Ik zit echt al vanaf oktober in een dip. Vóór corona had ik al wat struggels met mijzelf, en dan vooral dat ik niet goed meer wist wie ik ben omdat ik altijd partner / moeder ben. Heb hier keihard aan gewerkt, om meer mijn eigen dingen te doen, meer uitstapjes zelf enz. En eindelijk zat ik goed in mijn vel. Nu heb ik weer dezelfde 'vogelkooi' gevoelens als toen, het verstikt me enorm en begin mezelf echt weer kwijt te raken.. daarnaast ook veel geïrriteerd tegenover mijn man omdat we allebei gewoon té veel thuis zijn. Dus voor mn relatie is het ook niet helemaal handig. Maar gelukkig zijn we beiden goed relativerend en weten we dat de issues echt komen door de corona situatie.
Voor corona was ik juist bezig uit mijn burn out op te krabbelen. We hebben het afgelopen jaar vreselijk veel meegemaakt met zieken in de familie, een overlijden en blijvende schade. Mijn eigen gezondheid en conditie zijn vreselijk achteruit gehold door Long covid klachten. Ik mis ook veel dingen die voorheen zo vanzelfsprekend waren. En dan vooral het contact met familie die Verder weg woont. Thuiswerken hangt me af en toe de strot uit. Mijn oudste zoon is er meer dan klaar mee en hoopt heel hard dat zijn start op de middelbare wel normaal mag verlopen. Jongste van 7 is nog steeds niet zindelijk en we zijn na een jaar onderzoeken en therapie een diagnose rijker. En het zoveelste nieuwe traject ingegaan. Toch is mijn mentale gezondheid beter dan een jaar geleden. Ik baal van veel dingen, maar vind toch elke keer weer de veerkracht om er maar weer het beste van te maken. Het lukt me de mooie dingen in het leven te blijven zien. Het lukt me de humor erin te houden. En ik heb de beste partner van de wereld, die ik zelfs na ruim een jaar thuisksntoor delen nog niet beu ben.
Eigenlijk vermaak ik me prima en is thuiswerken voor mij werkelijk een verademing vergeleken met een kantoortuin. (als dochter op school zit wel te verstaan) Maar goed ik heb vanaf mn 17e, 7 jaar zowat als kluizenaar gezeten, knie lag continue aan barrels met zware ontstekingen. Vriendschappen groeiden uit elkaar, ik kon met niks mee. Ook nog geen webshops of bol.com, wehkamp kwam nog per boek en kon je bestellen...ik bedoel...klote tijdperk Dan is dit wel een verademing vergeleken bij dat. Ik heb nu geen chronische pijn, kan van alles bestellen, kan wandelen of fietsen en rommelen door t huis/tuin. Enige frustratie ligt hier op de punten: elk moment kan de school bellen/mailen/social school/appen dus elke bliebje zit je overeind. a) kies alsjeblieft 1platform ofzo b) wat morgen is, is onmogelijk te voorspellen. Mn man zit in t onderwijs, dochter thuis betekend automatisch dat ik in de avond moet werken om aan mn uren te komen. Ben ik niet principieel op tegen, maar dan vrijwillig omdat je dat ene stukje wat niet wil niet uit kan staan en je handen jeuken. Dat de lessen door moeten, geen probleem. Maar dan t vergaderen...ook noodzakelijk eerlijk waar, maar mag je ASJEBLIEFT concreet en efficient wezen?!? Elke vergadering is 90% vrijdagmiddagborrel niveau en 10% inhoud gerelateerd. Gaat zo al jaren, gaat ook niet meer veranderen, maar nu ligt t gevolg dus bij mij. Bij elkaar zou t ongeveer 1-2 uur per dag schelen, zou voor mij inhouden ipv 00:00 klaar dan dus 22:00, scheelt nogal. Best lastig om je daar dan niet aan te irriteren moet ik zeggen. Heb me er maar bij neergelegd dat ik pas vanaf 19:00 kan werken, en met geluk nog wat meetings overdag bij kan wonen, dan ben ik mogelijk rond 00:00 klaar. (verdeeld over meerdere dagen). Het meest lastige vind ik t eigenlijk voor mn dochter, die ziet dr grootouders nu enkel tegen t eind van een vakantie. Ze houdt zich dapper en begrijpt dat ik t liever ook anders zou zien, ik wil graag meer bij mn moeder zijn gewoon voor een bakkie oid die zit alleen sinds mn vader overleed vorig jaar, maar die luxe is er nu even niet. Te tricky nog...schiet op met dat prikken aub... Edit: afdeling soulsearching had ik op mn 25e al gedaan, die berg was al weg. Pre-burnout lag vlak voor ons trouwen dus de ergste ellende daarvan was ook al achter de rug. Dus met die punten wel heel veel geluk gehad. Al hebben we nog een flinke emmer shit gehad de afgelopen jaren...man man man.
