Klaar met m'n ouders.

Ik snap je gevoel helemaal. Ik denk dat je verwachtingen te hoog zijn. Reken nergens op, dan kan het alleen maar meevallen. Wat je zelf aan hen wilt sturen is natuurlijk prima, maar verwacht er niets voor terug. Dan word je ook niet zo teleurgesteld iedere keer.

 

Laat de verwachtingen los wil ik je meegeven. Je mag teleurgesteld zijn, maar benoem dat dan ook naar hun toe. Mijn beste vriendin was de verjaardag ook vergeten van mijn zoon en ik heb dat wel benoemd. Ik ben het dan tenminste kwijt en heb er iets mee gedaan. (Ook omdat t niets voor haar was en ik mij zorgen maakte of er iets was met haar)

Communicatie gaat 2 kanten op.

 

Het punt is dat Ts geen communicatie meer wenst ivm alles wat er is voorgevallen, maar aan de andere kant wel verwacht dat er contact is. Zijn al vele topics geschreven door TS en er is al heel veel advies gegeven. Echter kan ts pas door als ze de situatie accepteert zoals hij is (hoe moeilijk ook) en niet dingen gaat verwachten van haar familie die ze nooit gaat krijgen. Ts haar familie gaat geen andere kijk op zaken krijgen en nu is rust mss wel het beste. Even nul contact en geen verwachtingen dan zal ts ook niet nog meer teleurgesteld worden.

Ts succes en denk aan jezelf je hebt je al veel te veel laten leven door je familie nu de focus op jezelf en je eigen mooie gezin!

 

Ik heb de andere topics ook gezien idd, hetzelfde verhaal herhaalt zich van verwachting vs realiteit.

Enige dat je kan veranderen ben jezelf, accepteren dat de situatie zo is en accepteren dat geen contact ook oke kan zijn.

 

Misschien weten je ouders niet meer wat je van hun verwacht?
Geen contact omdat hun nog contact hebben met bepaalde mensen. Geen kleinkinderen zien, niet langs school mogen rijden. Wel moeten feliciteren, wel gedag moeten zeggen.
Wellicht hebben ze je op de hoogte gesteld van verhuizing omdat ze niet over hun hart konden verkrijgen om zomaar te vertrekken? Jij gaat daar weer op in en verwacht daarom weer dat ze ook weer een kaart sturen met een verjaardag. Misschien willen ze hun kleinkind gewoon zien?
Volgens mij is de situatie te ingewikkeld geworden en lijkt het me verstandig om er met iemand naar te kijken hoe je het wilt. Want wat je nu zegt sta je volgens mij ook helemaal niet achter...

 

misschien dit keer wel maar daar kom je niet achter omdat je ze geblokkeerde hebt.
Ik zou dat ongedaan maken en verder deel ik de mening van velen in dit topic.

Onderzoeken wat je nu echt wil en verder loslaten.

 

Euh, het gaat om een kleinkind hè?
Hoezo weet je die niet? Misschien in het geval je er 25 hebt?
Maar dan nog, ik weet van al mijn neefjes en nichtjes, broers/zussen/aangetrouwd/onze ouders, vrienden en de kinderen van vrienden de geboortedatums. Nou is niet iedereen makkelijk net datums, maar je kleinkind?
En dan nog...extreem reageren? TS is teleurgesteld, dat mag toch? Na alles wat ze heeft meegemaakt met ze (en dat is meer dan tussen dit topic en het topic ervoor) hebben ze een soort middenweg gevonden van elkaar met rust laten, elkaar wel groeten en een berichtje sturen met de verjaardagen. Kort geleden sturen zij nog een verhuisbericht waar ts dus netjes op reageert.
En dan laten ze niks horen met de verjaardag van hun kleinzoon.
Sorry, maar dan mag je teleurgesteld zijn en dan reageer je niet extreem. Dan baal je dat zelfs deze simpele beleefdheidsvormen je wederom teleurstellen ondat het niet kan.
Ik zou er ook klaar mee zijn. Wat alleen maar verdriet oplevert zou ik laten gaan. Die slechte communicatie is al iets van langere tijd en levert alleen maar frustraties op omdat ze totaal anders in alle situaties staan. Soms is het gewoon op.

