Precies dit, maar velen hebben helemaal geen besef van psychische ziekten, waardoor er hatelijk wordt gereageerd erop. Vandaar dat het nog steeds 1 groot taboe is helaas. Je bent de ziekte niet, dat overkomt je.
Nou zo simpel ligt het natuurlijk niet. Denk dat er genoeg mensen zijn die beseffen dat het een ziekte is en dat mensen er niks aan kunnen doen, maar dat wil niet zeggen dat je alles hoeft te accepteren. Sommige mensen met borderline gaan zo ver in hun gedrag dat er gewoonweg niet mee samen te leven valt. Dat wil niet zeggen dat ik even makkelijk die stap heb genomen hoor, anders zat ik er nu niet nog middenin, maar ondanks dat je ziek bent, kun je niet de mensen om je heen keer op keer kwetsen, bedreigen, aanvallen, bedriegen, voorliegen etc etc. Op een gegeven moment bereikt iedereen de grens en soms moet je dan voor jezelf kiezen om niet meegezogen te worden.
Dit dus. Hoe je met je ziekte omgaat daar heb je wel invloed op. En hoe je met andere mensen omgaat ook. Ik ken een heel lieve vrouw die erkent dat ze ziek is (borderline). Ze slikt trouw haar medicatie en heeft regelmatig gesprekken met de psycholoog om stabiel te blijven. Ze beseft dat ze dat nodig heeft om goed te kunnen blijven functioneren. Ze is erg open over haar aandoening en kan het ook goed hebben als ik zeg dat ze wel een beetje ‘te’ reageert. Ze neemt dat dan ook aan. Het is iets wat bij haar hoort en ik heb echt tig keer liever met haar te doen dan met een aantal anderen. Zij staat altijd voor je klaar en zal je helpen als ze kan. Als iedere persoon met borderline er mee omging als zij dan zou het er voor een heel stuk mensen fijner en makkelijker aan toe gaan. Het kan dus wel.
Het is mooi dat dit voor jullie werkt. Ik hoop oprecht dat het bij ons nog een keer zover mag komen. Voor nu heb ik echter "stop" gezegd. Ik kan mijzelf niet tekort blijven doen, om aan haar verwachtingen te voldoen. Ik wil best weer normaal contact, maar dan moet zij wel openstaan voor het feit dat haar gedrag niet normaal is en in therapie gaan (wat ze nu wil, dus heb een klein sprankje hoop), maar voor het zover is, laat ik me niet als een stuk oud vuil behandelen.
Precies en dan is het prima. Ik verwacht echt niet dat ze van de ene op de andere dag genezen is. Ik heb er genoeg mee te doen gehad en bij geweld trek ik een grens. Helemaal als haar reactie dan is " ik kan er niks aan doen, want ik ben ziek". Tja, sorry, maar dan houdt het op.
Wel makkelijk zo de diagnoses via speuren op Google bij vrouwen wordt er regelmatig een verkeerde diagnose gesteld. Borderline en autisme zijn zeker bij volwassenen moeilijk te onderscheiden. Beide kennen een hele andere benadering, dus denk dat je hier dan ook geen tips voor kan krijgens als je niet zeker weet wat het is.
Knuffel voor iedereen. Wou het met mijn post ook zeker niet bagatelliseren! Kan pas sinds 2 jaar zeggen dat wij een balans hebben gevonden in de omgang met mijn moeder. Ben nu 34 en jaren van verdriet en strijd achter mij Hoop dat ieder van jullie een passende manier van hiermee omgaan vinden ongeacht welke dat is. Xx
Wij hebben soortgelijke problemen met een familielid. Ze is je beste vriend en wil alles voor je doen totdat je het ergens niet mee eens bent. Dan ben je ineens de vijand en wordt je voor alles wat mooi en lelijk is uitgescholden, bij vrienden en familieleden zwart gemaakt. We hebben het tig keer geprobeerd om de relatie weer op te pakken, maar de laatste keer ging ze zo door het lint (werden we o.a. 17 keer per dag gebeld en uitgescholden). Nu hebben we haar telefoonnummers geblokkeerd en ook van alle mensen van wie ze de telefoon gebruikte om ons toch te bellen. Ze ontkent dat ze problemen heeft en wil geen psycholoog zien, geloofd dat ze fantastisch is (duizenden foto's van zichzelf op het internet), alles goed doet en dat het de schuld is van alle andere mensen waar ze ruzie mee heeft (en dat zijn er heel veel). Ik heb het idee dat ze ergens bang is dat iemand haar "verlaat" en om dat te voorkomen zelf de eerste stappen neemt, maar als ze geen professionele hulp zoekt zal het er wel nooit uitkomen. Na 8 jaar geprobeerd te hebben om iedere keer weer te praten en dingen proberen te vergeten/vergeven, hebben we besloten om voor onze psychische gezondheid er een punt achter te zetten. Dat was op het moment dat ze onze dochter (die net bevallen was) ook begon te bestoken. Nog steeds vind ik het zielig en af en toe denk ik eraan dat ze steeds eenzamer wordt, maar op een gegeven moment is de koek op.