Heel herkenbaar hoor deze gevoelens. Ik ben hier vooral heel blij dat de kinderen het zo goed volhouden, wat zijn die flexibel. Tijdens de schoolsluiting had onze oudste het vreselijk zwaar. Ik ben een slechte juf en heb weinig geduld dus het liep vermoedelijk grotendeels door mij echt niet soepel. Continu met het gezin op elkaars lip vind ik ook echt vrij heftig. Man die al een jaar thuis werkt, dus nooit even het huis voor jezelf. Ik ben altijd heel “uithuizig”, neem de kids mee naar musea, zwembaden, trampolinepark of whatever. Het is allemaal een luxeprobleem, maar wat mis ik deze vrijheid. En dan continu de zorgen of de kinderen wel of niet gaan snotteren en naar school mogen. Net als de rest van de wereld dus echt helemaal klaar mee.
Zo herkenbaar! voor corona had ik al gewichtsstruggles, was ik op zoek naar mijn IK was erg gesteld op mijn vrije dagen, zonder kids en zonder man thuis. Dochtertje zou 3 maanden nadat corona kwam naar groep 1 gaan, ik zou de woensdagochtend voor mezelf hebben. Daar was ik zo op ingesteld, me time.... helaas manlief moest thuis werken, geen enkele dag naar kantoor serieus een no go. ik zag mijn me time wegvagen. In augustus beetje hoop, 1 dag in de week zou manlief naar kantoor kunnen. Maar toename corona deed dat te niet.... In werk in supermarkt, begintijd van corona was pittig. Nieuwe regels, afstand... schoonmaken Hamsteren, geen wc papier, afstand was echt dingetje. Van kassa na kantoor uh welke weg neem ik. Rij van shampoo staat een klant , rij van groentes staan er 2, collega werkt bij de wijn.... ik vond het de eerste maand echt het spel “mijnenveger” om van a naar b te komen in de supermarkt om mijn werk te doen. de eerste weken, kids thuis, oudste gr3 begeleiden met huiswerk, jongste bijna 4 snapte er niks van geen psz geen gastouder geen werkjes. Werk deed ik avonds of weekends tussen de jeugd. Met alle respect voor de jeugd maar ik ben geen vakkenvuller... ik zag echt weggegooide uren waarin zoveel meer werk verzet kon worden.... na 3 weken kon ik niet meer. Opstaan, kids ontbijten, zelf ontbijten, oudste aan het schoolwerk, jongste entertainen, oudste helpen met schoolwerk, fruit, buitenspelen, beide kids weer helpen met school of knutselwerkje. Tierende man thuiswerkend waarvan het allemaal fout loopt, online vergaderen kids irritant in zijn ogen blabla. Kids lunchen, mama naar werk of nog een middag entertainen en avonds naar werk. Thuis komend of kids naar bed doen of zelf naar bed en dan was het weer dag! Bijna groundhog day!! En zo dus 5 dagen. Weekends ook kids om me heen of aan het werk, of manlief die werkt en weer rust wil voor vergadering.... Toch de noodopvang ingezet En zo weer overdag gaan werken maar toch met nodige stress van corona handelingen Klanten geirriteerd over producten die er niet zijn, geen afstand houden, zeuren dat er geen schone winkelwagens waren..... En zo gaat het door.... ik ben of aan het werk of heb de kids, manlief die rust wil vanwege vergaderen.... nergens heen kunnen Dus geen me time.... In okt val ik met de fiets waardoor ik 6 weken minimaal amper beweeg werk etc.... dus gewichtstruggles nog groter.... opbouwen op werk in werkzaamheden die ik normaal Amper doe... en zie zoveel wat er moet gebeuren en niet gebeurd.... lastig. Thuis kan ik niet veel dus manlief werkt en doet huishouden.... drukte van kerst op werk. gelukkig kunnen we nu op bezoek en is manlief 1x dag weggeweest zonder mij naar zijn ouders Maar met nodige gejammer vd kids waarbij ik me dan schuldig voel. Manlief die vloekend appt dat oudste spuugt in auto en ik geen pilletje gaf Nou oudste spuugt al 2 jaar niet meer ..... en wat? Jij denkt er ook niet aan.... En nog steeds blijft corona op werk issue Van klanten die na een jaar nog steeds niet weten met een winkelwagen te moeten winkel. 1 kar per klant..... mondkapje op mond EN NEUS.... mondkapje doet niks aan je oren dus hoeft niet af als je het niet verstaat.... bellen met mondkapje kan ook en als je dan je kapje af wilt ga dan naar buiten!!! Winkelkarren schoonmaken is een service als er dan geen meer staan, er staat en desinfectie spray en doekjes.... lekker kletsen in de winkel terwijl ik al 20 keer voorbij kom en steeds moet vragen of er door te kunnen.... als ze vragen stellen komen ze nog net niet op je tenen staan..... OH SORRY TIS EEN COMPLEET FRUSTRATIE BERICHT GEWORDEN EXCUUS
Geen excuus hoor @Mamavan2SE Heel herkenbaar. Gooi het er maar uit. Lucht misschien een beetje op. Het is gewoon een grote sh*tzooi wat dat betreft. Het kortheid. Alleen wanneer is nog niet duidelijk. Dus stap voor stap en dag voor dag en uur voor uur maar. Dikke knuffel voor jou.
