Ja tuurlijk mag dat Maar niet net na een zwangerschap want dan had ik hem wat aangedaan Andersom zou ik dat ook gewoon doen
Neen dat is geen goed vergelijk want als hij stinkt wil ik dat hij zijn oksels wast . Vermelden dat iemand te zwaar word of vermagerd is nog gewoon een vermelding . Een beetje van hey het valt mij op. Ge zijt te dik is nog een stap verder , dan ben je het punt van zwaarder worden al voorbij.
Ik heb liever niet dat mijn man zegt dat ik te zwaar wordt. Ik weeg heel regelmatig (bijna dagelijks) dus weet prima wanneer ik aankom. Daar baal ik dan van en hoef ik niet van een ander te horen.
Ik zeg ook niet dat iemand met een gezond gewicht gezond leeft. Iemand die slecht voor zichzelf zorgt vind ik ook onaantrekkelijk. Maar andersom als je te dik bent is je gezondheid niet optimaal. Dan kun je nog zo gezond leven. Het is dan toch beter voor je lichaam om af te vallen. (En hiermee zeg ik niet dat dit voor iedereen "zomaar" mogelijk is)
hmm mijn partner doet dit niet maar heb ik ook leren kennen net voor ik 35 kilo ging afvallen. Toen heb ik hem gelijk duidelijk gemaakt dat mijn strijd met mijn gewicht een levenslange strijd is. En dat hij me in alle fases zal moeten accepteren anders was ik niet eens verder gegaan met hem. Ik leef gezonder dan mijn vriend maar ik ben te zwaar en hij niet. Hij zal er ook nooit wat over zeggen. Niet omdat hij niet durft of wilt maar omdat ik me heel bewust ben van mijn eigen lijf en ik me echt wel besef of ik zwaarder word of niet.
Ok dan zit daar bij ons het verschil, voor jou is het een vermelding voor mij een manier om te zeggen dat diegene er wat mee moet doen.
In theorie is het mooi als partners dat eerlijk en op een opbouwende manier tegen elkaar kunnen zeggen. Echter in onze specifieke situatie heb ik mijn man duidelijk gemaakt dat ik daar echt niet op zit te wachten. Maar daar zit wel een verhaal aan vast... Ik vind mezelf niet dik, maar ben ook nooit superslank geweest. Vanaf mijn puberteit zo ongeveer maat 40/42, ik heb een goed figuur (al zeg ik het zelf) een echte zandloper met slanke taille, grote borsten en flinke heupen. En voordat ik kinderen kreeg ook een redelijk platte buik. Zo zag ik er ook uit op mijn 23e toen ik mijn man ontmoette. Hij was best fit en gespierd toen, tijdens zijn studie sportte hij veel. Ik ben nooit een sportfanaat geweest maar deed wel jarenlang aan verschillende soorten dansen. Toen we gingen samen wonen kwamen er bij ons allebei wat kilo's bij. Ik baalde van mezelf en begon met hardlopen en op mijn eten letten zodat ik weer op gewicht kwam. Mijn (toen nog) vriend stopte juist met sporten door een blessure en omdat hij minder tijd had naast zijn werk. Hij baalde ook van de kilo's en het feit dat hij niet meer sportte. Ik probeerde hem te motiveren om een andere sport op te pakken (wat binnen zijn mogelijkheden lag qua tijd en blessure) maar heb nooit iets gezegd over zijn gewicht omdat a) het mij niet stoorde en b) hij dat zelf ook wel in de gaten had. Toen werd ik voor de eerste keer zwanger. Ik had véél trek, at waar ik zin in had en kwam uiteraard de nodige kilo's aan. Niet buitenproportioneel, maar ik moest natuurlijk wel wennen aan mijn veranderende lijf en voelde me soms trots, soms onzeker. En toen waagde mijn man het om bij 32 weken te zeggen dat ik wel erg dik werd en of ik niet moest gaan opletten met eten... Ik was hormonaal en woest en overstuur. Ter verdediging voerde hij aan dat hij het goed bedoelde, dat hij zich zorgen maakte om mijn gezondheid en dat hij niet wilde dat ik zou eindigen als zijn moeder (die zwaar overgewicht heeft, kledingmaat 52). Ik heb hem toen met de stoom uit mijn oren duidelijk gemaakt dat áls hij dat al serieus nodig vond om te zeggen, dat met 32 weken zwangerschap NIET het juiste moment was! Ik was ook enorm gekrenkt dat hij dacht dat ik blijkbaar mijn gezondheid zou laten versloffen ofzo, ík was nota bene degene die was gaan sporten en lijnen toen we beiden wat kilo's aan kwamen. Heb toen gezegd dat pas als ik een jaar na de bevalling in zijn ogen nog ongezond bezig zou zijn (qua eten of gewicht) hij er iets van zou mogen zeggen. Uiteraard was dat niet nodig, toen ik me een maand of 6 na de bevalling weer een beetje mezelf voelde ging ik weer sporten en de overtollige kilo's eraf lijnen, wat ook prima lukte. Bij de tweede zwangerschap ging het qua gewicht idem dito en na ongeveer een jaar was ik alle zwangerschapskilos kwijt. Tussen de zwangerschappen in sport ik om fit en op gewicht te blijven. Met de jaren is mijn figuur wel iets veranderd maar als ik weer in maat 42 pas ben ik tevreden. Mijn man is nooit meer gaan sporten en heeft inmiddels een aardig buikje gekregen. Ik heb er nog nooit iets van gezegd, onder het motto "Wat gij niet wilt dat u geschiedt...". Hij weet het zelf ook wel, en hij baalt er van. Heel soms probeer ik hem te motiveren om meer te bewegen, vooral omdat ik denk: als je ervan baalt, doe er dan iets aan. In ieder geval heb ik door de jaren heen bewezen dat ik mijn gezondheid/gewicht echt niet zomaar laat versloffen, hoezeer ik ook formaat olifant kan aannemen tijdens mijn zwangerschappen. Hij weet inmiddels dus ook dat enige opmerkingen over mijn gewicht absoluut niet gewaardeerd worden en dat hij die beter voor zich kan houden.
