Stoppen met werken

@Lotion, in jouw geval zou ik inderdaad even stoppen met werken en dan op je gemak thuis een opleiding gaan volgen in de richting die je leuk vindt. Dan kan je over een jaar of 2, 3, 4 aan de slag met wat je leuk vindt en kan je minder uren draaien dan nu, omdat je dan meer zal verdienen per uur

 

Ik vond mijn verlof heerlijk. Maar met name omdat ik wist dat het tijdelijk was. Er zat een einddatum aan. Maar in die periode merk je wel dat iedereen om je heen overdag aan het werk is. Afspraken zijn in het weekend. Je wereld is al snel erg klein. Daarnaast heb je toch alle tijd dus alles gaat veel langzamer.

Ik denk dat het heel anders is dan vroeger toen heel veel vrouwen thuis waren. En ik denk dat het maatschappelijk ook niet geaccepteerd is om zonder reden thuis te zijn. Dus dat er veel vragen of opmerkingen zullen komen (al dan niet achter de rug). Daar moet je ook maar tegen kunnen.

 

@Lotion petje af zeg, drie kinderen, zwanger en je man vijf dagen incl nachten van huis. In de situatie waarin jij zit snap ik volledig dat je gaat stoppen met werken. Er zijn grenzen qua energie hebben.

Zelf heb ik ook een man die heel veel werkt, maar wel de nachten thuis is. Maar de zorg van mijn dochter komt voornamelijk op mij neer 6 dagen per week. Ik merk dat wanneer ik drie dagen heb gewerkt ik de andere twee dagen alleen maar druk ben met boodschappen doen, wassen, t huis netjes... Wanneer de baby geboren is ga ik naar twee dagen per week werken. Misschien komt ook de keuze snel te stoppen met werk en op t bedrijf van mijn vriend veel meer werken. Maar wel zo verdeeld dat er ook tijd voor mijzelf overblijft.

 

Eigenlijk mag ik niet meepraten, want werk nog een beetje. Heb twee kleintjes van 3 en 1 en ben sinds ik moeder ben oproepkracht in de zorg. Ik werk alleen als mn man thuis is, meestal maar één dienst per week. Het bevalt héél goed. Inderdaad de rust in het gezin, voor de kinderen én voor jezelf. Geen gedoe of gesleep naar oppas of kids vroeg uit bed trekken. Oudste is een erg verlegen en gevoelig meisje en ik ben zó blij dat altijd haar eigen papa of mama er voor haar zijn. Voor de jongste ook. Lekker ritme vasthouden, eigen bedje...

Ik zou best graag helemaal stoppen maarja de extra centen zijn toch wel fijn en ook nodig hier.
Wat ik doe met mijn tijd.... Huishouden, er wordt wel enorm geleefd nu met twee kids en altijd mensen thuis...
Verder elke dag een flinke wandeling, even naar de winkel en even ergens n bakkie doen.. savonds lekker met de beentjes omhoog. De dagen gaan vanzelf voorbij eigenlijk

 

Maak je de keuze niet te snel? Nu is het lekker om thuis te zijn omdat je vermoeid bent, maar ik zou eerst aankijken hoe dat is als dat minder is en je verder herstelt bent.
Ik ben door omstandigheden meerdere periodes in ziektewet geweest, afgewisseld met werken. En ik vind het saai thuis. Als ik het huis op orde heb dan weet ik echt niet wat te doen. Zeker niet nu de kinderen op school zijn maar eigenlijk ook niet toen ze nog thuis waren. Ik snak dan echt naar een gesprek met collega's. Naar mijn eigen werk, mijn eigen ding doen.

 

Ik had nog 10 weken na de geboorte van Luc aan verlof en eigenlijk mocht het niet, maar ik ben met 8 weken weer thuis begonnen. En heel eerlijk? Ook tussendoor ben ik gewoon gebeld of gemaild voor overleg als collega’s iets niet wisten
Ik heb een bepaald specialisme in m’n werk en dat werd gemist. Plus, ik had dat al aangegeven, voor ik met verlof ging, dat collega’s me mochten bellen of mailen als ze dat wilden. Wel even vooraf laten weten was de afspraak. Ook tijdens kraambezoek van Luc na een x-aantal weken, hadden een paar collega’s wat stukken mee

 

Ik zou echt met mijn zieltje onder mijn arm lopen thuis. Ik wil meer zijn dan iemand zijn moeder, want straks zijn ze de deur uit en dan kan ik niets anders meer dan in mijn eentje thuis blèren

Ik werk normaal vrij weinig, nu met covid wat meer en onregelmatig vooral. Maar ik vind het echt leuk op mijn werk, lekker koffie drinken met collega’s, kletsen met patiënten, echte problemen oplossen ipv waar zijn mijn zwemschoenen ofzoiets.nl

Maar ieder voor zich! Als jij denkt dat je daar voldoening uithaalt, lekker doen

 

In mijn wijk misschien een halve

 

Afgelopen vrijdag is onze oudste dochter 21 geworden. En al haar hele leven ben ik tbm.
Ik ben moeder van 7 kinderen. De jongste is 5 jaar.

Mijn man heeft een drukke baan. Vertrekt 's morgens op tijd. Niet idioot vroeg meer. Meestal rond kwart voor 7. Hij heeft heel lang gehad dat hij al voor of rond 6 uur vertrok en vaak pas rond 6/7 uur 's avonds weer thuis. Tegenwoordig is hij gelukkig wel eerder thuis. Meestal echt wel voor 6 uur. Soms wel eerder.