 

Kan toch gewoon dat ze twijfelen of het nou 6 of 9 januari was of zo en dat het vanwege de verhuizing er even bij in schoot om het te vragen.

Ze mag van mij best teleurgesteld zijn hoor. Zou ik ook zijn. Maar ik vind het tegelijkertijd een extreem reactie om je ouders overal op te blokkeren om dit.

 

Mijn moeder heeft maar 5 kleinkinderen, maar echt niet dat ze de data uit haar hoofd weet. En ze is echt gek op ze, dus daar ligt het niet aan. Hier is het een genetisch dingetje, ik denk ook vaak te laat aan verjaardagen en mijn broers en zussen ook.

On topic: ts, ik vind ook dat je extreem reageert. En dat begrijp ik ook best gezien de situatie, maar ik denk dat je het voor jezelf niet duidelijk hebt, wat je nu eigenlijk wilt. Blijkbaar wil je wel contact, maar wel op jouw voorwaarden en daar gaan ze niet aan voldoen, dat hebben ze heel duidelijk gemaakt. Dus dan ligt nu bij jou de keuze, ga je het ooit accepteren hoe zij in het misbruik verhaal staan of niet? Zo niet, kun je je misschien beter afvragen of je dit halve contact wel wilt. Het doet je blijkbaar heel veel pijn, dus waarom doe je dat?

En ik begrijp echt heel goed dat je het niet zou kunnen accepteren hoor, ik denk ook niet dat ik dat zou kunnen. Maar deze teleurstelling en pijn die je nu voelt, doe je ook wel een beetje jezelf aan door dit halve contact te houden. Ik denk dat je ergens nog hoop voelt dat ze gaan veranderen, maar ik denk eigenlijk dat je hierdoor nog jaren tegen hetzelfde gaat aanlopen. Ik heb in het verleden ook een poos geen contact gehad met mijn ouders, totdat ik kon accepteren dat ze nooit zouden veranderen. (Nu speelden er hele andere dingen, ik denk niet dat ik het contact zou hebben hersteld als er net zoiets als bij jouw familie zou spelen)

 

Kan het misschien zijn dat ze wel een kaartje hebben gestuurd maar dat het niet is aangekomen?

Ik vind het ook allemaal bijzonder ingewikkeld en vermoeiend klinken.

Probeer eens te bedenken hoe jij de toekomst ziet? En leef en handel daar naar.

 

Vanaf ‘en ik begrijp echt heel goed’ tot aan ‘nog jaren tegen hetzelfde gaat aanlopen’
is denk ik waar het hier over gaat. Want TS kan hier nog 3600 topics over openen, maar het verhaal blijft altijd hetzelfde evenals de tips die door iedereen hier gegeven gaan worden.
Klinkt niet aardig hè? Niet in die mate onbeschoft bedoeld, maar wél realiteit denk ik...

 

Dat is het punt ook, het is niet 'om dit'. Het is het zoveelste op een heel verhaal. Wat ik enigzins kan begrijpen als je de topics van TS sinds lange tijd al leest.

 

Ik denk het ook. Ik denk dat voor jou TS een middenweg (of uiterste vorm van enig contact) niet werkt. Ik denk echt dat je er beter aan doet om inderdaad geen contact meet te hebben. Jij en zij komen niet op een lijn en je zal er altijd last van blijven houden omdat ze gewoon niet kunnen voldoen aan wat jij verwacht. Kies voor je zelf en verwacht niks meer van ze.

 

Ik begrijp niet zo goed waarom je het niet gevraagd hebt?

Dan kunnen ze
1. met een uitleg komen die je begrijpt en die je gelooft en dan is het prima.
Of 2. aangeven dat ze het expres hebben gedaan (oid) en dan kun je er echt boos om zijn en het contact daadwerkelijk verbreken.

Ik zou ze alsnog van de block afhalen en het vragen. Dat geeft veel meer rust en duidelijkheid dan dit gespeculeer. Veel succes en sterkte in elk geval!

