Heel herkenbaar! Teveel schermtijd is daarna een onhandelbaar boos kind! We moeten strakke tijden en een time timer hanteren hier.
Zo iemand begrijpt blijkbaar niet of niet voldoende wat ass betekent. Ontzettend klote dat hij het zo naar jou brengt. Je doet je best.
Lief dank je wel. Nee dat bleek idd. Tja dat hoort bij hem. Ik zeg dat klopt maar dat hoort bij ass. Hij blijft erg in emoties hangen, lees kinderen hadden proberen zijn zusje pijn te doen en maakten opmerkingen zoals, ik hoop dat je mama dood gaat. En jouw kanker familie mag allemaal dood. Vond hij het gek dat hij doorsloeg. En eigenlijk geloofde hij zoon niet. Terwijl hij kort ervoor zei dat zoon nooit problemen maakt op school, de liefste is.
Het probleem voor mensen met ASS is dat deze situatie gewoon te onberekenbaar is. De eerste lockdown, zondag avond word verteld dat maandag ochtend de scholen dicht. Mondkapje. Werkt niet, werkt niet, werkt niet, werkt niet. We gaan het zeer dringend aanraden en later verplichten. En in de eerste periode, maar ook nu, zijn er nog mensen die hem niet dragen. Het is allemaal te onzeker. Een normaal ritme verdwijnt. Mijn jongste redt zich tegenwoordig normaal prima. Mits hij de uitdaging op school krijgt die noodzakelijk is voor hem (hb). Nu? Huilen, boos worden. Hij kan het niet meer aan. Dus het is niet gek dat een jongen zoals jouw zoon het normaal red en geen problemen geeft, maar nu door corona het niet meer trekt. Hij is niet de enige. Relativeren is vaak heel moeilijk voor kinderen met ass. En dat het op school normaal prima gaat hoeft weinig te zeggen. Sommige kinderen hebben zo'n groot aanpassingsvermogen dat ze op school niets laten zien, maar thuis de weg volledig kwijt raken en ontploffen. Mijn oudste deed het super goed met afzwemmen voor A-diploma in een groepje van 4, met een 2 kindjes ernaast voor B. (dus niet de standaard 60 kindjes) Maar de rest van het weekend had hij meerdere meltdowns waarbij hij wegliep en heeft mij kort en klein geslagen en geschopt. Het is zo ongelofelijk kortzichtig om te zeggen dat er niets aan de hand is als er op school geen problemen zijn. Het feit dat je hier schrijft geeft aan dat je je best doet, dat je hem ziet. Ga niet aan jezelf twijfelen.
Wat ik wel weet, als de grap met de school sluiting wéér komt ga ik ook voor noodopvang. Zoveel gezinnen waarvan ik weet dat het echt niet zo essentieel is gaan ook gewoon. Dat gun ik mijn kinderen ook.
Nou school noodopvang is hier echt geen optie hoor. Vandaag staat mevrouw X in het lokaal die ze niet kennen. Gewoon online les net als thuis. Dinsdag staat mevrouw Y voor de klas, kennen ze ook niet. Woensdag mevrouw U, donderdag I en vrijdag O. Als je geluk hebt de week erna in ieder geval 1 iemand die ze al gehad hebben, maar de rest weer onbekenden. En als je kind medicatie nodig heeft heb je pech. Hier houden ze totaal geen rekening mee en vergeten het ook. Ik denk dat ik mijn kinderen slechter terug krijg. BSO noodopvang is bij ons wel beter. Maar wij hebben gespecialiseerde bso waarbij denk 95% van de kinderen een diagnose heeft.
Dank je wel meid. Wat heftig wat je schrijft allemaal. Hier zit ik in de onderzoeken met jongste. Vermoeden hb maar komt er niet uit. Vind het zo erg zoals school tegen hem reageert. Vind zo erg dat de meester zo reageert. En vraag me steeds meer af of ze op hun plaats zitten daar. Maar waar dan???
