Ik weet zelf eigenlijk niet goed of dit de bedoeling is, zeker met de wet op privacy ed. Als mijn zoon wil afspreken met dat meisje gaat het ook altijd eerst langs haar ouders begrijp ik. Alles gaat met hen in overleg. Dus misschien eerst eens kennismaken met haar ouders voordat ik zomaar bij de leiding aanklop.
Bedankt voor je reactie, fijn dat ik bij vragen je mag benaderen. We hebben overigens een heel goed gesprek nog gehad met onze zoon. Ik zal daar verderop in het topic nog even op terugkomen. Ik zie dat er zoveel reacties geplaatst zijn. Even rustig doorlezen. Heel fijn om dit allemaal te lezen, al moet ik zeggen dat het me ook een beetje een vol hoofd geeft. Sommige dingen zijn echt heftig als ik het zo lees. Ik begreep nog wel van mijn zoon dat haar ouders soms aan haar twijfelen en het idee hebben dat ze dit allemaal doet om aandacht..
Bedankt voor je reactie, ik sta zelf natuurlijk ook niet te springen van blijdschap om deze relatie We hebben gisteren nogmaals een goed gesprek gehad, ik zal verderop in dit topic hier even over vertellen. Er zijn zoveel reacties geweest (fijn!) maar anders moet ik zo vaak het zelfde vertellen. Fijn dat het bij jullie met een sisser afgelopen is en jullie zoon er klaar mee was.
Precies dit werkt natuurlijk helemaal averechts, dat is vragen om de grootste problemen. Ik heb het zelf met mijn ouders vroeger ook meegemaakt. Ik deed exact het tegenovergestelde
Bedankt voor je bericht, we doen echt ons best om ons open te stellen voor onze zoon en alles open en eerlijk met hem te bespreken. We hebben een goed gesprek gehad gisteren, daar zal ik verderop even over vertellen ipv 10 x hetzelfde vertellen
Ik wil even zeggen dat ik je echt een super moeder vind. Ik denk dat je zoon zich in deze (andere situaties waarschijnlijk ook hoor) geen betere moeder kan wensen. Door je eigen ervaring, misschien wel juist daardoor, weet je wat je wel en niet moet doen en je staat open voor alle adviezen. We weten allemaal hoe lastig het is als je kritiek/feedback krijgt op je kinderen: al vind ik het hier niet echt aan de orde. Dan ben je bereid als een leeuwin voor je kinderen door het vuur te gaan. Ik denk ook dat het komt omdat je je zo rustig en meedenkend opstelt, omdat je ook ziet dat dit heel lastig is. Dat wilde ik even zeggen
Ik ben de 2e vriendin van mijn man, de 1e wil hij nog steeds niet over praten, ook al is het al 17 jaar geleden voor hem. Dat meisje was ook psychiatrisch patiënt, automutileren en roepen dat ze zelfmoord zou plegen en nog veel meer. Compleet geschokt kwam hij uit die relatie. Ik heb geen tips voor je, voor nu, maar mocht het eindigen, kijk of je eigen kind hulp kan gebruiken. Sterkte
Dit is dus precies de invaliderende omgeving waar ik het over heb hoe schadelijk is het als je ouders dit denken/zeggen terwijl jij oprecht intensere emoties hebt? Wanneer ouders denken dat ze het om aandacht doet, zullen ze niet op een goede manier op haar emotionele behoeften reageren waarmee de borderline alleen maar wordt versterkt. En dit is helaas wat je vaak ziet bij borderline patienten, omdat ze zo’n ander gevoelsleven hebben dan de meeste andere mensen worden ze niet altijd evengoed begrepen. Dit leidt tot invalidatie en dat is erg treurig. In veel gevallen speelt de invalidatie zich al vanaf jongs af aan af. Ouders weten dan niet goed om te gaan met heftigheid van de emotie, keuren de emotie af of begrenzen het gedrag van de emotie op een verkeerde manier. Mensen denken vaak dat borderline patiënten het doen voor aandacht, maar dat is echt niet zo. Zo simpel is het niet. Keurt overigens niet goed hoe dit meisje omgaat met de omgeving he; maar als je het gaat benaderen van “ze vraagt om aandacht” dan ga je anders op haar reageren (wat averechts werkt) dan wanneer je haar gaat benaderen vanuit; ze weet niet beter. Bij dat eerste is het alsof je een dreumes vraagt stil te zijn terwijl ze dat niet kunnen. Je overvraagt haar dan. Bij het tweede ben je geneigd je dreumes te leren hoe ze stil kunnen zitten. Vergeet ook niet dat niet iedereen met borderline hetzelfde is. Je hebt milde varianten en extreme varianten. Ik denk dat veel reacties hier gaan over extreme varianten en dit meisje hoeft helemaal niet zo te zijn. Daarnaast zijn sommige borderliners intern gericht (brengen zichzelf met name schade toe) en anderen extern gericht (dan hebben anderen er last van).
