Ik ben bevallen aan het begin van de eerst lockdown. Op dat moment was er nog heel veel onduidelijk. Mijn man mocht eerst niet aanwezig zijn bij de keizersnede, toen weer wel. De keizersnede werd 4x verplaatst omdat ze de ok’s hadden gesloten. Heel stressvol allemaal. Toen ik in het ziekenhuis lag heb ik van Corona weinig gemerkt. Behalve dan dat ik na een dag zo’n beetje het ziekenhuis uitgezet werd. Thuis was de kraamzorg die de instructie kreeg om vooral niet bij ons of ons andere zoon in de buurt te komen. Ze mocht alleen maar schoonmaken. Na 2 dagen hebben we het bureau opgebeld. Een kraamzorg is voor ons veel meer dan een schoonmaker en als dat het enige is wat ze mocht doen dat ze van ons wel thuis mocht blijven. Schoonmaken kan m’n man zelf wel. Na een lang gesprek hebben we afgesproken dat de kraamzorg mocht doen waar zij zich fijn bij voelde. De tongriem van kleine man bleek veeeel te kort. Vanwege maatregelen moest ik alleen komen. Ik kon nog geen maxi cosi tillen dus we kregen gezeur toen man maxi cosi naar binnen tilde. Kraamvisite : in de kaartjes stond dat visite welkom was na de Corona maatregelen (little did we know). Er zijn een handjevol mensen uiteindelijk geweest. Van de rest gewoon niets meer gehoord. Ik vond het zo naar en eenzaam. De geboorte van mijn ventje is niet gevierd, ik heb mijn geluk niet kunnen delen. Op Facebook zat ik in een groep met allemaal moeders die in die periode waren uitgerekend. Driekwart van de moeders heeft een tik overgehouden van deze periode. Stuk voor stuk voelen zij zich eenzaam, niet gezien etc. Er is nog veel meer gebeurd maar veel te veel om even neer te zetten. Ik ben inmiddels in therapie geweest (er speelde wel meer, maar Corona was onderdeel van) Nog steeds kijk ik terug op een hele nare periode en ik hoop ooit nog weer een ‘normale’ kraamperiode mee te maken. Hoe hebben jullie deze periode ervaren?
Benieuwd naar je verhaal heb ik deze gelezen. Zit totaal niet in dezelfde situatie, heb namelijk 2 jongens van 8 en 10 jaar. Toch kan ik niet zonder reactie je topic weer verlaten. Ik snap je eenzaamheid. Ik hoop dat je over een tijd kunt terug kijken naar een vreemde maar ook bijzondere periode. Waarin je deed wat je kon en je het goed gedaan hebt. Goed dat je hulp heeft gezocht en veel sterkte.
Nog niet bevallen (december pas aan de beurt). De zwangerschap vorig jaar stopte met 8+1 toen was corona net in t land. Man mocht niet bij de echo aanwezig zijn, het kloppend hartje heeft hij alleen via video gezien (gelukkig wel opgenomen) vlak daarna was dat flikkerlichtje weg en eindigde dat in een mk. Rustige kraamtijd kennen we dan weer wel. De bevalling van onze dochter was ronduit een hel, de periode daarna met een huilbaby was niet veel beter. De kaartjes dan ook vrij laat de deur uit gedaan om te voorkomen dat ze met de kerstpost ten onder gingen (wat niet een onbekend fenomeen is). Hebben al met al maar een handje vol mensen gezien en dat was ruim voor corona. Had daar ook geen probleem mee, we waren al blij als we de dag door waren gekomen want met 18-21 uur totaal huilen per dag (en dus ook nacht) was slaap nagenoeg onmogelijk. Net bij ons op dorp geweest tijdens lunchtijd wat normaliter dan compleet uitgestorven is om wat knutsel/bak spul te halen om met mn dochter te doen, die in een bui zit al de hele dag en hopelijk daarmee een beetje er uit te halen is. Dat men geen mondmaskers meer draagt is tot daar aan toe, maar men duikt ook gelijk je nek in. Heb mn ffp2 masker maar opgegooid, hielden mensen gelukkig wel IETS rekening mee en de boodschappen gaan we weer bestellen. Net een mijnenveld daar, werkelijk waanzin.
