Een aantal weken gelezen las ik dat Simon ( van nick en simon) naar de psycholoog is gegaan omdat hij zichzelf betrapte op dat hij zag hoen intens zijn vrouw het geluk beleefde met hun kindje en hij niet. Helaas herken ik mij hier ook in. Jarenlang kinderwens. Ik zou zelfs nog een 3e willen. Ze zijn mijn alles en mijn wereld. Als ik zie hoeveel lol zij kunnen voelen en mijn vriend kan hebben met ze... Ik zie het. Maar voel het niet. Ik voel me schuldig. Ik ben er voor ze hoor. Altijd. Troost ze waar nodig. Ben boos op ze als het nodig is. Ben lief voor ze altijd... Maar toch het gevoel dat ik een waardeloze moeder ben. Ik kan echt blij zijn als ze naar bed gaan en mis mijn eigen ruimte. Het hele gezin trekt aan me en dat is me vaak teveel. Daarnaast lopen zaken als relatie kinderopvang en werk niet overall even vlekkeloos en het gevoel dat eea stapelt is er heel erg. Behoefte aan rust plezier.. Dat is er enorm. Geen gezeik. Geen onzekere corona tijden waarbij ik wel eens denk... Als ik DIT vooraf had geweten had ik wellicht niet aan kids begonnen... Waar gaat de wereld naartoe ( ben geen complotdenker maar zie wel de machtsverdeling in nl en europa en de wereld). Heb zeker overwogen om eens met iemand te gaan praten maar heb die poging in verleden al eerder gedaan en kwam er toen niet verder mee. Nu zoekende of mensen wellicht hierin iets herkennen en hoe dit dan omgebogen is naar iets positiefs? Met mijn partner heeft een gesprek hierin geen zin dus voel me vaak erg alleen met dit gevoel en overall ben ik gewoon niet gelukkig. ( op voorhand excuses aan degene die het maar niet lukt kindjes te krijgen want ook dat ken ik.. Ik heb heel wat moeten doorlopen voordat ik zwanger werd, en ze zijn ook echt mijn alles) maar waarom kan ik me niet gewoon gelukkig voelen.
Ik herken het wel een beetje. Ik ben ook naar een psycholoog gegaan een aantal jaar geleden, omdat ik depressief was en niet meer van mijn kinderen kon genieten. In de therapie heb ik geleerd dat geluk niet vanzelf komt, je moet er he best voor doen en soms dingen ondernemen waar je vooraf geen zin in hebt. Ik doe nu meer dingen samen met de kinderen en als ik hun blijdschap zie word ik daar ook blij van. Verder is de balans tussen rust en kinderdrukte voor mij heel belangrijk. Af en toe geen kinderen om me heen, niet 100 x mama, mama, daar kan ik enorm van opknappen. Dus zorg voor een speelafspraak elders, een dagje vrij terwijl de kinderopvang doorloopt of stuur de kinderen met papa op pad.
Kan het zijn dat juist de moeite die je hebt gedaan om zwanger te worden, nu juist zo'n druk op je legt 'dat je er wel van moet genieten!'
Ik herken het niet,maar ik zou als ik jou was toch eens er over hebben met een psycholoog. En gewoon uit nieuwsgierigheid: waarom wil je dan een 3e kindje? Dikke knuffel!
Ik denk dat je best wel hoge eisen stelt aan jezelf. Ik heb therapie gehad de afgelopen maanden en heb daarin veel geleerd om dat wat minder te doen. Het is dus helemaal prima om het lekker te vinden dat je kids s avonds op bed liggen, om tijd en rust voor jezelf nodig te hebben etc. En niet elk moment hoeft perfect geweldig genieten te zijn. Dat geeft mij inwendig al een stuk meer rust en daardoor zit ik juist weer beter in mijn vel. In min geval dus vooral een stuk zelfacceptatie. Maar als je inderdaad echt nooit het gevoel hebt echt even te genieten bijvoorbeeld, kan het ook best zijn dat er wat somberheid/depressieve klachten meespelen? Misschien ook wel door combinatie van bovenstaande en deze strontvervelende coronatijd..? Ik zou toch echt aanraden om op zoek te gaan naar een goede hulpverlener om hier mee aan de slag te gaan. En tot slot denk ik dat daarbij goede gesprekken met je man hierover ook echt wel noodzakelijk zijn. Waarom schrijf je dat dit niet mogelijk is als ik het vragen mag?
Je zegt het eigenlijk zelf al: je hebt behoefte aan rust en plezier... maar er is nu helemaal geen ruimte voor door verschillende omstandigheden. Met een professional praten kan soms heel verhelderend werken met hoe je beter naar je eigen behoeftes kan kijken en hier naar kan handelen.
