten niet de oplossing voor een burn-out en duurt het traject vaak langer. Na een korte rust periode moet je ongeacht vermoeidheid weer iets gaan doen. Medicatie kan ondersteunen om de stress te verlagen, dit zijn vaak de “pammetjes” die zeer verslavend werken. Het is symptoom bestrijding en niet de oplossing. Ook wat hierboven ergens omschreven wordt.. een burn-out is niet de situatie alleen maar altijd in combinatie met jouw persoonlijkheid. De situatie heb je geen invloed op, maar wel hoe je ermee omgaat. Dit is wat je in behandeling ook leert aanpakken.
Ik heb de eerste 6 weken, na mijn ziekmelding,thuis gezeten en dat was ook wel echt nodig om op adem te komen.. Even afstand van prikkels. Even rust. Toen was ik er klaar voor om voorzichtig (2x 2 uur) wat te gaan doen op de werkvloer. Kapot was ik, na die 2 uurtjes. Dat had ik die eerste periode absoluut niet gekund. Dat had de situatie alleen maar verergert..
Even rust is wel prima (wat je zegt 6-8 weken), maar er zijn mensen met een burn out die 2 jaar thuis blijven zitten. Ze wachten dan tot ze energie hebben. Punt is dat energie niet vanzelf komt. Dat thuis blijven zitten werkt averechts.
Klopt inderdaad. En het is ook aftasten, wat kan je al? Ik vond het wel goed gaan, uren opgehoogd, dat ging dus niet. Terug naar minder uren, 3 weken later ging het wel! En je doet mooi werk hoor, mijn sessies bij de psycholoog gaven me inzicht in hoe ik reageer op situaties. Hoe mijn denkpatroon is. Dat ik grotendeels kan kiezen hoe ik met een situatie om ga. De basis is daardoor weer solide.
Goed om te horen dat het je geholpen heeft! Erg pittig een burn out.. mensen onderschatten hoe heftig het is..
Daarin heb je gelijk! Vaak is een zoveelste negatieve situatie dan net de druppel .... Maar ook dan is die situatie op zich niet de oorzaak, maar de opeenvolging/hoeveelheid van negatieve gevoelens. Het 'genezen' is in het beste geval een 'en'-verhaal. Werken aan jouw gevoelens/denkpatronen/reacties EN de situatie die anders/beter wordt. Maar soms, zoals in het geval van TS, kan de situatie niet veranderen en dan wordt het werken aan jezelf en jouw reacties des te belangrijker (en des te moeilijker/vermoeiender).
Soms kunnen de symptomen van burn-out zo heftig zijn, dat een symptoombestrijdend middel kan helpen om uit de negatieve spiraal te komen en ruimte te creëren om te gaan werken aan de onderliggende problematiek. Middelen tegen angst, depressie, paniekaanvallen en slaapproblemen kunnen worden gebruikt als een arts (in goed overleg met jou) tot conclusie komt dat dit voor jou een goede optie zou kunnen zijn. Het gaat niets oplossen, maar kan wel dat steuntje in de rug zijn om op termijn de weg naar boven weer te vinden. Ik heb zelf geen medicatie gebruikt. Door heel veel rust te nemen gingen de scherpste randjes van burn-out er na 8-10 wkn vanaf en kwam er langzaam ruimte/energie om te gaan werken met een psycholoog aan 'hoe het zo gekomen was, hoe te herstellen en hoe in toekomst te voorkomen'. Terugkijkend was de eerste stap om een omgeving te creëren waarin rust nemen überhaupt mogelijk was (toen stortte ik ook pas echt in). Voor mij betekende dat de intensieve zorg voor zoon goed geregeld moest zijn en voor aanzienlijk deel overgenomen door professionals.
Mijn man gebruikte ter ondersteuning st Jans kruid. Heeft hem goed geholpen! Wel even via de ha want kan niet altijd met alle medicijnen.
Ik heb lang geleden eens op je gereageerd, het raakt aan mijn situatie en de uitputtende zorgen. Ik weet niet of dit de situatie is waar je nu op doelt. Maar zoek de hulp die je nodig hebt om alles te kunnen dragen. Praat en zoek de ruimte met hulp dus. Wellicht helpt medicatie, maar dat is niet zo eenvoudig op een forum te zeggen
Nogmaals bedankt. Het klopt dat mijn reactie op de situatie misschien wat pittiger is dan anderen in dezelfde situatie, ik ben sowieso wat depressie-gevoelig en blokkeer makkelijk als het me teveel wordt. Van de andere kant denk ik/weet ik dat onze situatie gewoon erg zwaar is en dat dat ook bij mensen die dat niet zo snel hebben leidt tot overspannenheid (en relatiebreuken, etc). Wat @Kache beschrijft over de zorg op orde moeten hebben, is ook mijn ervaring. Alleen moeten we op dat vlak bij onze zoon telkens opnieuw het wiel uitvinden en wisselen slechte periodes zich af met redelijke periodes en bleek onze dochter dezelfde beperking te hebben. En ook daar vinden we telkens wel onze weg in, maar dit afgelopen jaar is er zoveel weggevallen qua zorg dat het me gewoon even allemaal teveel is. En ik heb verschillende therapieen gehad in het verleden en recentelijker gesprekken gehad met de poh, maar het komt er altijd een beetje op neer dat ze niet zoveel voor me kunnen doen, doordat ze niets aan de situatie kunnen veranderen. En ja, dat ligt ook zeker voor een gedeelte aan mij, dat blokkeren is echt een heel onhandig mechanisme, het enige wat bij mij echt lijkt te helpen is lichaamsbeweging, maar ik vind dat heel moeilijk op te pakken als we alweer een tegenslag hebben. Vervolgens voel ik me weer schuldig (ook niet handig) en blokkeer ik nog erger. Dat is dus eigenlijk wat ik zoek, iets om me wat makkelijker te activeren, want daar ligt vooral mijn knelpunt. Ik denk niet dat ik iets van kalmeringsmiddelen zou willen gebruiken, ik dacht zelf meer in de richting van een antidepressivum, maar ik weet dus niet zeker of ik wel depressief ben. En misschien moet ik inderdaad weer in therapie, maar alleen bij die gedachte kan ik alleen maar denken: nog iets wat ik MOET doen en die therapeut gaat ook vinden dat ik dingen moet doen, dingen waar ik niet aan toe kom of me niet toe kan zetten, waar ik me weer schuldig over ga voelen, waardoor ik met tegenzin naar de volgende afspraak ga, en ik me alleen nog slechter ga voelen. En ja, ik weet dat ik niet zo zou moeten denken en dat ik hier alleen mezelf mee heb, maar dit is dus mijn ervaring. Sorry, een beetje een warrige lap text geworden, welkom in mijn hersenen