Hoi, Titel zegt het al, hoe en wat vertel je je peuter dat de kat dood gaat/is? Wij moeten helaas (heel onverwachts) onze kat laten inslapen en willen onze peuter (ruim 2 jaar) daar zo goed mogelijk in begeleiden. Maar wat is slim om te vertellen? We willen hem ook niet bang maken door te veel te zeggen of te laten zien. Maar willen wel duidelijk zijn dat de kat niet meer terugkomt. Begraven doen we waarschijnlijk in eigen tuin, is het slim om hem daarbij te betrekken? Iemand tips/ervaringen hiermee?
Wij zijn er heel nuchter mee: hij/zij is ziek/oud en zelfs de dierenarts kan hem niet meer beter maken. Hij gaat dood. (Zoon vroeg, wat is dat? Gewoon uitgelegd dat hart niet meer klopt, dat hij niets meer voelt, niet meer ademt en ook nooit.meer pijn zal hebben. En hij vroeg ook of wij dood gingen, ja ooit idd). Heb op kind niveau antwoord op zn vragen gegeven. Onze kat bleef bij de dierenarts, paard ging naar destructie en ook uitgelegd dat paard te groot is om te begraven en dat een bedrijf het ophaalt. Dood als onomkeerbaar proces snappen ze nog niet dus je zal t vaker herhalen (al vragen sommige kinderen er ook niet naar) 1 kat is overigens wel begraven en daar plukt him graag bloemetjes voor. Ik zou gewoon betrekken bij t begraven en niet raar opkijken als ze de kat weer wil opgraven. Onze zoon wou dat, maar hoor dat van meer ouders dat ze willen kijken zeg.maar later... Sterkte!
Dankje, zal even niet makkelijk worden komende tijd Maar we zaten ook al in de richting te denken die jij net benoemt. Waren alleen bang dat het voor zijn leeftijd te veel zou zijn. Maar dan gaan we denk ik toch die richting op.
Je ontkomt niet aan de dood, kun je maar beter eerlijk zijn zonder het te groot te maken. Zoon vroeg ook hoe hij dood ging: ja met een prikje met speciaal spul erin waardoor zn hartje stopt. Hij legde de link niet met vaccinatie dus niet te groot maken. Ik heb ook gewoon gezegd dat mama even verdrietig is. Hielp onze zoon ook om leuke dingen te benoemen aan de kat: wat was ze zacht he?en.lief
Niet te groot maken hoor, toen onze kat doodgereden was zat ik ook hierover te piekeren. Heb het voorzichtig verteld aan mijn toen 3,5 jarige. De reactie was: “ is hij geplet?” en ging weer verder spelen. Toen ik vertelde uit mezelf dat we hem begraven hadden wilde hij het beest op gaan graven uit nieuwsgierigheid... Ik had me druk gemaakt om niks...
Ik denk ook dat je het kan benoemen hoe het is. Wij volwassenen hebben er een lading bij die kinderen vaak nog niet hebben, helemaal niet op die leeftijd. Mijn opa is onlangs overleden en we hebben het daar wel over gehad, maar niet heel duidelijk of zo. Opeens zei mijn jongste in zijn spel: ‘Gaan we naar ‘ouwe’ opa? Nee jongen, want die is dood. ‘Oh. En oma, ook dood? Ja ook. ‘Die kan niet meer autorijden hé? Want die is dood.’ Eh dat klopt. ‘Nieuwe’ opa (mijn vader) is niet dood hé? Die kan nog wel autorijden!’ Kind was weer blij en ging weer verder met spelen. Evt kan je het boekje met kikker en de dode vogel met hem lezen. Daarin is het duidelijk uitgelegd (vind ik) wat er aan de hand is. En jullie veel sterkte natuurlijk!
Bedankt voor de reacties! Het zal voor ons inderdaad veel zwaarder zijn dan voor hem. Goed om te horen dat kinderen er zo "makkelijk" mee om gaan. @Eppo82 boekje van Kikker en vogeltje begon mijn moeder ook al over en die heeft ze nog liggen van mij van vroeger. Dus die gaan we ook lezen met hem.
