Hey, Ik ben heel pril zwanger van ons 3e kindje. Wij hebben er eentje van bijna 3 jaar en eentje van 1,5 jaar. Wij wouden heel bewust 3 kindjes snel na elkaar maar nu ik pril zwanger ben ben ik opeens heel onzeker en bang over alles, en of dit wel de juiste keuze is enzo.... Natuurlijk willen we het super graag maar herkent iemand zich hier in?
Denk dat t ook een beetje hoort bij het zwanger zijn, soort "voorbereidingscursus". Zo heb ik ook van die fijne hormoon nachtmerries gehad met allemaal verschillende doomscenario's. Best nuttig hoor, maar moest t nou??? Terwijl ik uit ellende om 06:00 maar de ramen ging wassen want slapen werd m natuurlijk niet meer.
Mijn kindjes waren denk ik bijna net zo oud als jouw kindjes toen ik zwanger raakte van de 3e. Ze zijn nu 4 net 3 en de jongste is 5 maanden. Ik herken het wel. Wij wilde ook heel graag een 3e maar toen ik eenmaal zwanger was dacht ik; wil ik dit wel, kan ik het wel aan? Was vooral aan het begin, naarmate ik verder zwanger was verdween dat gevoel steeds meer en kreeg ik er juist heel veel zin in. Nu ze er is genieten we echt van haar!
Ja herkenbaar! Heb een jaar gewacht op mijn man en toen hij ja zei en we er voor gingen bleek het direct raak. Ik was zoo onzeker ineens of ik het wel wilde of het wel goed kwam. Kon ik 3 wel aan? Kan soms 2 al niet aan. Angst voor weer een postnatale depressie. Maar dat is vooral in de terror periodes van de jongste. Af en toe vliegt het me even aan. Heb ik een nacht slecht geslapen en ben ik niet te genieten dan denk ik hoe ga ik dit straks doen dan met het slaapgebrek en nachtvoedingen. Al weet ik natuurlijk drommels goed dat je beter elke nacht wakker kan zijn dan af en toe een nacht slecht slapen want dan heb je een soort ritme en wen je er makkelijker aan Toch kan ik niet wachten tot hij er is!
Ik heb het gehad met mijn eerste zwangerschap. Ik wou al jaren zo graag een kindje en toen ik eenmaal zwanger was voelde alles zwaar en leeg. Bij mij bleek het een prenatale depressie die nooit ontdekt is in die tijd. Dus merk je echt dat je dit soort gevoelens blijft houden, bespreek het met de verloskundige <3
Ik geloof dat ik in iedere zwangerschap een periode heb gehad van paniek, van OMG, wat heb ik gedaan!? Dat werd erger bij iedere zwangerschap omdat je steeds meer weet: hoe het is om zwanger te zijn, wat er allemaal fout kan gaan, hoe het is om kinderen te hebben, hoe veel zorgen je daarom kunt hebben, hoe lastig ouderschap soms is etc. Daarnaast zijn reacties bij derde kindje vaak een stuk minder enthousiast en positief, dat maakt de hormonale twijfels en onzekerheden niet altijd beter. Maar het gevoel trok bij mij altijd weer weg, als het idee van baby echt geland was, hartje zien kloppen etc. Gun je zelf wat tijd en ruimte om echt te wennen en als gevoelens (sterk hinderlijk) aanwezig blijven, contact opnemen met VK. (in mijn tweede zwangerschap had ik veel psychische klachten van hormonen: labiel, emotioneel, somber, huilerig. VK hield het in de gaten. Maar na bevalling verdwenen als sneeuw voor zon...)
Ik herken het ook, heb het gevoel zelf al bij vanaf de 2e gehad... Kan ik de aandacht blijven verdelen, doe ik de ander er niet tekort door... lukt het om alle ballen omhoog te houden... Ik trek slaap tekort niet goed, dat is ook een dingetje waar ik bang voor ben. Dat ik daar last van krijg en er tevens voor de andere 3 kinderen optimaal moet kunnen zijn. Als de kleine er is dan komt alles vanzelf op zijn pootjes terecht, is mijn ervaring. Dat gevoel probeer ik nu ook vast te houden in aanloop naar zwangerschap 4. De wens is er maar soms kunnen die angsten je even aanvliegen. Dag per dag kunnen we het vast aan en komt het helemaal goed.
Ja wel herkenbaar omdat de derde hier niet gepland was en de jongste nét een jaar was toen we erachter kwamen dat ik weer zwanger was. Als baby komt dan is de oudste net 4 en de middelste nog 1 (die wordt in nov 2) en eerlijk: ik weet nog niet hoe we het allemaal gaan doen. Ben blij dat de oudste vanaf volgende maand naar school gaat, dan heeft ie gewoon een goede structuur en hebben we er geen 3 thuis zitten elke dag. Met de nu nog jongste wordt soms echt een uitdaging denk ik: dat is op momenten echt een heel pittig ding met hoofdpijnmakende terror buien waar je U tegen zegt. Heel eerlijk: soms denk ik waaaaaar zijn we aan begonnen. Maar boeien het zal allemaal vanzelf wel los lopen. Dat moet ook wel. We vinden onze weg wel en ik heb heel erg veel zin om te zien wat we nu weer gemaakt hebben. Een broertje voor de jongens is echt een kado voor ons!
Jazeker herkenbaar. Ik had al een zoon toen ik mijn man ontmoette en wij wilden samen ook een kindje. Dat duurde jaren, uiteindelijk via IVF zwanger geraakt en nog een gezonde zoon gekregen. Nu hadden we nog één embryo over van die ivfpoging die we toch nog een kans wilde geven en anders zouden we het hierbij laten. En ja hoor, raak! Ontzettend dankbaar, maar nu het zover is krijg ik het soms echt spaansbenauwd. Mijn oudste mannetje vraagt nog veel aandacht en als deze baby geboren wordt is onze jongste 1,5 jaar. Denk dat het wel pittig gaat worden, maar uiteindelijk komt het vast goed. Het is een fase, denken we dan maar.
Present! Zoals @Kache ook al aangaf, elke zwangerschap gaat gepaard met 9mnd lang "waar ben ik aan begonnen?!" Dat heeft in mijn geval weinig te maken met tijd tussen de kinderen (4jr tussen 1 en 2, 3jr tussen 2 en 3). Al denk ik nu weer... 13maanden tussen 3 en 4, WAAR BEN IK AAN BEGONNEN?!?!
Met beide zwangerschappen wel momenten gehad dat ik dacht 'HELP , is dit wat ik écht wil'. Maar is helemaal goed gekomen