Ik heb spijt dat ik, na de opleiding tot verzorgende IG, niet meteen door ben gegaan voor verpleegkundige. Nu heb ik 4 kinderen en zie ik het op het moment niet zitten om er een opleiding naast te gaan doen. Verzorgende staat me steeds meer tegen. Ik vind het vreselijk dat ik weekenden en feestdagen moet werken. En nu weet ik niet of dat komt doordat ik het werk gewoon niet meer leuk vind. Want als verpleegkundige moet je natuurlijk ook weekenden en feestdagen werken. Bovendien zou ik als verpleegkundige absoluut niet in de thuiszorg en in een verzorgingshuis willen werken. Ik zou graag in het ziekenhuis willen werken, dat is altijd mijn droom geweest. Maar of die droom ooit nog uit gaat komen...
Ik laat echt makkelijk over me heen lopen om maar de lieve vrede te bewaren. Later heb ik dan spijt dat ik niet gewoon mijn mond heb open getrokken.
Ik heb geloof ik wel een aantal jaren later haar via Facebook een bericht gestuurd om te zeggen dat het mij spijt. Daarop kreeg ik als antwoord dat ze het nooit verwacht had maar dat ze het wel fijn vond dat ik mijn excuses aanbood. Ik snap jouw reactie ook inderdaad, er zal bij mijn voorval ook vast wel iets aan vooraf gegaan zijn, alleen dat kan ik me niet meer herinneren
Ik had graag willen luisteren naar dat stemmetje dat zei dat ik niet met ex moest trouwen. Toch gedaan, ik vond dat ik niet meer terug kon. Maar echt spijt heb ik geen seconde gehad want anders waren mijn oudste 2 zoons er niet geweest. Al had ik ze graag een andere vader gegund
Ik heb ooit eens gekrijst tegen mijn moeder dat zij kinderen wilde en dat zij dus mijn kamer maar op moest ruimen Ik kon er best vaak zulke crap uitgooien
Ik had gewild dat ik geen relatie was begonnen met mijn ex. En niet omdat ik hem haat, maar omdat ik hem vreselijk mis als de beste vriend die hij was vóór de poging tot relatie. Nu hebben we geen contact meer. Spreek zijn ouders nog wel haha, die zitten bij mij in de kerk
Ik woon in de beurt van Zwolle. Kijk regelmatig op de sites van de ziekenhuizen naar vacatures, maar tot nu toe geen succes.
Heel erg spijt dat ik naar het noorden van het land ben verhuisd. Of eigenlijk, dat ik er ben gebleven. Ik kan hier nu niet (makkelijk) meer weg, en ik snak naar (Brabantse) gezelligheid en kan hier maar niet wennen
Oh ik deed dat ook. Als mijn moeder bijvoorbeeld wou dat ik iets deed, dan riep ik terug dat ze maar halftijds werkte en in ploegen. Dus ze had tijd met hopen om her zelf te doen.
Spijt van mijn laatste smsje naar mijn broer. We konden het altijd heel goed met elkaar vinden, deden heel veel samen (concerten, festivals enz). Toen hij een vriendin kreeg snapte ik dat dat minder zou worden, maar zij was wel erg aanhankelijk en hield hem onder haar duim. Misschien was ze wel jaloers, geen idee. Maar goed, hij zou op een avond bij mij komen (nadat hij al meerdere afspraken had verzet) en een half uur voor de tijd stuurde hij mij een berichtje dat hij weer niet kon omdat hij iets anders had.. Ik was zooo teleurgesteld dat ik hem een sms terug stuurde dat ik dat niet leuk vond en dat hij mij maar een berichtje moest doen als hij weer wilde afspreken. Nooit meer wat van hem gehoord.. Ik wist toen niet dat hij problemen had met drugs en dat hij zich alleen voelde na ruzie met onze ouders, ik denk dat hij dacht dat ik hem ook in de steek liet? Wat natuurlijk niet waar is, ik heb in de 2 jaar daarna nog regelmatig contact proberen te zoeken maar zijn vriendin bemoeide zich ermee en heeft het contact afgehouden. Helaas is hij 2,5 jaar na ons laatste contact overleden.. Gelukkig heeft mijn man hem 2 weken voor zijn overlijden nog gesproken en mijn broer vertelde toen dat hij blij was met mijn berichtjes, dat ik daar niet mee hoefde te stoppen maar dat hij nog even geen contact wilde. Ik denk dat hij niet wilde dat ik hem zo zou zien, aan de drugs enz.. Toch doet mij dit nog zo veel pijn, altijd houd ik spijt.. had ik maar..