Afgelopen dinsdagavond rond 18:45 uur kreeg ik het telefoontje wat je nooit wil krijgen; mijn zusje belde me om te vertellen dat mijn lieve moeder kort daarvoor was overleden. Ze had een hartstilstand gehad en ze heeft niet geleden. Ze was nog maar net 66 jaar. Ongeveer 1,5 uur daarvoor had mijn zusje haar nog gezien (mijn zusje en haar man wonen naast mijn ouders) en toen was er nog niets aan de hand. Nu is ze er niet meer. Wat onwerkelijk is het nog. We hebben woensdag en donderdag als broers en zussen en vader veel kunnen regelen en dat hebben we als een team kunnen doen. Mijn man bleef thuis bij onze dochters. We hebben mooie momenten gehad de afgelopen dagen, maar voor voor mijn zusje is het erg zwaar, zij is voor veel dingen de contactpersoon. Ik heb mijn sterke vader nog nooit zo verslagen en radeloos gezien. Komende maandag de begrafenis en ik ga als het oudste kind een toespraak houden namens alle kinderen. Ik heb mooie input gekregen en heb een verhaal van ruim 3 A4tjes. Ik moet zeggen dat ik nog niet echt verdriet heb gevoeld, ben nog vooral bezig met de praktische kant. Mijn moeder laat 5 kinderen en 5 kleinkinderen achter. Sorry als het een beetje verward is opgeschreven, maar ik wilde het even kwijt.
Ik ben mijn moeder al heel lang kwijt, het komt toch niet helemaal meer goed. Je blijft altijd een stukje van je hart kwijt zijn. Je leert het wel een plekje geven de aankomende jaren en je gaat ook echt weer een keertje lachen. Je draagt haar bij je in je hart en je navel is bewijs dat je aan haar vastzat. Sterkte de aankomende tijd <3
@pareltje2212 Heel veel sterkte. Ik zit hier met tranen in m’n ogen. Ik weet hoe het voelt. Ik kreeg dat telefoontje 4 jaar geleden van m’n zus die erbij was toen onze vader een hartstilstand kreeg. Ook op 66ste leeftijd. Ik kan nog meer zeggen of bemoedigende woorden geven, maar daar is het nu te rauw voor. Ik denk aan je ❤️❤️❤️
Wat enorm verdrietig, heel veel sterkte. Zo onwerkelijk als het zo snel gaat Ik ben ook altijd zo bang geweest voor zo'n telefoontje. Helaas is dat ook gebeurd in november. Mijn moeder belde ons wakker, mijn vader was van de trap gevallen en kon 112 niet bereiken. Ik gelukkig wel, wij zijn gelijk naar mijn ouders gegaan. Vanaf dat moment zit ik in zo'n slechte film. Mijn vader is uiteindelijk overleden die dag aan een hartinfarct. Die dag blijft maar door mijn hoofd gaan, hem zien liggen in de gang. Het blijft onwerkelijk. Heb ook altijd geweten dat dit telefoontje zou komen. Ik wens je heel veel sterkte toe. Pas goed op jezelf, want je wordt zo geleefd deze week en komende tijd.
Heel herkenbaar, maar dan met m'n vader. Het is nu anderhalf jaar geleden, maar nog steeds onwerkelijk. Heel veel sterkte!