De gesprekken met mijn partner geven alleen maar meer stress. Hij heeft geen idee wat hij ermee moet en gaat vaak dan zelf in een slachtofferrol zitten met gevolg weer spanning en ruzie. Dus ik bespreek eigenlijk niets meer qua gevoel met hem. Het lost niets op en geeft alleen maar spanning.
het stomme is.. Ik kan best even me time opeisen. En geloof me.. Er wordt ook gezegd doe dat door mijn partner. Maar als ik het doe is het 2 seconde en dan alwwer " mijn naam" hoe zit dit of dat of kan je toch even helpen of mama mama mama... Ik voel me niet schuldig als ik me time pak tegelijk merk ik dat ik feitelijk al nooit ziek kan / mag zijn bijvoorbeeld
Dit dus, al heb ik geen therapie gehad. Ik ben ook geen 'oermoeder'. Ik kan niet alles opzij zetten voor mijn kinderen, heb zelf ruimte nodig. En dan niet in huis maar gewoon even weg of man die met de kinderen weg gaat. Zodat ik even een aflevering van mijn favoriete serie kan kijken en rustig de rotzooi op kan ruimen die de kids weer gemaakt hebben. En dat is prima! Ik voel me daar totaal niet schuldig over. De irritatie is vaker aanwezig dan intens geluk. Ja, ik hou ontzettend veel van mijn kinderen maar ze zuigen altijd alle energie uit me. Vooral de jongste die 0,0 zichzelf kan vermaken. Maar het gaat beter worden. Ze kunnen steeds meer zelf en ik heb ontzettend zin in de tijd dat we verre reizen kunnen gaan maken met ze. Terwijl ik dit type ben ik ook even gevlucht naar de werkkamer... kon het gezeur even niet meer aan.
Voor mij ook wel herkenbaar. Maar ik heb het idee dat het meer komt omdat ik zelf gewoon niet goed in mijn vel zit, dan dat het iets te maken heeft met de kids. Tijdens de zwangerschap van de jongste een heftige tijd gehad, contract wat afliep tegen het eind, na de geboorte een depressie/burn out gehad. Inmiddels 4 jaar thuis, waarbij alles draait om de kinderen en het gezin, en waar ik nu pas sinds een klein jaar weer wat tijd voor mezelf heb (omdat de jongste paar keer per week naar de psz gaat). Sinds ik meer tijd daadwerkelijk voor mezelf heb (want alle kids zijn dan naar school) wordt het wat beter. Want ook hier is het zo dat wanneer ik zeg ff tijd voor mezelf te claimen, er nog iedere minuut wel een kind bij me staat. Gelukkig gaat man dan ook wel met de kids even weg, maar dan komt het schuldgevoel weer. Ik probeer me er vooral niet te druk over te maken. Ik heb nou eenmaal wat meer tijd voor mezelf nodig, wat steeds makkelijker wordt naarmate de kinderen ouder worden. Als ik voldoende tijd voor mezelf heb zit ik beter in mijn vel, waardoor ik ook weer meer kan genieten van de tijd met de kinderen.
Ik ben ook iemand die erg haar eigen tijd en ruimte nodig heeft. Sinds ik dit voldoende neem merk ik dat er meer rust in m'n hoofd en lijf is waardoor ik ook meer kan genieten van de kinderen. Als ik het zo lees stel je misschien ook te hoge eisen voor jezelf. Je hoeft niet van elke seconde te genieten van je kids hé. Overigens heb ik hier wel hulp voor gezocht, niet alleen voor dit maar voor wat meer zaken. Het helpt mij enorm om op een rijtje te krijgen wat voor mij belangrijk is.
Waar voel je je schuldig over dan? Als ik me al schuldig voel dan is dat richting mijn man. Omdat ik ff tijd voor mezelf heb en hij niet. Zeker niet omdat ik even niet beschikbaar ben voor mijn kinderen... Ik ben denk ik egoïstischer dan de gemiddelde vrouw. Herken dat dus totaal niet.
Heel erg herkenbaar, ik denk zelf dat het te maken heeft met mijn hooggevoeligheid. Ik voel ieder signaal en voel dan ook de noodzaak hier iets mee te doen. Thuis, werk, vrienden, ik sta altijd aan. Gistermiddag een borrelplateau, wijntje en het gaat veel beter (maar dat doen we om verschillende redenen maar niet elke dag...) Met hardlopen, wat wel een uitlaatklep is, irriteer ik mij aan andere weggebruikers die geen rekening houden met mij. Ik loop om die reden al alleen, maar zelfs dan presteren mensen het nog 3 breed aan te fietsen en niet te wijken. Sorry mijn frustratie van de ochtend. Anyway een ontspanningsmomentje is er gewoon niet bij... ik ga dus wel weer nar de psycholoog, want soms trek ik het heel slecht. Bij mij komt het ook wel door een trauma die ik heb opgelopen, hier heb ik al eerder aan gewerkt, maar helaas door Corona weer een terug val.
Opeisen klinkt alsof het niet vanzelf in je schema zit. En het is herkenbaar dat het niet echt ontspannend is als je weet dat elk moment toch gestoord kan worden. Dus dat lijkt me goed om te kijken of je op een natuurlijke manier me-tijd kan krijgen zonder onderbreking.
Idd schuldgevoel dat ik me op dat moment afzonder van het gezin, niet gezellig mee ga naar de dierentuin of wat dan ook. Dat ik mijn man voor de zoveelste keer opscheep met de taak om 3 kinderen te vermaken, terwijl hij ook weinig tijd voor zichzelf heeft. Ook vooral naar man toe dus, maar ook wel naar de kids. Niet zozeer omdat ik voor hen even niet beschikbaar ben, maar meer omdat we dan dus niet als gezin iets doen.
Ah ok, daar kan ik me dan wel weer iets bij voorstellen! Een paar weken geleden is mijn man een middag met de kinderen naar het strand gegaan. Ik voel me dan niet schuldig dat het geen gezinsding is omdat ik niet mee ga maar ik weet wel dat als ik mee was gegaan, ik het prima naar mijn zin zou hebben gehad. Maar dat is dan misschien meer een gevalletje FOMO .