Ik heb zojuist weer met het ziekenhuis gebeld en aangegeven dat ik de precieze reden wilde weten waardoor de afspraak niet door kon gaan. Volgens de arts was er sprake van miscommunicatie tussen internist en radioloog, iets wat vooral in onze situatie nooit had mogen gebeuren volgens de arts omdat er al te veel fouten zijn gemaakt (dit gaf ze zelf aan). De internist en de radioloog hebben ook een hele heftige discussie met elkaar gehad hierover. Schijnt dat hij een afspraak voor vandaag had ingepland, radioolog zegt van niet. Afijn, een welles nietes spelletje waar mijn moeder uiteindelijk niets voor koopt. De internist heeft nog uit alle macht geprobeerd aan te geven dat ze zo echt niet meer met mijn moeder (en familieleden) om konden gaan maar helaas er was echt geen plek meer. Ik heb het advies gekregen om het klachtenformulier in te vullen maar dan wat? Dat veranderd niet de uitslag, de onzekerheid waarin we zitten wordt er ook niet minder om. Het enige dat ik wil is dat ze vanaf nu gewoon fatsoenlijk wordt geholpen en dat er geen fouten meer gemaakt worden. Is dat zoveel gevraagd?
Iets kan misschien niet per direct. Maar zodra een arts uit gesprek is kan je natuurlijk wel overleggen. Heb zelf ook in de zorg gewerkt dus het is niet alsof ik niet weet hoe het ook kan als de wil daar ook voor aanwezig is.
Ik word hier gewoon plaats vervangend misselijk van. Wat een verhaal. Is er op zaterdag niets mogelijk?
Jeetje wat een vreselijk heftig verhaal en wat een gigantische flaters hebben ze gemaakt. geen woorden voor. Heel erg veel sterkte en ook voor jezelf met wachten op onderzoeken.
Als eerste heel veel sterkte, wat een ontzettend heftig bericht. Vreselijk om je moeder zo te zien lijden. Ik snap dat je het gevoel krijgt continu voor je moeder te moeten opkomen. Zeker als zij niemand tot last wil zijn. Spreek dit uit naar de verpleegkundigen en artsen. Zij willen echt het beste voor haar en jullie. Vraag om een vast aanspreekpunt, een evv-er of casemanager die jullie begeleid. Waarschijnlijk als de diagnose duidelijk is gaan jullie daarin ook meer begeleiding krijgen. ligt ze nu op een algemene interne afdeling? Daar werken vaak geen gespecialiseerde verpleegkundigen.
Jeetje wat heftig @jessy77 . Heel veel sterkte voor jullie allemaal❤️! Ik weet helaas hoe het voelt. Bij mijn vader zijn ook bizarre beslissingen/fouten gemaakt. Daardoor weet ik elk geval zeker dat ik nooit weer terug de zorg in wil. Het is vreselijk! Die boosheid en frustratie vreet energie. En het verdriet dat ze zo met je moeder zijn omgegaan. Verschrikkelijk. Hoe je ermee om moet gaan weet ik ook niet. Ik weet wel dat je een weg gaat vinden hierin. Echt waar. En tot die tijd zal ik doen wat goed voelt. Wat het ook is, als het goed voelt is het goed. Je bent sterker dan je denkt. Juist als je toegeeft aan je emoties in het bijzijn van je moeder. Knuffel❤️.
Vreselijk. Heel veel sterkte gewenst voor jou en je familie. Ik hoop oprecht dat jouw moeder de behandeling krijgt waar ze recht op heeft. Ik herken in jouw verhaal wel veel over mijn vader die ook continu afgescheept werd (toppunt: de ha die vroeg of hij wellicht levensmoe was - dit tegen een bikkelharde man van 68). Uiteindelijk heeft hij zich via de reumatoloog van mijn moeder het ziekenhuis binnengewerkt, waar bleek dat hij lymfklierkanker had en godzijdank sloeg de chemo aan. Dit is overigens alweer 16 jaar geleden, hij is uiteindelijk in 2020 (vlak voor corona) overleden aan dikke darmkanker. Ik heb, mede door andere ervaringen ook met mijn moeder, niet bijster veel vertrouwen in de medische wereld meer. En zéker niet voor de ouderen. Nogmaals oprecht heel veel sterkte gewenst.