Sterkte @tuc wat vreselijk om je kinderen zo te zien! Wat dat betreft hebben wij “geluk” want de kinderen slaan zich er best goed doorheen. Alleen tijdens de laatste sluiting ging het ineens heel slecht met de oudste (boos gedrag, driftig, opstandig, negatief) terwijl dat echt out-of-character voor hem is. Daar wist ik het op een gegeven moment echt niet meer wat we moesten doen maar gelukkig gingen toen de scholen weer open en kwam het goed met hem. Ik maakte me toen die weken al zorgen en kreeg nog meer stress zelf (en fysieke klachten) dus kun je nagaan als er zoals voor jou hele grote dingen en heel lang spelen. Hopelijk vinden jullie hulp
Thnx wanneer terug naar kantoor? Als het aan hem ligt niet 1-2 dagen werkte hij al thuis maar hij vindt het best. zo plus op zijn werk zal hij de laatste zijn die wellicht terug komt... hij is een externe.
Wat naar om te lezen dat zoveel mensen zoveel mentale problemen hebben in deze tijd. Ik moet zeggen dat het hier wel meevalt. De eerste lockdown wel, toen voelde ik me enorm opgesloten en beperkt in mijn vrijheid en vloog ik echt tegen de muren op. Bang ben ik nooit geweest, maar het feit dat je nergens heen kon, ook niet met de camper weg mocht want alle campings dicht etc. dat maakte dat ik me heel erg gekooid voelde. Op dit moment merk ik weinig bijzonders. Wij doen eigenlijk bijna alles, gaan ook gewoon bij onze ouders op bezoek, zijn afgelopen weekend met de camper weggeweest, kunnen nog naar de kerk met max 30 mensen. Sport van de kinderen gaat deze week weer beginnen, muzieklessen gaan door. Alleen dat je niet even naar een winkel kunt of op een terrasje zitten afgelopen weekend of met dat slechte weer ergens naar een museum of zwembad, dat is wel balen, maar ook niet meer dan dat.
Ik heb er eigenlijk zo goed als geen last van. Ik moet wel zeggen dat ik 2,5 jaar geleden na de komst van onze 3e ontslag heb genomen en rustig aan vanuit huis wat ben gaan werken. Eerst toen de kleine sliep en daarna ook twee dagen opvang. Ik vond de twee periodes dat we alle drie de kinderen thuis waren wel heel druk maar nog wel te doen. Zowel mijn man als ik zijn eigen ondernemer en er was dus wel veel flexibiliteit wat betreft werken. Bang voor Corona ben ik nooit geweest ook niet nu ik bijna uitgerekend ben van de vierde. Ik vind het heel fijn om te zien dat we het ook met zn vijven heel gezellig hebben op momenten dat er weinig met andere mensen of in andere gelegenheden kan. Als je zwanger bent of net een baby hebt dan heb je sowieso al wat minder mogelijkheden en zin in grote feesten of borrels of iets dergelijks, dus wat betreft vind ik de timing juist wel handig. Ik kijk wel uit naar dat over een paar maanden wel weer meer mogelijk is. Wel vind ik het heel erg om te zien en horen dat er zo weinig oog is voor de belangen van Tieners en jongvolwassenen. Deze groep heeft nauwelijks (medisch) last van Corona en betaalt Wat mij betreft de hoogste prijs, zowel financieel als emotioneel. Ondanks dat ik zelf geen kinderen in die groep heb en weinig mensen in die groep ken dichtbij me vind ik dat wel heel erg en begrijp ik nog altijd niet de keuzes die er worden gemaakt in de politiek Ook sta ik helemaal niet achter een vaccinatiepaspoort met name doordat ik het nut voor de jongeren niet zo zie en die juist heel erg afhankelijk van zo'n paspoort zijn en dat vind ik Ethisch niet terecht. Voor mezelf probeer ik een soort van onafhankelijke positie te creëren. Wij redden ons wel met ons gezin en ik probeer te denken dat ik niet in mijn geluk afhankelijk ben van wat de overheid voor mij beslist.
