Dag allemaal Onze zoon van 2,5 heeft al heel zijn leventje een pittig temperament. Beetje achtergrond info: Daarnaast had hij het eerste jaar een koemelkeiwit allergie. Gelukkig kwamen we hier vrij snel, en dankzij een super CB, achter, waarop we met andere voeding zijn gestart. Gelukkig bleek Nutramigen voldoende te helpen en hadden we toen hij 5 maanden oud was een heel ander, vrolijk kind. Slapen is altijd wel een dingetje geweest. Misschien ook door de onrust van de eerste maanden. Toen hij volgens mij ongeveer 1,5 jaar oud was, waren er momenten dat hij in de avond ineens heel onrustig (understatement) was. We probeerden alles om hem rustig te krijgen, maar het leek alleen maar erger te worden op die momenten. Ookal weet je dat je het niet moet doen, je gaat dan toch een beetje Googlen om te kijken of je iets tegen komt wat het zou kunnen zijn. In ons geval viel het kwartje toen we wat lazen over nachtangst. Dit was echt 1 op 1 te plakken op onze zoon als hij zo deed. Sindsdien weten we dat we hem moeten laten als hij een aanval heeft. Maar hoe moeilijk is dat zeg jeetje...als hij een hele heftige aanval heeft, word ik er zelfs verdrietig en wanhopig van en ga ik bijna denken dat er misschien toch iets mis is met hem (ookal weet ik dat dit niet zo zal zijn). Het is zo heftig om te zien. Soms werkt het om rustig tegen hem te praten, soms helpt helemaal niks. We kunnen al wel beter inschatten of we rekening kunnen houden met een aanval, als er een moment opde dag is geweest waarop hij heel boos of verdrietig is geweest. Voorbeeld: bij het kdv zitten zijn zus en hij in een aparte groep, maar met een tussendeur grenzen ze wel aan elkaar. Vaak starten ze samen op en op een gegeven moment gaan ze naar hun eigen groep. In het begin zorgde dit voor veel frustratie en verdriet bij onze zoon en die avonden had hij dus ook last van een aanval. Gelukkig denken ze erg goed mee bij het kdv en zijn de scheidingsmomenten nu meestal heel rustig. Er zijn ook dagen dat met name ik mijn dag niet heb en boos ben als hij dingen doet die niet mogen. Dat hoort natuurlijk bij zijn leeftijd, en ik moet mijn verwachtingspatroon zeker bijstellen en ben daar hard aan het werken, maar dat lukt dus nog niet altijd. Als er zo'n dag is, dan heeft hij ook weer een nachtangst. Ik geef mezelf daar dan meestal de schuld van. Ik ben best onzeker en weet ook dat dit uitstraalt op de kids en mijn zoon heeft nu de leeftijd dat hij dat nog even lekker gaat pushen natuurlijk. Sorry, het is toch een lang verhaal geworden, en misschien zoek ik niet echt tips, maar ook met name herkenning van andere mama's en papa's denk ik. Dus: zijn er mensen die het nachtangst-verhaal herkennen? En misschien toch wat tips?
Ja herkenbaar, het temperament wat minder. Onze zoon is juist een enorme binnenvetter. Hoe vaak heeft hij het? Ook nu op zevenjarige leeftijd heeft hij af en toe nog wel eens ‘aanvallen’ van nachtangst. Het kan echt maanden wegblijven (tot zelfs een jaar), maar soms kan het ook 2/3 keer in de week raak zijn. Het is altijd zo’n 2 uur na het slapen gaan. En de volgende dag herinnert hij zich niks ervan. Ik blijf dan bij hem, wrijf over zn rug, zeg zachtjes dat alles oke is. En dan gaat het weer over. Leuk is het niet nee, maar omdat hij er zelf achteraf geen last van heeft, ben ik er zelf ook rustiger onder geworden. Ik weet overigens niet of karakter of voorvallen er iets mee te maken hebben. Ik dacht ergens gelezen te hebben dat het een proces in de hersenen is waarbij de overgang naar verschillende slaapfases is verstoord. En ik dacht ook dat het op een gegeven moment niet meer zou gebeuren, maar nu met 7 jaar dus nog wel eens sporadisch.
Mijn dochter heeft het ook. Soms als reactie op gebeurtenissen overdag, maar meestal als ze koorts heeft of krijgt. Dan soms wel 3 aanvallen per nacht, dolle pret. Zij is altijd woedend. Toen ze jonger was hielp het vaak wel om haar uit bed te halen en met haar naar de woonkamer te gaan waar alle lichten nog aan waren, echt helemaal uit de omgeving halen dus. Dan was ze vaak snel rustig en probeerde op mijn schoot verder te slapen, dan kon ik haar zo terugleggen. Later werd ze daar alleen maar bozer van, dus nu doen we niks, dan is het het snelst over.
