In het andere topic schreef je dat hij eindelijk in lijkt te zien wat hij jullie heeft aangedaan. Maar als ik dit lees, denk ik niet dat dat zo is, maar dat hij die dingen zegt, omdat hij bang is dat je hem eruit zet. Anders zou hij de schuld niet bij jou neerleggen. Jij hebt niets, absoluut niets verkeerd gedaan! Het is echt een onmogelijke situatie, dat begrijp ik, maar ik denk dat (ondanks dat ik begrijp dat je hem wilt helpen) het enige wat je moet doen, is je afvragen: is dit nog ok voor de kinderen? En zodra dat antwoord “nee” is, dat je daar op moet reageren. Ik zou willen zeggen dat jij voor jezelf al lang voorbij die “nee” bent, en je mag zeker ook voor jezelf kiezen, maar ik denk dat voor je kinderen kiezen de stap misschien makkelijker maakt.
Voor mij ook zo herkenbaar en het wanhopige gevoel herken ik ook. Het gevoel van: ik weet echt niet meer hoe dit nog goed moet komen. Maar ik ging op de automatische piloot voor mijn kinderen. Bij mij leidde die fase uiteindelijk tot het doorhakken van de knoop. Om dat te kunnen doen, ben ik langzaamaan met mensen gaan praten over mijn situatie. Eerst met collega's gek genoeg, die stonden ver genoeg van me af. Toen de verpleegkundige van het CB, bij een standaard afspraak. Toen ik de eerste woorden uitsprak, rolde de rest er zo uit en bleef ik praten. Het gaf me zoveel lucht. Ik gaf aan haar akkoord om er met school over te praten en met de wijkagent. De intern begeleider belde me die dag nog voor een afspraak een paar dagen later en de wijkagent kwam die avond langs ivm de veiligheid. Hij nam iemand van jeugdzorg mee. Zo overweldigend, maar dat was goed: op die manier moest ik wel door. Ik moest wel, voor mijn kinderen. Van de intern begeleider van school (die terecht aangaf dat als ik niets deed, zij het zou doen (VT melding) ben ik naar een advocaat gegaan. Dezelfde dag nog, want ik was als de dood dat ik niet zou durven doorzetten. Mijn ouders heb ik t pas verteld toen de scheiding al in gang was gezet. Dat ik t goed geheim had kunnen houden bleek wel, mijn vaders eerste reactie was dat ik nog maar eens goed moest praten met mijn man want scheiden was pas nodig als t echt niet meer ging. Pas later heb ik hem alles verteld en stond hij achter me. Misschien heb je er wat aan..
Maar dat is typisch een verslaafde met soms nog onderliggende problematiek. Laten we een ding duidelijk maken. Niemand kan jou man beter maken. Dit is een keuze die hij moet maken. En als hij hier niet achter staat gebeurt het ook niet.
Dit berichtje laat zien dat je het eigenlijk allemaal wel goed doorhebt. Bedenk wat jij voor jezelf en je kind(eren) wilt. Jij bent mama, jij bent de gene die de kar moet trekken omdat je man dat niet kan. Zorg voor jezelf op elk mogelijke manier en als dat betekend dat jullie uit elkaar moeten om de gezondheid van jullie kind(eren) te waarborgen moet je dat gaan doen. Ik weet zeker dat jij dat kan, als je in deze omstandigheden kan overleven word het een eitje als jij een eigen thuis kan creëren zonder hem, zonder ellende, zonder gekronkel en zonder geweld.