Enige tijd geleden sprak een hulpverlener het vermoeden van ass bij mijn partner uit tegen mij. Ik probeerde er toen over te praten met hem, maar hij werd boos en is ook echt niet bespreekbaar. Door mij is hij bij een psycholoog gestart (om een andere reden dan vermoeden ass). Ik ben in de tussentijd ook gestart bij een andere psycholoog. We hebben 1 sessie samen gedaan bij mijn psycholoog. Na die sessie kwam het vermoeden van ass bij hem weer ter sprake en mijn psycholoog bevestigde dat ook zij een lichte vermoeden had. Tijdens de moeilijkere momenten denk ik daar veel aan en sommige dingen worden dan wel duidelijker voor me. Dingen die ik eerst mezelf toeschreef, maar die eigenlijk ook goed door autisme "veroorzaakt" kunnen worden. Hoe maak ik dit onderwerp bespreekbaar bij mij partner? Is het een meerwaarde om het onderzoek wel te doen (ook al is er een wachttijd van 2j)? Brengt een eventuele diagnose meer rust?
Stiekem wat films op het internet zoeken, waarin mensen voorkomen met een lichte vorm van ASS? Misschien dat hij het dan toch bij zichzelf herkent? Het lijkt me ook niet eenvoudig om zoiets op volwassen leeftijd te accepteren, misschien dat hij gewoon even tijd nodig heeft om het te verwerken? Zeker als hij inderdaad ASS heeft?
Wat zijn de dingen waar je tegenaan loopt? Wij hebben allebei adhd maar mijn vriend heeft zeker ook autistische trekjes. Veel dwangmatig gedrag, alles controleren. Ietwat egoïstisch, gedachten eerst ik dan de rest. Slecht tegen verandering kunnen. Als je iets hebt gezegd of afgesproken dan heb je het maar na te komen. Enz.
Het bespreekbaar maken heb ik niet zo veel ervaring mee, hier is het af en toe ter sprake gekomen sinds onze zoon diagnose kreeg, maar omdat man zelf 'nergens last' van had nooit iets mee gedaan, tot hij zelf wel vastliep en psycholoog hem adviseerde om diagnostiek te laten verrichten. Achteraf vind ik het wel jammer dat ik hier niet meer 'achteraan' gezeten heb, want de diagnose heeft absoluut meerwaarde gehad en tot een stuk meer zelfkennis bij man geleid. Het heeft hier meer rust en begrip opgeleverd en mijn man heeft meer tools om dagelijkse dingen te regelen. Als ik (veel) eerder had geweten dat hij ook autisme had, dan denk ik niet dat hier een derde kindje gekomen zou zijn. Ik heb zelf therapie gehad ivm burnout en daarin kwam partner ook ter sprake. Er was toen nog geen diagnose bij hem, maar mijn therapeut heeft toen met mij gewerkt aan het omgaan met de 'autistische' trekjes en mijn verwachtingen bij te stellen. Er zelf anders mee om gaan heeft bij mij wel ook minder irritatie en stress gegeven. Dus ook zonder diagnose kun je dingen verbeteren.
Waarom maakt zijn psycholoog het niet bespreekbaar? Juist dat kan het makkelijker maken als een professioneel het aankaart en kan toelichten lijkt me. Staat er toch wat verder vanaf.
Ik wil niet te veel in detail treden. Als het goed gaat, dan merk ik er ook nauwelijks iets van, maar het kleinste kan heel de boel omdraaien. Alles wordt al snel een "afspraak" en als er dan afgeweken wordt, wordt er buiten proportie op gereageerd. Ik vermoed dat hij bij mij niet het verschil ziet tussen boos en verdrietig zijn. Er zijn nog dingen, maar dit zorgt wel voor de meeste problemen tussen ons. Als hij ass blijkt te hebben, denk ik wel dat het het meer waard maakt om te blijven vechten voor ons, dan dat hij "moedwillig" zo doet? Zo sta ik er in denk ik en weet niet of dit de juiste houding is.. Hij heeft enkel uitgesproken tegen zijn psycholoog dat hij het er moeilijk meehad dat de eerste hulpverlener tegen mij het vermoeden van ass heeft uitgesproken, schending van beroepsgeheim. Ik weet niet of hij het er nog meer over gehad had met zijn psycholoog, over dit onderwerp kan/wil hij niet echt praten. Ik weet niet hoe ik het onderwerp ter sprake kan brengen zonder dat hij zich geviseerd voelt.
