Ik heb denk ik maar 1x de ‘vraag’ (was meer commentaar) gehad hoe ik dat dan zou doen als mijn man me zou verlaten. Want ik had geen baan en een gat op mijn CV. Ik vroeg toen terug hoe hij de zorg voor zijn kinderen zou doen als zijn vrouw hem zou verlaten want hij kon nog geen ei bakken, of de aan knop op de wasmachine vinden. ‘Dat dat leer ik dan wel’ was zijn antwoord. ‘Idem’ reageerde ik. Verder heb ik me volgens mij nog nooit hoeven verdedigen. Ik zit zelf op dit moment wel met burn out klachten. En dat komt omdat mijn ‘me-time’ vs ouderschap uit balans is. Ik had/heb meer tijd voor mijzelf nodig dan ik mezelf gaf en kon geven. Dat komt oa. door een zorgenkind (autisme) en faalangst en ADD (lastig prioriteiten stellen). Ik zou wel aanraden om jezelf goed in de gaten te houden. Wees eerlijk naar jezelf. Als je je goed voelt bij je keuze dan maakt andermans mening minder uit
Mijn kinderen zijn ook nog nooit uit logeren geweest en de oudste word in November 4. Iedereen in mijn omgeving vind dat gek, maar zolang mijn kinderen er inderdaad niet zelf over beginnen zie ik de noodzaak niet.
Zo is het maar net! En ik denk dat als een ander er geen probleem van maakt, je zelf ook eerder geneigd bent om de ander tegemoet te komen. Tenminste, zo voel ik het wel.
Alleen ff je laatste punt, laat ik je gevoel even wegnemen, voor sommigen onder ons is die me-time echt noodzakelijk om juist als moeder goed te kunnen functioneren. Voor jou blijkbaar niet, das prima. Maar zet het dan niet weg als “overdreven”. Jij kan niet bij mensen in hun hoofd kijken, of hun thuissituatie beoordelen.
Ik vind sommige reacties bijzonder om te lezen, over opmerkingen in de omgeving. Ik heb bijzonder weinig opmerkingen gehad in de 5 jaar dat ik moeder ben, dus ben benieuwd hoe dat gaat. Mijn moeder heeft wel eens gezegd dat zij een co-sleeper niet zo nodig zou vinden, maar dat is eigenlijk alles. Hoe kom je op een gesprek over logeren en dat mensen verbaasd zijn als je dat niet doet? Is dat dan familie of buren? Ik breng mijn kinderen bijvoorbeeld niet naar de opvang in vakanties, want heb ze liever mij me, en ik heb een goede vriendin die haar zoontje standaard bracht op haar vrije dag, zodat ze een dag voor zichzelf had. En dat was allebei oke, want we zijn gewoon anders. Is het dus niet gewoon heel logisch dat mensen andere beslissingen maken, omdat ze anders in elkaar zitten, en dat dat dus niets zegt over dat de ene opvoedstijl béter is dan de ander. Het één past alleen beter bij de één dan bij de ander. In diezelfde lijn probeer ik over het gedrag van mijn baby en kinderen ook zo min mogelijk over goed en slecht te praten. Dat mijn baby niet makkelijk in slaap valt in bed maakt hem geen slechte slaper.
Oehhh herkenbaar, ik heb een paar jaar geleden een burn-out gehad en wat jij beschrijft speelde bij mij ook grotendeels. Je kan sommige dingen niet wegnemen (want mijn zoontje heeft nu eenmaal autisme, ik sta er alleen voor dus het is druk, etc etc) maar ik heb wel geleerd er anders mee om te gaan. Desalniettemin blijft het af en toe een uitdaging (zit ook in de aard van het beestje) en die me-time is echt zoooooooo belangrijk! Jezelf op 1 proberen te zetten zodat je ook het best in staat bent voor anderen te zorgen.
Hier de jongste ook nog nooit en die word 4 en de oudste 2 is ook makkelijk te tellen op 1 hand . Buiten dat onze kinderen er niet naar vragen moet je natuurlijk ook wel mensen hebben die ze willen bijhouden .
Ja ik kon dat dus vroeger ook niet . Niet met en niet zonder de kinderen Ontspannen was iets doen en bezig zijn. Dat is echt wel anders geworden. Ontspannen is nu vooral niet te veel doen .