Ik ken geen enkel verhaal waarbij iedereen er wel lekker uit komt. Er zijn wel mensen met borderline die met extreem hard werken in therapie er deels mee om leren gaan, alleen dat zijn er zo weinig. Puur omdat ze zelf niet in (willen) zien hoe ze zijn en wat ze doen. Sterkte voor jou. Ik weet hoe onmenselijk veel pijn het doet om uiteindelijk afscheid te nemen. En al blijft het zeer doen, je blijft denken wat als, het geeft wel weer lucht. En dan voel je je beter. Knuffel!
Dat heb ik ook altijd gezegd, zodra z’n mijn kinder. ‘Pakt’ met haar gedrag is het klaar. En dat punt bereikte ze met mijn zoon zijn eerste verjaardag. Ik heb het daarna nog 1 keer zelf geprobeerd, en zij heeft mij 1keer gebeld. Toen het eerste was wat ze zei na een jaar geen contact ‘en wanneer ga jij weer eens normaal doen’ was het bij mij klaar. Tis triest. Maar soms is het niet anders.
Jeetje! Wat een reacties. Vind het heel heftig wat jullie allemaal meemaken met moeders, zussen! Vandaar ook mijn vraag hoe iemand doet die bordeline heeft.. Maar dit lijkt niet op hoe mijn buurvrouw doet. Die heeft idd dan een andere stoornis! Tja ze wordt vaak getriggert door lawaai van mijn spelende dochter denk ik. Het is ook enorme jalouzie bij haar. Ze doen alles na wat een ander ook doet haha. En ja weetje op Google staan gewoon dingen wat er erg op lijkt dus daarom had ik wat meer persoonlijke verhalen van jullie nodig! Helemaal niet slecht bedoeld hoor Knap van jullie hoe je er mee om gaat en dat afstand nemen soms de beste optie is! Lijkt me heel erg moeilijk. Dit is ook.gewoon een kwestie van gewoon laten gaan en geen aandacht aan besteden ookal is het soms moeilijk omdat zij reacties probeert uit te lokken. Negeren helpt niet bij haar en praten ook niet. Ze gaat gewoon door met haar getier. Volgens mij heeft ze soms niet eens door dat ze heeft gescholden op ons en staat ze de volgende dag weer leuk te zwaaien. Heel apart hahaha.
Moeilijk te zeggen, ik ken je buurvrouw natuurlijk niet en waarschijnlijk ken je haar ook niet heel persoonlijk en we kunnen zulke diagnoses niet stellen, maar ik begrijp dat je wel handvatten zoekt om met haar gedrag om te gaan en je afvraagt waarom ze zo doet. Mijn ervaring met een gezinslid met borderline is heel negatief. Kan er niets anders van maken. Heb al jaren geen contact meer. Het contact en onze band is nooit goed geweest. Ik kan een boek schrijven over alle drama’s. Indirect heb ik er nog wel mee te maken. Buiten dat ken ik ook wel mensen met borderline die redelijk stabiel zijn, hulp hebben gezocht enz. Ik herken wel wat dingen in het gedrag, maar het uit zich niet zo extreem. Kortom, het verschilt zo per persoon.
