Nee hier is weinig tot niks veranderd. Mijn man heeft in principe elke maand of 2 maanden een soort lockdown. Hij zit soms 1 a 2 maanden op zee en daar heb je ook alleen maar je hut, je werk en eten/sporten. Verder niks. Vaak ook nog eens slecht internet. Hij is dus al gewend om heel anders te leven op zee Maar dat is natuurlijk iets wat je dus ook kunt en zelf voor kiest.
Ik heb er zelf het meeste last van. Mijn man gaat afwisselend naar kantoor als zijn collega's er niet zijn. Wel probeert hij thuis te werken als ik moet werken. (Zorg) Hij heeft wel een korter lontje en "hangt" meer rond. Ik heb er wel meer moeite mee dan in het voorjaar. Dat komt omdat ik toen alleen in de avond werkte 9-12 uur per week en nu een contract van 24uur inclusief een aantal uur lestijd vanwege mijn opleiding. Ook nog 1 lesdag in de week die nu online is. Daarnaast het slechte weer en de kinderen die klaar zijn met thuis zijn. De jongste hangt heel erg aan mij als ik thuis ben. De jongste zit in groep 2 en hij mag op maandag en vrijdag naar de noodopvang. Ik heb het gevoel dat ik alles een beetje doe, behalve mn werk gelukkig want daar kan ik thuis goed loslaten. Vandaag was ook een dag om te huilen (en dat heb ik ook lekker gedaan). De jongste aan het mopperen en als het ook maar even niet ging zoals hij in zn hoofd had was het hek van de dam. Veel aandacht proberen te geven, maar met die boze buien is dat ook niet makkelijk. Gelukkig kwam eind van de middag alles er ff uit en na een knuffel halfuur ging het weer goed. (Arm ventje)
Hier heb ik er ook meer last van dan mijn man. Hij moet gewoon werken op zijn werk (fabriekswerk) maar ik zit constant binnen en mijn gemiddelde belangrijkste gesprekken zijn discussies met een 7 jarige over zijn schoolwerk. Dat rondje om het blok zet ook geen zoden aan de dijk en soms komen de muren een beetje op me af. Gelukkig helpt mijn man als hij thuis is met de kinderen.
Hier nu beiden thuis, man nu weer naar school. Hij trekt t gelaten maar vind t wel fijn weer op de zaak te zijn. Afgezien t krabben nu dan...darn. Qua werkdag planningen ligt hier echt de frustratie, i.c.m. meer huishouden nu iedereen thuis is. Voor hem is t relaxter dan voor mij. Hij draait overdag i.v.m. lessen, ik werk in de avond veel (tenzij we dochter bij oma kunnen brengen). Overdag heb ik dus huishouden en dochter tegelijk, in de avond een gaar hoofd en nog analytisch werk doen. Huishouden ga je dan niet meer doen, dan staat dochter naast je om te helpuh terwijl ze in bed hoort te liggen. Dus feitelijk is hij in een semi hotel en ik ervaar t als een 3 voudige baan en aan geen enkele komt een eind. Als dan vervolgens de was naast de wasmand wordt gekieperd, of spullen op t aanrecht worden geslingerd terwijl de vaatwasser leeg is en de vuilnisbak nog geen stap opzij, dan wordt ik lichtelijk laaiend. Grappig genoeg was destijds 1 van mn selectiecriteria "als we vastkomen te zitten in de lift voor pak m beet 7 uur, is er dan een lijkwagen of meer borrelnoten en bier nodig?" bij hem was t borrelnoten en bier. Toen we net een relatie hadden ook niet echt de vibe van "pfffff ga ff uit mn space". Dus wat dat vooruitziende blik
Maar als hij doordeweeks overdag les geeft, dan kan hij toch ook in het weekend wel wat aan het huishouden doen? Stofzuigen, plee boenen, was draaien, boodschappen halen, eten voorbereiden etc. Dan kun jij eventueel op die momenten nog wat uren maken i.p.v. doordeweeks 's nachts? Sorry, maar het klinkt alsof je man het zich wel heel makkelijk laat aanleunen hoppa, schop onder z'n hol Hier hebben we 1x in de 2 weken een hulp in huis, maar de andere week doe ik het zelf. En dat probeer ik toch echt zoveel mogelijk op 1 dag te doen. Wasgoed die ik nog 2x in de week, anders blijf ik elke dag bezig. Dus als hij daar de zaterdag voor uittrekt moet hij een eind kunnen komen
Dan kan je man toch het huishouden doen als jij in de avond aan het werk bent? Of samen in het weeken?
