Onze zoon heeft sinds 2 maand een vriendin. Wij hebben haar een aantal keer gezien, leuk meisje, maar pittig en goed gebekt heb ik het idee. Ze woont niet thuis, sinds een paar jaar op een groep, waar ze ook therapie en begeleiding krijgt. Zijn beiden 17. Het viel me al op, dat zij onze zoon compleet opeist, in de zin van.. Hij belt haar dat hij thuis is gekomen uit school, werk, stage of van haar. Van de week liepen wij in de winkel, en zat hij de hele tijd te kijken hoe laat het is. Ik zei al, joh wat heb je?? Hij "moet" haar om een bepaalde tijd bellen. Ik grapte nog van, doe normaal joh, dan bel je 5 minuten later. Maar nee hoor, in de winkel ging hij toch even snel aan haar melden dat hij zsm ging terugbellen als we thuis waren.. Ze bellen elke avond van 19 uur tot 22 uur. Laatst had hij examens en kon niet direct reageren op haar appjes enzo. Dan is ze helemaal in paniek, vind je me niet meer leuk, waarom reageer je zo laat. Hij vindt het zielig voor haar (ik vind het niet normaal, maar zeg dat niet zo omdat dat natuurlijk alleen maar averechts werkt) Onze zoon is naar mij en partner heel eerlijk en open en verteld veel. Zo heeft hij ook verteld waarom ze niet meer thuis woont, en wat voor een trauma zij meegemaakt heeft toen ze nog maar net 13 was. Ik had al behoorlijke littekens op haar armen gezien, en er begon me al het één en ander te dagen.. Gisteren is ze hier geweest, en toen zoon haar naar huis bracht vertelde hij later, dat ze alweer moest huilen en soms het idee heeft dat ze maar beter voor de trein kan springen. Ze heeft een ziekte ofzo en is heel bang dat ik haar niet meer wil hierdoor, zei hij. Ik vroeg wat heeft ze dan, hij wist het niet meer. Ik vroeg of het misschien borderline was, dat was het idd. Hij vroeg of ik wist wat het inhield. Naar wat info sites te hebben voorgelezen was hij toch wel geschrokken, maar ook van plan om haar te helpen zo goed hij kan.. Nu mijn vraag... hoe ga ik hier mee om?? Ik vind het nog al wat dat onze zoon met zijn 17 jaar en eerste serieuse vriendin, meteen problemen als zelfmoord op zn bordje krijgt. En continu beschikbaar moet zijn voor haar. Hij is bijna 18, ik zal ook zeker niet zeggen dat hij het moet afkappen natuurlijk, dat is zijn keuze en werkt ook averechts. Maar ik ben bang dat hij zichzelf hier helemaal in verliest. We hebben er gisteren een lang gesprek over gehad, dat we vinden dat hij goed bij zichzelf moet blijven, en moet oppassen dat hij niet, uiteindelijk, alleen maar doet wat zij wil. En hem ook uitgelegd dat hij die gedachten van haar over zelfmoord enzo, niet kan oplossen. Ik vind het nogal wat.... Hoe ga je hier mee om, en hoe kan ik onze zoon het beste helpen, advies geven. Andere tips of info, heel graag!
Misschien kan hij een keer met haar mee naar de psycholoog? Ik snap wel dat het lastig is. Slikt ze medicatie? Google anders samen met je zoon een avondje wat en hoe. Want met medicatie is een hoop te onderdrukken natuurlijk. Of je dit als 17 jarige al wil dat is een tweede. En laat je zoon vooral even heel duidelijk weten eigen condooms (niet de doorgeprikte) te gebruiken en niet op haar pilgebruik te vertrouwen de komende jaren. Want helaas hebben die meiskes toch wel een naam wat dat betreft.
Bedankt voor je reactie, Mee naar de psycholoog is misschien wel een goede tip, als zij daar ook voor open staat natuurlijk. Ze slikt idd medicatie vertelde ze, voor het slapen, en antidepressiva. Condooms heeft hij, al hebben ze het nog niet gedaan. Zij is aan de prikpil vertelde hij.
