Wat moet ik mee...

Feitelijk gezien is de oorzaak van de breuk toch ook alles wat er is gebeurd? Het verliefd worden op een ander is het gevolg van alles wat er is gebeurd. Niet de oorzaak van de breuk. Probeer dat onderscheid voor jezelf te maken, want als je relatie goed was, had je niet je relatie willen breken. En mocht je jezelf toch iets willen kwalijk nemen dan kan je dat beperken tot: ik had eerder voor mezelf moeten kiezen en eerder mijn grens moeten trekken. Jouw (bijna) ex heeft de keuze gemaakt jou niet te respecteren, om jou buiten te sluiten als het gaat om keuzes die hij heeft gemaakt, om jou onheus te bejegenen en weet ik wat allemaal! De consequentie van zijn keuzes en gedrag is dat jij niet meer verder wil en kan in deze relatie. En daar mag hij het gevolg van dragen. En als hij jou iets zou verwijten: jij heb geen keuze gehad in het besodemieterd worden! Dat heeft hij voor jou besloten. Dus voel jezelf alsjeblieft geen dader!!! Want in deze is hij niet het slachtoffer van jouw keuze, maar van zijn eigen keuzes. Hij heeft de mogelijkheid gehad om anders te handelen, om open en eerlijk te zijn, om een gelijkwaardige relatie te hebben.
Het enige wat je te doen staat is zaken goed regelen nu en denken in het belang van de kinderen. Jullie beiden moeten het goed hebben als jullie uit elkaar zijn (dus jij ook!), want dat is het beste voor de kinderen.
Sterkte!

 

Natuurlijk is het lastig. Maar ik ben blij om te lezen dat het in elk geval niet heel slecht gaat. Heel goed gaan nu dat had ik eerlijk gezegd ook niet verwacht.
Dit zijn ‘grote’ processen die tijd kosten. En waarbij je door allerlei stadia heen gaat. Ik denk dat het goed is dat je een keuze hebt gemaakt. Hopelijk verloopt eea wel soepel als hij aan het idee is gewend.

 

wow je kinderen wil je gewoon thuis laten wonen met een psychisch instabiele vader. Heel vreemd. En ondertussen heb je al een vriendje, wat een signaal geef je dan af aan je kinderen. Ik zou alles op alles zetten om tot een goede omgangsregeling te komen voordat je de kinderen zomaar achterlaat en zeker willen weten dat hij in zijn gekkigheid van geen scheidng willen nog wel goed voor de kinderen kan zorgen.

 

net zoals hij geen keuze heeft dat zij hem nu besodemieterd met een ander.

Zijn acties zijn niet goed te praten, maar ze praten haar acties ook niet goed.
Vreemdgaan is gewoon niet oké (dat zijn mijn normen en waarden althans) Dan kan je wel gaan wijzen ‘hij is niet eerlijk geweest en hij liegt’ , maar dat doet TS nu ook.

 

Dit idd.
Aangezien het ook al allemaal langer speelt word het ook wel tijd om eerlijk te zijn.
Dit had al veel eerder moeten gebeuren ipv de focus te leggen op de fouten van de partner alleen.

 

Neem je kinderen mee! Echt!! Heel belangrijk. Ik ken wat situaties dat dit voor problemen heeft gezorgd. Bijna mezelf.. echter had ik gelukkig het bewijs dat ik ,zonder kind, op straat ben gegooid.

 

Inderdaad, niet zonder je kinderen weggaan...Dit kan inderdaad grote gevolgen hebben voor jou (en voor de kinderen) qua voogdij e.d.

 

Als je dat niet doet denk ik dat je vreselijke spijt gaat krijgen. Neem je kinderen alsjeblieft mee. Buiten dat vind ik het een slecht idee om je kinderen bij iemand achter te laten die bezig is om een verslaving onder controle te krijgen en ondanks dat het nu beter lijkt te gaan zegt dat nog helemaal niks.

 

Ja echt waar. Als je als moeder je kind achter laat sta je 0-1.. (zeker als vader kwaad wil en dat weet je vooraf nooit)

 

Ik zou volledig open kaart gaan spelen en dus ook vertellen dat je gevoelens hebt voor iemand anders. Beter de pleister er in 1x af dan telkens een stukje

 

Ik zeg nergens dat vreemdgaan oké is. Maar wat voegt het verder toe om dit nog te bespreken? Amarens sterft van binnen waarschijnlijk al genoeg van schuldgevoel, dit wordt door haar partner al voldoende gevoed. Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten als haar en werd haast verblind door mijn schuldgevoel en zag amper nog dat ik niet de enige schuldige was. Terwijl ik mij wel altijd heb ingezet voor mijn relatie. Bleef proberen en bleef proberen. En ook ik had eerder moeten stoppen met proberen, dan was ik niet tijdens mijn relatie verliefd geworden en niet tijdens mijn relatie een affaire aangegaan. En ik geef Amarens ook aan dat zichzelf enkel kan verwijten dat ze eerder een streep had moeten trekken en de relatie had moeten beëindigen (dan was vreemdgaan namelijk niet gebeurd)
Ik ben voor absolute eerlijkheid binnen een relatie. Maar als je relatie stopt. Ben ik voor absolute inzet om de beste situatie te creëeren voor de kinderen en aangezien Amarens dit schreef in het vorige topic over het gesprek met de huisarts:

Ik denk overigens niet dat hij heeft verteld dat hij agressief is. Hij gebruikt zijn ziekte wel als een excuus want hij heeft het geestelijk zo zwaar en ik ben slecht want ik help hem niet. Elk gesprek met hem eindigt met een driftbui en verbaal geweld naar mij toe. Fysiek geweld is meestal spullen kapot slaan/gooien/smijten en vuisten op tafel. Als ik maar probeer te zeggen dat de oorzaak bij hem ligt en er geen excuses zijn voor wat hij gedaan heeft, barst de hel los.

Het opbiechten van het overspel lijkt mij in dit geval niet in het belang van de kinderen

 

Wij hebben toen een tijd om en om in het huis gewoond tot mijn ex een nieuwe woning had zodat we niet meer samen hoefde te wonen maar de kinderen wel stabiliteit zouden houden, ons beiden konden blijven zien totdat we apart van elkaar konden wonen.

 

Tja en toch zou ze de kinderen bij hem achterlaten en zegt ze zelf het volgende
De vader kan echt wel in de basis voor ze zorgen, misschien zelfs beter dan ik, en ik hou het echt wel in de gaten.

Op basis van haar vorige topic dacht ik ook, hop buiten die handel maar ik vind het maar flauw dat het maar een half verhaal was en er plots een ander man in het spel is.
Hij is niet alleen in fout in dit alles uiteindelijk.
Ze steken alle 2 stoten uit.