er zijn meerdere delen. deze is deel 2 denk ik. als je google kun je zijn prachtige uitleg makkelijk vinden.
Op zich is het geen probleem natuurlijk, als hij zich aanpast aan z’n klas. Hij is nog zo jong, hij heeft alle tijd om nog alles te leren. Maar hij moet er dan wel gelukkig bij zijn. Want anders komt het er later weer uit. Het niet laten zien in de klas herken ik ook wel. En thuis de honger naar informatie. Niet zo erg als bij jouw middelste. Maar ik krijg hem ook niet echt warm voor knutselen en zeker niet voor kleuren. Alleen als hij zelf wat bedacht heeft, wil hij wat proberen. Het blijft lastig, dat zoeken wat wel en niet aan te bieden. Ik ben ook bang voor hiaten inderdaad, wat jij ook zegt. Als je niet aan het begin begint. Maar ook het verschil tussen motoriek en het didactische niveau. Bij de werkjes zit de moeilijkheid bijna meer in een rechte lijn zetten dan bedenken waar die heen moet.
Na het online moment ben ik gestopt met hem meenemen in de stof van de oudste. Ik ben hem van knutsel ideeën/spullen gaan voorzien. Hij probeert vooral te kijken hoe hij er zoveel mogelijk materiaal doorheen krijgt en zo snel mogelijk weer klaar is. Zodat hij weer in de gordijnen kan gaan hangen of zijn zusje/broer plagen. Mijn oudste komt nergens meer aan toe. Ik ben de hele tijd politie agent aan het spelen. Ik zie dit niet zo door gaan tot acht februari of langer.
Ik heb bij de juf van mijn oudste vorige week aangegeven dat hij niet aan werken toe komt als middelste geen uitdaging heeft. Voor mijn gevoel heb ik nu drie opties: aandringen op noodopvang kwetsbaar ivbm Tos, morgen mijn middelste toch weer meenemen of zelf materiaal vanaf het begin aanschaffen en daarmee aan de slag gaan.
Dat had ik gelezen. Heb je het ook bij de juf van de jongste aangegeven? Of zit hij nog niet op school? Ik weet het even niet meer... Ik zou alleen noodopvang gebruiken als je oudste daar zelf voordeel van heeft, niet enkel omdat de jongste in zijn ‘vaarwater’ zit, geloof ik... Ligt ook aan wat de noodopvang voorstelt. Hier is het echt noodopvang en niet meer dan dat. Thuis krijgen ze hier dus sowieso meer aandacht en begeleiding ed. Heeft de oudste er last van als de middelste mee doet? Zo niet, dan zou ik een combi zoeken in mee laten doen en eigen werk (wat dan ook). En dan ook een duidelijk schema ban wanneer hij zelf moet werken/iets moet doen en wanneer samen met de oudste en/of met jou. En dan zou ik eigen werk en werk met oudste mee afwisselend samen en alleen doen, zodat je zeker weet dat alleen en samen niet het probleem of juist het positieve is.
Zijn juf was de vorige sluiting ook al zijn juf. Ze weet dat hij voorloopt en dat ik hem toen moest uitdagen om de dagen thuis door te komen. De juf van mijn oudste heeft na het gesprek in de wandelgangen gesproken met deze juf. School zou op het moment geen ideale plek zijn voor mijn oudste. Maar als ik mijn middelste niet voed dan is thuis nog minder ideaal dan de opvang. De oudste heeft van alles het minste last als hij thuis kan werken terwijl de middelste mee doet. Dan is het alleen lastig voor hem dat zijn broertje sommige dingen sneller doet. Met andersom werken kan ik het zicht daarop ook minder maken. Werkboekjes doen ze apart van elkaar (1 in keuken en 1 in de woonkamer) en om de beurt lezen ze voor. Het kijken naar de instructie filmpjes is het enige wat ze samen doen. Morgen ga ik ze vanaf de verschillende kanten het schema af laten lopen. Dan ga ik kijken of ik de oudste in de woonkamer kan laten zitten, waar ik zelf ook het merendeel van de tijd ben. Maar dan blijft het nadeel van ergens midden in haken nog steeds aanwezig. Tenzij hij morgen niet meer mee wil doen ofc.
Is het echt zo’n probleem als hij nu aanhaakt? In de zin van, of hij nu bij de eerste les van de leesmethode begint maakt weinig meer uit als hij al kan lezen. Toch? Mijn oudste leert niet via de ‘stapjes van school’... En nee, dat is niet altijd handig, maar sommige kinderen leren nu eenmaal zo...zij is wel gewoon bij het begin van groep 3 begonnen en ook dan loopt het soms anders.