Borderline is een psychische ziekte. Dat heb je en dat hou je. Je kunt er niet van genezen. Wel is het mogelijk om stabiel te blijven en het beheersbaar te houden. Bijvoorbeeld met medicatie en therapie. En natuurlijk heeft de ene persoon het veel erger dan de andere. En gaan mensen er verschillend mee om. Je ziet vaak grote stemmingswisselingen. De ene keer ben jij de allerbeste vriend. Het volgende moment een enorme vijand die volledig wordt zwart gemaakt. Het is zwart of wit. Er zit geen grijstint of nuance zeg maar. In een gesprek kan iemand van blijdschap naar huilen en schelden gaan. Vaak zie je dat ze ook zeer charmant kunnen zijn. Maar veel wisselen van vrienden. Vaak geen of slecht contact met familie. Bij iedere verjaardag zitten er opeens nieuwe "vrienden" veel wisselingen met partners. Ze kunnen geen of zeer moeilijk relaties onderhouden. En hun omgeving echt schade toebrengen. Soms neemt de heftigheid van het gedrag wel iets af op latere leeftijd. Ik begrijp heel goed dat mensen een grens trekken en het contact verbreken. Je moet echt aan jezelf denken.
To indien jullie of de buren een huurhuis hebben zou ik.in overleg gaan met de woningbouw. Die hebben daar speciale medewerkers voor. Verder een camera ophangen zodat je haar wangedrag kan opnemen (wellicht ooit handig). Tevens zou ik haar zoveel mogelijk negeren. Maar indien er echt sprake is van wangedrag of strafbaar gedrag (op jullie terrein komen, bedreigingen, vernielingen etc) dan zou ik haar wel aanspreken of zelf actie ondernemen.
We hebben beide een koophuis. Contact met gemeente en politie is er vorige zomer geweest alleen die willen helaas niets doen.. Dames ik zat net nog wat te lezen over narcisme. Komt ook wel veel overeen. Ze kleineert haar man altijd (hoor ik in de tuin weleens) als hij iets fout doet dan scheld ze hem gelijk uit. Hij loopt ook altijd achter haar aan in de tuin als ze een heg gaan knippen ofzo. Ze hebben geen contact met familie of met iemand anders. Zitten altijd alleen thuis. Ze liegt over dingen en maakt anderen zwart. Alles draait om haar en als er maar even iets anders gaat dan zij wil dan gaat ze tieren haha. Begint er wel aardig op te lijken!
Nou ja zeg maar dit wat jij zegt klopt allemaal. "Je ziet vaak grote stemmingswisselingen. De ene keer ben jij de allerbeste vriend. Het volgende moment een enorme vijand die volledig wordt zwart gemaakt. Het is zwart of wit. Er zit geen grijstint of nuance zeg maar. In een gesprek kan iemand van blijdschap naar huilen en schelden gaan. Vaak zie je dat ze ook zeer charmant kunnen zijn. Maar veel wisselen van vrienden. Vaak geen of slecht contact met familie." Het is gewoon een aparte vrouw. Niemand in de buurt kan met haar. Ze hebben camera's voor hun huis en in de tuin. Houden ied3reen in de gaten en ze slapen pas als ieder ander in de buurt ook slaapt rond 2 uur. (Hun andere buren die aan hun vast wonen merken dat altijd snachts)
Je kan niet browsen op een diagnose. Onderzoek moet uitwijzen of er een psychiatrisch ziektebeeld ligt. Je doet je buurvrouw tekort hiermee. Als je wil weten wat er in haar omgaat, kun je de dialoog aangaan en haar vragen hoe ze het leven ervaart en wat maakt dat ze zo wisselend in contact is! Borderline kan enorm moeilijk zijn om mee om te gaan. Mijn ervaring (op gebied van werk) is, dat helpen, redden en overnemen een averechts effect hebben. Een open houding, oprechte interesse en teruggeven van verantwoordelijkheid werken kunnen helpend zijn.
Ja ik zei al tegen mn vriend dat we toch eens een keer met haar moeten gaan praten waarom ze zo doet. Ik denk niet dat ze dat wil want ze zijn niet goed bereikbaar en hebben altijd smoesjes om niet te hoeven praten. Dus dat wordt lastig. Maar wil gewoon niet dat ze mijn leven beïnvloed door constant te klieren als wij buiten zijn. Wij doen niks. Leven ons leven en onze dochter speelt buiten maar zij kan dat gewoon niet hebben ofzo. Heel irritant. Ik snap het gewoon niet waarom je zo kunt zijn.