Daar ben ik idd nu mee bezig. Ik ben nu bezig met het erkennen en herkennen dat ik mijzelf altijd onderaan zet. Ik had daar vrede mee, het geluk van mijn kinderen en partner vind ik oprecht belangrijker. Maar na jaren dat doen is duidelijk dat dat gewoon niet werkt. Ik ben moe.. zo zo zo moe. Kort lontje, emotioneel, ik kan de simpelste dingen niet meer overzien. Ik ben afgevallen, ik voel constant stress en voel me gejaagd. dus.. dat moet veranderen gelukkig heb ik de beste partner van de wereld die een ontzettende steun is voor mij <3 Een paar weken terug ben ik met vriendinnen een nachtje weg geweest (ik ben nog nooit een nacht zonder mijn kinderen geweest.. en het was…geweldig!!!!) Mijn vriend en ik gaan nu elke 2 weken een avondje uit. Als de kinderen op bed liggen bellen we een nichtje of neefje (tieners) die dan een avondje tv kijkt bij ons. Op die manier kan ik genoeg ontspannen om een gesprek te voeren zonder te stressen dat ik naar huis wil. Ik voel me nog steeds erg schuldig dat ik dingen voor mezelf doe, ik denk dat dat ook moet wennen. stapje voor stapje
Goed bezig! En als je niet goed voor jezelf zorgt kan je ook niet optimaal voor een ander/je kinderen zorgen. Het is nodig om die accu op te laten. Mooi dat je een manier hebt gevonden. Nu nog het gevoel los laten dat je daardoor je kinderen te kort doet. Dat kost tijd.
Heel goed. En zo is het. Stapje voor stapje. Waar ik ook veel aan had (in het kort) is emoties lezen. De was moet NU opgeruimd worden! NU! (en 10 andere dingen ipv rustig een boekje lezen voor jezelf). Want als het niet nu gebeurd, wat voel je dan? Stress! Want troep! En welk gevoel geeft “troep” je? Dat het niet netjes is! Oke en waarom is dat een probleem? Dan heb ik het gevoel dat ik het niet goed doe! Want het is niet allemaal perfect! Van wie moet het perfect dan? Van mezelf want anders…. Ja want wat anders eigenlijk? Dit is even een voorbeeld maar ik heb hier nog steeds veel aan. Kon ik beter prioriteiten stellen en ook vaker dingen gewoon van me af zetten. Sterkte, het komt goed!
Dit inderdaad. We moeten onszelf echt leren dat dit eisen zijn die we onszelf opleggen. En die zo normaal zijn geworden dat “de samenleving “ ze nu oplegt als het ware. Een rommelig huis zegt niets over of je een goed persoon bent of een goede moeder. (Ok, als je echt in een vuilnisbelt leeft is er misschien wel iets aan de hand, maar dan zou daar ook hulp bij geboden moeten worden) We kijken dan stiekem toch ook nog naar de moeder. Denk dat er weinig vaders zijn die aan hun “vader zijn” twijfelen als er rommel op tafel ligt.
haha, ja dat interne gesprekje (of extern met vriend) heb ik ook wel eens. Mijn antwoord is dat ik bang ben dat het niet goed genoeg is voor mijn kinderen. Zij verdienen beter. Ik heb geen problemen met een beetje troep of een beetje viezigheid (goed voor de weerstand ) ik ben geen controlefreak in die zin. Maar ik kan geen prioriteiten stellen en loop altijd achter de feiten aan (ADD). Ook de zorg voor de oudste is soms gewoon zwaar. Ik moet altijd plannen, anticiperen, helpen, ingrijpen, controleren. Dat breekt me echt wel op. Die verantwoordelijkheid is heel speciaal maar ook super zwaar. Ik heb altijd het gevoel dat ik hem tekort doe. Dat het ergens mijn schuld is dat hij vanalles nog niet kan bijv. En dan natuurlijk de ‘gewone’ angst en zorgen die komen kijken bij autisme en ontwikkeling ‘zal hij ooit..?’ Vul maar in. fijn trouwens dat dit herkenbaar is. Voor min althans, niet fijn natuurlijk dat jij je ook zo (hebt ge)voelt. dankejwel
Dat is los van het moederschap de grootste vrijheid in je leven en het is een groot goed als je daar aan vast kan houden. Mensen die eigen keuzes maken los van wat hij benoemd zijn mijn grootste inspiratie.
