De nuchterheid en positiviteit die je uitstraalt is zo bijzonder. 60 kg afvallen je zegt het of het 6 kilo is. De operatie zou heel pittig zijn geweest je praat erover of je het ff doet haha. De bijwerkingen die het heeft, je laat ons in een deuk liggen hoe je er over praat. Ik vraag me wel af of je zelf door heb dat kids maken afvallen operatie iets heel bijzonders is en dat je een drive hebt die eigenlijk niet normaal is. Dit zie je echt one's in a live time
Mede-emetofoob in da house hier. I feel you. Ik voel me alleen best geregeld misselijk (of misschien vínd ik dat alleen maar hoor, maar ik ben zeker vier, vijf keer per jaar misselijk en eens in de twee à drie jaar moet ik echt wel een keer spugen, oh de hel de horror) en na de operatie heb ik ook een keer gekokhalsd na een slok water. Kon het net binnen houden. Daarna heb ik dus bijna 20 uur niet gedronken, durfde niet meer...
De hel toch. Dat is de hele reden waarom ik een ruggenprik wil tijdens de bevalling (ik vind pijn ergens ook ‘fijn’ omdat het nodig is en nut heeft) maar als ik hoor dat velen moeten kotsen van pijn dan denk ik - geef me maar de ruggenprik) en idd, in de aanloop naar de bevallingen neem ik laxeermiddelen en eet of drink ik nauwelijks. Eventueel wel slokjes appelsap en een hapje droge cracker / ontbijtkoek als ik me echt flauw voel. Haha! Zwanger worden en de eerste maanden zijn dus altijd wel spannend voor mij maar raad eens: nooit misselijk geweest. A.s maandag 2 weken geleden brak de hel trouwens los hier. Man was O van de opvang aan het halen en mini was huilerig en nam ik bij me. De hele tijd met z’n hoofd bewegen, veel slikken, hoesten en jammeren.. je raadt het vast; kind spuugt me helemaal onder. De vloer, tafel, ikzelf, hij... alles zat onder. En goor dat het was. Ik had echt even zoiets van ‘wat moet ik nu als eerste doen’ haha. Ik moest hem even neerzetten op de grond om de zooi bij ons uit te trekken maar dat arme mannetje zat zo hulpeloos op de grond. Vond het zó zielig. Maar jongen ik had wel hartkloppingen en heb er denk ik 12 rimpels j gekregen.
Oh de horror! Ik herinner me nog een keer dat G me onderkotste... Bananenkots... Ik háát bananen. Behalve kots is er voor mij niets smerigers op de wereld dan banaan. En ik zat onder de bananenkots. Oef. Dat was een uitdaging zullen we maar zeggen... Irrationele angsten, waarvan we heus wel weten dat ze irrationeel zijn maar waar we niets aan kunnen veranderen, worden soms onderschat. Knuf.
Eens. Maar toch enorm belastend. Ja mini O had idd ook banaan op. En volgens mij iets van mandarijn en ik zag andijvie van de avond ervoor
Je wil het vast niet horen. Maar ik heb bij mijn oudste ook ondanks (of juist dankzij als ik mijn vriend mag geloven) de ruggenprik moeten overgeven.
@RE080219 Hele brutale vraag hoor, maar zou je hier een foto durven delen toen je op je zwaarst was? Onherkenbaar natuurlijk, maar ik ben zo nieuwsgierig naar de before... Mag ook in pb hoor! (Meer uit nieuwsgierigheid, omdat je resultaat echt fantastisch is en een droom voor mij zou zijn. Wie weet durf ik het ooit....)
Oef, ik denk dat ik die niet eens meer héb! Zal eens kijken of ik nog wat vinden kan... *edit* nope, níks. Sorry.
Oh geloof ik best hoor. Maar hier dus 2x hele goede ervaringen met ruggenprikken. De laatste bevalling was echt hemels. Gewoon tot aan volledige ontsluiting lekker lopen netflixen met man. Toen voelde ik veel druk opeens en dacht ik me flauw te voelen, bleek ik 10 cm te hebben en mocht ik persen. 26 min later lag er een baby op mijn borst . voor mij zorgt een ruggenprik juist ervoor dat ik mijn angst wat meer kan loslaten. Dat zorgt bij mij dus echt voor het ‘meer in control’ gevoel. Voor mij dus de belangrijkste reden en dit keer wil ik het weer net zo.
Oh en waarom ik zo lang zo chill was.. m’n vliezen werden gebroken maar de kleine jongen vond het nog wel best. Er gebeurde niks. Gelukkig was er al wel een infuus aangelegd (zodat die ruggenprik er idd snel in kon indien nodig, besproken met de gyn vanwege m’n fobie ook). Toen dus maar wee opwekkers. Op een gegeven moment werden ze krachtiger en dacht ik ‘kom dan maar op’. Hij zat gelijk goed en ik werd weer relaxed. Ik wil graag geloven dat het nog een keer op deze manier kan (en dat ik dus idd ook daadwerkelijk weer zo relaxed en kalm kan blijven en zelfs de bevalling als bijzonder en magisch kan ervaren. Doordat ik mijn fobie op dat moment meer kon loslaten, gaf dat ruimte voor andere gevoelens).