Naar een andere stad nog wel maar de maximale afstand van waar ik nu woon zou dan 15 kilometer zijn. Andere provincie heel misschien als mijn oma dat bij me wil wonen maar dan nog ga ik de aanloop van mijn neefjes en nichtjes dan veels te erg missen.
Ik heb zowel in de stad als buitenaf gewoond. Maar de optie ertussenin bevalt mij het beste. Ik wil gewoon voorzieningen in de buurt hebben. Scholen voor de kinderen op een normale (fiets) afstand en bijvoorbeeld een treinstation een supermarkt of wat medische voorzieningen. Buitenaf is prachtig maar je moet de kinderen altijd en overal brengen. En in het onderhoud van huis en grote tuinen zit veel tijd (en geld). Romantiseer dat niet. Daarbij hecht ik veel waarde aan een fijne omgeving met familie en in de buurt. Met kinderen is het heel erg prettig als je oppas hebt. En een fijne omgeving met veel vriendjes is van enorme waarde voor de ontwikkeling. Bedenk ook dat je er in een totaal andere omgeving niet zomaar tussenkomt qua contact met anderen.
Niet helemaal het zelfde maar wij woonde in een appartement. Gingen voor man zijn werk paar jaar terug verhuizen naar een ander provincie, kregen een mooi nieuw bouwhuis in een dorp. Dus we gingen super vooruit maakte ons zelf wijs dat wij in een rustige omgeving willen wonen. Maar toch weer terug gegaan, wij zijn geen dorps mensen, alles ver weg andere mentaliteit, te rustig. Wat ik wil zeggen is dat het niet altijd positief is, omdat je een ander huis wil. Je moet ook passen in de omgeving. Dan kan je huis wel zo mooi zijn maar de rest is ook belangrijk.
Ik dacht altijd dat ik het niet zou doen maar nu zijn wij geemigreerd op 9 uur vliegen afstand. Wij wonen vrijstaand met een enorme tuin rondom het huis. Geen last van niets en niemand. Een verademing ten opzichte van hoe wij naast onze buurvrouw woonde. Vreselijk mens. Als wij weer terug gaan naar NL hoef ik dus niet perse in de stad waar wij altijd hebben gewoond te wonen. Alles is prima te rijden in NL!
Ik zou nooit verhuizen voor het huis, want voor mij is juist de sociale cohesie in de straat / dorp / plek waar ik woon super belangrijk, niet de bakstenen.
Zijn jullie voor het werk geëmigreerd? Kan me voorstellen dat in Nederland dan alles opeens dichtbij voelt.
Wij zijn blij met ons huis en wonen in een heerlijke buurt, maar zouden wel erg graag een ruimere tuin willen. Financieel niet haalbaar als we in eigen omgeving willen blijven. Wonen in het midden van het land, de huizenprijzen zijn in ons dorp om te huilen. Voor een simpele casko middenwoning betaal je minstens 3 ton. Toch zou ik er niet voor kiezen om ver weg te verhuizen. Hebben al onze vrienden en familie hier, veel nauwe contacten. Héérlijk. We grappen wel eens met elkaar; zullen we allemaal tegelijk gaan Dan zou ik het serieus overwegen. Maar alleen ergens opnieuw beginnen, nee.. Daarvoor hang ik teveel aan de mensen om me heen.
Nee niet voor werk. Wel had mijn man vrijwel meteen een baan gevonden toen het idee begon te leven (pas 2 jaar daarna echt verhuisd). Er is hier een stuk land van hem en zijn broers waar hij wat mee wil. Ik moet wel zeggen ik mis mijn familie en vrienden enorm en het gebrek aan een sociaal netwerk is soms best moeilijk! Maar in NL is niets heel ver weg en makkelijker af te spreken! Dus als je echt voor de rust wil gaan zou ik zeggen pak je kans als die pakken kan. Zekerheid heb je nooit in je leven en er is altijd een weg terug. Dan blijf je tenminste niet met de vraag zitten: wat als?? Zou sta ik er namelijk met onze emigratie ook in.
Ik zou ook zeker niet helemaal buitenaf willen wonen, dat lijkt me niks. Het liefst gewoon in m'n eigen dorp. Alleen koop ik hier voor een half miljoen en simpele rijtjes woning en elders een prachtig huis met mooie tuin. Dus dan gaan m'n gedachtes wel eens die kant op. Hopelijk blijft de huizenmarkt niet nog jaren zo belachelijk.