Dat laatste moest ik ook aan denken. Op die manier kan ze hem nog meer toe eigenen, dat klinkt heel erg negatief, maar met het dwangmatige dat ze hem wil controleren, zou dat zomaar kunnen gebeuren. Heftig hoor, niet het beeld wat je je van te voren voorstelt als er een vriendinnetje wordt meegenomen. En inderdaad voor je zoon lastig, dat hij meteen in zo’n situatie wordt getrokken. Deze tijd zou juist relatief onbezorgd moeten zijn. Ik heb verder niet echt tips, behalve goed met hem in gesprek blijven, zoals jullie nu al heel goed doen. Mee naar de psycholoog vind ik een goed idee. Hij zou dan ook kunnen voorleggen of het moeten bellen iets is waar hij in mee moet gaan. Dan kan de psycholoog misschien advies geven. Overigens is het wel heel fijn voor het meisje dat ze zo’n lieve vriend heeft gevonden, hopelijk gaat het met haar daardoor ook wat beter.
Ai.. vanuit eigen persoonlijke ervaring zou ik hem zsm bij haar weg willen hebben, al weet ik dat het niet eerlijk, want geen mens is gelijk natuurlijk en je kunt dat toch niet voor hem beslissen. Hij is bijna 18 en ik denk dat hij er zelf achter moet gaan komen. Als ik kijk naar de (talloze) vriendjes van mijn zusje met borderline, dan zal ze er alles aan doen om hem bij zich te houden, maar hem tegelijkertijd door het overheersende/manipuleerdende en agressieve gedrag hem van haar wegjagen. Heel lastig en zeker niet iets wat ik voor mijn zoon zou willen om eerlijk te zijn. Maar dat is mijn ervaring met iemand die geen medicijnen slikt én niet in goede therapie is. Wat in elk geval belangrijk is, is dat hij zelf zijn grenzen goed aan kan geven. Als hij bepaald gedrag niet wil, laat het hem dan duidelijk aangeven.
Wat lief dat hij haar wil helpen, en wat goed dat jij het ook niet gelijk afkeurt. Ik maak vooral uit je verhaal op dat hij heel zorgzaam is, maar dus inderdaad ook zijn grenzen moet bewaken. Erover in gesprek blijven en in contact zijn samen lijkt me heel goed.. Lastige situatie zeg.
Daar moet je op dit moment niet aan denken een zwangerschap. Ik weet natuurlijk niet of ze echt de prikpil gebruikt, dat moet ik maar geloven natuurlijk.. Hij heeft iig eigen condooms. Maar ik verwacht wel dat ze die prikpil heeft, ze zit op een groep, mijn zoon heeft daar kennis gemaakt. Ik kan me niet voorstellen dat ze een meisje daarmee laten aanmodderen. Ik vind het ook heel heftig dat hij zo meegetrokken wordt in deze situatie. Hij is idd een heel lieve begripvolle jongen. En ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat als er een bepaalde grens wordt bereikt bij hem, dat hij dan wel zn conclusies trekt. Maar je weet het natuurlijk nooit, ze zijn tenslotte verliefd. Ik zal eens met hem bespreken of hij niet een keer met haar mee mag naar de psycholoog, dat is altijd goed.
Als iemand mij van te voren zou vragen wat ik zou willen voor mijn zoon, dan is het natuurlijk niet een meisje met borderline. Maar nu het dan dus zo is moeten we er maar zo goed mogelijk mee om proberen te gaan, en met hem in gesprek blijven. Ik wil ook niet direct het meisje hierom "afserveren" laat maar zeggen. Zij heeft hier natuurlijk niet om gevraagd, veel meegemaakt. Maar ik vind het wel een ding.. Als wij zouden gaan proberen om hem hiervan weg te praten, werkt het totaal averecht op deze leeftijd natuurlijk. Heftig voor jullie als gezin, een zusje met borderline.
Hij is idd enorm lief en zorgzaam, en het siert hem ook dat hij niet direct hard wegrent. We blijven goed met hem in gesprek, al moet het natuurlijk ook niet overkomen als gezeur, of controle, want het is zo lastig op deze leeftijd. Je wilt ook niet dat het juist averechts werkt en je hem afstoot of hij niets meer zegt. De liefde kan een rare uitwerking hebben op die leeftijd
Ik denk dat het er vooral in zit dat het DE vriendin is en niet EEN vriendin. Ik kan me heel goed voorstellen dat je hiermee zit want dit wil je liever niet als eerste vriendin van je kind. Dat zie je liever anders. Mijn eerste gedachte zou ook zijn: nee hè. Maar ja, ervaring leert ook dat hoe meer jij het afkeurt (wat je niet doet hoor) des te aantrekkelijker het allemaal wordt.
