Hoi lieve dames, Ik zit met het volgende.. Wij zijn gezegend met 2 lieve kindjes van 5 en 1,5 jaar. Nooit heb ik gedacht dat ik nog een wens zou krijgen voor een 3e kindje, maar sinds de geboorte van ons 2e kindje roep ik: zo kun je er wel 10 hebben! En daar was dus de wens voor een 3e kindje. Ik heb hier niet veel mee gedaan, ook niet echt met mijn vriend over gesproken, eigenlijk een beetje weg gestopt omdat ik dacht dat het met 2 klaar was. Nu hebben we vorig jaar te horen gekregen dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is, onze wereld is ingestort en mijn leven staat volledig in het teken van mijn moeder (ze is alleen, mijn vader is 10 jaar geleden overleden). Nog meer reden dus om mijn wens voor een 3e nog meer weg te stoppen. Echter wordt ik hier steeds verdrietiger van.. Vandaar dat ik het vorige week toch uitgesproken heb naar mijn vriend. Ik moest ook meteen huilen, ik zit er dus schijnbaar erger mee als ik dacht. Mijn vriend had ook niet in de gaten dat dit zo speelde bij mij. Ik heb het gevoel dat de kanker niet alleen mijn ouders wegneemt maar nu ook de wens voor een 3e kindje, en dat maakt me heel verdrietig. Ik weet dat als ik 'aan zou dringen' mijn vriend zeker open zou staan voor een 3e kindje, Maarrr... Ik heb dus het gevoel dat ik dit mijn moeder niet aan kan doen, hoe vreselijk zou het zijn als ik zwanger zou zijn en zij de geboorte niet meer mee kan maken? Dat is toch onmenselijk Daarbij ben ik al 37 jaar, als we er voor willen gaan kunnen we niet veel langer wachten, en daarbij, ben ik niet al te oud? Ik ben bang dat mijn familie het onverstandig zou vinden (waarom nog een 3e als je 2 gezonde kindjes hebt, ik weet niet waarom ik dat denk) en ik ben heel bang dat ik mijn moeder hiermee pijn doe.. Wat is jullie gevoel of gedachten bij het lezen van mijn verhaal? Bedankt alvast voor het lezen!
Allereerst, wat verschrikkelijk dat je moeder ongeneeslijk ziek is. Het lijkt me zo ontzettend moeilijk om dat mee te moeten maken. Het leven staat in het teken daarvan en even niets anders meer. Besef wel heel goed dat je moeder echt wel weet en voelt dat je er voor haar bent. Je kunt niets meer doen dan er voor haar zijn, en ik ben van mening dat het tegenhouden van jou wensen en dromen hier niets in zullen gaan veranderen. Je denkt dat je je moeder er pijn mee doet. Waarom denk je dat? Ik snap je gevoel over dat ze er tegen die tijd misschien niet meer zal zijn. Maar niemand weet hoe lang iets duurd in het leven, ook niet wanneer en of je nog zwanger zult kunnen worden. Van buitenstaanders zou ik me al helemaal niks van aantrekken. 37 is echt niet te oud om nog een kindje te krijgen. Zou het zelfs niet kunnen zijn, dat je moeder hier juist enorm gelukkig van zou kunnen worden? Ook al is het niet gezegd of ze het nog mee zal maken? Misschien is het voor haar al reden genoeg om nog een klein lichtpuntje te hebben. Wetende dat ze misschien nog een kleinkindje krijgt, of ze het nou zal mee maken of niet. Het idee voor haar dat jullie het geluk blijven opzoeken, is voor een moeder alles waard. Ze zal niets anders willen dan haar kind gelukkig achter te moeten laten. Dit is tenminste wat ik denk. Denk er goed over na, met je partner en met je moeder. Vertel haar wat je wens is maar dit ook zo moeilijk vind. Waarschijnlijk neemt ze dit gevoel meteen bij je weg. Succes met je keuze en ook heel veel sterkte gewenst in deze periode.
Wat verdrietig, ik denk zelf dat je moeder het veel erger zou vinden dat jij je wens wegstopt voor haar. En je mischien ooit zwanger raak naar haar overlijden omdat je bewust haar dit niet ' aan' wilt doen, maar haar ook geen keuzen gegeven hebt. Dan dat je dit gewoon eerlijk met haar bespreekt en ze overlijd met de wetenschap dat er een wonder & leven in jou buik verder groeit. <3
Dit inderdaad. <3 Sterkte, heb het fijn met haar, misschien juist wanneer je weer zwanger bent, besef hoe bijzonder dat kan zijn.