Ik hink een beetje op 2 benen. Enerzijds denk ik wat goed dat ze zelf erkent dat ze ziek is, dat ze het kan benoemen, dat ze hulp en begeleiding krijgt. Anderzijds.. ik weet van mn zusje hoe vreselijk borderline kan zijn. Ik weet dat mn ouders alles, echt alles hebben gedaan om haar te helpen, zoveel dat ze er zelf emotioneel en fysiek zowat aan onderdoor zijn gegaan. Pas na 35 jaar konden ze haar loslaten. En zelf heb ik een extreem temperamentvol kind (en ben ik wel eens bang), dat ik beter probeer te begrenzen maar voor wie ik ook door het vuur zou gaan. Dus tja.. zij is 17 en zit in een begeleide opvang. Zouden haar ouders ook niet alles hebben geprobeerd? Wat zou er gebeurd zijn dat ze hier terecht is gekomen anders dan "ze doet het om aandacht te vragen"? Het is precies zo'n punt waarop ik twijfel aan haar versie van de waarheid... Maar dat is niet aan mij Ik vind het heel mooi hoe je met je zoon omgaat en hem hierin begeleid dat wilde ik nog even toevoegen.
Gisterenochtend werd onze zoon wakker, en ik zag direct dat hij niet heel goed geslapen had. Ik vroeg hem of hij wel een goede nachtrust had gehad en hij vertelde dat hij best had liggen piekeren over hetgeen zij hem dus verteld had. We hebben er zeker een uur over gesproken, hij vindt het vooral heel zielig voor haar dat ze dit heeft. Hij vroeg zich af of er niet iets is aan medicatie zodat het over is. Dat soort dingen. Ik (wij) hebben natuurlijk onze zorgen geuit. Dat we haar een leuk, lief en spontaan meisje vinden, dat ze hier altijd welkom is. Maar doordat we nu weten wat ze heeft, we ons ook zorgen maken en dan vooral om hem. Dat dit eigenlijk voor een jongen van 17 nogal wat is om hier mee om te gaan. Haar vader zit bijvoorbeeld overspannen thuis, om de hele situatie. En dat hij goed moet beseffen dat dat niet zomaar is. Dat we niet willen dat hij over een jaar in dezelfde positie als haar vader zit bij wijze van. Ik heb hem gezegd dat het hem enorm siert dat hij haar zo wil helpen en steunen, maar dat hij zich ook heel goed moet beseffen dat hij dit nooit voor haar kan oplossen. Dat dit iets is waar ze waarschijnlijk haar hele leven mee moet dealen en dat dat met grote ups en downs kan gaan. Ook heb ik hem verschillende verhalen situaties over mensen met deze ziekte verteld, en hij vond het echt heel heftig allemaal. We hebben het uitgebreid gehad over de tijden dat ze bellen, dat zij het liefst alle dagen wil afspreken etc. Hij is dolverliefd dus eigenlijk wil hij dat ook, maar hij ziet ook wel in dat het misschien een beetje te is. We hebben nu iig afgesproken dat hij met ons overlegd qua tijden. Dus niet meer we zijn er zaterdag van 11 tot 21 maar even in overleg. Dat kan nml best iets minder naar mijn idee. Zij wil nml het liefst zo vroeg mogelijk komen en zo lang mogelijk blijven. Wij zijn altijd vrij relaxed naar onze kinderen wat dat betreft, maar in dit geval gaan we het toch net even iets ander doen. Hij vond het ook heel vervelend (zielig) dat ze bij tegenslagen snel oppert dat ze beter voor de trein kan springen. Ze heeft het overigens nog nooit tegen mijn zoon gezegd, omdat er iets tussen hun aan de