Mijn zoon heeft het ook. Ook vanaf ongeveer 1,5. Nu is hij 4 en is het nog maar af en toe. Wel gaat hij meer slaapwandelen. Dat zien ze vaak bij kinderen met nachtangst. Hier is het niet te verbinden aan gebeurtenissen. Mij is ook altijd verteld dat dit niet kan, omdat het een verstoord proces is in het waak/slaap ritme van je kind. Wel gaf de neuroloog toen aan dat vermoeidheid er mee te maken zou kunnen hebben. Ze zien het vaker gebeuren als kinderen moe zijn. De aanvallen waren hier zo heftig dat er meegekeken is of er niet meer aan de hand was. Dat was gelukkig niet. Wat ik doe is na drukke / prikkelvolle of prikkelarme dagen magnesium spray onder z'n voeten spuiten. Het is niet wetenschappelijk, maar wij hebben het idee dat het helpt in de frequentie en de intensiteit. En verder helpt het onze zoon om veel te sporten. Dus hij sport 3x per week na school en 2 a 3x per week op school en we wandelen elke avond. Toen hij jonger was , en er niet echt sport nog was, wandelde we heel veel. Na het eten gewoon met 2 jaar 3-5 km wandelen in een uur. Daarmee ontprikkelt hij voldoende meestal. Wat ook helpt is hen een kwartier voor een aanval wakker maken (nachtangst komt altijd na een x aantal uur slaap voor). Alleen moesten we dat dan de hele nacht doen, anders kwam het alsnog na dat aantal uur. Maar ik heb vaker gehoord dat kinderen dat er toch doorheen sliepen.
Mn neefje heeft het heel lang gehad (dat was een leuke ps toen ik oppastte en dat naderhand hoorde) mn dochter heeft het gehad maar sporadisch gelukkig. Die slaapt dan nu wel met 3 nachtlampjes, maar dat is een ander verhaal. Wij zingen al sinds dr geboorte een standaard liedje. Dus ben er maar bij gaan zitten naast dr bed en dat liedje zachtjes weer gaan zingen. Of t timing was of hielp geen idee maar ze leek te kalmeren daardoor. Ging weer liggen pakte dr deken, draaide zich om en sliep verder.
Dochter van 5 heeft het laatst voor het eerst gehad, drukke weken gehad. Na een dag bso kwam ze al warm thuis, en die nacht was het raak. Toen had ze denk ik ook hoge koorts want ze was bloedheet. Dus hier was de trigger overprikkeling en koorts. Het lijkt erop dat jij de trigger ook al gevonden hebt, en ermee bezig bent om die trigger te verminderen. Meer kun je denk ik niet doen.
Ja hier ook een zoontje die het heeft gehad, was niet terug te traceren naar gebeurtenissen overdag. Het is inderdaad echt heftig om te zien, echt krijsen deed hij. Als het heel erg was dan liepen we net als @Zohra met hem de fel verlichte badkamer in, daar werd hij wel eens wakker van. Later kwamen we erachter dat wanneer we een filmpje op de telefoon opzette met een liedje, hij hier ook rustig van werd.
Mijn oudste had het als peuter/kleuter. Het enige dat werkte was niks doen. Zodra we haar bv aan raakten, werd ze helemaal woest. Soms was ons zien al genoeg om woest te worden… Toen ze 4 was en net een tijdje naar de basisschool ging, ging ze ook slaapwandelen erbij. Stond ze ineens woest op zolder te tieren tegen een bureaustoel, was heel lastig haar daar ‘uit’ te krijgen. En ‘s ochtends kon ze zich er niks van herinneren. Nu is ze 9 en is het gelukkig al jaren over! Ze is wel altijd een moeilijke slaper geweest en nu uit zich dat vooral nog in moeite met in slaap vallen, maar als ze nu eenmaal slaapt dan slaapt ze ook door tot de volgende ochtend.
Ons zoontje heeft ook een pittig temperament.. in de peuter fase heeft hij ook veel last gehad van nachtangst, maar we hebben dit nooit echt kunnen linken aan een gebeurtenis overdag. De 1e x dat we het meemaakten, stonden we met de telefoon in de hand om de hap te bellen. Zo hysterisch was hij, maar niet reageren op ons.. heel beangstigend. Google afgespeurd en terecht gekomen bij nacht angst. Toen wisten we dat we hem gewoon moesten laten liggen, hoe moelijk ook. Gelukkig heeft hij sinds z'n 3e er geen last meer van gehad!
Hier een dochter met nachtangst, ze is er nu gelukkig overheen. Begon toen ze 3.5 was en met 6 jaar stopte het. We maakte haar niet wakker, bleven naast haar zitten en lieten haar razen. Ze ging vanzelf weer verder slapen.
Onze zoon heeft er ook last van (gehad). Ik kon de klok er bijna gelijk op zetten wanneer hij een aanval zou krijgen. Nu is hij ruim 6 jaar en heeft heel sporadisch nog een aanval. Destijds was het bijna dagelijks. Een enkele keer een nacht niet. Ik ging ook bij hem zitten en liet hem heen doen. Zodra hij eenmaal begon te gapen was het bijna voorbij. Een aanval duurde tussen de 10 min en 1 uur. Verschrikkelijk om je kind zo te zien, maar gelukkig kon hij zich de volgende ochtend nooit wat herinneren.
Hier kreeg ze het trouwens ook als ze heel nodig moest plassen en/of ziek was. Als ze moest plassen, tilde we haar op en zette haar op de wc, daar werd ze dan ineens wakker en was het over.
Nou nu zei ik laatst dat ons zoontje er geen last meer van had, maar vorige week was het 2x raak. Laat in de avond werd hij overstuur wakker. Ik dacht dat hij groeipijn had (dit heeft hij wel vaker), maar hij reageerde totaal niet op mij, alsof hij nog in diepe slaap was. 1x wakker gemaakt, waarna hij eigenlijk nog meer overstuur wasben bij hem gaan liggen en zo is hij weer in slaap gevallen.... Kan niet echt bedenken waardoor het kwam. Het was niet drukker of anders dan andere dagen.