Misschien is squla iets voor je middelste. Dan kan je ook zelf het niveau kiezen en verschillende oefeningen en spelletjes doen. En daarnaast misschien bouwopdrachten geven. Tekeningen downloaden en hem die na laten maken.
Ik ben geen juf. Als een groep 3 juf zegt dat het belangrijk is om de stappen te doorlopen dan denk ik wel dat zij er meer over weet dan ik. Als ik de methodes zo zie dan denk ik dat het beginnen vanaf het begin van groep 3 maan wat ruimte geeft om hem bezig te houden terwijl hij tegen de tijd dat hij naar groep 3 gaat zon alsnog zou kunnen doorlopen. Het zou tijd rekken en daarbij kan ik ondertussen goed in de gaten houden of er gaten ontstaan. Naast de geschreven taal kan ik mijn focus ook beter houden op de gesproken taal. We hebben squla. Daar zit hij graag op, maar ik wil hem niet teveel op een device hebben. Binnen een paar maanden had hij al 4 bol.com bonnen van 7,50 bij elkaar gespeeld. Als hij werkboekjes gebruikt dan wordt hij ook geprikkeld om bezig te zijn met zijn motoriek. De laatste kleurplaten vanuit school waren gekrast. De opdrachten die hij doet doet hij binnen de lijntjes (rekenen) en hij is gemotiveerd om woorden te schrijven waardoor dat voor mij ook een ingang is tot de motoriek. Bouwen vindt hij helaas niet interessant. We hebben veel bouwmateriaal met voorbeelden. Het enige wat hij soms pakt is zo'n mozaïek doosje met plaatjes om na te maken. Maar dat is hij ook redelijk snel zat. Ik heb nog (mijn kinderen hebben een muur vol lego) een bak klaar staan die hij met zijn verjaardag zou mogen hebben. De vorige bak heeft hij eigenlijk heel kort gebruikt. Hij maakte de dingen na en voor hem was dat het wel. Van ideeën die ik heb, van de creativiteit die mijn oudste laat zien raakt hij niet geïnspireerd.
Ik heb de afgelopen weken/maanden steeds meer over (u)hb geleerd en ik zie in de afgelopen 2 pagina’s wat dingen waar ik op wil reageren. Het gaat over versnellen/niet versnellen, om de aansluiting en over sociaal-emotioneel. Wat ik heb geleerd over mijn zoontje is dat hij 3 leeftijden heeft: cognitief, sociaal en emotioneel. En die 3 leeftijden liggen absoluut niet op 1 lijn. Cognitief is hij 9/10 (vermoeden we), sociaal gokken we hem op 7/8 jaar en emotioneel op 5,5/6 jaar. Zijn kalenderleeftijd is 5j10m. Het is dus een kwestie aan het worden van alledrie de leeftijden aanspreken op hun eigen niveau, en daarbij ook het verschil verkleinen door het emotionele te laten groeien. Mijn zoontje is dus 5j10m en zit op zijn 3e school. Hij is al een keer versneld en zit nu in groep 3. Dat is veel te makkelijk voor hem, dus hij krijgt bijvoorbeeld rekenwerk uit een plusboek van groep 4. Dat is op het randje, daar moet hij net gaan nadenken. Lezen doet hij op M5-niveau. Hij krijgt projecten die bij hem aansluiten, bij zijn cognitie, maar die nog wel rekening houden met zijn emotionele leeftijd. Hij krijgt dus projecten die gaan over dieren, en niet over enge dingen. Want emotioneel is hij nog een kleuter en daar moeten we rekening mee houden. In welke klas hij volgend jaar terecht komt, weet ik niet. Hij heeft het nu leuk met zijn (1 jaar oudere) klasgenootjes en vermaakt zich. Samen met de juffen zoeken we naar de uitdaging en dat is een puzzel, maar we komen er wel uit. Het gaat erom dat hij het nu goed heeft. Natuurlijk maak ik me zorgen over hoe jong hij gaat zijn als hij naar de middelbare school gaat (want over 1 jaar kan hij klaar zijn met de basisschool, op dit tempo), maar daar kan ik niet teveel aan doen. Het gaat om nu. Over een half jaar kijken we hoe het dan gaat en wat de beste stap wordt in die situatie. Want dan weten we pas hoe we er dan voor staan.