Ik hoop vooral dat mijn man iets zegt als ik te dun word. (Ik kom vreselijk moeilijk aan en weeg echt maar 50 kilo ondanks het vele eten) Dus ja, wij kunnen dat gewoon tegen elkaar zeggen, te dun/dik. Maar ik denk dat ik dat niet snel tegen mijn man zou hoeven zeggen hij sport 4 a 5 keer per week. Ik zou denk ik eerder zeggen dat hij te gespierd is want dat vind ik echt vreselijk lelijk.
Zeker. Gezond lichaam, gezonde geest en het oog wil ook wat -of althans mijn oog dan. Mijn man aantrekkelijk vinden zit voor mij in 100 verschillende dingen (van uitstraling, lach tot kleding, gebit, interesse tonen, aai over mijn bol, en ja, ook uiterlijk en daar is gewicht een onderdeel van). We hebben elkaar trouw beloofd en voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid. Maar gewicht is iets waar je invloed op kunt uitoefenen (en overkomt je niet -zoals een ziekte zoals eerder werd geschreven). Gelukkig denken we hier hetzelfde over en voelen we onszelf prettig bij een gezond gewicht (en het mentale effect van sporten) en kunnen we elkaar ook stimuleren/motiveren.
Maar ziekte kan wel enorme invloed hebben op uw gewicht natuurlijk. Ik schommel met -10kg en +10kg vanaf mijn normale gewicht op 1 jaar tijd en dat is allemaal door ziekte of als gevolg van restklachten (minder kunnen sporten, slechter slapen, medicatie gebruik,....).
Daar weet ik alles van -trage schildklier en ernstige knieblessure. Toch kijk ik ook hierin naar wat wel kan.
Mag best maar de manier waarop is natuurlijk van groot belang. Hier ging het gepaard met nare opmerkingen.Hij noemde me lui. Oma. "Ik vind je moeder lijf niet aantrekkelijk (na de geboorte van de 3e, met 16 maanden tussen nr 2 en 3). Tja. Het verlamde me juist. Werd nog onzekerder. En verdrietiger. Het is niet voor niets m’n ex..
Ik zou niet weten waarom hij dat zou moeten zeggen. Zoiets heb je zelf toch ook wel door? Ik heb de mazzel dat ik altijd slank ben en hier niks voor hoef te doen. Ik vraag mijn vriend weleens of hij mij ook aantrekkelijk zou vinden als ik zwaarder zou zijn. Hij zegt dat hij dat niet belangrijk vindt dus mij dan ook aantrekkelijk zou vinden. Tenzij het ongezond zwaar is, daar zou hij wel problemen mee hebben. Dus als hij het zou zeggen omdat hij zich zorgen maakt zou ik het goed vinden. Zijn ex vrouw was wel aan de zware kant. Maat XL en dat vond hij niet erg. Hij vond het vooral belangrijk dat zij tevreden was met zichzelf en dat was zij niet. Die gedachte snap ik wel. Het is aantrekkelijker als iemand blij is met zichzelf, of je nou maat S of XL hebt.
Nou zo simpel is het toch echt niet hoor. Ik kwam 21 kilo aan in 1 jaar nadat mijn schildklier ermee op hield (en zo zijn er nog veel meer voorbeelden). Doordat ik dagelijks pijn heb, kan ik ook maar weinig bewegen en dat maakt het eraf krijgen ook niet makkelijker.
Daar weet ik alles van -trage schildklier en ernstige knieblessure. Toch kijk ik ook hierin naar wat wel kan.