Absoluut! Zelfs 2 keer van land gewisseld (OK, de eerste keer voor de liefde, niet het huis), maar ik zou zó weer verkassen als de ideale situatie zich aandiende.
Nee hoor, wij wonen heerlijk en ik kan juist genieten van de omgevingsgeluiden, niet continue gejank en geschreeuw van kinderen maar ik hou wel van een beetje reuring en aanspraak. Ik zou bijv gillend gek worden om ergens in the middle of nowhere te moeten wonen zonder dagelijks een levende ziel te zien of spreken. Ik zie me trouwens aankomen bij de kinderen Die zouden echt doodongelukkig worden. Dus een dikke nee
Nee hoor, we zijn na anderhalf jaar weer terug naar NL gegaan omdat we daar geen baan op niveau konden vinden. Voelde als 1 lange Bourgondische vakantie. Zijn daar overigens wel getrouwd!!
ik zou het niet doen - ik ben zelf niet zo extravert en heb gemerkt dat je eenmaal volwassen dan een stuk moeilijker nieuwe vrienden maakt etc. Veel mensen hebben hun kringetje al rond en geen tijd of energie om op dat moment in nieuwe vriendschappen te investeren. ik heb het zo zelf ook al ervaren toen ik ging samenwonen met mijn man. Pas toen de kinderen kwamen kreeg ik weer wat meer sociale contacten naast mijn werk. Ook al sportte ik in een team - echt er tussen komen lukte me niet helemaal. Maar zoals gezegd; ik ben ook niet iemand die heel snel op anderen afstapt ofzo. Als je wel wat meer extravert bent- zal het al een stuk makkelijker zijn denk ik..
precies dit. Maar als wij nu de kans krijgen voor mijn man zijn werk tijdelijk! naar het buitenland te gaan zullen we dat serieus overwegen. Wel met aanhouden huis in NL en de mogelijkheid regelmatig terug te keren Vorige keer kwam het aanbod net op een rottig moment maar we zouden er nu wat meer voor open staan.
Nee ik zou de provincie niet uit willen.. Naaste familie wonen dichtbij (max 30 km) en dat is ons veel waard. Onze kinderen zien opa's en oma's regelmatig (bijna wekelijks), ze passen ook op en denk dat ze het heel erg zouden vinden als dat weg valt en ik zou het zelf ook niet willen.
Is niet overal zo hoor! Ik ben in dorp gaan wonen waar vriend is opgegroeid. Klein dorp van nog geen 3000 inwoners. In het begin enorm wennen en heb wel ook echt moeite gedaan mensen te leren kennen. Toen dochter er eenmaal was, ging dat heel makkelijk. Heb nog nooit het idee gehad dat ik er niet bij hoor. Ik heb het heerlijk hier en wil echt niet weg. Enige nadeel is dat mijn familie op 1,5 rijden woont. Maar zelfs dan denk ik: nee, ik wil hier niet weg.
Dorp waar ik opgegroeid ben was wel een 'ons kent ons' dorp. Zou er voor geen goud willen wonen...we wonen nu ook in een dorp, maar een totaal ander dorp, aardige mensen, geen bemoeienis en zeker ruimte voor nieuwkomers. Ook alle voorzieningen (drogist, supermarkt, kledingwinkels, bakker, lunch room, 3 basisscholen, middelbare scholen op 10km afstand.. nee we wonen hier echt prima )
Nee, ik zou er niet voor verhuizen. Wat wij wel doen, is reizen. En dan vooral reizen van een paar maanden. Ook met kind. Alles in de camper en gaan. Dat brengt ons rust. De tijd tussen de reizen dat we thuis zijn, is het wel fijn om thuis te zijn. En dan gaan we nog vaak genoeg weken/weekends de natuur in. Ons huis staat midden in een grote stad en ik vind het een heerlijk huis, het voelt zo fijn en goed. Dus misschien is dit wel ons droomhuis.
Nee, op dit punt in m’n leven niet. Mijn kinderen hebben hun leven hier, ik heb m’n vangnet. Ik zou ze er geen plezier mee doen om te verhuizen. Als ze (ooit) allemaal het huis uit zijn, dan blijf ik hier niet wonen. Dan ga ik uiteraard kleiner en weg uit deze omgeving.
Ik heb familie in Nieuw-Zeeland. Zo'n prachtig land!! Zoveel te ontdekken. Het is alleen zo akelig ver weg. En nu door corona heeft m'n tante d'r dochter en kleinkinderen al 2 jaar niet gezien omdat ze die kant niet op mag. Dan voelt de afstand wel echt enorm.