Even van me afschrijven.. Afgelopen weekend kreeg ik een telefoontje met het bericht dat mijn moeder kritiek op de IC lag en de afgelopen weken daar in coma was gehouden. Ze was inmiddels wakker en vroeg naar haar kinderen. Rare situatie zoals jullie misschien begrijpen. Wij schrokken ons natuurlijk rot. T contact met mama was heel beperkt de laatst jaren, doordat er heel veel gebeurd is en ze een hele lastige persoonlijkheid heeft. Zowel ik als mijn broertje hebben rond ons 18e levensjaar een depressie gehad door alles wat er gebeurd is tijdens de opvoeding. Toen mijn broertje 16 was is de situatie uit de hand gelopen en door inmenging van veilig thuis is ze uit huis gegaan. De jaren daarna is er veel gebeurd en t kwam er uiteindelijk op neer dat wij als kinderen uit zelfbescherming geen contact meer hebben. Mijn moeder heeft dit altijd heel erg gevonden en heeft ook de wil om te veranderen en daar vanuit ons ook 100 kansen voor gehad, maar t lukt haar niet en wij trekken t niet meer. T is dus niet zo dat ik mijn moeder haat. Maar ik trek de negativiteit en ellende niet meer die ze teweeg brengt. Nu is de situatie dus verander. Ze ligt kritiek en heeft bijna niemand meer omdat ze bijna iedereen van zich afgeduwd heeft. Heeft ook geen contact meer met haar zussen etcetera. Mocht ze hieruit komen gaat ze heel veel hulp nodig hebben. Ik weet niet of ik dat ga trekken als ze niet veranderd. Ik merk dat ik nu weer zoveel met haar bezig ben dat alles weer naar boven komt en dat ik dat maar moeilijk trek.. maar van de andere kant vind ik t ook heel lastig om afstand te nemen in deze toestand. Wat moet ik hier toch mee...
Wat een verdrietig bericht. Ik zou het stap voor stap bekijken. Allereerst vraagt ze nu naar haar kinderen, en dan is de vraag wil je er heen? Zo ja doen. de stappen die mogelijk erna gezet moeten worden zou ik bekijken als die op je pad komen.. hoe je er dan in staat.. veel sterkte!
We zijn er heen geweest en gaan komende week weer. Ze is nog wat verward en zien nu nog niks van haar persoonlijkheid. Zolang dat zo is gaan we er sowieso heen. Maar buiten dat merk ik dat dit veel los maakt bij mij. Mijn leven wat haar betreft is redelijk traumatisch. En dat komt naar boven nu weer na een tijd geen contact te hebben gehad.
Ingewikkelde situatie idd. Sterkte in ieder geval! Hier alleen contact met mijn moeder vanwege de kinderen eigenlijk. Er zijn de afgelopen jaren dingen voorgevallen en voor mij persoonlijk hoeft het helemaal niet meer. Meerdere keren haar maanden niet gesproken en los van het gemis van de kinderen beviel dat heel erg goed eigenlijk voor de rust in mijn hoofd. Nu is ze vorig jaar verhuisd en ik heb haar gewaarschuwd dat ze haar netwerk achterliet en dat ik niet van plan was om veel voor haar te betekenen als dat nodig is (naast niet willen leveren KAN ik het niet leveren). Uiteraard werd ze ziek en we zijn 5maanden onderweg.... ze heeft verder helemaal niemand. Dus ik doe nu wel meer dan ik kan en wil maar ik probeer grenzen te trekken. Erg moeilijk. Helaas heb ik geen broer om het mee te delen. Hoe staat je broer hier in? Steunen jullie elkaar? Hebben artsen suggesties voor als er geen familie of mantelzorg is?
Jij bent niet verantwoordelijk voor haar, waarschijnlijk voelt dit wel zo voor jou. Zelf werk ik in de wijkverpleging en er is wat betreft hulp een hele hoop. Van wijkverpleging tot speciale gezinszorg, wijkteam die wat kan betekenen en weet niet wat voor ziektebeeld ze heeft maar er zijn in sommige gevallen ook persoonlijk begeleiders.. Veel kan via de ha geregeld worden. Pas goed op jezelf!