Poeh! wat lijkt mij dit een ondraaglijk iets.. Wat erg dat ze ongeneeslijk ziek is... Echter denk ik niet dat je moeder wilt dat jij je dromen opzij zet voor haar, omdat ze nu ziek is. Ik denk dat ze wel graag wilt dat je verder met je leven gaat, en ja misschien maakt ze het nog mee dat je zwanger bent, en dat zal ze ook vast erg leuk vinden. En je kan het misschien wel uitstellen tot na haar dood, alleen geeft dit voor jullie geen garantie, je weeet niet of je überhaupt dit nog eens mee mag maken, met je 37ste ben je ook zeker nog niet te oud hiervoor. En ik geloof zeker dat ze aan alles voelt dat je er hoe dan ook voor haar bent.
Ik denk dat jouw moeder het erger zal vinden dat jij je grote wens wegstopt voor haar... Heel veel sterkte ❤
Net als de anderen al zeggen denk ik dat je moeder het misschien heel vervelend zou vinden als je je wens voor een derde wegstopt om haar. Ik denk dat zij het juist mooi zou vinden als je het geluk op dat vlak opzoekt. Misschien eens goed met je vriend over hebben? En desnoods ook met je moeder?
Heel veel sterkte met je moeder, wat een rollercoaster moet het voor je zijn! Ik kan me je vraag heel goed voorstellen. Mijn oma was ziek toen ik zwanger was van mijn dochter. Niet mijn moeder, misschien niet helemaal hetzelfde, maar toch.. Ondanks dat vond ze het heerlijk om mijn zwangerschap nog mee te maken. Mijn nicht was toen ook net zwanger, ook dat vond ze geweldig. Ook al wist ze dat ze het kindje van mijn nicht nooit zou leren kennen. En ook al lag ze veel in bed omdat ze zwakker werd. Ze overleed 8 weken nadat mijn dochter geboren was. Ze heeft op haar sterfbed nog met haar geknuffeld, voor zo ver ze haar nog kon vasthouden met weinig kracht. De dag erna stierf ze. Mijn advies zou zijn om je hart te volgen. Je leeftijd en dat je al 2 kindjes hebt, doet er niet toe. En wat de rest van de wereld denkt ook niet. Als jij en je man nog willen en kunnen dan ga er voor. Draai het om: stel jij was ziek en jouw dochter zat met dit dilemma, wat zou jij voor je dochter willen? Zou je het niet geweldig vinden als je dochter nog een kindje kreeg? Zou je niet oneindig blij voor haar zijn? Zou je niet met haar lachen en huilen, genieten van de goede momenten, en samen huilen als het even niet lekker gaat? Want dat mag er ook zijn. Laat het even bezinken, en laat de komende donkere tijden je geluk niet in de weg staan.
Ik denk ook dat je moeder niet zou willen dat jij je wens opgeeft voor haar. Jouw wens en haar ziekte zijn niet gerelateerd, het een sluit het ander niet uit. En je hoort juist ook (of het waar is / bewaarheid wordt weet ik niet) dat een zieke juist langer volhoudt bij de gedachte aan zoiets prachtigs als een kleinkind
Mijn moeder was zo lang ik ken ziek, een soort chronische vorm van kanker. Het was al bekend dat ze niet ouder dan 70 zou worden. Het traject voor de eerste duurde lang. En pas 4 jaar na de start is mijn dochter geboren. Ze heeft er maar ruim 1,5 jaar van kunnen genieten Ik ben na mijn dochters eerste verjaardag meteen weer begonnen met het medisch traject. Ik heb nu achteraf spijt dat ik niet meteen met ivf ben gestart. De ene reden omdat ik door mijn leeftijd weinig en slechte kwaliteit eicellen maak nu. Hoe was dat een jaar geleden geweest? Maar het andere feit is dat ik misschien nog had kunnen vertellen ik ben zwanger! Misschien had ze de eerste echo nog mee kunnen mee maken. Elk momentje zou tellen. We hebben het nog wel samen over namen gehad en de toekomst. Aan de andere kant de stress voor haar aankomend overlijden was misschien ook niet gunstig geweest. Je moet jezelf gewoon afvragen kan ik het aan overlijden van mijn moeder aan als ik zwanger ben of niet? Luister vooral naar je gevoel. Misschien nog een hele andere tip. Ik heb deze voor ons drieën aangeschafd. Volgens mij kan je extra armbandje bij bestellen. Bij mijn moeder is hij mee gegaan, ze werd begraven. Wij hebben ze om met speciale gebeurtenissen. https://www.kleineprinsesjes.nl/a-47118324/generatie-sets/set-oma-moeder-dochter/