Hoewel ik oa aan jou denk als ik aan zp denk vraag ik mij af wat je precies bedoeld met deze opmerking? @MrsBucket daar ben ik het helemaal mee eens. Ik denk dat er nog wel een vierde is om toe te voegen: aanpassing. Ik herken mijn kind niet meer terug in/na zo'n gesprek (sociaal gezien). De afgelopen weken heeft hij sprongen gemaakt thuis. Hij wilde niet meer de beste zijn. Snapte hij iets wat zijn broer niet lukte dan ging hij helpen ipv paraderen als een pauw. Zo betrapte ik hem op meer strategieën die lieten zien dat hij ingangen ging vinden om een leuke band aan te gaan. Hij is weer heel even bezig met de kleuterklas en ook daarin zie ik gelijk een stap achteruit. En lijkt hij het idee te hebben dat hij volledig ongeremd zijn gang kan gaan ongeacht wat dat doet met de mensen om hem heen. 3 basisscholen in 2 jaar is best veel. Dat laat wel zien dat jullie de nodige problemen hebben gehad met de scholen. Van wat ik hoor over de scholen in de buurt zijn dat verder ook geen kandidaten. Het zoeken naar een geschikte school is lastiger dan ik had verwacht. Dan kom ik alleen uit op een school die op dit moment zo duur voor ons is dat onze luxe weg valt en waarvan ik niet zou weten hoe ik hem en zijn broer praktisch gezien om de juiste tijd op school zou kunnen krijgen. Daarbij heeft de school waarop hij zit een hoop plus punten en zou het perfect zijn als ze hem (en mij) hierin zouden helpen.
@Zonnestraal Aanpassing is zeker belangrijk om te monitoren! Ik kan daar echter niet zo makkelijk een leeftijd aan hangen, dus is het minder makkelijk uit te leggen. Maar om de leeftijden in te schatten, moet je de aanpassing wel in de gaten hebben. We hebben pech gehad met de eerste twee scholen. Eerste school was goed, maar de klas was te groot voor mijn zoontje (28 kinderen). Tweede school was niet de juiste. Nu hebben we een school op 20 minuten autorijden en deze school is perfect. Dus die autoritjes heb ik er heel graag voor over! En over 2 jaar gaat hij toch naar de middelbare, die zitten hier vlakbij /grapje
Heel herkenbaar. Mijn oudste dochter had op die leeftijd een vergelijkbare voorsprong. Cognitieve sociale en emotionele ontwikkeling lagen erg ver uit elkaar. Door faalangst en trauma werd het nog disharmonieuzer. Ze heeft uiteindelijk op 4 verschillende basisscholen gezeten.
@Zonnestralen: Dat ik door de ervaringen met de oudste minder vertrouwen heb in de leerkrachten dan jij in de post waar ik op doelde uitstraalt. Maar dat is mijn ‘probleem’ en dat moet ik niet op jou projecteren. Dat bedoelde ik eigenlijk.
Lijkt mij ook niet erg als een kind al kan lezen. Mijn oudste dochter hadden ze destijds ergens midden in de zonmethode laten starten. Wat nog een veel te laag instapniveau was want ze beheerste toen al M5.
Ik klink wel positief. Maar ik heb er een hard hoofd in eerlijk gezegd. Ik probeer positief te zijn om hun een kans te geven om met een goede oplossing te komen. Maar eigenlijk ben ik op het moment te gefrustreerd om te slapen. Dat ik erover dacht om mijn zoon naar de noodopvang te brengen was voor mij geen goede oplossing. Het was een roep om hulp. Maar ik ben bang dat als ik maar hard genoeg roep mijn worden compleet verkeerd verstaan worden. Ik heb mij lang onbegrepen gevoeld. Dat was lastig. Maar nu het om mijn kinderen gaat is het ronduit frustrerend.
Mijn middelste is motorisch en op spraak/gehoor niet zo sterk. Behalve het leren lezen waar hij al een aardig eind mee is zie ik er andere voordelen voor hem in. Met de boekjes vanaf het begin hoop ik dat ik hem kan helpen om dit wat recht te trekken.
@Zonnestralen: Dat voelt vreselijk inderdaad, ook zo machteloos vaak. En het enige wat je wil is ze gelukkig zien! En juist dat (b)lijkt zo lastig... Hopelijk verrast (iemand van) de school je toch! Er zijn echt wel goede leerkrachten of leerkrachten die in ieder geval hun best (willen) doen en die (proberen) verder (te) kijken dan hun neus lang is, daar ben ik inmiddels ook achter. Al scheelt het wel als je kind de door het onderwijs bedachte paadjes volgt en ook als het makkelijk(er) ‘te lezen is’... En laat dat nou voor veel van onze kinderen net niet gelden...