Ik heb hier vaker geschreven over onze dochter, waarvan ik al vanaf dag 1 het gevoel had: jij bent anders. Een paar maanden geleden hebben we eindelijk, na enorm veel bloed, zweet en tranen, de bevestiging gekregen dat ze hoogbegaafd is. Ik had daar nooit aan gedacht, misschien heel stom, maar ik dacht dat hb kinderen van die professortjes waren, die in een hoek met een boek zaten. Onze dochter is heel sociaal, vraagt niet de hele dag waarom dingen zo zijn en verslindt niet boek na boek. Wel scoort ze op alle vlakken op school bovengemiddeld, heeft ze een enorm rechtvaardigheidsgevoel, heeft ze nooit goed kunnen "spelen", zoals fantasiespel en vraagt ze veel aandacht. Daarnaast is ze ook hg: ze hoort, ziet en voelt alles. Ik begrijp nu eindelijk waarom de opvoeding van haar zo enorm veel energie kost. Ze zuigt me letterlijk leeg. Gelukkig krijgen we nu goede begeleiding maar het blijft een enorme zoektocht, wat werkt wel, en wat werkt niet. Waar we nu steeds meer tegenaan lopen, is dat ze enorm gesloten is. Als het gaat om wat er in haar hoofd omgaat, of juist in haar hart, het komt er niet uit. De laatste tijd klaagt ze vaak over hoofdpijn, en dan moet ik haar ophalen van school. We zijn gelukkig in goed contact met de juf en IB'er en we zijn samen aan het zoeken naar wat er nou aan scheelt. De klas waar ze in zit, is ze dit schooljaar nieuw in gekomen. Daarvoor zat ze sinds groep 1 al bij dezelfde meisjes in een clubje, en school nam vorig jaar de beslissing haar als enige uit dat clubje in een nieuwe klas te zetten. Heel veel gedoe over gehad met school maar het einde van het liedje was dat ze de beslissing niet terug wilden draaien. Voor haar bestwil hebben we haar dus zo goed mogelijk proberen te laten landen in deze klas. Op zich gaat het volgens mij best aardig maar ik vind het gewoon tekenend dat ze vorige schooljaren elke week 3x afsprak, en nu heb ik haar 9 van de 10 keer na school gewoon thuis. Ze gaat ook naar de BSO en misschien is ze de andere dagen toe aan rust, natuurlijk kan dat. Maar omdat ze zo weinig praat ben ik bang dat er misschien iets anders speelt. Haar schoolresultaten zijn prima maar mijn gevoel zegt dat ze niet gelukkig is. Ze heeft zelf gesprekken met een coach die gespecialiseerd is in hb kinderen maar ook zij zegt dat het lastig is om echt 'dichtbij' haar te komen. Ik wordt er soms zo moedeloos en verdrietig van. We krijgen alle hulp maar het lijkt niet echt ergens toe te leiden. Af en toe denk ik: ik ben al 8 jaar haar moeder, waarom kan ik haar dan nog steeds niet 'lezen'? Wie herkent dit? Misschien tips van andere moeders van hb-kids?
Is ze echt gesloten of weet ze zelf misschien ook niet wat er aan de hand is? En heeft de hb-coach ook andere manieren dan praten geprobeerd? Tekenen, bewegen, drama, ...? Ik vind het wel raar dat de school haar als enige in een andere klas heeft geplaatst en ook vervelend dat ze daar niet op terug willen komen... Hebben ze wel vertelt wat hun overwegingen waren om dit te doen? Ik kan me overigens best voorstellen dat je dochter wat langer de tijd nodig heeft om te wennen in een nieuwe klas, de hele lockdown ed zal ook niet mee geholpen hebben om een plekje te vinden ed. Speelt ze nog met haar vriendinnen uit haar vorige klas? Want dat kan ook als je niet bij elkaar in de klas zit, toch? Mbt kunnen lezen: sommige kinderen zijn 'gewoon' lastiger te lezen. Hier loopt er één rond van bijna 12 die ik ook nog niet kan lezen. Zij zichzelf echter ook niet, heb ik het idee. Ze praat ook zelden, soms komt ze maanden later opeens met iets. Alsof ze de dingen dan pas voor haarzelf op een rijtje heeft en het dan pas kan vertellen, zeg maar. Ik doe mijn uiterste best er voor haar te zijn en rekening met haar te houden ed, meer kan ik helaas niet doen.