Januari vorig jaar ons zoontje stilgeboren, de uitslagen van alle onderzoeken kwamen maart/april alles was telefonisch en doordat ze in ploegendiensten werkte zat er ook behoorlijke tijd tussen de telefonische afspraken(de placenta uitslag kwam laat binnen ivm wat ze gevonden hadden) in juli weer zwanger geraakt, gelukkig mocht man wel mee na de controles ect in ziekenhuis. Maar het was al een zware zwangerschap en door corona nog zwaarder..we konden niks leuks doen verder. Keizersnee mocht man wel mee gelukkig ondanks dat de dag ervoor bekend was dat er corona uitbraakje op afdeling was geweest. Kraamtijd was daardoor ook anders natuurlijk. We zijn enorm blij met ons mannetje maar nee was geen leuke tijd door corona.
Ik ben vorig jaar eind april bevallen en ik moet eerlijk bekennen dat ik het afgezien van die ene keer raamvisite met schoonzus en zwager (dat was echt heel verdrietig) verder eigenlijk een prima kraamperiode heb gehad. De kraamverzorgster was echt een schat van een vrouw, mijn moeder en mijn zus kwamen gewoon langs en mijn man was al die tijd thuis, wat ontzettend fijn was met de kinderen na mijn keizersnede. Ik heb daardoor echt heerlijk in mijn coconnetje kunnen zitten met ons gezin en voelde me niet verplicht om allerlei afspraken te maken met visite enzo. We kregen allemaal leuke cadeautjes bezorgd en lieve kaartjes van mensen. En natuurlijk veel gefacetimed. Toen ik me beter voelde en we een soort van draai hadden gevonden, kwamen vrienden en familie vanzelf langs, dat mocht toen ook weer. Ik heb het dus heel anders ervaren dan jij, maar kan me jouw gevoel ook goed voorstellen. Fijn dat je hulp hebt gehad om het te verwerken. Ik hoop dat het de (eventuele) volgende keer allemaal mag gaan zoals jij het voor ogen hebt!
Hier ook bevallen tijdens de 1e lockdown. De laatste afspraken bij de gynaecoloog moest ik alleen. Voor de rest heb ik niets gemerkt van de beperkingen tijdens de bevalling en in de kraamperiode. Tijdens de kraamperiode vond ik het fijn dat er beperkingen waren zodat niet alle familie spontaan komt aanwaaien. Dat ging bij de 1e namelijk anders aan toe. Op de laatste afspraken na en halsoverkop thuiswerken vond ik het allemaal meevallen. Ook een hele andere ervaring als jij. Hopelijk gaat het bij een eventuele volgende keer zoals jij het voor ogen hebt.
Eindelijk zwanger, gelukkig kon man nog mee naar de eerste spannendste echo’s. Termijnecho en alles daarna alleen moeten doen. Verschrikkelijk na alle ellende die we al gehad hebben. Was een hoog risico zwangerschap alles dus mega spannend en stressvol. Alles draaide alleen maar om Corona. Ben daar zo kwaad en verdrietig om geweest. En nog kan ik me hier boos over maken. Verschrikkelijk hoe alles aan de kant gezet werd voor Corona. Andere dingen gelden gewoon niet meer. Gelukkig thuis bevallen met een van m’n beste vriendinnen als verloskundige en een heel fijne kraamhulp. Daarbij niks gemerkt van Corona. Kraamtijd ik maar wat karig. Veel mensen niet gezien helaas.. Kijk ik nu naar mijn zoontje uit die zwangerschap en naar m’n dochtertje hoop ik echt dat verdere Corona shit ze bespaard blijft.