Wij hebben geen cruciaal beroep dus geen recht op noodopvang, misschien hadden we het vanwege de diagnose ASS van mijn zoon wel voor elkaar kunnen krijgen, maar dat zag ik niet zitten om precies bovenstaande redenen. Plus dat het nu al onzinnig was om het "noodopvang" te noemen, het zat zó vol bij ons. Jammer dat niet meer mensen hun best deden om het zelf op te lossen. Vechten tegen de bierkaai, zo. Maar goed, nu weet ik in ieder geval dat hij netjes bij is met zijn schoolwerk, dat was niet het geval geweest als hij bij de noodopvang had gezeten denk ik. Ik heb nooit bedacht dat er ook gespecialiseerde BSO is trouwens... Wij hebben hem van de gewone BSO afgehaald al een paar jaar geleden omdat hij dat niet aankon.
Gewone BSO was ook hier niet echt geschikt. Ze zijn een paar jaar terug hier gestart met één. Eerste poging is mislukt, er waren geen aanmeldingen. Later nog eens op een andere locatie en veel meer reclame. Ik kreeg vanuit de gemeente het advies om naar een zorgboerderij oid te gaan kijken en kwam hen tegen. Eerst één middag ter ontlasting en later ook als opvang voor werk. Tijdje terug waren ze nog de enige in deze omgeving, weet niet of er meer zijn.
Mijn jongste was heel erg aan het onderpresteren, het kwam er dus ook eerst echt niet uit. Dat kan ook altijd. Het is ook erg dat een leerkracht zo reageert, zo hoort het niet.
Heel tof...gaan de scholen open, gaan ze opeens toch nìet open ivm de weersvoorspelling... Dochter was echt NOT amused en direct weer helemaal van slag...
Hier ook sneeuwvrij voor zoon, die al in paniek stand ging want hij heeft morgen een tentamen. Gelukkig had zijn leraar dit voorzien en belde even persoonlijk dat hij zich geen zorgen hoefde te maken omdat het tentamen werd verzet. Dat gaf al wat rust, afgesproken dat hij mij morgen helpt met het huishouden en dat we daarna gaan leren voor zijn wiskunde proefwerk van dinsdag.
Wij hielden al een slag om de arm met "binnenkort", ze kent goddank de weekdagen wel bij naam maar ondanks dat ze wel met rekenen bezig is (gewoon op dr handjes of met een lading blokjes hoor) nog niet hoeveel nachtjes het dan nog zijn tot...pffff pfffff pffff. Hier ging ze vandaag helemaal uit dr pannetje omdat het tijd was om naar huis te gaan. Hadden bij opa en oma t straatje schoon gemaakt en de rolcontainer buiten gezet. We kondigen het sowieso vooraf al aan en zij bevestigd dat (anders is t inderdaad een dingetje). Normaliter gewoon normaal sokken en schoenen aan enzo. Nu was t gillen, krijsen, schoppen, slaan, hondsbrutaal...wtf? En dat zien we al een tijdje oplopen de afgelopen twee drie weken, ze wil gewoon niet meer mee naar huis. Uiteindelijk bedaard ze dan wel weer en gaat ze alsnog jodelend naar huis toe en gierend van t lachen, maar poeh dat was een explosie... Thuis gekomen kwam er ineens ook een meltdown overheen, maar wat er precies is of waarom ze boos is dat krijg je er dan weer niet uit. Naar bed gaan is dan weer geen issue, je moet nog snel zijn ook anders is zij al in bed eer jij op de trap staat. Dat is 99% gewoon een vrolijke boel Mja, buiten huis is heerlijk andere omgeving doet dr wel goed. Snap ik ook wel als je al zo lang "thuis" gebonden bent. Dat bos, speeltuintje, achtertuin en huis ben je vanzelf wel een keer zat. We lopen vaak zat een ander stuk van de wijk in, maar het is eigenlijk hetzelfde liedje met een ander sausje. Maar t begint zn tol te eisen allemaal, zelfs een blij ei als deze begint niet ten positieve te veranderen.
