Ik denk dat je er inderdaad wel tegen moet kunnen. Maar ik voel me nu net zo vrij als bijv @Iertje81 of @Cindy1977. Zij hebben het werk nodig om optimaal te kunnen functioneren als mens en als moeder, ik functioneer nu juist beter. Ik vaar juist bij minder sociaal contact zoals ‘koffie met collega’s’. Dat kost me bakken met energie en ik krijg er niet zoveel van terug. En het is allebei goed toch? Het belangrijkste is dat je van jezelf weet waar jij gelukkig van wordt. En als iemand dat niet begrijpt is dat zijn probleem/manco.
Ik begrijp prima dat iemand bepaalde keuzes maakt. Ik denk alleen wel dat je de financiën goed moet regelen. Met maar 1 inkomen ben je als gezin erg kwetsbaar. Tenzij je natuurlijk over veel vermogen beschikt. Maar dat is vaak niet het geval. Dus in het geval van ziekte, scheiding, arbeidsongeschiktheid etc kan het hele gezin ernstig in de problemen komen. Er is dan geen 2e inkomen om te terugval in inkomsten op te vangen. En een uitkering is (zeker voor langere tijd) geen vetpot. Ook zie je dat met name vrouwen bij bijvoorbeeld scheiding of overlijden in de problemen komen. Omdat ze financieel afhankelijk waren. Je hebt dan niet altijd zomaar een baan weer. En zeker niet met een bepaald inkomensniveau. Dit zal zeker niet voor iedereen gelden. Maar is wel iets om goed over na te denken.
Klopt, maar dat moet je natuurlijk sowieso doen als een van beiden veel minder verdient dan de ander of wanneer 1 inkomen niet voldoende is om alle vaste lasten van te betalen. Genoeg parttimers die van hun salaris ook bij lange na niet alle vaste lasten kunnen betalen en dan heb je net zo goed een probleem. Dit zijn idd belangrijke zaken waar je rekening mee moet houden. Wij hebben zelf bepaalde afspraken vastgelegd mbt een eventuele scheiding en hebben een verzekering én een potje bij overlijden, zodat je niet op straat komt te staan oid.
Mee eens, zeker belangrijke zaken en wij hebben die net als @suus1983 ook besproken en dichtgetimmerd voor zover dat kan.
Heel veel mensen werken parttime dus op de koffie moet toch altijd wel lukken met of zonder baan. Zelf doe ik dat eigenlijk nooit, geen behoefte aan. Ik ben zelf echt een denker en ik vind het heerlijk dat ik dat met kleine kinderen niet kan, dat ik gedwongen wordt in het praktische en het is bijna meditatie voor me Het voelt ook zeker niet nutteloos, bovendien heeft iedereen maar 1 leven en daarmee 1 kans om voor je eigen geluk en het geluk van je gezien te kiezen. Doe dat dan ook zou ik zeggen, hoe dat er dan ook uit mag zien.
Ik denk dat het er ook aan ligt hoe je omgeving hierin is en of het in je omgeving veel voorkomt. Misschien dat ze dat bedoelt? In mijn omgeving komt het niet voor dat moeders van mijn leeftijd thuisblijfmoeders zijn.
Ik denk dat je sowieso je financiën goed moet regelen. Beide werkend, één werkend, enz. Want je kunt wel leuk beiden werken, maar als de één een stuk minder verdiend dan de ander (kan net zo goed de man zijn want je hebt ook thuisblijfvaders) en je gaat scheiden, dan moet je maar hopen dat je in het huis kunt blijven wonen, je levensstandaard kunt behouden, enzovoort.
Je hoeft niet te antwoorden hoor, maar hebben jullie dat juridisch vast laten leggen? Tot op de euro of zo? Ik heb een keer een zaak gehad waarbij de man 'opeens' besloot dat hij een bepaald bedrag in één keer gaf aan de vrouw en die had zo zitten sjoemelen met geld dat hij op papier niks had, maar wel leefde als God in Frankrijk. Maar ja; als je op papier een kale kip bent, kun je er geen alimentatie uithalen. En die mensen hadden echt een heel gelukkig huwelijk zeiden ze beiden, totdat zij besloot een affaire aan te gaan en de man tot op het bot gekrenkt was en daarmee met gestrekt been de vechtscheiding in ging.
. Zij heeft het over de maatschappij.. Het doet er toch ook niet toe of het in je omgeving voorkomt? (Zal mij een worst zijn dat de buurvrouw wel werkt of die moeder van school weer niet) Iemand maakt die keuze nu of op een gegeven moment.. Maar diegene maakt die keuze niet voor niets..vaak is die wel overwogen.. Daar is een ieder toch vrij in? Wat de maatschappij daar van denkt moet toch niet uitmaken? Je doet toch wat voor je gezin goed is en goed voelt en wat voor jullie gezin functioneert?
maar dat is hier sowieso nog lang niet aan de orde. Mijn oudste 2 gaan naar school, de jongste is pas 1,5 en ik ben zwanger. Dus de komende 4,5 jaar heb ik sowieso nog een kind thuis. Wat er dan gaat gebeuren zien we dan wel weer.
In het kort, we hebben een aantal zaken laten vastleggen bij de notaris inderdaad. Bijv de tijd dat hij nog financieel aan mij bijdraagt (los van de kinderalimentatie dus) als wij uit elkaar mochten gaan. Ja zeg inderdaad nooit nooit, maar wij zijn al eens uit elkaar gegaan en hij heeft altijd gezegd voor de moeder van zijn kinderen te zorgen en dat is ie in die tijd zeker nagekomen. En hij zal sowieso nooit iets doen ten koste van zijn kinderen. Dat deden zijn ouders wel en dat is echt een gevoelig punt.