Dankjewel voor je reactie @1981Mama. Moet heel heftig zijn. Gaat de zorg die je moet leveren lang duren en zijn er geen andere oplossingen. Ik heb een broertje van 18 die er eigenlijk niets meer mee te maken wil hebben. Hij is te getraumatiseerd. Daarnaast heb ik een zusje die er wel t zelfde in staat. We gaan er nu samen heen. Mijn zusje is wat harder en trekt makkelijker haar grenzen. Daarnaast woont mijn moeder 2km van mij vandaan en 120 van mijn zusje. Dus praktisch gezien zou de zorg niet op mijn zusje komen. Voor nu ligt ze voorlopig nog wel in t ziekenhuis, maar wel bang voor de tijd erna. We zijn er nog maar 1x geweest en gezien we geen contactpersoon zijn spreken we geen artsen. Maar moet wel keertje uit gaan zoeken hoe dat straks moet..
Dankjewel voor de info. Ik wil niet veel kwijt over t ziektebeeld ivm herkenbaarheid. T is een zeldzaam iets dus niet dat als ze gaat Google ze hierop uit komt. Maar ze gaat niet geheel meer zelfstandig kunnen zijn hierna
Je hoeft het ook niet te delen hoor, maar dat zij niet zelfstandig is straks wil niet zeggen dat jij dat moet dragen. Hoe lullig ook. Je verteld dat je een traumatisch verleden door haar hebt. Wil niet bot over komen want zo bedoel ik het niet. Hoop dat je mij snapt. Als je geen contact persoon bent geeft de arts geen info waarschijnlijk. Je kan er wel zelf op af stappen en vragen hoe het straks verder gaat. Geen idee of ze je info geven maar weet je misschien wel waar je aan toe bent.
Je komt niet bot over en snap wat je bedoeld. T lastige idd is dat we info willen, maar de taak van contactpersoon ook niet persee willen ivm met ons contact met mama. De contactpersoon is nu een oudtante van 80 waar we goed contact mee hebben nu. Maar de info kan ze niet altijd goed onthouden en overbrengen wat ook logisch is natuurlijk.
Ik denk ook dat je wel inderdaad het contact moet herstellen. In het beste geval haal je er nog mooie dingen uit. In het ergste geval zie je bevestigd dat het niet gaat en kan je het loslaten, en weet je dat je gelijk had al die jaren. Als je nu geen contact maakt, liggen schuldgevoel en een voortdurende vraag hoe het had kunnen zijn op de loer.
Het klinkt misschien lullig maar toen ze 'goed' was klinkte het niet tussen jullie. Nu is ze ziek en zou jij de zorg op je moeten nemen. Waarom zou jij dit willen? Persoonlijk zou ik dit niet doen. Hou het minimaal anders ga jij er wéér aan onderdoor.
Ik denk dat de kans reëel is dat je, als je betrokken raakt en gaat zorgen, er fysiek en emotioneel aan onder gaat. Je voelt nu de stress alweer opkomen. Er is een reden dat je geen contact had, die reden is niet verdwenen nu ze zorg nodig heeft. Ik zou wel af en toe langsgaan, zeg eens in de maand zo lang je het op kunt brengen, maar de zorg mooi uitbesteden. En bovenal: zorg voor jezelf, zorg voor je gezin, dat is de hoogste prio
Ik zou zoiezo de zorg nooit op je nemen dat doen instanties maar en voor jezelf misschien een lijn trekken van 1 keer per week of 2 weken is mijn grens. Sterkte!
In normale tijden zou dat een uitstekend idee zijn. Corona says no. Je kan wel vragen of je telefonisch bij een gesprek kan zijn.
Dit is precies hoe ik t bedenk. Maar toch is dat lastig nu de situatie ook exht zo is en je ze daar zo hulpeloos ziet liggen.. Maar je hebt gelijk en ik denk dat t zo gaat moeten zijn.