Bedankt voor al jullie lieve reacties. Mijn gedachten en gevoel maken overuren op het moment. Door het gesprek met mijn vriend en jullie lieve reacties is het net alsof mijn gevoel er ineens mag zijn, de wens mag er zijn en wij mogen zelf serieus beslissen of we nog voor een 3e kindje willen gaan of niet. Het is niet meer een weggedrukte onmogelijke wens maar iets wat we serieus mogen overwegen, en dat voelt ineens zo anders, geeft ruimte ofzo, maar zet ook alles weer een beetje op z'n kop. En ik denk dat jullie idd gelijk hebben, om van het schuldgevoel af te komen zal ik open moeten zijn naar mijn moeder, ik projecteer mijn gevoel op haar en ik kan nooit weten wat dit werkelijk met haar zou doen.. Maar dat vind ik nog even moeilijk. Ik ga alles even een nieuw plekje proberen te geven en dan kijken wat de volgende stap is.. Nogmaals heel erg bedankt!
Vandaag geheel onverwacht het gesprekje aangegaan met mijn moeder tijdens een wandelingetje. Haar antwoord was heel relaxed, dat die keuze helemaal bij ons ligt. Het was helemaal niet zwaar geladen of ongemakkelijk. Mijn vraag leek zelfs geen verrassing voor haar, alsof ze het ergens wel een beetje had verwacht. (mss omdat ik best vaak na de geboorte van onze jongste heb gezegd: zo kun je er wel 10 hebben ) Dat stukje lijk ik dus los te mogen laten, het mag er zijn, ik hoef mij er niet meer schuldig over te voelen, en dat is zo fijn.. Nu dus heel goed nadenken samen met mijn vriend over wat we echt willen. Bedankt allemaal voor jullie fijne adviezen en steunende woorden ❤️
Ik lees dit topic nu pas en begrijp je zo goed, ik zit helaas in precies dezelfde situatie! Ook mijn moeder is ongeneeslijk ziek en ook wij hebben al twee kinderen en hebben een wens voor een derde. Maar ook hier de twijfel; wil ik dit wel als ik weet dat mijn moeder de baby misschien nooit zal ontmoeten? Kan ik dat zelf wel aan? En wat doe ik mijn moeder aan wanneer ik straks misschien zal moeten vertellen zwanger te zijn, terwijl ik weet dat ze de baby misschien nooit gaat zien. Ik vind het zooo moeilijk allemaal, al die wisselende gedachten.. Wel heel goed dat je dit al met je moeder besproken hebt!
Wat mijn vader zei tegen mn moeder...mijn leven stopt, het jouwe gaat door en dat moet je ook doen. Een moeder zal ongetwijfeld ook zoiets tegen haar kind zeggen. Zou jij willen dat je kind zoiets zichzelf zou ontzeggen/uitstellen omdat jij in de situatie zou zitten. Misschien geniet ze wel met volle teugen van t sprankje toekomst geluk van dr dochter. Geluk is wat je je kind toch t meeste toewenst. Bij de echo aanwezig zijn wordt wat lastig allicht afhankelijk van haar toestand, maar via beeldbellen of video opname kan je haar er ook bij betrekken. Kan zij misschien een "oma vertel es" invullen voor dr aanstaande kleinkind, een kaartje schrijven ofzo. (en ja dat doet zeer maar later zo mooi) Had graag mn vader zn laatste wens voor mn dochter door hem op papier geschreven gehad maar de herseninfarct had al veel beschadigd en zijn fysieke toestand was al belabberd voordat we wisten wat er speelde, dus schrijven was toen helemaal geen optie meer. Bij twijfel, heb het er over of met een begeleider in de palliatieve zorg. Daar mag jij ook bij aankloppen he?