Wat een afschuwelijk bericht en dan de manier waarop jullie continue zijn afgescheept. Schandalig gewoon 3 jaar geleden ook met mijn schoonvader meegemaakt en niet zozeer door de huisarts maar wel hoe ze in het ziekenhuis met hem zijn omgegaan. Als een stuk vee hebben ze hem achtergelaten in een of ander hok op de EHBO en niemand keek naar hem om want ze waren hem vergeten en dit was niet 1 keer maar meerdere keren en dan die arrogante smoelwerken van die artsen en verpleegsters. Uiteindelijk met spoed vanuit huis met de ambulance afgevoerd en naar een ander ziekenhuis en 6 weken op de IC gelegen, galblaas kapot met een buikvliesontsteking. Die man leefde al op 1 long en heeft moeten vechten voor zijn leven en hij heeft het gered maar wat die allemaal wel niet heeft moeten inleveren, 6 weken lang is die iedere keer weer weggestuurd en stonden ze met een wijzend vingertje, je zou ze hoor. Ik wens jullie heel veel sterkte xx
Wat ontzettend verdrietig dat je moeder kanker blijkt te hebben. En wat erg dat ze zolang niet serieus genoeg werd genomen. Wat moet dit ontzettend zwaar zijn voor jullie. Heel veel sterkte! Ik moest wat traantjes wegpinken bij het verhaal. Mijn moeder is alweer ruim 20 jaar geleden overleden aan kanker. Drie jaar lang heeft ze zichzelf bij huisarts en ziekenhuis gemeld, maar te horen gekregen dat ze zeurde. Na drie jaar was er opeens een arts die het wel serieus nam en kreeg ze de diagnose kanker. Met de vraag waarom ze in hemelsnaam niet eerder was gekomen, want dan was het goed behandelbaar geweest… Ze heeft nog een jaar geleefd na diagnose. Mijn moeder heeft haar behandeling in een ander ziekenhuis laten plaatsvinden overigens. Ze wilde niet meer in dat ziekenhuis zijn. Betekende lange reistijd, maar voor haar een beter gevoel. Ze kreeg daar iets van een case manager ofzo, die regelde alles. Ook dat zoveel mogelijk afspraken gecombineerd konden worden en dat thuis alle voorzieningen er waren die nodig waren. Dat was heel fijn. Ze deden dit om te voorkomen dat er nog iets fout ging en, zoals ze zelf zeiden, een stukje extra comfort te bieden wetende hoe het allemaal gelopen was.
Wat vreselijk voor jullie Hoe dit gegaan is is echt heel naar en had zoveel beter gekund. Ik snap je frustratie. Dat jij je verdriet niet kan inhouden en nu niet sterk kunt zijn is begrijpelijk. En ook helemaal niet erg. Laat maar gaan. Het is er en je mag het voelen en uiten. Ik heb zelf kanker en dan ga je in de overlevingsstand en hou je je sterk en groot. Anderen kunnen dat niet, zij voelen zich machteloos. Dat is logisch. Ik wil jou, je moeder en familie heel veel sterkte wensen!!
Wat een vreselijke situatie, ik voel je onmacht en je verdriet en het raakt me hoe jullie behandeld zijn.
Jeetje wat heftig om te lezen dat je nu allemaal moet doormaken. Dat je vertouwen in de zorg nu volledig zoek is begrijp ik volledig en ik sluit me daar bij aan. Ik heb ook qua fouten in de zorg en niet willen luisteren al zoveel meegemaakt. Dat neemt niet weg dat je moeder nu wel afhankelijk is van die zorg. Het enige wat jij kan doen is haar zoveel mogelijk bij staan samen met de rest van de familie. Zo kan je ook een oogje in het zeil houden of ze zorg wel goed verloopt. Het zal ontzettend veel van je vragen. Daarom wil ik je advies mee geven om toch af en toe als daar tijd voor is iets leuks voor jezelf te gaan doen of de ontspanning te zoeken. In ieder geval een uit laat klep te hebben. Ik wil jou en de rest van je familie heel veel sterkte wensen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Geen woorden voor dit verhaal Bah wat onmenselijk hoe er met haar om gegaan is. En als ik de verhalen hier hoor ben je niet de eerste.
Na 2 zinnen wist ik al waar je verhaal naar toe zou gaan. Ik werk in de oncologie en zie dit soort verhalen vaker voorbij komen. Ik snap ook niet dat bij een huisarts dan niet alle alarmbellen afgaan. Aan de andere kant, ik zie alleen maar patiënten met kanker, een huisarts ziet er maar een aantal per jaar voorbij komen. Het overgrote deel van de mensen met rugklachten heeft geen kanker. Toch snap ik niet waarom er niet laagdrempeliger onderzoeken gedaan kunnen worden. Een longfoto is zo gemaakt en beoordeeld. Of een CT-scan. Aan de uitslag kan niks veranderd worden helaas, maar je moeder heeft maanden pijn gehad, wat voorkomen had kunnen worden door een snellere diagnose. Ik heb ook aan de andere kant gestaan. Mijn vader heeft een aantal jaren geleden ook de diagnose kanker gekregen. Hij was bij de diagnose helaas al uitbehandeld. En ik kan je zeggen, ook jij kunt dit aan. En volgens mij ben jij al een grote steun voor je moeder door voor haar op te komen. Verder wil ik je aanraden contact op te nemen met je eigen behandelaar om het verhaal van je moeder te vertellen en aan te geven dat dit je nog onzekerder maakt over je eigen situatie. Hopelijk kan er bij jou dan wat meer vaart achter gezet worden. Sterkte met alles!
Pff ik zit hier met tranen in mijn ogen van pure woede. Wat vreselijk voor jullie! hoe is je moeder er zelf onder? Ik hoop echt dat er toch nog spoed achter is gezet voor vandaag. Hebben jullie al iets gehoord van de huisarts? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je als arts zo'n bericht krijgt en hier niet enorme spijt van hebt dat je niet doorgepakt hebt. Ik wens jullie heel veel sterkte en helaas moet je altijd keihard voor jezelf en familie opkomen