Ik heb er 1. Had er wellicht 2 gewild, maar zwanger worden, zijn en bevallen is niet mijn ding. Ik ben in mijn eerste zwangerschap superziek geweest in verband met hyperemesis gravidarum. Dat wil ik niet nog een keer. En uiteindelijk is het ook goed zo.
Ik heb twee dochters en wil nadat wij een geschikte grotere woning hebben gevonden voor de derde gaan. Mijn droom is altijd geweest om drie kinderen te hebben.
Ik heb altijd 2 in mijn hoofd gehad, mijn vriend ook. Wij zijn dan ook gezegend met 2 prachtige meisjes. Sinds de geboorte van onze jongste zou ik nog wel een derde kindje willen, dat gevoel is heel sterk, maar dat gevoel is er eerder dus nooit geweest.
Altijd 3-4 kinderen gewild. Nu zwanger van nummer 3 en het voelt compleet zo. Man wil ook echt geen 4e meer. Al sluit ik niet uit dat ik vast nog een keer kriebels voor een 4e zal krijgen. Maar we hebben nogal temperamentvolle kinderen en voor onze relatie, financiën etc is 3 echt genoeg. Mogelijk in de toekomst wel crisispleegzorg, daar blijft met 3 kindjes dan ruimte voor.
Wat een boel reacties, super leuk om te lezen. Ik wilde er altijd 4, en dan het liefst in 2 fases (2 kort op elkaar, en dan ongeveer 10 jaar later nog 2). Met ex-man toen er 2 waren, toch niet gewacht en voor de derde gegaan, want ik was er na 2 van overtuigd dat anders die 3de en 4de er 10 jaar later toch niet meer van zouden gaan komen, als we eindelijk weer wat vrijheid zouden hebben (waren pittige baby's en peuters!). En toch... met huidige partner, 10 jaar na de jongste nog een prachtmeisje gekregen. Heb ik toch mijn 4 kids in 2 fases, maar net ff anders dan ik vooraf in mijn hoofd had Vriendlief heeft er overigens ook altijd 4 gewild en zou er dus nog wel 3 willen. Maar hij is ook heel blij met 4, waarvan 3 bonus-kids. Ik denk niet dat er hier nog eentje komen zal.
Ik heb 2 kinderen. Ik twijfel elke dag over wel/niet een 3e kindje, het blijft maar door mijn hoofd spoken. Als mijn man het zou willen zouden we er voor gaan denk ik. Ik ben nu 39 en mijn man is eind 40. Wij hebben geen vangnet, geen ouders of familie in de buurt die af en toe oppassen. Waar ik enorm tegenop zou zien is het slaapgebrek. Poepluiers, driftbuien, doorkomende tandjes, krampjes, prima maar ooooh die nachten. Mijn kinderen gingen allebei pas met 2.5 jaar doorslapen en mijn jongste zit in groep 1 en slaapt nog bij ons in bed. Wij hebben zulke beroerde nachten gehad de 1e jaren en mijn oudste heeft ook echt wel veel gehuild en sliep zowel overdag als s nachts bijna niet. Ik weet niet of ik dat mentaal nog een keer aan zou kunnen. Maar het lijkt me zo mooi om het allemaal nog 1 laatste keer mee te mogen maken, behalve de nachten dan..
Wij hebben 2 kinderen. Ik wou er altijd 3, maar ik vind het goed zo. Ik ben niet echt gemaakt om zwanger te zijn en ik wil ook nooit meer zwanger worden. Het voelt nu klaar en dat is ook heel fijn.
We wouden graag 2/3 kinderen.. Maar na een miskraam en stilgeboren zoon zouden we intens blij zijn dat dit kindje levend te wereld komt. En daarna kijken we wel verder onze wens zal nooit helemaal vervuld zijn vanwege het grote gemis van onze zoon.
Hier hadden we niet echt een gevoel... Na de tweede wilden we super graag een derde om vervolgens te besluiten dat we dan maar “doorgingen” tot een even getal.. En deze laatste is nu onderweg, word in mei verwacht. Hier is t eerder andersom even... Hoe stapelgek ik ook op ze ben, heb ik de laatste tijd echt “spijt” dat er zo weinig leeftijdsverschil tussen zit.. oops! (Spijt is groot woord...) Maar t is ongelooflijk buffelen momenteel.. Met recht tropenjaren.. Stiekem kijk ik ze groter, en anderzijds wil ik ze nog eeuwig bij me houden haha
Ik heb nooit een aantal in mijn hoofd gehad. Manlief wilde er altijd graag 2. Ik heb lang gedacht dat het ook goed was met 2. Ik kreeg vorig jaar een steeds sterkere kinderwens. Nu zijn we in ronde 2 bezig voor een derde. En dit wordt echt de laatste.
Wij wilden er vier, zijn na twee gestopt omdat onze oudste ass bleek te hebben en jongste oa adhd. We worden nog steeds (alweer 6,5 jaar!) begeleid. We hebben nooit spijt gehad van onze keuze.
Dat lijkt me beiden heftig, afscheid van je wens en het intensieve ouderschap. Bij mij in de familie ook iemand met twee kinderen met ASS, nog twee bij gekregen. Nummer 3 ook ASS verdacht en nr 4 is een baby. Allebei burn-out, complete puinhoop ondanks alle hulp voor zowel de kinderen als de ouder. Een verschrikking om naar te kijken, laat staan erin te leven.
Voor mij de wens voor 2 of 3, mijn man 1 of 2. Komen we dus uit op 2 Wilde graag ong 2 jaar leeftijdsverschil, maar door verhuizing en baanwissel is dat wat langer geworden. We hopen in juli onze tweede te mogen verwelkomen, met precies 3 jaar leeftijdsverschil En vind dat nu helemaal prima! Denk ook niet dat er nog een derde komt, twee voelt goed. Maar zeg nooit nooit
Ik had er altijd 2 in mijn hoofd. Maar na de tweede voelde het nog niet echt áf. Mjjn man had hetzelfde. Toch wel veel twijfels of we een derde wel zouden aankunnen, omdat we twee al best druk vonden. En toen kwam de derde als verrassing. Daarna was het voor ons ook echt klaar. Ben heel blij met hem, ik zou hem echt gemist hebben als hij er niet was gekomen, maar 3 is ook precies genoeg.
Ik wilde er eerst 2, maar man graag 3. Na geboorte 2e liep ik ook warm voor een derde. Gezien de problematiek van oudste wel enorm getwijfeld of het wel ooit haalbaar/realistisch zou zijn. Kans op herhaling werd klein geschat door klinisch geneticus, mijn zoon zou een 'sporadisch' geval zijn. Na ingrijpen van de natuur (ongeplande zwangerschap), is derde er op gegeven moment gekomen. Achteraf gezien was de kans op nog een kind met autisme vele malen groter dan toen door de klinisch geneticus was verteld. Als ik toen had geweten wat ik nu weet, dan had ik zeker geen derde genomen (want het is erg pittig zo...).
Lijkt me heel fijn gevoel als het zo duidelijk is. Hier blijft het af en toe toch kriebelen, ondanks dat ik onwijs blij ben met mijn gezin en mijn verstand heus wel zegt ‘beter van niet’ (en in deze lockdown: Ben je wel goed bij je hoofd? ) Ik ervaar het als best vermoeiend in mijn gedachten, dat ik het niet 100% kan loslaten.
Oh wat moet dat rot zijn! Denk je dat je dat gevoel van compleet zijn wel kan krijgen? Of dat het na elk kindje misschien weer gaat kriebelen? Lastig hoor.