Ja er wordt ook op creatievere manieren met haar gewerkt maar ze lijkt er niet mee te "vangen" te zijn, ze zegt vaak ook letterlijk: 'dit is gewoon een trucje om mij te laten praten' en weigert vervolgens standvastig Dat school-verhaal heeft nog veel meer haken en ogen dan ik hier uit de doeken kan/wil doen maar laten we het erop houden dat degene die zijn hakken in het zand zette, 4 maanden later binnen een week 'ontslag had genomen'. Verhaal erbij was: de huidige klas is te groot om door te gaan, er moeten kinderen herverdeeld, jullie dochter is sociaal erg vaardig dus zij kan 'makkelijk' ergens opnieuw beginnen...De contacten met de vriendinnen uit de oude klas zijn al enorm verwaterd, iets wat ik erg lastig vind om te moeten zien. De meiden die bij elkaar zijn gebleven, hebben elke keer in de klas al afgesproken en mijn dochter vist dan achter het net. Maar ergens probeer ik haar ook te leren: als zij niet willen, dan hoef jij niet achter ze aan te blijven lopen, de liefde moet wel van twee kanten komen. Er is 1 meisje in de huidige klas waar ze goed mee kan, en die speelt hier weleens en zij daar, maar verder...Ze is wel heel dik met haar twee achterbuurmeisjes dus misschien moet ik ook gewoon denken: jij bent niet van de vriendinnengroepen. Maar het was eerst zo anders..en ik voel gewoon dat ze niet goed in haar vel zit. Daarom kan ik het niet laten gaan. Overigens is er nu een nieuwe directeur waar ik veel vertrouwen in heb en de juf en IB'er doen hun uiterste best om ons te helpen en mee te denken.
En dat is natuurlijk ook haar goed recht. Ik probeer vooral uit te leggen waarom praten soms handig en/of verstandig is en dan geef ik voorbeelden waarbij dat gold en kan gelden. Dan kiest ze er nog soms voor om haar mond te houden (bewust of omdat ze gewoon niet weet hoe en wat), dan probeer ik dan te respecteren. Het is uiteindelijk haar eigen keuze, ik kan haar niet dwingen. Zelf zou ik proberen de contacten met haar oude klas voor nu weer wat actiever te maken, desnoods door zelf contact met de ouders te zoeken om een afspraakje te maken, als zij dat wil. En als zij voldoende heeft aan de nieuwe vriendin en de buurkinderen, dan zou ik dat ook zo laten. Wie weet komen de andere contacten als ze langer in de klas zit en zo niet, dan vindt ze hopelijk ergens anders goede vriendinnen. (Ik herken het, hoor, mijn dochter is één keer van klas en één keer van school gewisseld. Het is zo enorm verschillend hoe kinderen er mee om gaan...sommige kinderen zijn je zo vergeten en anderen zijn gewoon echt gemeen of 'bijzonder' (ook de 'ontvangende groep'). Dat een vrienschap ook op langere termijn blijft bestaan heb ik niet vaak meegemaakt. Op de nieuwe school werd ze gelukkig wel goed ontvangen en inmiddels heeft ze echt wel wat vriendinnen waarbij het misschien langer standhoudt dan zolang ze bij elkaar in de klas zitten...maar dat zal nog moeten blijken. (Hier heeft de nieuwe school gelukkig geen voet bij stuk gehouden toen ze haar semi alleen in een andere klas wilden plaatsen. Ze hebben uiteindelijk gelukkig naar haar en ons geluisterd, ze heeft al zoveel wisselingen meegemaakt.))
Zou je, als die ene persoon nu weg is, niet nog een keer kunnen proberen om haar in de andere klas geplaatst te krijgen? Als ze dan in haar oude clubje beter in haar vel zit en geen energie hoeft te "verspillen" aan nieuwe vrienden maken, ontstaat er mss ruimte voor andere dingen Verder, praten face to face vinden veel mensen (en kinderen) lastig. Probeer je wel eens te praten tijdens een wandeling of tijdens een puzzel ofzo? Mijn dochter is ook gesloten, en ik weet van wie ze het heeft , maar zij vind het fijn om voor ze gaat slapen in het donker samen in bed, als ik niet naar haar kan kijken, dan opeens dingen te vragen waar ze mee zit. Mss kan je zoiets proberen.
