Er is een verschil tussen opzoeken en niet beter kunnen. Barbie is een bekende persoonlijkheid maar stel dat je de ouders kent die bij jeugdzorg lopen voor uit huis plaatsing van hun kinderen dan zitten daar echt mensen tussen die ook zulke levenskeuzes maken. We kennen ze alleen niet. Maar ze bestaan echt; daarin is Samantha niet uniek.
En de aandacht en bekendheid levert haar wat op. Dit een vrouw zonder studie, zonder baan of carrière perspectief, waarschijnlijk in de bijstand. Met haar verleden geen enkele kans op ander leven maar door af en toe je kop in de media te tonen toch dat nieuwe truitje te krijgen of de zoveelste lip vergroting. Dat zijn dingen waar jij en ik misschien niet gelukkig van worden of gewoon zo kunnen kopen en genoeg geld overhouden voor wonen, boodschappen en meer. Dit is een bepaald milieu met een sterke herhaling van patronen wat wij helemaal niet kennen. Niet van onszelf, niet van familie, niet van collega’s of vriendenkring. Ik kan me voorstellen dat dus ook echt niets bij voorstellen.
Daar heb ik geen idee van, waar ze van leeft. Wij weten eigenlijk helemaal niks. Het is een nare situatie. Ik vraag mij gewoon af steeds waarom helpt niemand haar? Maar ze moet idd zelf willen en het toegeven. Maar goed, als je zo diep zit weet je niet beter en vast ook niet waar je moet beginnen. Het feit dat blijkbaar gelmore zelfmoord heeft gepleegd zegt heel veel...
Misschien omdat hulpverlening niet alles op kan lossen? Waarom zijn er nog steeds ouders die na heel veel begeleiding en hulp alsnog niet voor kinderen kunnen zorgen? Waarom lukt het sommige verslaafden niet om blijvend af te kicken ondanks alle hulp? Zoveel waarom vragen in de geestelijke hulpverlening. En het zegt niet dat ze nooit meer hieruit gaat komen maar dat het nu niet gaat lukken is duidelijk.
Ze is niet de enige weet ik uit ervaring. M'n ex-stiefmoeder ging na de dood van m'n vader ook vrijwel direct met een ander (binnen 1 tot 2 maanden en ze kende hem nog niet daarvoor, itt. Samantha). Sommige mensen kunnen nou eenmaal moeilijk alleen zijn en/of met zichzelf omgaan en/of dealen met hun eigen emoties en 'vluchten' dan weer direct een nieuwe relatie in. Mijn keuze zou het ook niet zijn.... Edit: ook nog even een positieve noot over m'n ex-stiefmoeder: tot op de dag van vandaag is ze wel nog altijd samen met die man. Nu al 19 jaar. Daar kan Samantha nog wat van opsteken...
Redelijk recent nog t overlijden gehad van mn vader, die zagen we aankomen. Maar mn moeder was toch echt compleet in de bonen. Gun mn moeder een hele lieve zorgzame man hoor, mijn zegen heeft ze dat heeft ze echt wel verdient. Komt dat vroeg op je pad toevallig, oke prima. Maar doorgaans bouw je dat rustig op met wat dates of uitjes alvorens je denkt "dit is een blijvertje" zeker als je jonge kinderen hebt lijkt me. Maar binnen een maand wereldkundig maken? Ik weet niet, wellicht ben ik hopeloos ouderwets, maar de as van mn vader was hier na een maand nog niet eens binnen. Persoonlijk zou ik dat moreel wel een hele rare combi hebben gevonden. Maar goed ik heb ook geen last van de pers ofzo, misschien dat ze die voor wilde blijven? Kan alleen hopen voor dr dat ze een fatsoenlijke lieve en zorgzame man heeft gevonden en niet de eerste de beste die een schouder om dr arm legde met een vlotte babbel. Schuilen kan je gelukkig ook wel bij goede mannen, maar helaas zijn er ook bij die azen op emotioneel kwetsbare vrouwen waarbij die laatste er niet beter van gaat worden. (en dat soort dingen zijn uiteraard niet alleen aan mannen voorbehouden). Hopelijk is t een lieverd en komt ze in kalmere wateren en de kinderen ook.
Dat ze hulp nodig heeft is voor iedereen wel duidelijk.. en dat er sterke reacties op haar acties komen vindt ik ook wel begrijpelijk.. Ze roept het ook allemaal op zichzelf af en is er zelf ook als de kippen bij om andere te veroordelen in haar instagram posts.. dat lezen haar kinderen ook..
Mensen die op haar reageren zakken eigenlijk mee op haar niveau. Het niveau van iemand die geestelijk verward is en qua intelligentie enigszins beperkt. Dat je als familie op haar zou reageren ( in privé dus) kan ik begrijpen. Maar wat snappen wij als buitenstaanders via sociale media nu? Alleen dat ze geen normaal gedrag vertoont, al jaren.
Tja er zijn alleen maar verliezers in dit verhaal. Samantha die de weg kwijt is, kinderen die geen stabiele moeder hebben om voor hun te zorgen, familie van de overledene die nu ineens pijnlijke opmerkingen van Samantha over hem te lezen (kunnen) krijgen. En van die nieuwe vriend kunnen we ook al concluderen dat de relatie niet voor eeuwig zal duren. Ik hoop dat ze op tijd geholpen kan en wil worden, want op deze manier hou je het niet vol tot je 80e.