Bevallen tijdens de tweede lockdown... Kwam er in maart vorig jaar achter dat ik zwanger was, daarna volgde de 1e lockdown. Alles verliep ineens heel anders.. alleen naar echo's, controles etc.. dankbaar dat alles goed is verlopen. Ik zag erg uit naar mijn verlof, nog wat tijd voor mezelf, tijd voor leuke dingen, lunchen met vriendinnen, in januari met het hele gezin verlof (mijn partner had 4 weken partner verlof opgenomen). Dat verliep ook compleet anders. De tijd is voorbij gevlogen en kan me er eigenlijk vrij weinig van herinneren, behalve het gedeelte van thuis op elkaars lippen zitten. Zeker wel geprobeerd om er wat van te maken, het was niet allemaal stom en vervelend. Maar het voelt toch als een tijd die nooit meer terugkomt. En met ijskoud en slecht weer ga je ook geen lange wandelingen maken met een newborn en kleuter en geen restaurants die open zijn om even op te warmen. Dus zeker heel dankbaar voor onze dochter, maar de tijd waarin ik zwanger was en bevallen ben zal ik nooit vergeten, vind dat soms best lastig.
Ik lees hier heel uiteenlopende ervaringen. Fijn dat er ook een aantal juist extra hebben kunnen genieten van de rust. Dat is ook echt wel wat waard. En voor de andere dames een dikke knuffel. Het is niet fijn, maar het slijt wel ( mijn ervaring dan)
Voor mij is/was het heel dubbel. Ik ben nu zwanger, maar heb hiervoor een aantal miskramen gehad. Na mijn eerste miskraam in januari voor de eerste lockdown, zouden we eindelijk verder gaan met IVF 2. Dat was in maart toen corona net nieuw was. Alles in het ziekenhuis kwam stil te liggen en het was onzeker of en wanneer de poging kon plaatsvinden. Gelukkig werd ik natuurlijk zwanger, dus kon IVF tijdens corona ons bespaard blijven. Wel was ik na de miskraam onzeker, maar zou ik pas bij 12 weken de eerste echo krijgen. Na aandringen mocht ik eerder komen, maar zonder vriend. Toen bleek dat ik weer een missed abortion had. Zo ver wonen we niet van het ziekenhuis, maar die fietstocht naar huis leek een eeuwigheid te duren. Het was mooi weer en overal waren baby's en kleine kinderen. Ik kon mijzelf er niet toe zetten om het via de telefoon aan mijn vriend te vertellen, dus deed dat pas toen ik thuis was. In de zomer weer een IVF-poging. Gelukkig geen wachtrij, maar wel weer veel dingen alleen doen, zoals de terugplaatsing. Vriend mocht alleen bij de punctie zijn. Bij de eerste echo's mocht hij aanwezig zijn, maar bij een tussentijdse controle niet. En toen bleek ik weer een missed abortion te hebben, en weer was ik alleen in het ziekenhuis. Ik voelde mij zo alleen. Daarna onderzoeken naar herhaalde miskramen, waardoor de boel even stil lag toen in het najaar de maatregelen weer strenger werden. Inmiddels ben ik weer zwanger, op de natuurlijke manier. Vriend mocht bij de eerste paar echo's gelukkig mee, en ook bij de medische echo's. Gelukkig mag er nu weer veel meer, waardoor ik voor mijn gevoel wat meer van de zwangerschap kan genieten. Zo kan ik naar zwangerschapszwemmen en een cursus doen. Ik hoop ontzettend dat de wereld in oktober, wanneer ik uitgerekend ben, niet weer in lockdown gaat. In de periodes van IVF, onderzoeken en afwachten op het verliezen van het vruchtje lijkt de wereld stil te staan. Je kunt niets plannen, wegens alle afspraken, verdriet, etc. Het 'goede' nieuws is dat de hele wereld toch stil stond door corona en ik dus niets gemist heb aan leuke uitjes, vakanties, etc. Als je dan toch een klote tijd moet hebben, dan maar in deze periode. Voor nu voelt het alsof het geluk eindelijk aan onze zijde is. Deze zwangerschap gaat goed en tegelijkertijd gaat de wereld weer open!
@Chayammy wat een moeilijke tijd hebben jullie achter de rug! Ik duim voor je mee dat je in oktober vol plezier en geluk jullie kindje mag verwelkomen.