Goed, heb zelf ook adhd en zeeën geduld. En wij hebben echt in onze relatie moeten groeien, hij past zich aan ook al vind hij dat moeilijk en voor mij geld hetzelfde. En eerlijk, zou niet anders willen want liefdevol is hij tot op het bot. En ik ook naar hem toe. Wij zijn ook graag alleen samen.. kunnen het heel goed met elkaar vinden en hebben een strak ritme. Het is altijd netjes en opgeruimd wat ook veel rust geeft. De 2 voornaamste dingen is gezond eten, daarmee bedoel ik weinig E-nummers en zoveel mogelijk vers en hij sport heel graag wat voor hem echt opruimt in zijn hoofd.
Dat eerste was en is soms nog bij ons ook het probleem, ook kwetsend zijn en dat ik dan verdriet heb kan hij niet mee om gaan. Want waarom zit ik te mokken als het toch "mijn schuld is" ik had gewoon de afspraak na moeten komen en niet alles moeten veranderen. Gistee nog een ruzie om niks, daar kan hij uren maar echt uren sjaggo om zijn, terwijl ik er overheen stap en denk joh doe eens normaal!.. en dat zeg ik dan ook. Luister boos zijn en mokken mag maar je bent geen kind, dus nu is het klaar. En als hij weer bits reageerd zeg ik ook nu is het klaar ik vind je houding echt belachelijk en uiteindelijk komt het dan wel binnen.
Een diagnose kan fijn zijn hoor, begrijp me niet verkeerd. Waarschijnlijk geeft het vooral jou dan rust. Maar wat wil je er verder mee? Als ik naar mijn ouders kijk bijvoorbeeld... Je kan wel de diagnose hebben, maar hij gaat niet tot weinig veranderen. Je kan hem niet plotseling neurotypisch gedrag aan gaan leren, ook al kan hij wel handvatten leren. Zeker op latere leeftijd is dat sowieso best pittig. Dus als je het wilt om hem totaal te gaan veranderen, dan raak je teleurgesteld denk ik. Maar als je het wilt zodat je als partner zijnde kan leren hoe je er mee om kan gaan en hoe je meer rust in jullie relatie kan creëren, dan is het waardevol. Bij mijn vader is het overigens zo dat als mijn moeder (of ik) iets aankaart, het weinig teweegbrengt Maar als een professional er over begint, dan luistert hij gelijk. Wellicht is dat bij jouw partner ook zo.
Die ruzies om niets, ik word er gek van en merk dat ik in die neerwaartse spiraal meega. Er worden dan ook te veel verwijten naar elkaar toegeroepen die niets met de zaak te maken hebben, waardoor het helemaal escaleert. Het kost me veel energie om telkens weer hetzelfde door te maken. Het kwam tot zo'n punt dat ik ieder woord die ik zei, 100x werd voorzei in mijn hoofd om er zo zeker van te zijn dat hij er geen aanstoot aan zou nemen. Mijn psycholoog zei dan dat dat niet houdbaar is en dat ik ook gewoon mezelf zou moeten kunnen zijn. En daar heeft ze gelijk in, maar dat heeft de situatie thuis niet gemakkelijker gemaakt. Dat heeft hij al verschillende keren gezegd, dat ik hem wil veranderen, maar dit is niet per se mijn intentie denk ik. Ik ben op een punt dat ik wil weten of dit iets is waar we beiden mee kunnen leren omgaan (en de kinderen later als ze wat ouder zijn), of dat dit een onhoudbare situatie blijft die niets met ass te maken heeft. Diagnose ass zou alles in perspectief kunnen brengen.
Misschien dat je er al wel meer over kan lezen? Dan heb je mogelijk meer inzicht in waar je tegenaan loopt en hoe je daar zelf mee aan de slag kan. En je kan mogelijk wel kijken naar bijvoorbeeld prikkelgevoeligheid en je emoties benoemen zonder dat je een diagnose noemt? Zonder diagnose kan je al best wat dingen veranderen in de communicatie. Al zou het wel fijn zijn als hij zelf ook zou willen kijken of hij in praktische zin wat dingen kan veranderen.