Het is karakter, er valt ben ik bang weinig aan te doen behalve blijven proberen. Mijn zoon is ook zo, hij begon pas te praten toen hij heeft ingezien dat het hem iets kon opleveren, in groep 7 met 10 jaar. Sindsdien gaat het beter maar dan nog blijft het moeilijk. Fijn dat de school jullie helpt en meedenkt. En jammer van haar vorig clubje maar zo gaat het vaak in het leven, dan was hun vriendschap toch niet hecht genoeg. Mijn jongste zoon zit nu een groep hoger dan zijn vriendin maar ze hebben nog wel regelmatig contact met elkaar. Ik zou je dochter tijd en ruimte geven, de situatie met corona is nu ook niet bepaald ideaal, hopelijk verbetert het op termijn.
Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Onze zoon snapt het zelf ook niet dus dan valt het lezen ook niet mee. Loop zelf ook tegen dingen aan dus ik lees mee. Het is wat je zelf schrijft het kost zo veel energie. Ben elke dag zo moe, nu zit hij thuis met een verkoudheid en moet hij thuis werken. Niet bepaald een groot succes. Je praat over een uurtje werk max 1.5 dat is inclusief in de meet. Het piepen en drama is groter dan het werk Betreft vriendschap, hij is vorig jaar in de groep gekomen en heeft 1 kind in de klas waar hij 1 keer in de week mee speelt en verder eigenlijk niet. (6groep 4)
Ik zou denk ik zoals @Sophy ook zegt, kijken of ze niet terug kan naar haar oude klas... Misschien wel eerst bij haar nagaan of ze dat zelf ziet zitten (niet op de man afvragen, maar beetje tussen neus en lippen door bespreken, zodat het niet kan tegenvallen als het toch niet lukt...) Lastig verder, misschien nog iets van een sport wat ze kan gaan doen? Mijn dochter heeft ook wat moeite met afspraakjes maken, ik ben voor haar dus wat actiever om andere ouders te benaderen van kinderen waar ze mee wilt spelen, maar goed, ze is wel nog wat jonger... Misschien opperen om begin van de week contact te zoeken met de vriendinnen van vorig jaar om ergens in de week een dag af te spreken?
@Indiana: Hier appen we als ouders nog steeds wel eens sporadisch om afspraakjes te regelen. Mijn (jongste) dochter heeft, als een van de weinige uit haar klas, nog geen telefoon, dus moet het dan toch via mij als het niet onder schooltijd gepland wordt. Ik vind dat geen enkel probleem en andere ouders gelukkig ook niet.
Niet zo heel veel tips maar wel veel herkenning.. Hier ook een meisje wat hoogbegaafd is. Uit het PO kwam toen ook haar faalangst en perfectionisme naar voren, nu bezig om PMT op te starten. Hier klaagt ze vaak over buikpijn en weet dan dat er iets is maar ze kan dan ook vaak niet benoemen wat dan precies.. Heel frustrerend voor ons maar ook zeker voor haar. Gelukkig heeft ze nu een juf die goed meedenkt. Ze heeft ook extra werk en extra projecten. Nu merken we dat ze over dingen echt na moet denken en dingen niet meteen snapt. Die is goed maar voor haar heel vervelend. Ze is gewend dat ze iets direct snapt en dat is nu niet altijd. Fijn om er hier even over te praten, ik merk dat niet iedereen in mijn omgeving het snapt. Zeggen dat fijn dat ze zo goed kan leren maar zien niet hoeveel strijd en verdriet er thuis is en dat we soms niet weten wat nog werkt..
Ze geeft zelf aan dat ze niet meer terug wil naar de oude klas..geen idee wat daar dan weer achter zit. Ik vermoed zelf dat ze nu eindelijk voor zichzelf op een rijtje heeft: oke, dit is nu mijn klas, en geen zin heeft om weer opnieuw een plekje te vinden voor zichzelf.. Ik probeer vaak een op een tijd met haar door te brengen en probeer dan wel idd het gesprek aan te zwengelen maar negen van de tien keer levert dat niets op. Ze lijkt juist dan op slot te slaan ofzo..
Al een paar keer geprobeerd maar elke keer zegt zo'n moeder dan: ooow jammer, ze heeft al een andere afspraak, of weet ik wat. Heb het gevoel dat ook die andere meiden het wel prima vinden zo. En dat mag ook natuurlijk.
Ja ze heeft nu 2 proeflessen paardrijden gehad, en dat vind ze superleuk maar ook supereng daar wordt eindeloos over gewikt en gewogen..