Als t een lieverd zou zijn, zou hij haar beschermen en iig niet haar deze beelden/teksten op het net te laten zetten.
Zoals eerder al aangegeven deze vrouw is geestelijk niet in orde. Diverse stoornissen en zeer vermoedelijk (licht) verstandelijk beperkt met daarbij een verslaving om de emoties maar niet te hoeven voelen. Ze is eigenlijk een klein kind. Boos worden en schreeuwen omdat ze haar eigen emoties niet kan controleren. En ook niet om kan gaan met de buitenwereld. Ze leeft van het ene hoogtepunt naar het volgende dal en kan heel kort haar aandacht vasthouden (net als een kleuter zeg maar). Dat overlijden is nu achter de rug. Dus op naar het volgende hoogte of dieptepunt. En hulp heeft ze meer dan genoeg (gehad). Maar dat moet je wel kunnen en willen volhouden. En zolang je geen gevaar vormt mogen ze je niet gedwongen opnemen of behandelen (en dus ook je telefoon afpakken). Ik denk dat het wachten is op de volgende zelfmoordpoging of overdosis.
Heftig.. en toch snap ik niet dat de er nog steeds niet wordt ingegrepen door wie dan ook.. al is het niet voor haarzelf dan wel voor haar kinderen en familie. Ze heeft niet alleen zichzelf er mee maar ook haar kids.. diep diep triest. En dat er mannen zijn die hier nog in 'trappen', bizar..
Heel verhaal getypt, maar werd toch iets te persoonlijk... Ik herken Samantha zo erg in een vriendin van mij van vroeger. Vriendin had borderline, was een aantal jaar (einde middelbare school - begin vervolgopleiding) stabiel met medicatie en is daarna compleet ontspoord. Van de ene dramatische keuze in de andere, van manisch naar depressief, meerdere suicidepogingen, een paar gedwongen opnames... en dan toch weer stoppen met alle therapie en medicatie, wéér op die ‘drama-achtbaan’. Er was veel hulp, heel erg veel. 1 belletje en er was professionele hulp. Maar ze wou het niet, hooguit even om haar ‘op te lappen’. Ik heb me zo machteloos gevoeld, en uiteindelijk geleerd dat je het écht niet kan afdwingen - je kan het aanbieden, keer op keer op keer, maar iemand moet het aannemen.
Dat geloof ik ook, iemand moet echt willen en het inzien. Sommige gaan dit nooit nooit inzien. Na de geboorte van mijn dochter ben ik extreem depressief geraakt en had geen hulp maar ik wist van mijzelf dat ik hieruit moest komen, hoe dan ook. Mijn relatie ging extreem slecht en had niemand in de buurt wonen. Helemaal op mijzelf aangewezen ook omdat mijn huisarts mij weg wuifde. En toch ben ik er sterker dan ooit uitgekomen. Ieder persoon is zo anders. Je weet niet waar Samantha allemaal last van heeft. Heftig is dit wel!
Op laten nemen. Ik maak het van heel dichtbij mee, en diegene is niet zoals Samantha maar wel ook psychisch helemaal niet in orde. Diegene is van de week voor de 5e x weer opgenomen op een gesloten afdeling. Geen idee natuurlijk hoe het zit als ze zelf niet wil, maar ik vind dit echt bizar voor haar kinderen wat die allemaal mee maken door hun moeder. Volgens mij kan zij zelf geen beslissingen meer nemen, maar moet ze toch op de 1 of andere manier een x een gedwongen opnamen krijgen, zodat ze zichzelf niet nog meer schade aan doet.
Op grond waarvan wil je haar verplicht laten opnemen? Opname tegen iemands wil moet volgens mij een rechter aan te pas komen en die zullen haar niet op laten nemen, Destructief en impulsief gedrag is geen reden voor verplichte opname. Het is verschrikkelijk om aan te zien als naasten van, maar ook dat is geen reden voor verplichte opname. Een verplichte opname zou (volgens mij) alleen kunnen als ze op dit moment suïcidaal is of als ze in een psychose zit waarin ze anderen of haarzelf iets aan wil doen.
Kort gezegd kan een verplichte opname alleen als ze een gevaar voor zichzelf of haar omgeving wordt. En dat gaat best ver, weet ik uit ervaring...
Zoals gezegd kan je iemand niet zomaar gedwongen op laten nemen. Daar komt (terecht) een rechter aan te pas. En ze doet veel gekke dingen maar is geen gevaar voor zichzelf of anderen. Bedenk ook dat een opname geen wondermiddel is. Ze kunnen je misschien platspuiten. Maar voor echte behandeling is motivatie nodig. En ooit kom je weer buiten. Daarbij vraag ik mij af of ze leerbaar is. En een behandeling is ook niet mogelijk als je continu drugs (of andere) middelen blijft gebruiken... Ik begreep wel dat ze geen kinderen meer kan krijgen. En de kinderen die ze heeft krijgt ze nooit meer terug. Dat lijkt mij zeer verstandig.