Wat reageer je fel? Net ook al. Kan aan mij liggen; misschien is het een manier van lezen? Anyway; ik ben gewoon heel erg benieuwd wat iemand beweegt om dit te doen of wil gaan doen. Niet om een oordeel te vellen (heb ik niet) of om iemand zich te gaan laten verdedigen. En zoals ik het lees, verdedig jij je. Juist door te zeggen dat het je niets uitmaakt. Van mijn kant zijn het gewoon echt oprechte interesses.
En dat is toch prima? Interesse tonen.. Ik denk dat het de manier van lezen is want het absoluut niet fel bedoelt.. Ik verdedig mij absoluut niet want het maakt mij echt niet uit wat een ander doet of niet doet.. Ieder zijn eigen ding.. ieder zijn keuzes Wel of niet werkende
Ik ken zelf niemand waarvan een partner niet werkt (ook niet waarbij het financieel makkelijk zou kunnen), maar het lijkt mij op sommige momenten heerlijk! Net zoals dat ik het soms heerlijk vindt om te werken. Doen waar je je zelf goed bij voelt en zorg dat alles goed geregeld is. Ik veroordeel thuisblijfmoeders niet, maar ik denk wel: oh, lekker zeg! Vooral de reacties van de tbm netflixen, goed koken, huis bijhouden... hier allemaal niet aan de orde
Ik ben 3,5 jaar thuis geweest. Kon makkelijk financieel gezien. Ik heb van niemand irl kritiek gehad. Wel mensen die zeiden: o wat heerlijk dat wil ik ook wel. En het was ook heerlijk, heb er geen seconde spijt van gehad. Op internet krijg je wel kritiek. Grappig is dat. Inmiddels werk ik sinds een paar maanden weer. Heb een leuke baan gevonden, vlakbij huis. Ik heb al die tijd de vacaturesites in de gaten gehouden en besloten om alleen te solliciteren als de baan me echt leuk leek en het dichtbij zou zijn. En dat is gelukt.
Mijn moeder was vroeger altijd thuis en dat vond ik erg fijn. Al had ze geen andere keus ivm kinderen. Ik wilde dat ook, totdat ik zelf kinderen kreeg. Ik ben lang thuis geweest, studeerde thuis en op een gegeven moment gingen ze naar het kinderdagverblijf zodat ik kon studeren. Heerlijk vond ik dat. Toen besloten dat ik geen tbm wilde worden, want die uurtjes dat ze weg waren had ik toch wel erg hard nodig. En eigenlijk wil ik ook financieel onafhankelijk zijn. Als ik terug kijk hoe mijn moeder struggelde met geld ivm uitkering, wil ik dat echt niet. Ik werk parttime in het onderwijs en binnenkort stop ik daarmee omdat ik vanuit huis ook werk nu. Kinderen naar school, en ik kan werken als het mij uitkomt. Ideale combinatie. Niet afhankelijk, toch vrijheid. Ik zou nooit meer anders willen.
Ik ben ook thuis bij de kinderen. Dat heeft redenen maar die leg ik verder aan niemand uit en het kan me echt niks schelen wat anderen daar van vinden. Financieel hebben we het niet breed maar verder gewoon prima. Er is elke dag vers eten met veel groente en fruit, de kinderen krijgen op tijd nieuwe kleding en schoenen, we hebben computers en internet etc thuis voor alle digitale behoeften van deze maatschappij, de kinderen kunnen gaan studeren als ze dat willen. We hebben geen auto want alles is op loop en fiets afstand en op vakantie doen we binnen Nederland, omdat dat ook het fijnste is voor onze kinderen. Het is maar hoe gek je het zelf maakt, hoeveel geld je nodig hebt. scheiden en doodgaan kan natuurlijk altijd gebeuren, maar heel eerlijk: dat zien we dan wel weer. Ik weet dat veel mensen dat onverstandig vinden. Maar wij geloven niet dat het leven zo maakbaar is dat als je alles maar vastlegt en verzekerd Het dan ook allemaal maar goed komt.
Verder brengt het ontzettend veel rust voor de kinderen dat er altijd iemand thuis is. Dat had ook mijn man kunnen zijn, en als we beiden parttime konden werken en dan zo alle schooldagen iemand thuis hadden dan was dat ook een prima oplossing geweest. Verder zijn er hier niet veel thuisblijfmoeders maar op de koffie gaan enzo, daar hou ik toch al niet zo van. De jongste is nog thuis en hij krijgt in de ochtend alle aandacht. Als hij zijn middagdutje doet, doe ik het huishouden. Omdat er altijd mensen thuis zijn wordt het sneller vies, en met z’n zessen is er ook altijd was. Dus genoeg te doen. Niet iets dat ik super leuk vind maar dat hoort er nu eenmaal bij. In de middag komen er geregeld vriendinnetjes spelen of zijn de meiden uit spelen. Dan kook ik alvast en ga ik ze daarna weer halen. Onze kinderen zijn echte avondmensen. Dus tot 21 uur is de dag gevuld. In de avond namelijk nog dyslectietraining, lezen met de andere dochter, scouting en sport op sommige dagen. wat ik ontzettend fijn vind is de rust. Ook met de lockdowns geen stress gehad, want ik was gewoon thuis en kon de kinderen helpen met hun schoolwerk. Ik mis het haasten in de ochtend naar het kdv echt niet. (Man en ik hadden voorheen beide een baan met vroege werktijden) Ik heb ook nog hobby’s die ik graag doe in de tijd dat er over is. Moestuinieren en ik naai graag kleding. ‘S avonds een boek lezen en ik ben al tevreden.