Onze dierenarts stuurde na het overlijden een kaartje met de pootafdruk van onze kat. Heeft ze van te voren wel gevraagd. En zo konden we de kinderen betrekken in zijn overlijden. Gezien corona mochten de kinderen niet mee naar dierenarts en mocht alleen ik mee naar binnen. Onze kinderen kijken er nog vaak naar en dan benoemen we eerst de leuke dingen en dan komen ze zelf op dat hij al ouder was niet meer kon spelen en dat hij vaak ziek was. Hartje was op en dokter kon het niet meer beter maken. Na een paar weken kwamen de echte vragen pas. Sterkte
Het boekje kikker en vriendje kwam bij mijn dochter niet aan (opa was overleden, zag we al aankomen terminale traject heeft ze meegemaakt dat hebben we thuis gedaan) Er is echter ook een filmpje van, daar werd de link wel direct gelegd. Ander alternatief is Bing en de vlinder. Bing houd de vlinder te hard vast en toen was ie dood. Samen met de andere vriendjes wordt vlinder begraven met de woorden "vaarwel en bedankt dat je onze dag mooier maakte". Opa is hier gecremeerd dochter was niet bij de uitvaart op verzoek van mn vader maar hielp wel met uitstrooiien. De gekste vragen krijg je soms en komt er iemand de trap af lopen kijkt ze nog heel hoopvol gevolgd door "nee is niet opa, opa is dood". De meest verbale uit de familie wilde ooit de vogel opgraven. Gewoon om zeker te zijn dat ie er nog lag en niet kwijt was. kinderlogica, prachtig en bijzonder.
Iedereen bedankt voor de tips. Gister is onze kat ingeslapen en hebben we die samen met onze zoon begraven. Hij snapte niet helemaal hoe en wat natuurlijk en vond het (in eigen woorden) leuk om zand in de kuil te gooien. Daarna nog een paar keer gezegd dat hij de kat wilde uitgraven, maar meer omdat hij dat dus wel leuk vond om te doen. Geen verdriet, is hij (gelukkig) nog te jong voor. Hij heeft wel al een paar keer gezegd dat de kat dood is, maar hangt voor hem nog geen betekenis aan. Nu zelf nog het verlies verwerken... Ik had gewild dat ik er zo mee om kon gaan als die peuter van ons
@MolliMuis veel sterkte, ik weet hoe verdrietig het is, wij hebben binnen 6 maanden 2 katten moeten begraven, echt moeilijk dit...
In de kraamtijd van mijn jongste moesten we afscheid nemen van onze kat en konijn. Ik had het mega zwaar vol hormonen, de kinderen heel nuchter. Ons meisje van 3 benoemde alles wat niet meer kon, ze kan niet meer eten, niet meer drinken, enz onder oudste van 7 wilde niet praten, geen vragen, en absoluut niet hebben over begraven in de tuin. Langzaam kwamen zijn woorden en vragen terug. Nu een half jaar later heb ik het nog wel eens lastig en mijn oudste ook, gelukkig kunnen we er nu wel iets meer over praten.
De hormonen maken het inderdaad niet makkelijker. Wij proberen het overigens ook zo aan onze zoon uit te leggen: dingen benoemen die niet meer kunnen. Tot nu toe zegt hij er niet veel over, maar is ook nog vrij jong. Met 3 jaar krijgen natuurlijk ook net weer wat meer mee.
Benoemen zoals het is. De dood hoort ook bij het leven. Onze kat is aangereden, hij heeft m ook nog gezien. Na het afscheid besloten om m te laten cremeren. Onze zoon wilde perse een gouden hart waar hij in kon, prima! Poot afdruk erbij in klei. Wij hebben hem de keuzes laten maken in dit proces, zij waren echt dikke maatjes van elkaar.
Ohh dat ik dit nu pas zie, wij hadden het een week eerder. Jij hebt er misschien niks meer aan, maar wellicht dat iemand anders het in de toekomst leest. Van tevoren gezegd dat ze poes maar even goed moest knuffelen en doei zeggen, want "poes gaat weg, naar de hemel" en dat poes dan niet meer terug kon komen. Mooie foto's van de twee samen gemaakt. Blijkbaar had dat afscheid goed geholpen, want ze heeft poes bijna nooit meer benoemd. Ze heeft nog wel eens gezegd dat poes naar Spanje is, maar dan verbeter ik wel dat Sinterklaas naar Spanje is en poes naar de hemel. En dat Sinterklaas wel nog terug kan komen maar poes niet meer. Ze heeft het vaker over Sinterklaas en Spanje dan over poes. Dat zorgde bij mij dan wel weer voor huilbuien(ik=zwanger), want miste ze poes dan niet? Maar ik weet dat dochter echt gék was op poes, dus ze zal het wel gewoon accepteren als feit? Wij hebben trouwens een dag later samen met dochter de voerbakjes, het mandje enzo opgeruimd, ook als onderdeel van het afscheid.