hand was ofzo. Dit gaat meer over andere mensen die haar dan verdrietig zouden maken, zij belt zoon dat ze er doorheen zit en hij gaat daarheen om haar te troosten. Zoon begrijpt wel dat dit natuurlijk niet "normaal" is en hij geeft ook aan dat hij er niet meer in mee gaat als ze weer belt, en vraagt of hij meteen wil komen. Hij snapt nu ook dat hij zich niet moet laten manipuleren op dit vlak. Duidelijk gemaakt dat hij zijn grenzen moet aangeven, en vooral heel duidelijk moet zijn naar haar toe. Hij wil zelf heel graag een keer (zonder haar en zonder dat ze het weet) praten met iemand van de leiding of haar ouders. Om te vertellen dat hij weet dat ze borderline heeft, en omdat met hun te bespreken. (eventueel ga ik dan mee als dat nu mag met de coronamaatregelen) Weet alleen niet goed of hij haar dit beter wel of niet kan melden.. We hebben allerlei voorbeelden aangehaald, dat hij zich bewust moet zijn van het feit dat ze misschien wel gaat opperen dat wij hem bij haar weghouden. Of dat hij beter met haar kan afspreken dan met vrienden, en hier is hij heel duidelijk in. Ik heb wel het idee dat hij goed begrijpt dat hij niet in die dingen mee moet gaan. Goed uitgelegd wat manipuleren is. Want dat hij nu zijn vrienden nauwelijks meer ziet, alleen 1 dag in de week op school, vind hij zelf ook niet helemaal ok. En heeft voor de komende weken nu dus ook al weer wat dingen afgesproken. Ben heel benieuwd hoe ze daar op gaat reageren. De afspraken die we gemaakt hebben, zijn we niet begonnen met wij vinden dat.. Maar geprobeerd zo te buigen dat het er op neer komt, wat wil jij, hoe voelt het voor jou? Hij weet dat hij met alles bij ons kan komen, en ik twijfel er ook niet over dat hij dat zal doen. Liever had ik deze situatie ook niet gehad voor hem, maar nogmaals verbieden heeft geen zin weet ik uit ervaring. Dan loop je juist het risico dat je je kind kwijt raakt. Hij is over een paar weken 18 en je moet er niet aan denken dat je kind er vol tegenin gaat en het helemaal misloopt. Ik denk niet dat hij daar de jongen naar is. Maar dat weet je niet. Ik was vroeger ook heel rustig en had nooit problemen. Maar toen mijn ouders mij verboden met mijn vriendje om te gaan, heb ik mijn spullen gepakt een baan gezocht gestopt met school en direct op mezelf gaan wonen. Dat wil ik voor mijn zoon toch anders Hem ook op het hart gedrukt dus echt condooms te gebruiken als het gaat gebeuren en dat begrijpt hij. Ik was zelf 21 toen ik moeder werd (bewust) maar nu zie ik natuurlijk in dat ik echt nog maar een snotneus was, en dat wil ik voor hem toch liever anders. Ik vergeet vast nog veel dingen waar we het over gehad hebben.. Liever had ik ook gehad dat de situatie anders was. Ik probeer het goed in de gaten te houden zonder er dagelijks over te gaan beginnen. Het scheelt dat zij heel graag hier is, en vindt dat onze zoon zulke leuke ouders heeft Dan heb je toch nog een klein beetje het idee dat je er meer vat op hebt, dan dat ze op straat hangen of bij haar ouders zijn. Bij haar ouders komen ze alleen op afspraak, en dan maar even omdat haar vader overspannen/burnout heeft. en daarom zijn ze vaker hier.