Ja ik ga goed! Vorig jaar net voor de eerste lockdown had ik mijn vaste baan opgezegd en ging ik naar een nieuwe werkgever. Dat was een k u t timing. De nieuwe werkgever was echt verschrikkelijk en net voordat de sportscholen open ging werd ik de laan uit gestuurd. 3 maanden geverfd en gepoetst en het was dooeeiii. Gelukkig kon ik direct weer terecht bij mijn oude werkgever. Toen heb ik besloten om mijn eigen Personal training bedrijf op te zetten, midden in Corona tijd. PT op elke gewenste locatie. En nu heb ik zoveel klanten dat ik mijn loondienst baan wil gaan opzeggen en eind mei is mijn nieuw gebouwde hal klaar dat straks een mooie PT studio wordt. Dus ja keihard werken en vorig jaar was het na het ontslag echt heel erg ruk maar ik ga nu echt heel erg goed. Mijn man is ook per 1 januari als zzper gestart en heeft een opdracht voor 2 jaar binnen waarin echt veel geld wordt verdiend. De kinderen doen het deze lockdown ook een stuk beter, vorig jaar ging dat helemaal niet lekker.
Ik ben het jaar voor corona ingestort. Oa overbelast, zwaar overbelast, en ptss. Vlak voor corona hebben we voor scheiden "gekozen". Het was voor mij geen keuze, ex wil en kan zijn aandeel niet inzien en zal dus niet veranderen. Midden in de eerste lockdown verhuisd, met 2 kinderen met ass. Klussen, verhuizen, lesgeven, alles regelen en ook weer ex opvangen. Eenmaal in mijn eigen woning kreeg ik wat meer rust. Scholen en BSO gingen weer open,dus wat meer ademruimte voor mij. Toen kwam veel te vlot de 2e lockdown. Weer alle problemen rondom ass en thuis onderwijs. Weer alle problemen rondom frustratie en verveling van de jongste (hoogbegaafd). De heropening van de scholen had niet veel later moeten komen. Ik zat er weer helemaal doorheen. Iets meer ademruimte nu, maar te weinig om echt goed op te knappen. BSO moet eigenlijk echt wel weer open. En niet volgende week of na de meivakantie,maar nu. Ik probeer constant alle ballen hoog te houden. Vrij nemen voor de jongens als er geen school is. Thuiswerken werkt gewoon niet vanwege mijn werk. En overal in tweestrijd staan. Ik wil mij aan alle maatregelen houden, maar ik heb ook sociale behoeften. De helft van de tijd is afspreken geen optie, dus als het wel kan dan wil ik ook niet moeten kiezen. Ik hoef niet uit eten, is het geld nu ook niet voor. Maar gewoon een keer naar een tuincentrum zonder tijd, zonder afspraak. Al met al gaat het nu iets beter dan voor corona, maar zonder corona zou de kans enorm groot zijn dat ik al verder was en beter in mijn vel zitten. En dan probeer ik positief te blijven en te denken dat ik wel op tijd mijn eigen huisje heb kunnen krijgen. Niet als ex-partners in een huis in de lockdowns
Alle ballen met moeite in de lucht houden herken ik. Verschrikkelijk. Normaal ging me dat goed af maar nu is het echt lastig. Het gevoel dat ik alles maar half doe heb ik ook vaak.