Heel herkenbaar! Vooral die leerkuil waar ze doorheen moeten. Onze dochter heeft eigenlijk tot dit jaar (groep 4) alles met 2 vingers in de neus gedaan. Nu moet ze bijv. voor rekenen net even iets meer haar best doen en meteen is er dan paniek. Want dat is ze niet gewend, dat ze het antwoord niet meteen weet. Ik merk ook in de omgeving veel onbegrip. Er is sowieso volgens mij bij veel mensen weinig bekend over de vele 'gezichten' van hoogbegaafdheid. Het zijn niet automatisch kinderen die alle vakken dus goed kunnen, of de verstrooide professors in de hoek. Er is een heel spectrum.
Hoe zit het met "uit haar hoofd komen"? Vaak denken we dan aan sporten, maar eigenlijk doel ik op werken met je handen. Dat hoeft niet tuinieren of houtbewerking te zijn, maar klei of bijenwas of wol, naaien, breien.. zeg maar iets creëren iets vormgeven door er met je handen mee bezig te zijn, kan veel rust geven in een hyperactief brein. Ook wandelen in de natuur, rotzooien met zand en water, zeewind in de gezicht aan het strand, herfstbladeren door je handen laten gaan.. dat zijn dingen die helpen. Niet zweverig bedoeld overigens
Een paard verzorgen is daar ook een vorm van he.. dat je met je handen door die manen kan gaan enzo.. dat je tegen een dier kunt praten en je zorgen kwijt kunt, dat helpt ook
Wat helpend kan zijn is je verdiepen in gesprekstechnieken gericht op kinderen. Bijvoorbeeld het boek how to talk to kids? En wellicht boeken speciaal voor hoogbegaafdheid. Verder probeer structureel iedere avond een gespreksmoment te hebben bij het naar bed gaan. Dan komt ze tot rust en kan je beter over de dag spreken dan overdag (waarin ze moe of juist heel druk zijn na school). Geen lange of ingewikkelde gesprekken. Maar ooen vragen zoals "wat was het leukste vandaag " "wat was het gekste/stomste etc". Open vragen waar je op door kunt vragen.
Dit heb gedaan bij mijn toen 7-jarige hooggevoelige dochter die slecht in haar vel zat (en zich 'anders' en onbegrepen voelde). Ik heb echt het idee dat ze zo heeft leren praten/verwoorden over wat er in haar hoofd omgaat, gedachtes en emoties. Hoe langer we dit deden, hoe meer eruit kwam en na een tijdje vroeg ze er om ("Heb jij nog vraagjes voor mij, mama?", ik moest altijd beginnen, maar er kwam steeds meer uit haar zelf). Dit is niet het enige wat er toen gedaan is om haar weer beter in vel te krijgen, maar wel iets dat echt heeft bijgedragen naar mijn gevoel. Maar sterkte! Hoogbegaafdheid kan heel lastig zijn heb ik in mijn omgeving gezien/gemerkt (mijn broer en zijn kinderen).
Hoi! Ik heb geen idee hoe en of wat of de andere reacties gelezen maar werd getroffens door je verhaal... geen idee of je dochter of jullie ervoor open staan, maar soms wil wekelijks contact met een dier nog wel eens helpen om meer open te geraken en communiceren.... Denk aan paard, hond, etc
Q liet zich ook niet zien aan de begeleiders die ze heeft gehad. Wat voor haar het beste heeft gewerkt is een zorgendoosje. Ze had een doosje waar ze briefjes in deed over dingen die haar bezig hielden. Wij zouden een paar keer per week vragen of er dingen waren die wij mochten lezen. De juf en de psycholoog deden dat ook. Zo had zij de regie over wat ze wel en wat ze niet wilde bespreken. Het opschrijven alleen al hielp vaak wel. Nu schrijft ze vaak nog en een schrift, ze wil het geen dagboek noemen. Vaak neemt ze het ook mee naar school. We vragen zo nu en dan nog of er dingen zijn waarvan ze wil dat we die lezen. Nu ze wat ouder is kan ze het zelf ook beter aangeven als er iets is. Daarnaast helpen, zoals gezegd, de dieren ook goed. We hadden al een hond waar ze veel mee doet. Nu hebben we er sinds een paar maanden een pup bij waar zij ook veel mee doet. We hebben kippen waar ze soms gewoon bij gaat zitten, blijkbaar hebben kippen vaak een rustgevende werking op mensen. En als laatste hebben we een ‘buurpony’. Ze vindt paarden eigenlijk maar eng. Maar ze is nu een aantal keer met klasgenootjes de pony mee gaan verzorgen en ze vindt t steeds leuker. Als de pony naar ons hek komt vindt ze t ook heerlijk om haar uitgebreid te aaien.