Vervelend dat je zoveel nare ervaringen/herinneringen over hebt aan die periode. Hier nog niet bevallen maar wel een heel traject en zwangerschap in Corona tijd. Tijdens onze 2e ivf poging halverwege moeten stoppen omdat de ziekenhuizen niet wisten hoe het ging lopen. Ze konden bij complicaties geen plek aanbieden om geholpen te worden en artsen waren wellicht ergens anders nodig. We begrepen dat en qua leeftijd zat er bij ons geen druk achter. Zelf aangegeven dat we even rust ook wel fijn vonden. Na 2 maanden mochten we starten maar we kozen zelf voor 6 maanden. Tijdens die ivf poging heb ik enkele afspraken alleen moeten doen, maar bij de punctie en terugplaatsing mocht mijn vriend wel zijn. Dat vonden we eigenlijk ook wel het belangrijkst. Nu tijdens de zwangerschap mocht hij wisselend mee. Gelukkig wel bij de eerste echo’s en 20 weken echo. Tussendoor nog extra echo gehad en daar mocht hij helaas niet mee, vond ik toch wel lastig na alles wat we mee hadden gemaakt.. Hij heeft toch wat dingen gemist. Ook geen extra echo met familie wat we graag hadden gedaan. Daarnaast moesten we alleen langs onze ouders en snel ivm avondklok om te vertellen dat we zwanger waren. Echt vieren zat er niet zo in. De rest hebben we maar via videobellen gedeeld. Winkels gesloten waar we al jaren naar uit keken, geen cursussen etc. Ja dat is soms wel jammer. Gelukkig mag er nu weer veel meer. Hopelijk is dit is september ook nog allemaal zo. Dan is de bevalling in elk geval een beetje normaal, genoeg plek in het ziekenhuis etc. Kraambezoek willen we sowieso de eerste week niet uitgebreid, daarna hoop ik wel dat we wat mensen kunnen zien. De meesten hebben we tijdens de zwangerschap maar 1 of 2 keer gezien. Dus wel raar dat als ze ons zien er ineens een baby is haha. De eerste 3-4 maanden vond ik het trouwens wel fijn om weinig mensen te zien en thuis te werken. Het was wel heel makkelijk om alles geheim te houden haha.
Wat heftig zeg TS Zit niet in hetzelfde schuitje, maar kon niet wegklikken zonder een virtuele knuffel achter te laten! (Ook voor alle anderen natuurlijk.)
Dat vond ik in de kraamweek wel fijn indd.. had ik niet gedacht. Als de kraamzorg er was, mocht er in principe geen bezoek komen. Onze ouders zijn in die week wel langs gekomen, maar dan als de kraamzorg weg was en ook zeker niet iedere dag bezoek. Heerlijk rustig aan overdag..vrienden hebben ook wat langer moeten wachten voor bezoek, maar was helemaal prima
Ik moet zeggen dat ik het ook niet heel erg vond dat ik niet elke dag weer visite had . Alleen dat daarna ook niemand kwam had ik niet verwacht.
@Chayammy wat een ontzettend heftige tijd. En wat moeilijk dat je het slechte nieuws alleen moest ondergaan. Heb je het een beetje kunnen verwerken? wat fijn dat er nu meer kan idd. Ik hoop dat je een beetje kunt genieten van je zwangerschap. Hopelijk gaat alles goed <3
Tijdens de eerste lockdown kreeg ik een MA... Dat was minder... Gelukkig destijds wel troost gekregen door te knuffelen met mijn moeder en zus. Ook al mocht dat niet, ik had het toen wel nodig. Tijdens de tweede lockdown zwanger en bevallen. Heerlijk genoten van de rust en manlief mocht gelukkig bij alle echo's zijn.