poeh. Ik ben vooral heel erg moe. mijn hoofd zit de hele dag vol met shit. concentratie boog is gewoon weg. Alle dagen kosten zoveel energie en ik krijg van niets energie voor mijn gevoel loop ik gewoon leeg. Vanochtend moest ik weer voor dag en dauw op om naar mijn werk te gaan en ik moet dan smiddags ook nog thuis werken. dat is ook voor mijn gevoel het enige wat ik doe. Werken en zorgen voor mijn gezin. nul komma nul energie haal ik eruit. de hele scheidingslijn van werk en thuis is ook weg, blegh. Er is nagenoeg niets om positief naar uit te kijken. en op een dag als vandaag dat het ook nog eens zulk gekke koude weer is. dan heb ik er helemaal de pest in. Ik mis de BSO, ik kan hele middagen niet goed thuiswerken omdat er kinderen om me heen rennen. mijn man is nu bijna altijd thuis, gelukkig gaat hij af en toe naar een flex werk kantoor toe. dat is positief voor hem maar ook voor mij, zodat ik eens een was kan aanzetten, ipv dat ik dat allemaal savonds moet doen. soms zit ik smiddags of savonds gewoon te janken op de bank van hoe kut en uitzichtloos ik deze situatie vind. waar ik af en toe wat positiviteit uit haal zijn momentjes voor mezelf, even een half uur in bad. even een rondje alleen of met 1 kind ofzo wandelen. even een rondje hardlopen of fietsen, wat sporten dat doet vaak ook wel goed.
Niet zo goed, eerst ruim 2 jaar bezig om zwanger te raken en dan zit je in een coronacrisis. Ik heb mijn activiteiten nodig om even op te laden en weer door te kunnen. Alle leuke activiteiten vielen 1 voor 1 weg. Kan niet babyshoppen in een winkel, bijna niemand ziet hoe m'n buik groeit en hoe trots ik daar op ben. Omdat ik niet kan ontspannen buiten werk ging dat ook al niet goed. Verder bekkeninstabiliteit en flink ook, daardoor nog meer beperkt, nog meer thuis en een hoofd wat vol zit. Gelukkig kon man wel mee naar de echo's bij de verloskundige, toch elke keer die angst dat ik alleen zou moeten gaan. Ik hoop dat er betere tijden komen. Vind het nu alleen lastig in te zien.
ronduit kut. De eerste lockdown kwamen we goed door, maar de tweede heeft ons echt heel veel moeite gekost. Vooral met onze zoon ging het slecht(ass) waardoor dochter (11 jaar) bijna alleen maar boven op haar kamer verbleef. Zoon kon geen enkele prikkel meer verdragen, dus als die beneden zijn huiswerk zat te maken , was het enige wat ik kon doen op de bank zitten en zo min mogelijk geluid maken. De buren waren met hun verbouwing begonnen waardoor we dus 7 dagen per week in het lawaai zaten. ( 5 dagen per week waren er mensen aan het werk en in het weekend ging de buurman zelf aan het werk thuis). Uiteindelijk een zoon die alleen nog maar kon huilen, rare geluiden maken, midden in een zin er gewoon 1 woord uit schreeuwen en compleet in de put. Nu begint iedereen weer een beetje zijn /haar ritme te pakken en ik heb niets. Zit al vanaf vorig jaar maart vooral binnen, kom alleen bij 1 supermarkt en de bakker om boodschappen te doen. Het haakclubje (1 x per maand een hele zaterdag) draait ook al ruim een jaar niet meer (was echt even een dag geen mama/partner zijn maar een dag helemaal voor mijzelf). Mijn ouders en schoonmoeder zijn de enige die ik zie. Vriendinnen en rest van de familie al meer dan een jaar niet meer gezien. En dan de vraag of sommigen wel echt vrienden waren aangezien we dus ook al meer dan een jaar geen teken van ze hebben vernomen terwijl anderen wel regelmatig even appen. Ben soms jaloers op man en kinderen omdat die nog naar school / werk moeten en andere mensen zien.
Ik herken het overprikkeld-onderprikkeld heel erg. Overprikkeld van het constante zorgen voor de kinderen, halen en brengen naar school (30min enkele reis en ze zijn op verschillende tijden klaar), de hele dag "mamaaaaa", geen bso. Opletten met afstand, met hoestjes, met afspraken. Werk hangt er maar wat bij. Mn studie staat op een laag pitje en maak ik me zorgen om qua stage en in te halen uren in de zomer. Ik sta de hele dag aan voor mn gevoel. En onderprikkeld intellectueel.. door vermoeidheid mn hoofd er niet bij maar ook geen interessante intellectuele uitdaging, behalve studie dan maar dat lukt niet met de kinderen om me heen. Ik voel me vaak bleh. Ik wil weer van alles wat nu gewoon niet kan. En het helpt niets om het zo te ervaren dus probeer ik weer wat leuks te verzinnen om met de meiden te doen, struinen we nog een speeltuin af, bakken we nog wat lekkers en proberen we samen te genieten. Want als alles weer normaal is en snel snel moet, missen we wrs het rustige tempo van nu dus is het goed om daar dan nu even van te genieten. Ik hoop heel hard dat we in de zomer iets mogen Dus ja, ik voel me rot maar ik probeer het maar gewoon vol te houden.