@Vero0504: Slag om de arm houden zorgt hier al voor veel onrust en werkt dan nog altijd niet voldoende, dus geeft het dan vaak dubbel onrust (1x voor de slag om de arm en 1x voor als het daadwerkelijk zo is) en dus ook onrust als het niet zo is (1x voor de slag om de arm). Om die reden proberen wij dat soort dingen juist niet te vaak uit te spreken. Ze wilde de school mailen dat ze het er niet mee eens was en dat heb ik haar laten doen. Daarna was ze het er nog niet mee eens, maar ze het lijkt het voor nu te accepteren. Ze heeft als plan om na haar schoolwerk te gaan sleeën (en als ze haar schoolwerk niet wil maken, dan laat ik dat voor vandaag ook lekker zo en gaat ze alsnog sleeën). Mbt de meltdown: misschien weet ze het ook echt niet? Zeker als ze zo jong zijn is dat vaak lastig.
Mijn dochter is nu een aantal keer bij de noodopvang geweest maar ze is wel erg moe als ze er vandaan komt. Toch meer prikkels en minder overzicht dan normaal. Zitten vaak in een ander lokaal met een andere leerkracht. Ik zie het nog steeds echt als noodopvang. Thuis heeft ze het een stuk beter naar haar zin maar ja kan ook niet eindeloos vrij blijven nemen dus het moet maar zo nu en dan.
Die van thuis kon ze idd niet onder woorden brengen. Maar die bij opa en oma wel, was ook niet voor herhaling vatbaar.
Ik heb geen tips of ervaringsverhalen, maar wil wel even een virtuele knuffel sturen. Ik weet namelijk wel hoe het voelt als mijn zoon niet goed in zijn vel zit, en dat doet echt pijn in mijn hart.
Gisteren is meneer ( weer) ingestort , weer tijdens het maken/ leren van zijn wiskunde. Zo'n immens verdriet, met zijn vingers heel hard in zijn ogen drukken, het is allemaal mijn schuld, ik ben een stom stuk stront. Ik hoop zo dat het voor, na de voorjaarsvakantie open gaat, anders zie ik hem er echt onderdoor gaan.
Eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat onze kinderen de stront in mogen zakken. Sorry alvast dat ik er zo negatief in sta. Mijn kinderen hebben beiden Ass. Zoon is al sinds de eerste lockdown heel erg achteruit gegaan. Te lang en privé om hier te typen. Dochter werd tijdens lockdown 1 ziek en nu tijdens lockdown 2 weer. Gewoon door de stress. Mijn zoon durfde vlak voor de 2e lockdown begon niet meer naar school. Heeft tijd lang thuis gezeten met als gevolg dat ik mijn baan kwijt ben. De dag dat hij weer naar school ging, met veel angst en beven, kregen we te horen datlockdown 2 begon. Afgelopen week was het dus weer drama. Overleg met ib'er etc. Enfin, hij is weer naar school. Ik heb wel contact gezocht (toen hij in het najaar niet durfde) met zijn psychiater, die heeft hier nooit op gereageerd. Afgelopen vrijdag had ik ineens een kennismaking met een nieuwe regiebehandelaar. Die gelijk aangaf niks te kunnen met corona-stress "want dat is er nu eenmaal". Dochter heeft elke schooldag last van hoofdpijn, misselijkheid en ze voelt zich, naar eigen zeggen, chronisch overstuur. Ik breng haar elke dag naar school, ze gaat elke dag huilend heen. School voelt voor haar anders, ze hebben een andere looproute (moet ik er wel bij zeggen dat ze tijdens de 1e lockdown op een andere school zat), ze ziet kinderen met mondkapjes etc. En ook voor haar is er geen gepaste hulp. Thuis trekt ze zich steeds meer terug, korte lontjes, nog minder wederkerigheid etc. Ik voel me (ons, als gezin) in de steek gelaten. Het gaat bij mijn kinderen, die zich al anders dan gemiddeld ontwikkelen, niet vanzelf. Ik kan hun angst niet weg nemen en heb er behoorlijk wat mee te stellen. En hun behandelaren zeggen doodleuk dat ze er niks mee kunnen omdat corona er nu eenmaal is. Top joh! Nee, mijn ervaring is dat wanneer je kinderen het niet meer trekken, met alle gevolgen van dien, je tegen een muur aanloopt en je niet wordt geholpen.