Zat me nog wel te bedenken dat mijn moeder en schoonmoeder wel omslag issues hadden met van "moeder" naar "mijn leven". Allicht een generatie dingetje hoor. Maar zij stonden jarenlang dienstbaar aan de opgroeiende kinderen, getrouwd en destijds dus ook nog deels onder t principe dat je dan stopte met werken. Die hebben echt hun weg weer terug moeten vinden en dat ging niet geheel zonder slag of stoot. Cijferden zichzelf altijd weg vanwege de kinderen, of t nou om kleding ging of wat anders. De kinderen kwamen niks te kort maar tijd voorzichzelf of tóch die ene mooie trui voor zichzelf kopen deden ze dan weer niet. Beetje neigende naar minderwaardigheidscomplex alhoewel ik bijv. merk dat ik voor mezelf ook zelden wat koop, maar voor mn dochter juist weer wel. Ze kwamen er wel weer maar heeft wel een tijd gekost en je merkte ook wel dat met bijv. solliciteren dat ze zichzelf best vaak te weinig credits gaven en daardoor bijv. salaristechnisch aan het kortste eind trokken want ze waren "maar" herintreders. Dus in die zin begrijp ik het wel dat je niet "alleen maar moeder" moet wezen. Alhoewel er ongetwijfeld zat zijn die het prima in balans houden en gelijktijdig aan hun eigen welbevinden toekomen ipv kinderen op 1 en mama als persoon ergens op plek 99. Voor de ene is dat allicht een eenheid en de ander zit het echt als twee verschillende dingen, dat probeer ik meer te benoemen.
Mijn moeder heeft hier de laatste 10 jaar van haar leven enorm mee geworsteld, was boos op mijn vader maar vooral op zichzelf. Dat ze zichzelf toch heel vaak heeft weggecijferd. Ten koste van haar eigen wensen qua ontwikkeling (en zij werkte zelf dus wel). Ze was enorm leergierig, getalenteerd. Maar ook, dat m’n vader altijd maar aan het werk was (eigen bedrijf) en zo weinig tijd had. Zo verdrietig Maar voor mij een voorbeeld, wat wil ik doen zoals zij het deed (de liefste moeder van de wereld, gastvrij, geïnteresseerd, sterk) maar ook hoe ik dingen anders kan doen.
Mijn moeder idem, is nog steeds niet de vrouw die t ooit was. Zelfvertrouwen 0. Na het overlijden van mn vader waar ze ook zichzelf jarenlang voor wegcijferde gezien zijn gezondheid is ze WEER in een gat gevallen. Heeft eigenlijk alleen zichzelf nog maar kan dr draai maar moeilijk vinden. Het is dat ze nu MOET maar het blijft lastig. Nu is t ook een rare tijd maar ik krijg niet echt de indruk dat ze geluk vindt op de een of andere manier. Heeft de camping dan wel en rommelt wat in t rondt maar ik weet niet, heb dr in jaren zelden zien lachen bijvoorbeeld. Best zorgelijk en nu nog ff verdraaide weinig opties om daar wat tegen te doen aangezien ik ook nog ff moet wachten tot 22 augustus. Heb wel wat plannen om te gaan doen met dr, maar ben nog ff voorzichtig gezien de situatie in de wereld...
Zo kan het beide kanten op, want mijn moeder heeft er juist nu moeite mee dat zij altijd veel heeft gewerkt en ziet nu hoe het ook kan, nu ik gestopt ben met werken.
Ik heb het topic doorgelezen en kom tot de voorzichtige conclusie dat we allemaal goed bezig zijn. We hebben helder wat we graag willen. Of dat nu volledig thuis zijn voor de kinderen is, of deels erbij werken om beter in je vel te zitten. We hebben hier de kansen om uit te vogelen waar we gelukkig van worden en daar dan voor te kiezen. In tegenstelling tot de generaties voor ons. Dat gezegd hebbende denk ik er over om een paar jaar lekker enkel te gaan moederen. Want wauw wat geniet ik ervan. En de combi met m'n baan (waar ik ook enorm van geniet!) zorgt er nu voor dat ik het beiden net niet alles kan geven. Binnenkort eens aankaarten op m'n werk. Ben benieuwd of het lukt.