Toen de oudste geboren is ben ik gestopt. Wilde ik graag. En we zouden wel zien hoe het zou gaan lopen.
Tja, toen kwamen er nog een rijtje kinderen achteraan. Werk genoeg thuis dus.
Voor mijn man een hele rust dat hij wist dat ik de boel thuis draaide. Daardoor kon hij opklimmen in functie. En ik ben thuis ook op mijn plek.
Voor ons is dit een fijne manier.

Ik heb vorig schooljaar een paar maanden ingevallen als onderwijsassistente op de basisschool waar onze kinderen op zitten.
Ik was 2 weken beginnen toen de scholen dicht gingen. Dus het was een rare tijd om weer eens 'deel te nemen aan het arbeidsproces'
Ik vond het werk leuk, het contact met de collega's ook. Maar ik merkte wel dat het bij mij weer stress gaf.
Op maandag rondrennen om 'puin te ruimen' van het weekend, dan dinsdags werken. Woensdag weer thuis, donderdags weer werken en vrijdags weer thuis.
Ik was voor mijn gevoel de hele tijd achter aan het lopen.
Ik heb bijv alle dagen de tijd om mijn was bij te houden, nu vielen daar opeens twee dagen tussenuit.
Ik moest dus mijn hele ritme aanpassen.

Als dat voor definitief zou zijn zou daar best wel aan te wennen zijn. Maar ik heb aan het eind van het schooljaar de schooldeuren achter me dicht getrokken en ben nu weer gewoon thuis.
En dat bevalt me prima. Nooit de stress van: 'oh help er is er 1 ziek, maar ik moet naar mijn werk'
Zeker in het afgelopen jaar heb ik gezien (en hier gelezen) wat een stress er kan zijn om alle ballen op te houden.
Ik had alle tijd om de kinderen thuisonderwijs te geven. Nooit de stress van het feit dat de BSO dicht is. Noem maar op.

 

Ik zie hier ook veel ouders die kinderen ophalen voor de overblijf. Maar stel dat het niet zo was, zou je een keuze voor jouw gezin maken op basis van mensen die zich er niet mee te bemoeien hebben?

 

Ik zeg niet dat het niet van deze tijd is. Maar het is wel echt een uitzondering, in tegenstelling tot vroeger.

Dat kan natuurlijk ook te maken hebben met je achtergrond en omgeving. In mijn hele omgeving ken ik er maar een paar. En die kunnen niet werken vanwege medische redenen (bij henzelf of de kinderen). En natuurlijk oudere vrouwen die nooit gewerkt hebben omdat ze uit een tijd kwamen waarin dat nu eenmaal zo was. Hier is dus absoluut geen situatie waarbij tbm bij elkaar op de koffie gaan en tijd hebben om rond te hangen.

Ik kan mij best voorstellen dat het bij hele grote gezinnen op een gegeven moment geen optie meer is. Maar voor mij zou de wereld te klein worden. Ik kan mij met kleine kinderen (die nog niet naar school gaan) ook moeilijk voorstellen dat je zaken als echte mantelzorg of vrijwilligerswerk kunt gaan doen. De kinderen kunnen immers niet mee naar dat soort activiteiten (of het moet op momenten zijn dat je partner thuis is). Dan bestaan alle dagen uit het huishouden en de speeltuin. En dat zou echt niets voor mij zijn. Zeker als je partner wel een actief en sociaal leven heeft. Misschien moet je er ook het type voor zijn.

 

Ik ken ook veel thuisblijf moeders of tijdelijk thuis zijn geweest toen de kinderen klein waren. Zoals mijn situatie; thuis met schoolgaande kinderen ken ik niet in mijn directe omgeving.


Mijn directe vriendengroep weet de reden waarom ik (op 2 contacturen na) thuis ben. Ik ben daar ook altijd eerlijk over. En ja, dat is misschien roddelvoer voor anderen. Want’ waar doen ze het allemaal van’.
Via via hoor ik daar echt wel verhalen over en merk dat mensen bepaalde vragen stellen.
Dus wat @Amberxx zegt is denk ik wel waar. Mensen denken altijd overal wat van en daar moet je dus wel tegen kunnen.
Het belangrijkste is dat jullie er zelf helemaal achter staan, dan werkt het!

 

Ik was tijdens mn verlof gewoon nog aan t werk. Was de enige die dat werk kende en van mijn vakgebied en problemen makkelijk oploste. 1 stap overslaan en draaien kostte me anders 6 weken correctiewerk. Dan werk ik dat uurtje wel, voordat ik terugkom in een warzone.

Maar ik telde de klok af tot die 6 weken voorbij waren. Kon niet fatsoenlijk lopen maar was blij met ook maar iets wat op mn vertrouwde leven leek en waar het hoogtepunt van de dag niet een poepluier was.

 

Ik ben ook echt een van de weinigen in mijn omgeving die thuis is met schoolgaande kinderen. Krijg ook genoeg rare scheve blikken. Ik probeer er me er niets van aan te trekken, man en ik hebben deze keuze gemaakt en voor ons werkt het, maar soms is het lastig. Mensen zullen er vast meer begrip voor hebben, als ik het uitleg, maar het gaat ze niks aan, dus dat doe ik niet.

 

Maatschappelijk niet geaccepteerd is om zonder reden thuis te blijven?

Wat heeft een ander met ons besluit van doen denk ik dan maar?

Zal mij aan mijn reet roesten wat de maatschappij of anderen van ons denken dat wij als gezin deze keuze hebben gemaakt..

Ik zeg altijd:
Ze kunnen zoveel over mij/ons praten zolang zo maar niet van ons geld eten

Ik heb net als Suus geen behoefte om onze reden uit te moeten leggen want het gaat een ander geen fluit aan