Hier ook wel hoor maar echt van twee kanten. Ik was in maart 2020 net uit zwangerschapsverlof en kon week later weer thuis gaan zitten. Zit dus al anderhalf jaar thuis. Gelukkig hebben wij nog twee huizen dus momenteel is hij even een nachtje daar heen gegaan zodat we beide wat ruimte hebben
Nee, ik ben degene die meeste last heeft. Ik ben echt aan het overleven, opladen is vrijwel onmogelijk met constant (bijna) iedereen om me heen. Mijn man is graag 'samen' en ik ben graag 'alleen'. Voor corona hadden we daar redelijk een balans in, man was fulltime buitenshuis aan werk en was gemiddeld 2 avonden en soms ook een middag in het weekend weg, bezig met zijn hobby's. Dan was hij lekker samen met andere mensen en ik was lekker alleen op de bank, kregen we beide wat we wilden... Als we twee weken samen vakantie hadden gehad, dan was het leuk, maar was ik ook weer erg blij dat hij naar zijn werk ging... Maar ja, nu? Hij werkt thuis en is er dus altijd, plus dan nu ook nog de kinderen erbij. Ik word er erg kriegel van en trek me vaak terug als ik de kans heb. Ik heb soms echt idee dat ik stik thuis... Ik merk dat man de laatste tijd geïrriteerd raakt dat ik niet 'gezellig' met hem wil zijn en we inderdaad niet echt quality time met elkaar hebben. Ik ben echt een veel leuker/gelukkiger mens (en moeder, en echtgenoot) als ik een tijd alleen heb kunnen zijn...
Een dikke knuffel voor iedereen die het zwaar heeft. Hier kunnen de meiden gelukkig 3 dagen per week naar de noodopvang. Ik denk dat ik zou doordraaien als dat niet mogelijk was geweest. Ik trek het niet om te werken en les te geven. Dat heeft vast ook te maken met m'n eigen issues hoor. Ik heb vorig jaar een burnout gehad en ik merk dat ik nog lang niet hersteld ben. Kan je daar ooit wel helemaal van herstellen?
Zo herkenbaar. Ik heb dat ook. Het gaat goed met mij als ik veel 'me-time' heb. 1e lockdown werkte ik nog wel. Deze kan het niet. Word soms gek van iedereen om me heen. Ben dus vandaag een uur in mijn bed gaan liggen met een kop thee en de flair. Daarna was ik weer opgeladen en kon ik weer lekker spelen met mn dochter en was ik weer gezellig. Mijn man daarentegen kan de hele dag samen zijn. Heeft nooit ergens last van. Ik heb last van alles als ik niet af en toe even alleen ben
Als ik voor mezelf praat... nee. Ik ben 10 jaar terug burn out geweest. Maar eigenlijk altijd wel vermoeid en nooit meer de oude geworden. Snel overprikkeld, veel slaap nodig, veel Rust Ritme Regelmaat nodig en veel tijd alleen nodig om me goed te voelen.
Dit heb ik idd ook. Vrouw is altijd thuis omdat ze niet kan/mag werken.. ik werk 32 uur per week als verpleegkundige in een ziekenhuis en ik kom daar op z'n zachtst gezegd ook niet zo aan mn rust toe. Ik vind het dus heerlijk om momenten even alleen te kunnen zijn maar als zij overdag dus gewoon thuis is vind ik het lastig om die tijd alleen ook echt te pakken. Zoals nu... is het 1.30u geweest en lig ik alleen op de bank, al bijna een uur. Hartstikke moe na m'n avonddienst maar het is zo heerlijk om hier even alleen te zijn
Hoe komt het dat je het lastig vind om die tijd te pakken overdag als je vriendin thuis is? Ik heb zelf gelukkig veel momenten in de week dat ik alleen ben thuis. Maar mijn vriend gaat bijv soms een tijdje op bed liggen met koptelefoon op of boek, valt dan meestal in slaap. echt belangrijk om die momentjes te nemen als je daar behoefte aan hebt. Stukje wandelen alleen kan ook fijn zijn.