Of hij nu ass heeft of niet, dat verandert niets aan de relatie of zijn gedrag. Hij moet het zelf zien en willen aanpakken met jou, met of zonder diagnose. Onze oudste heeft ass. De kinderpsychiater (die ons al 6,5 jaar begeleidt) vermoedt dat mijn man het ook heeft, dat denken we zelf ook. We gaan het niet onderzoeken. Waarom niet: omdat we er samen uitkomen. Ik hou rekening met hoe hij naar dingen kijkt en soms ondertiteling nodig heeft. Als ik boos op hem ben bijv, moet ik precies uitleggen waarom, wat ik voel en van hem wil. Dat werkt prima. Hij weet dat dat soms nodig is. Ik leg ook weleens uit wat een collega of bekende bedoelt met gedrag oid. Anderzijds is juist zijn zwart witte kijk een perfecte tegenhanger voor mijn over empatische karakter. Hij kan dingen zo nuchter bekijken, is zo rustig vaak dat hij mijn rots is. Dat botst echt weleens maar nooit heel erg, we houden rekening met elkaar en vullen elkaar aan. We hebben ook afspraken: tijdens discussies geen oude koeien uit de sloot, niet weglopen, je hoeft niet alles te begrijpen van elkaar maar respecteer elkaar wel. Voelt hij alles aan, absoluut niet. Maar dat betekent niet dat hij een hork is of er niet wil zijn voor anderen. en zelf ben ik ook niet bepaald perfect Soms denk ik weleens dat mensen bepaald gedrag te snel onder een mogelijke diagnose plaatsen. Je man moet zelf open staan om dingen dingen bespreken en is natuurlijk zichzelf, los van eventuele ass.
Een diagnose is ook niet heilig. Belangrijkste is herkenning en erkenning. Probeer elkaar te begrijpen. Het is hard werken samen, maar meestal wel te doen als je het kan accepteren samen. Er zijn ook coaches die ook zonder diagnose kunnen begeleiden en handvaten geven. Maar je man zal het ook zelf moeten accepteren. Op FB zijn er meerdere groepen waar je kan kletsen met andere partners van ass'ers. Een diagnose kan voordelen hebben, maar ook nadelen.
Mijn vrouw heeft ASS en dat weten we sinds we anderhalf jaar samen waren, ze was toen 21. Op mijn 'aandringen' is ze naar een psycholoog gegaan en heeft ze gesprekken en testen gehad waar pddnos uitkwam. Nu heet alles ASS. Maar ik vond het heel fijn dat die diagnose er kwam, vooral omdat het voor haar toen veel duidelijker werd en ze echt de puzzelstukjes op de goede plek kon leggen. Ze weet nu goed wat haar valkuilen en haar sterke punten zijn en dat is toch echt gekomen door het traject bij de psycholoog en het hebben van de diagnose.
Daardoor zou dat onderzoek ook goed zijn denk ik, voor hem zodat hij misschien begrijpt wat zijn reacties uitlokken bij mij. Ik zou hem zo graag begrijpen en het voor hem ook makkelijker maken, maar mijn psycholoog zei enkel, probeer wat meer ritme te krijgen en te plannen. Daar kom ik niet veel verder mee.. bedankt voor de tip, misschien dat we na een goed gesprek daar mee aan het werk kunnen..
Wij hebben 2 kinderen met Ass, en ook bij partner vermoeden ervan. Hij herkent veel dingen, loopt ook tegen dingen aan wat daaraan gerelateerd kan zijn. Maar wilt er verder niets mee doen, geen hulp, geen diagnose. En dat is prima, ik help hem zover ik dat kan en hij denkt zelf dat hij het heeft.
Daar zegt @Narcisje wat. Als je hier verder mee wilt en een traject in gaan, dan is een diagnose wel degelijk belangrijk. Al is het maar om aan de regeltjes om voor behandeling in aanmerking te komen te voldoen
Herkenbaar. Mn man is sinds kort bezig met het traject om te kijken of hij een vorm van autisme heeft of dat hij gewoon vast loopt in zn hoofd en niet tegen veranderingen en spontane acties en onvoorspelbaarheid kan en hierdoor wat opvliegend is Wat het ook is,hij heeft handvaten nodig om ermee te kunnen omgaan. Voorheen kon ik hem redelijk helpen en sturen maar sinds de geboorte van ons zoontje is het alleen maar erger geworden en lukt het mij niet meer, heb er ook geen energie meer voor. Ben zeker 4 jaar bezig geweest dat ie moet uitzoeken wat het is,heb nu voor hem de keuze gemaakt,hij was er niet blij mee,maar snapt wel waar k vandaan komt,en heeft ook door dat hij gewoon vast loopt in zn hoofd,en dat steeds vaker.
Precies dit, dat hebben wij ook. Duidelijkheid, communiceren hebben we echt moeten leren. Het was in het begin om moedeloos van te worden maar wij hebben onze weg er in gevonden.