Dit kwam bij me op toen ik in het favoriete filmtopic aan het lezen was: er zijn van die scènes waar ik - ook na 800 keer - steeds weer moet huilen, zo mooi, triest, ontroerend zijn ze, iedere keer weer. Bij welke filmscenes houdt jij het echt niet droog? Voor mij: - de speech op de begrafenis in Four weddings and a funeral. Als je eigenlijk voor de eerste keer beseft dat Gareth en Matthew een relatie hadden. Als Matthew dat gedicht voordraagt rollen de tranen steeds weer over mijn wangen: ‘He was my North, my South, my East and West, My working week and my Sunday rest, My noon, my midnight, my talk, my song; I thought that love would last for ever: I was wrong’ - de mensen van Working Title waren hier meesters in, want ook Love Actually krijgt het bij me voor elkaar. Als Emma Thompson ontdekt dat haar man een verhouding heeft, met kerst, tijdens het uitpakken van de cadeautjes met hun kinderen en ze in haar eentje in de slaapkamer haar tranen staat te onderdrukken om daarna met een vrolijk gezicht weer naar de kinderen te lopen. Kippenvel, steeds weer. - Dombo! Als zijn gevangen moeder voor hem zingt en hem door de tralies heen in haar slurf wiegt, terwijl alle andere babydieren bij hun hun moeder liggen. - de openingsscènes van Up en The Lion King - oké, deze is gênant: de lampionnen in Tangled. Ik vind die scène zo mooi
Bij de Titanic Als de boot aan het zinken is, je ziet de muzikanten spelen en dan krijg je die beelden van een moeder die dr kind in bed legt,ouderen die bij elkaar kruipen en vasthouden ect
Als je begrijpt wat ik bedoel. Als Zwelgje weggestuurd wordt nadat hij als groot monster weer de boel kapot heeft gemaakt...
Ja, die ook! En die oude mensjes die samen in bed gaan liggen. Eigenlijk iedereen in die scene die zich erbij neerleggen dat ze het niet gaan overleven..
Ik huil bij zo goed als elke film dus ik kan dit topic tot een nieuw deel voor je vullen Herkende elk genoemt huilstukje tot nu toe.
Oh echt, zwelgje, platvoet, bambi, dombo, lion king enz. Maar vaak als een hoofdkarakter dood gaat waar je een "band" mee hebt. Toch ook Stefan en Damon in TVD. Ragnar en Lagertha Vikings enz. Maar ik kan om veel janken mbt tot films en series, qua eigen leven ben ik geen makkelijke huilen, ben daarom allang al blij dat het zo wel lukt
Lion king 2, bij het liedje hij leeft in jou en bij het liedje als de zoon van scar verbannen wordt Dat gedicht tijdens de begrafenis bij 4 weddings & a funeral
Ik huil niet zo snel om films. Een brok in m'n keel lukt dan wel weer gemakkelijk. Bij The Lion King, wat vind ik dat nog steeds verdrietig om te zien. En inderdaad Als je begrijpt wat ik bedoel? En inderdaad Titanic, dat muziekje van het orkest ook. Het besef dat het echt gebeurd is. Zo ook Schindler's List. Meerdere momenten, waaronder het beeld van het meisje met het rode jasje. De enige kleur in de film (op het einde na). Ook weer door de muziek. En eigenlijk elke film waarin emotioneel afscheid genomen wordt van iemand die overlijdt.