Bedankt voor je berichtje, ik heb net een uitgebreide post nog geplaatst van ons gesprek gisteren met onze zoon. Misschien is het toch goed als hij eens met haar ouders in gesprek gaat omdat hij nu weet wat hun dochter heeft. Voor tips/advies onder dat mom. En dan kijken wat hun verhaal is. Al zullen ze niet alles uit de doeken doen. Ze zijn volgens mij wel positief over onze zoon. Haar moeder appt hem ook wel eens nadat ze daar wat gedronken hebben of even op visite geweest zijn. Ik weet zelf nog niet goed of haar verhaal ook de waarheid is, lastig te beoordelen..
Wauw... en dat van een psycholoog. Weg is mijn vertrouwen in een psycholoog. Wat ontzettend kort door de bocht en wat krijg ik hier een naar gevoel door. Jak. . Dit soort uitspraken uit de mond van een hulpverlener vind ik echt schokkend. Edit: aangepast, want het gaat je ook niks aan wat er is gebeurd.
Wat ontzettend lief, dat raakt me echt.. Ik had het zelf in mijn jeugd heel erg graag anders gehad. Toen ik het huis uit ging heb ik met mezelf afgesproken dat ik het voor mijn kinderen echt anders ga doen. Ik ben inmiddels 44 en vind het lastig om mezelf een compliment te geven.. Maar als ik naar mijn 3 kinderen kijk denk ik dat ik het heel goed gedaan heb (samen met mijn man natuurlijk) Mijn oudste dochter is 23 heeft een autisme spectrum stoornis. Ze is een heel knappe mooie jonge vrouw, maar eigenlijk ook nog een soort groot kind (mag je dat zo zeggen?). Ze woont in een mooi appartementje op zichzelf en met onze begeleiding gaat het allemaal heel goed met haar. Nu komt dit met onze zoon om de hoek kijken, en zie ik dat zoiets als borderline dus echt heel andere koek is dan bijvoorbeeld iemand met autisme, daar komen totaal andere zorgen bij kijken. Ik ben echt heel blij dat ik hier veel advies en tips krijg daar heb ik echt wat aan, en kan ik zeker wat mee!
Ik snap dat het vanuit jouw perspectief niet fijn is om te horen. Vooral als je prettige en liefdevolle ouders hebt. En geloof mij, ik bedoel dit niet om ouders ook maar iets de schuld te geven over iets. Maar je ziet dat ouders toch vanuit wanhoop, niet begrijpen etc niet goed op de emotionele behoefte reageren. Liefdevol zijn is wat anders dan geven wat ene kind nodig heeft. Vooral als kinderen heftig gedrag gaan vertonen. Dit zegt NIKS over de intenties van ouders. Ouders bedoelen het vaak goed. Maar toch zie je vaak dat kinderen (onbedoeld) niet in hun emoties worden gevalideerd. In de casus van TS; Zeggen dat je kind aandacht vraagt met emotionele heftigheid vind ik wel zeeeeer invaliderend.
Ten eerste, jammer dat je mijn bericht toch hebt gekopieerd, nadat ik het had aangepast vanwege gevoelige informatie. Ten tweede blijft het te kort door de bocht. Er is helemaal niet bekend waardoor borderline ontstaat, het kan komen door een samengaan van verschillende factoren. Dat jij hier als psycholoog, zonder ook iets van deze casus te weten, de ouders van het meisje de schuld geeft is niet alleen ongehoord, maar ook ontzettend onprofessioneel. Als je had gelezen had je ook gezien dat het meisje op 13 jarige leeftijd een traumatische gebeurtenis heeft meegemaakt. Je weet helemaal niet wat er speelt en het stoort mij enorm dat je zulke conclusies durft te trekken zonder ook maar enige achtergrond van het verhaal te kennen. Edit: dat laatste klopt, maar je blijft te kort door de bocht (als ze dat daadwerkelijk hebben gezegd he? Want dit is een verhaal uit de zoveelste hand).