Ik ga er ook niet van uit maar wil het risico wel uitsluiten. Jij zegt eerder dit "Je kunt toch gewoon afspraken maken. Hier weten beide kinderen dat er een bedrag voor hen gespaard wordt. Ze vragen regelmatig waar dat geld voor is. Wij leggen uit dat het echt voor "grote, grote" dingen is, dus niet voor een stuntstep of een hele dure computergame" Uiteindelijk kun je afspraken maken wat je wilt en kunt je uitleggen wat het doel is waar jij het voor hebt gespaard maar als ze 18 zijn hebben ze niets meer met jouw afspraken en jouw doelen te maken. Dan hebben ze nergens jouw toestemming meer voor nodig. En 90% van de kinderen zal er goed mee omgaan en jouw doelen overnemen. Ik sluit het risico dat mijn kind net onder die andere 10% valt uit door het heel simpel niet op zijn naam te sparen.
Bij werkeloosheid kun je het toch ook bespreken met je kind? Je kunt dan zeggen dat jullie het geld nu heel hard nodig hebben, maar dat je er alles aan doet om weer een baan te krijgen en dat je dan weer kunt sparen voor je kind. Als een kind de weg kwijt is, leg je uit dat je het geld nu niet geeft, maar wel als hij/zij zijn leven weer op de rit heeft en je daar best mee wilt helpen. Overal zijn toch oplossingen voor? Als je maar in gesprek blijft met je kind.
Ben ik helemaal met je eens dat het probleem veel groter is dan het geld en dat de opvoeding dan totaal mislukt is. Maar ik sluit het risico op dat stukje macht uit. De ouders die dit meegemaakt hebben dachten waarschijnlijk exact hetzelfde. En naast dit voorbeeld, is er nog steeds het voorbeeld geld opmaken aan drank, drugs, hoeren en feestjes. Of een vriendinnetje die van mooie dure spullen houd en je kind alles laat betalen want die heeft net een stapel geld tot zijn beschikking gekregen. Want die kans is er ook nog. En ook dan is de opvoeding gigantisch mis gegaan maar ik wil geen uur gewerkt hebben om dat te bekostigen. Dus heel simpel risico's uitsluiten.
Sorry maar jouw reacties komen echt over alsof je in een sprookjes wereld leeft. Maar als dat jouw werkelijkheid is dan ben ik heel jaloers.
Nee, ik ga uit dat het 'risico' niet 10% is, maar veel lager. En in die paar % zijn er ook nog genoeg mogelijkheden om in gesprek te gaan. Dan blijft er echt een heel klein deel over waarin je machteloos staat t.o.v. je kind. Maar om nu alles zo in te dekken voor die zeer kleine kans, dat ga ik niet doen.
Ik ben het daar niet volledig mee eens. Dat een kind 18 is betekend niet automatisch dat die alles mag bepalen. Wonen onder ons dak betekend dus onze regels. Om in de geld voorbeelden te blijven: vanaf de brugklas krijgt onze oudste wat meer zakgeld, een deel daarvan moet ze verplicht sparen, om dat dus te leren en te snappen waarom dat belangrijk is. Tegen het 18e jaar laat je dat soort dingen meer los, dan kan ik mij voorstellen dat je niet meer tegen je kind zegt: je moet zoveel sparen. Je hoopt dat dat stukje is blijven hangen. Maar een spaarrekening die wij gevuld hebben voor ons kind is dus vanaf de 18e verjaardag niet ineens zijn of haar eigendom. Officieel misschien wel, maar er gelden nog altijd regels hier in huis. En 1 van die regels is dat we pas aan dat geld komen wanneer we daar samen een bestemming voor hebben. Dat kan een grote reis zijn, een rijbewijs, meubels, of wie weet wat tegen die tijd. Maar daar komen we samen uit. En dat zal bij een heel klein percentage mis gaan ja, maar nogmaals, als het zo loopt vind ik dat geld nog het minste probleem.
Dat snap ik en ik denk er ook zo over, in mijn huis gelden mijn regels en het is niet zo dat met 18 jaar alles mag. Maar tussen mogen en doen zit een groot verschil. En als ze 18 zijn kunnen ze heel veel doen zonder jouw toestemming, handtekening of goedkeuring. je hebt er geen zicht meer op als ze 18 zijn. Als ze willen stappen ze de bank binnen nemen het geld op en maken het op. Dat kan allemaal zonder jouw toestemming.
Wij sparen ook op onze eigen naam voor de kinderen, zodat we later het geld mogelijk ook wat kunnen ‘oormerken’ ipv het in 1 keer te geven. Dus bv rijlessen met een jaar of 17, of een maandelijkse bijdrage voor studie, of samen wat grotere aankopen doen van dat geld voor als ze uit huis gaan etc. Als ze vervolgens echt op zichzelf gaan wonen, kunnen we het restant geven. Dus het is in mijn ogen óns geld, aan de kant gezet met als doel het voor de kinderen te gebruiken - maar niet als gift in 1x met een ‘gebruik het verstandig’-advies. En daarnaast inderdaad ook prettig om het geld nog in te kúnnen zetten mochten wij financieel ineens keihard onderuit gaan. Heeft niks te maken met dat ik mijn kinderen wantrouw. Daarnaast hebben ze overigens wel een eigen rekening waar ze zelf op kunnen sparen (bv geld voor diploma, verjaardagen etc) en zakgeld op komt, als ze ouder worden komt daar ook meer verantwoordelijkheid bij kijken. Dat staat ook los van het spaargeld dat wij opzij zetten.
Dat voorkom je door het geld niet op hun 18e direct op hun rekening te zetten. Controle kun je houden doordat ze met je in gesprek gaan waarom ze dat geld graag willen gebruiken.
Ik was zo iemand idd. Goede opvoeding gehad, goede band ouders, maar heb het redelijk over de balk gesmeten. Niet in een paar weken tijd ofzo, maar toch. Dus hier geen spaarrekening op naam van dochter.
Maakt mij niet uit hoe anderen het doen verder, maar je mag per jaar aan je kind 6604 euro belastingvrij schenken. Als je dus een groter bedrag hebt gespaard voor je kind, kun je dat niet ineens aan ze geven als het niet op hun naam staat. Wel iets om rekening mee te houden.
Wij hebben dat opgevangen door het geld voor hun 18e vrij te maken zodat wij erbij kunnen. Pas als ze 18 zijn krijgen ze het dan van ons in handen. Maar niet voordat er een gesprek over is geweest. Let wel: het staat wel op hun eigen naam op rekening al hoor.
Je kunt geen controle houden over volwassen mensen. Ik zou niet eens controle willen hebben over kinderen btw
Maar dan spaar je dus niet op hun naam? Want als je op hun naam spaart kunnen ze met hun 18e ook bij hun eigen spaargeld.
Maar de belastingdienst weet niet wie die meubels heeft betaald in dat huis, ik of de kinderen. Zolang het geen overboekingen zijn van tienduizenden euro's ziet de belastingdienst daar niets van.
Hier sparen we ook voor de kinderen, dat krijgen ze niet als ze 18 worden, maar als ze het huis verlaten en een eigen nestje hebben. Wat ze er dan mee doen mogen ze zelf weten. Ik heb dit zelf ook gekregen van mijn ouders, en wij hebben het gewoon als buffer op onze eigen rekening gezet toen.
Wij sparen op hun eigen naam, ik vertrouw er op dat het goed gaat en zo niet, dan is dat heel jammer, maar hun keus. Het is tenslotte ook hun geld, hun verantwoordelijkheid.