Zoals jij het beschrijft was het bij ons in de eerste lockdown. Ik ben er zowat van ingestort. Toen we in december hoorden dat het opnieuw in ging, heb ik gelijk gezegd dat we dat zo niet nog eens gingen doen. Deze keer werk ik nog 2 dagen op kantoor, waar bijna niemand is. Ik heb een eigen bedrijf, personeel werkt vrijwel allemaal thuis. Mijn man is ook leraar, maar hij regelt het maar, die 2 dagen(eentje is zijn vrije dag, dus het gaat maar om 1 echte werkdag). Het is ook zijn gezin. Ik vertik het om weer alles alleen te moeten doen. Verder doen we het huishouden nu meer samen en heb ik vrij weinig in de avonden gewerkt. Ik ben het allemaal wel zat nu,maar ik sta niet op instorten, zoals de vorige keer. Ik raad je aan om echt met je man te praten en aan te geven dat je het niet meer trekt en wat je van hem wilt. Meer meehelpen met het huishouden, (kan hij best 's avonds iets aan doen toch). Was opvouwen, dweilen, opruimen, stoffen, daar merkt je dochter niks van als ze in bed ligt. Of de grote boodschappen halen. Of ook eens een dag overdag zijn verantwoordelijkheid nemen. Vast heel lastig, maar jij moet het ook en het is ook zijn gezin. En de lat voor jezelf lager leggen. Wij zijn met z'n vijven, maar ik doe maar op 2 dagen de was bv. Dat stapelt zich wel enorm op, maar op de rest van de tijd hoef ik er niet aan te denken. Dat heeft mij veel rust gegeven. Sterkte hoor, dit kan nog wel even duren, daarom moet je echt ook voor jezelf opkomen. Je man en kinderen hebben er ook niks aan als jij straks echt niet meer kunt.
Dat doe ik nu ook ja! En voor nog meer gemak: ik pak ook gewoon kleren van het rek als het droog is, hoef ik niet op te vouwen en dat we dan weer hetzelfde aan hebben ziet toch niemand En structuur helpt ook enorm hier, ontzettend saai, alle weken lijken op elkaar, maar door dat vaste ritme blijf ik niet in het werk hangen.
Moah ik ben gewoon in staking gegaan, fascilitaire dienstverlening zit niet in deze ratio in mn functieomschrijving. Zelfbehoud zit wel bewaking op, no worries.
Ik vind het soms ook zwaar. De enige momenten dat ik uit huis ben is wanneer ik aan het werk ben maar doorgaans knap ik daar nu ook niet echt van op. Heel de dag verhalen van collega 's aan moeten horen, ben soms helemaal verrot aan het einde van de dag. Thuis is er ook altijd iemand. De oudste kinderen kunnen de deur niet meer uit ivm die avondklok dus die zitten hier ook eindeloos te hangen en dwarrelen om me heen. Ik ga wel iedere avond een uur alleen wandelen en dat vind ik wel heel prettig maar dat ik dan ook echt het enige moment dat ik alleen ben. Ik merk ook aan mezelf dat ik steeds meer geprikkeld aan het raken ben en stoor me snel aan van alles en nog wat. Mijn dochter die kauwgum aan het kauwen is, mijn man die Spaanse les zit te volgen, de oudste die steeds aan het gillen is achter zijn PS4, als de jongste nu op bed ligt ga ik met een koptelefoon op naar een serie kijken en probeer me dan maar een beetje af te sluiten van de wereld. Volgende week ieder geval de jongste naar school. Iets meer lucht en weer eens tijd voor boodschappen doen en opruimen in huis en even stilte om me heen. Man werkt gewoon 5 dagen buitenshuis dus die merkt er weinig van. Komt thuis in een opgeruimd huis en kan zo aan tafel schuiven
Dat is wel echt fijn aan werken in een solopraktijk Ik werk in 2 weken 2 middagen samen met mn collega. Dat is net leuk
Herkenbaar van het continue gedoe om je heen hebben. Hier ook. En ik werk al vanaf maart thuis. Enkel een paar keer in de zomer nog op kantoor geweest. Verder niks. Ik word er doodmoe van. Continue prikkels en nauwelijks rust en tijd voor mezelf. Het begint echt zijn tol te eisen.