Ze zijn pas 2 maand samen. Zaken als meegaan naar de psycholoog is nog niet aan de orde dan ? Als het echt serieus is en het blijft duren oké. Nu is uw zoon zelf nog aan het ontdekken met wie hij samen is. Laat hem de kans bepaalde dingen te ontdekken zou ik zeggen . Volgens mij krijgt dat meisje ook een verkeerde indruk als je na 2 maand al zo stappen zet. Ik zou het niet afkeuren maar zeker niet extra aanmoedigen .
Zit hier idd best mee, en wil het ook niet nu al bespreken met familie ofzo. Dan bestempel je zo'n meisje ook direct, en dat vind ik ook niet eerlijk. Ik weet zelf hoe averechts het kan werken idd. Mijn eerste vriendje was ook in de ogen van mijn moeder niet ok. Met als resultaat, 18 en het huis uit, samenwonen en een baby op mn 21ste. Dat dus. Uiteindelijk een nieuwe man en nu al héél lang gelukkig en getrouwd, maar daarom wéét ik ook dat ik héél voorzichtig moet zijn in wat ik zeg.
Heeft hij vrienden met een vriendin? Zo ja dan kan hij misschien ook eens met hen praten over hoe het in hun relaties er aan toe gaat. Bijv over elkaar moeten bellen en zo. Dat kan hem helpen om bij zijn grenzen te blijven. En te ontdekken wat hij wil of niet wil.
Ik heb zelf een ex met borderline. Nooit meer. Je word echt overal in meegesleurd en het patroon wat jij nu beschrijft is zo herkenbaar van moeten bellen tot zelfmoord plegen. Ik ben een x aantal keer mee naar zijn psycholoog gegaan, die vertelde dat je dus niet mee moet gaan in bepaald gedrag, zoals op bepaalde tijden bellen. Mensen met borderline hebben namelijk duidelijke grenzen en net als kleine kinderen een nee nodig. Als je dat niet doet is het einde echt zoek. Laat ik het zo zeggen het is niet voor niets mijn ex. Het was echt een vreselijke situatie op een gegeven moment en ondanks dat je voor je 17 jarige zoon niet kan beslissen dat hij de relatie afkapt zou ik wel een zaadje planten. En inderdaad zorg dat hij zijn eigen condooms gebruikt want ze zijn zo slinks.
Ze zijn officieel 2 maanden samen maar daarvoor al 4 maanden het dagelijkse bellen en afspreken. Alleen de officiële vraag is nog maar 2 maanden geleden gesteld. Hij mag het ook helemaal zelf ontdekken hoor, maar ik vind het fijn dat hij open is en hij zn vragen met ons deelt. Ik weet bijvoorbeeld dat zij elke dag de bevestiging vraagt of hij haar niet in de steek laat..dat is in mijn ogen niet normaal. Ik kan onze zoon altijd het advies geven dat als hij het gevoel heeft dat hij graag samen met haar een keer naar de psycholoog wil, of zij vraagt het hem dat dat best ok kan zijn. Ik denk overigens niet dat zij snel een verkeerde indruk van onze zoon krijgt. Ze aanbid hem ofzo. Alles wat hij doet voor haar is helemaal goed.
Eens met bepaalde bovenstaande reacties. Helaas ook ervaring met borderliners en ik houd dat soort mensen liever op afstand. Google anders eens op Niels Offereins.
Hij heeft idd wel vrienden, maar daar gaat hij nu niet meer heen omdat alles om haar draait. Ik heb dat al voorzichtig geopperd, dat hij ze niet moet vergeten maar dat wuift hij een beetje weg..
Ik zou persoonlijk ook liever willen dat het anders was. Maar als ik ga zeggen dat hij niet met haar om mag gaan dan is de uitwerking precies het tegen overgestelde natuurlijk. Heftig te lezen over Niels Offereins.
Héél heftig dit! Misschien is het wel een idee om eens met hem te bespreken of het een idee is dat hij misschien eens een avond niet, of later belt. Ik kan natuurlijk iets bedenken wat wij als gezin gaan doen. En kijken wat daar de uitwerking van is, hoe reageert zij naar hem. Als hij de grootste ruzie heeft daarom zal hij écht schrikken denk.