 

Richt je op je eigen gezin en laat los.
Hoe hard ook.
Een beetje contact of hoi en doei gaat toch niet werken want dan verwacht je eigenlijk altijd teveel en het maakt ook dat je elke keer teleurgesteld word.

Kies voor je eigen gezin steek daar je positieve energie in, je breekt niet voor niets met die mensen.

 

Vind dat er wel hard wordt gereageerd hoor richtig TS. Iedereen is vrij om een topic te openen en het komt nu echt over alsof zij dat niet mag, omdat het al vaak is gedaan. Het is denk ik nogal wat om zoiets mee te moeten maken en je ouders die lijnrecht tegenover je staan. Denk niet dat die 'strenge' reacties haar helpen hoor...

Heb alle topics van haar hierover gelezen, dus weet waar ik over praat. Ik kan alleen mijn eigen ervaring vertellen met schoonfamilie (wel een andere situatie) maar ik heb pas echt rust gekregen toen ik een duidelijke keuze heb gemaakt; wel of geen contact. Ik heb gekozen voor geen contact en dan is het ook duidelijk voor iedereen, en vooral voor jezelf. Je hoeft niks meer te verlangen, je hoeft niks meer te denken, het is klaar, rust. En ik denk dat je dat voor jezelf moet uitzoeken. Je ouders blijven altijd zo denken. Wil en kun je daarmee leven; los het op. Kun je daar niet mee leven; heel jammer maar dan is het klaar. Geloof me, welke beslissing je ook neemt, het geeft rust. Nu zit je in tweestrijd en is het onduidelijk wat jullie wel en niet verwachten van elkaar. Succes!

 

Het is niet makkelijk om je los te maken van ouders. Voor mij was de eerste stap om verwachtingen te laten varen die je normaal zou 'mogen' hebben bij een moeder. Dat scheelt al een hoop gedachten/verdriet. Dat alleen was een soort van rouwproces, ik wou dat ik daar betere woorden voor kon vinden maar dat kan ik niet. Als je dan samen een manier van met elkaar omgaan kan vinden dan kan het proces daar eindigen in een soort van verstandsrelatie. Recentelijk heb ik dingen gelezen die, na een heel lang verhaal van voorvallen, ervoor zorgen dat ik haar echt even niet onder ogen kan komen. Wanneer ik daar wel klaar voor ben en of dat nog gaat gebeuren weet ik nu niet.

Of je wel of geen contact wil hebben met mensen die van nature belangrijk voor je zijn hangt niet af van kleine gebaren. En of jij het contact wil verbreken moet niet bepaald worden door en partner (tenzij jij of jouw gezin gevaar lopen). Het is vaak niet een bepaald punt waarop je kan zeggen dat het klaar is, het is een proces waar je doorheen moet. Misschien is het bij jou anders hoor. Maar in mijn ogen is het een proces van steeds verder afscheid nemen. Ik heb dat eerder resoluut willen doen en dat zorgde voor veel conflicten binnen in mij.

 

Probeer jezelf de vraag te stellen wat je nou echt precies wil..
Ik krijg het idee dat je juist heel graag goed contact wil met je ouders en dat je eigenlijk verwacht dat ze contact met oom verbreken. Probeer het verleden een plekje te geven en los te laten, je hebt er alleen jezelf mee als je het niet doet en je zult zien dat je dan minder bezig zult zijn met bepaalde (onterechte) verwachtingen naar je ouders toe.
Ik krijg namelijk het idee dat je ouders graag contact willen mey kleinkind anders rijden ze geen rondjes langs school. Echter verbied jij hen contact met je kind maar eist wel appjes met verjaardagen. Ook zij kunnen nu besluiten om het los te laten omdat het hen teveel verdriet bezorgd.
Het blijven je ouders en ik zou het stukje “oom” hoe moeilijk ook, proberen los te laten van je ouders. Zij mogen zelf beslissen of ze contact met hem willen of niet hoe bitter dit ook naar jullie toe is. Laat deze misstap van je oom er niet voor zorgen dat er nog meer ellende is binnen de familie waardoor ouders en kinderen elkaar niet meer zien. Zo zonde dit!