Ik wil hier vooral even mijn hart luchten denk ik. Wij hebben twee kinderen van 3 en 5 en hebben nog een wens voor een derde. Helaas blijkt mijn moeder ernstig ziek te zijn, zo erg dat we niet weten hoe lang ze nog te leven heeft... Ik heb een een heel goede band met haar en kan en wil me gewoon niet voorstellen dat ze er in de toekomst niet meer is. Dat ze mijn kinderen niet ziet opgroeien en niet meer bij haar terecht kan voor wijze raad. Daarbij knaagt onze derde kinderwens nu aan me. Want ja, die hebben we zeker, maar wil ik nu zwanger worden terwijl mijn moeder ernstig ziek is? En in de wetenschap dat ze, wanneer we hopelijk snel zwanger raken, de baby misschien niet eens meer zal zien? Dat maakt me zo verdrietig, ook om dan bijvoorbeeld te moeten vertellen dat je zwanger bent, terwijl zij dan natuurlijk ook weet dat ze baby misschien niet eens meer zal ontmoeten. Ik weet gewoon even niet of ik het dan nog wel wil, zwanger worden. Of dat we het dan toch gewoon bij onze 2 kinderen moeten laten. Het is gewoon zo dubbel allemaal.. Ik weet dat niemand hier antwoord op heeft, maar misschien heeft iemand in een soortgelijke situatie gezeten?
Dit lijkt me dubbel maar blijkbaar zit je in hetzelfde schuitje met ts hier https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/kinderwens-3e-kindje-maar-moeder-ongeneeslijk-ziek.711057/#post-23438458
Hee hallo, Wat verdrietig om te lezen dat jij in precies dezelfde situatie zit. Wat jij omschrijft is zo herkenbaar, dat je dat je moeder niet aan wil doen, de gedachten dat je moeder de baby nooit zal zien etc, ik voel precies hetzelfde! Het strijkt ook zo tegen elkaar in, de vreugde die een zwangerschap en nieuw leventje je geeft bij het verdriet dat je voelt bij je moeder.. Ik heb het inmiddels idd wel met haar besproken, want juist ook door de ziekte van mijn moeder (en het overlijden van mijn vader) weet ik ook hoe kwetsbaar het leven is, hoe kort het leven is, je nu moet genieten en je dromen na moet jagen, later spijt hebben van had ik maar lijkt me vreselijk! Hier heeft het gesprekje met mijn vriend en de reacties hier op mijn topic wel aan meegeholpen, anders had ik het wsl niet gedurfd. En de reactie van mijn moeder was helemaal niet zo verdrietig of geschokt als dat ik in mijn gedachten had. Hoewel ze dat wsl ook wel voor mij doet, zich sterk houden.. Maar hierdoor voelt het nu wel alsof wij zelf de keuze mogen maken, zonder dat ik mij schuldig hoef te voelen. Maar dan nog, blijft het heel moeilijk, de gedachten dat ze het mss niet meer mee zal maken, ze overlijd tijdens de zwangerschap etc.. Dat blijven wel gedachten die me heel verdrietig maken Het speelt bij ons ook mee dat ik al 37 jaar ben, als ik veel jonger was geweest had ik mijn wens wsl even geparkeerd denk ik maar die tijd heb ik helaas niet. We zijn er overigens ook nog niet helemaal over uit.. Heel veel sterkte, en als je even wil kletsen weet me te vinden.
Wij hebben bij ons zoontje hetzelfde proces meegemaakt. Mijn schoonvader bleek uitgezaaide longkanker te hebben. Mijn vriend is enorm hecht met zijn vader. Hij wilde juist graag opa worden van zijn zoon. We zijn er juist voor gegaan. We waren uitgerekend in oktober en hij is in september te komen overlijden. Mijn schoonvader heeft enorm veel kracht gehaald uit de zwangerschap. Hij had eigenlijk een levensverwachting van 2-3 maanden en dat zijn er uiteindelijk 10 geworden. Hij wilde zoooo graag zijn kleinzoon ontmoeten. Tot ons grote verdriet is het net niet gelukt.. We hebben mijn schoonvader in alles meegenomen in het proces; hij heeft eerder een geboortekaartje gekregen met de naam. De familie wist de naam ookal zodat het kindje echt bestond, we het over het kindje konden hebben als persoon en het ging hierdoor meer leven. Ook hebben we meerdere 3D echo’s met mijn schoonvader gedaan. Hij heeft samen met de zussen van mijn vriend een prachtig boekje gemaakt met allemaal herinneringen: het boekje heet Opa vertel eens. Ook hebben ze met hem door de maanden heen cadeautjes gekocht; dit kregen wij bij de geboorte. Je maakt je moeder het aller gelukkigst als je jouw wensen en dromen waarmaakt. Ze zal voortleven in al je kinderen, in de herinneringen die je doorgeeft, tradities etc. Zo gaan wij iedere zaterdag naar de markt een visje eten, omdat mijn schoonvader dit altijd deed. Mijn vriend luistert op zondag ochtend platen met ons zoontje, omdat hij dit met zn vader deed.