Ik zal aftrappen: De eerste date met mijn man, toen niet wetende dat hij mijn man zou worden en de vader van de kinderen. Die eerste ontmoeting en gesprekken.. love it!
Het eerste dat me te binnen schiet, zijn toch wel beide bevallingen. Bij de oudste alleen dan wel pas vanaf het moment dat ik de verloskundige belde.
M’n trouwdag en m’n laatste bevalling. De trouwdag gáán we ook nog overdoen, we doen absoluut een vow renewal over een paar jaar. De laatste bevalling niet haha. Daar zouden we immers nog een baby aan overhouden en dat is niet meer de bedoeling, genoeg is genoeg. Maar wow wow wow wat was dat toch mooi, bewust unassisted en thuis.
Mijn trouwdag en de geboorte van onze jongste thuis. Ik vond dat laatste toch wel echt een hele bijzondere en mooie ervaring.
De bevalling van onze zoon. Hem nogmaals vast kunnen houden en bewonderen. Ik had niets aan deze dag willen veranderen, het was zo'n mooie ervaring om dit nog met hem "samen" te kunnen doen.
De dag dat ik mijn man heb leren kennen Mijn laatste bevalling, daar kijk ik zó fijn op terug (de andere twee hadden uiteraard ook een geweldig mooi eindresultaat, maar mijn laatste bevalling vond ik echt magisch mooi )
Laatste half uur van de bevalling van V (laatste 2 cm ontsluiting en 10 min persen ) De diplomering van m'n post HBO opleiding. Wat was ik trots op mezelf en wat was het een leuke studiegroep. Echt een feestje.
Het doet mij ergens pijn als ik bevallingen lees, helaas heb ik dat als ‘moeten doorstaan’ ervaren. Ik heb mijn eerste kinderen ondanks dat ze huilden niet vast kunnen houden, dat zal altijd moeilijk blijven. ik denk dan aan: - de dag dat ik mijn pony kreeg - bepaalde vakanties - trouwdag
De bevalling/keizersnede en hopelijk het dan wel bewuster mee te krijgen en haar eerste huiltje horen. En nog even samen met mijn moeder op de bank of in de tuin zitten. Nog even kunnen praten en dingen vragen. Zelfde geldt ook voor mijn opa.