Na een lange weg van icsi IVF was de 13de terugplaatsing eindelijk raak! De zwangerschap begon heel onzeker. Groei achterstand van het embryo en regelmatig bloedverlies. Er werd ons verteld om rekening te houden met een miskraam. Wonder boven wonder was alles in orde na 10 tot 12 weken. Dit was nog in november/december 2019 dus mocht mijn man bij alle echo's aanwezig zijn. Dat ik 24 weken zwanger was begonnen de restrictie rondom corona. Het heeft mijn heel veel extra angst gegeven. Bang dat het virus mijn baby van mij af zou pakken. Toen was er nog weinig over bekend. Ook hielp het niet mee dat ik al zo onzeker was over de zwangerschap omdat ik niet durfde te geloven dat het echt waar was. Het begin was namelijk zo rommelig, zo onzeker. Door de angst veel mensen op afstand gehouden. Baby kamer en alle spullen online gekocht. Baby shower op afstand. Geen zwangerschap clubjes. Veel onzekerheid of man nou wel of niet aanwezig mag zijn bij bevalling ingeval van een mini snot neus. Niets waar van je zolang gedroomd hebt. Uit eindelijk thuis komen te zitten aan het eind met een te hoge bloeddruk. Maar wel alle afspraken in het ziekenhuis alleen moeten doen. Dat vond ik zwaar. Juni 2020 Baby laten zien aan je geliefdes vanachter het raam ook erg verdrietig. Omdat ik iedereen op afstand hield vanwege de angst mijn kindje te verliezen. Een Postnatale depressie opgelopen omdat ik (onder andere) te veel te snel zelf ging doen. Gelukkig hele goeie hulp ontvangen van familie, vrienden en professionele mensen. Goed op weg om weer helemaal te herstellen Maar ja mede door corona heb ik zeker wel een extra diepe deuk opgelopen.
Ik ben in het eerste weekend toen bekend werd dat de scholen dicht zouden gaan bevallen. Eigenlijk heb ik van de eerste weken weinig mee gekregen, mn ouders brachten wat er nodig was en omdat ze al bij de bevalling mee in t ziekenhuis waren mochten ze gewoon komen. Heb nog 1 stel op bezoek gehad en daarna mocht t niet meer. Ik kan je gevoel wel begrijpen, had mezelf erg verheugd op een leuke kraamperiode, zeker als het mn laatste kindje zou zijn. En toen ik na 3 maanden weer moest gaan werken had ik mn kindje niet kunnen laten zien, de bevalling niet kunnen bespreken en weet ik wat voor praatjes nog meer. Vrijwel geen foto's van visite enz. Ik vond het ook wel eenzaam soms, zeker omdat ik al alleen ben en miste het langskomen van vrienden. Ik baal er nu mn kindje al 15 maanden is best van dat ik geboorte en verjaardag niet heb kunnen vieren en grootste deel van familie en vrienden mn kindje nog nooit gezien heeft. Ik ben zelf altijd alleen naar iedere afspraak geweest bij beide zwangerschappen, dus daar snap ik nooit zo t probleem van. Maar dat ligt meer aan dat ik het meer een praktisch iets vind en dat ik denk met partner ook naar de meesten wel alleen zou gaan. Dus dat had voor mij niet zo drama geweest denk. Als ik plots naar t ziekenhuis had gemoeten zou ik ook alleen zijn gegaan en mn moeder pas later komen, nu was ze er gewoon bij, aangezien ik thuis had willen bevallen. Wat toen natuurlijk door onduidelijkheid nog kon. Wat ik moeilijk vond is dat er geen dokter ofzo wilde komen kijken toen ik zei dat ik vond dat het niet helemaal goed zat. En dat ik na een jaar later pas enigszins serieus lijk genomen te worden in die klachten. Wel gek van die tongriem. Bij mijn beide kinderen heeft de verloskundige die thuis door geknipt Je moet in Nederland trouwens vrijwel altijd zodra je zelf kunt lopen t ziekenhuis uit. Dus na een dag is niet zo gek, vaak al na een paar uur. (Als je niet om medische redenen zou moeten blijven)
Wat herken ik de gevoelens in je verhaal. Bevallen vorig jaar maart toen alles op slot ging. En daardoor een flinke dip over gehouden. Iets met onafgeronde zaken, althans zo voelt het. Wel hebben wij gewoon kraamvisite ontvangen zoals zussen, opa's en oma's. Maar toch het had zo'n bijzondere tijd moeten zijn. Gelukkig was er voor onze kraamzorg nog niet heel veel bekend, en dus kwam ze wel in onze bijzondere persoonlijke bubbel en deed de controles enz en ook kwam ze naast me op bed zitten enz l.. toch voelde het niet compleet en denk ik er nog regelmatig aan. Sterkte, ik weet hoe je voelt!